FanFic.nl

Bleed Forever

Chapter 31

Er gingen enkele weken voorbij. Iedereen was op de hoogte van de verloving van Luthien en Sirius (Luthien had niet bepaald moeite gedaan het te verbergen) en zoals verwacht was Severus volledig uit zijn ketel gevlogen en had hij geprobeerd Sirius grondig te vervloeken tot Christina ertussen kwam. Christina en Severus hadden later nog knallende ruzie gehad omdat Chris het geaccepteerd had en Severus dus niet. Melian was nog steeds ziek en lag op de ziekenzaal, er waren wat helers langs gekomen om te controleren hoe het met de zwangerschap ging en of er al enige verbetering in haar gezondheid was maar tot op heden was er weinig veranderd behalve dat Melian veel meer sliep dan dat ze de afgelopen paar maanden had gedaan. Remus kwam regelmatig langs net als de kinderen.
Door alles wat er was gebeurd waren behoorlijk wat Zwerbal trainingen afgelast maar Jasper had besloten er nu extra hard tegen aan te gaan omdat de eerst volgende wedstrijd tegen Ravenklauw al snel was. Chanelle had Kyle en Dane hard uitgelachen toen ze haar even kwamen mede delen dat Ravenklauw geen schijn van kans zou maken en was daarna hard lachend weggelopen met Revius. Chanelle en Revius hadden nu officieel een relatie tot grote ergernis en teleurstelling van een groot aantal meiden en jongens op Zweinstein. Selene was nog steeds niet bij Kyle in de buurt geweest en Kyle begon zich af te vragen of hij eigenlijk nog wel een vriendin had. Tussen Dane en Anna ging het allemaal prima behalve dan dat Anna haar vader toch best mistte al kon Dane dat niet begrijpen. Hij zei er niets over tegen Anna maar als hij in de leerlingenkamer was met de rest kon hij er ongestoord over klagen. “Nee maar ik bedoel hoe kun je iemand missen die mensen vermoord voor de lol en ook ons probeerd om te leggen. Hij had bijna pap vermoord als Kyle niet sneller was geweest!” briestte Dane tegen iedereen die maar wilde luisteren (enkel Luthien maar die scheen maar met een half oor te luisteren) Kyle had zich afgezonderd van de rest en zat een beetje met zijn neus in een belachelijk dik boek wat hij van Remus had gekregen over vormveranderaars dus Dane ging niet eens proberen Kyle’s aandacht te krijgen. Amber was in geen velden of wegen te zien en die was de laatste tijd sowieso al wat afweziger en verdween vaak ineens zonder een woord te zeggen. Dane vroeg zich af of Amber misschien een vriendje had die ze stiekem op ging zoeken of dat ze gewoon erg vaak naar hun moeder ging, hij maakte zich er niet heel erg druk om verder en hij stond er ook niet erg lang bij stil. Luthien rukte haar blik van haar ring toen Dane met zijn hand voor haar gezicht heen en weer begon te zwaaien “Luister je wel?” vroeg hij toen hij eindelijk Luthien’s aandacht had. “Ja Dane ik luister alleen je valt een beetje in herhaling. Ik geloof dat je de afgelopen week al zo’n 10 keer heb verteld dat je niet kan begrijpen dat Anna der vader mist. Probleem is Dane, en dit zeg ik ook al voor de 10e keer, het is haar vader. Je kan niet zomaar even besluiten dat je je vader niet meer wilt zien en mist.” Dane deed zijn mond open om haar te vertellen dat dat wel kon maar dacht daar beter van en zweeg. Luthien keek hem geërgerd aan “Het is en blijft haar vader Dane daar kan je niets aan veranderen ook al wil je dat wel. Ze is haar moeder al verloren. Amycus is de enige die ze nog heeft gezien ze Alecto toch al niet als familie beschouwd.” Dane zakte onderuit op zijn stoel en zuchtte diep maar ging er niet meer op verder. Luthien’s blik gleed naar Kyle “Denk je dat hij stiekem al heeft geprobeerd te veranderen?” vroeg ze ineens nieuwsgierig. “Ja. Kyle is ook regelmatig ineens spoorloos verdwenen en pap denkt ook dat hij regelmatig het verboden bos in gaat om te kijken of het hem lukt. Als je het zeker wilt weten moet je het aan Kyle zelf vragen.” Luthien snoof “Ik geloof je wel en ik denk ook dat hij het probeerd. Maar ik ga het hem niet vragen.” “Hoezo niet?” “Het is mijn zaak niet. Hij moet hier zelf uit komen en het zelf doen als hij ervoor kiest het te delen met ons is het mooi zo niet ga ik ook geen vragen stellen.” wederom moest Dane zijn nichtje gelijk geven...wat frustrerend was.

”We hebben mogelijk een probleem.” Minerva keek Remus aan vanachter haar bureau. Remus trok een wenkbrauw op “Een probleem? Ik vraag me af wat dat is... Nog nooit van gehoord.” zei hij en het sarcasme droop van zijn stem. Minerva glimlachte flauw en medelevend “Wat is er aan de hand?” vroeg Remus toen maar op neutrale toon. Het had weinig zin om boos of geïrriteerd te gaan doen tegen Minerva die niets fout had gedaan. “Omber.” zodra die naam viel trok er een spiertje bij de kaak van Remus en spande hij zijn spieren aan klaar om iets te slaan. “Wat is er met haar?” “Ze wilt er een nieuwe anti-weerwolf wet doorheen jagen en doordat er geruchten de ronde gaan over Kyle wilt Omber op school komen inspecteren. Bellatrix heeft het goedgekeurd...” Remus liet zijn adem langzaam ontsnappen en schudde ongelovig zijn hoofd “Ze komen ook elke keer weer met iets nieuws is het niet.” gromde hij. Minerva zuchtte en knikte “Omber kan je niets maken als je gewoon normaal les geeft zoals je altijd doet. De leerlingen zullen positief over je zijn.” Remus lachte humorloos “Je vergeet dat Omber alleen vragen stelt aan de Zwaderaars en die zullen met alle liefde van de wereld haar geven wat ze wilt. Je weet best dat de vijandigheid tussen Griffoendor en Zwaderich 10 keer erger is geworden sinds mijn schooltijd.” Minerva knikte “Ik weet het maar zelfs de zwadderaars moeten toegeven dat je een prima leraar bent Remus. Als ze nou toevallig even Meneer Alast en mevrouw Kragge vragen gaat stellen komt het goed.” “Ja en als ze enig andere Zwadderaar kiest kan ik net zo goed meteen mijn biezen pakken.” Minerva stond langzaam op “Dat is niet zeker. Ik zal het niet toelaten dat ze je zonder enige goede reden de laan uit stuurt. Buiten dat is het nog steeds mijn school en ik heb het laatste woord hierover.” Remus glimlachte even dankbaar maar hij wist dat Minerva weinig te vertellen zou hebben tegenover het ministerie als Omber hen had wijsgemaakt dat hij een gevaar vormde voor de leerlingen. En ze zou ook nog eens onderzoek gaan doen naar die geruchten over Kyle... “Wanneer is die inspectie?” “Morgen...” Oh...fantastisch. “Dan ga ik Kyle zoeken. Hij moet weten dat Omber hem waarschijnlijk een derde graads verhoor gaat geven.” Minerva knikte en Remus verliet haar kantoor op zoek naar zijn zoon. Terwijl hij liep gleden zijn gedachten naar Melian die nog steeds op de ziekenzaal lag. Er was weinig verbetering geweest, ze sliep veel en werd gedwongen goed te eten maar ze hield nog steeds zeer weinig binnen. Madame Plijster had de hulp ingeschakeld was een aantal Helers die haar zouden bijstaan zodat Melian niet naar het St. Holisto over geplaatst hoefde te worden wat scheelde en ook een opluchting was voor iedereen die erbij betrokken was. Remus was er nog niet over uit of hij wel wilde weten van wie Melian zwanger was, van hem of Amycus. Aan de ene kant wilde hij het wel weten want dan hoefde hij zich minder schuldig te voelen door die scheiding, maar aan de andere kant als het van hem was...Remus schudde zijn hoofd, duwde die gedachtes ver weg en ging op zoek naar Kyle.
In plaats van Kyle, liep hij Amber tegen het lijf die met gebogen hoofd op een gevaarlijk snel tempo langs hem liep en hem niet eens scheen te zien. “Amber?” Amber stopte abrupt met lopen en bleef met haar rug naar hem toe staan “Ja pap?” Remus fronste en liep naar haar toe. Haar hele lichaam stond gespannen en ze keek nog steeds strak naar de grond die heel interessant scheen te zijn. Remus probeerde de blik van zijn enige dochter en jongste kind te vangen maar Amber deed net of ze het niet zag tot Remus zijn hand onder haar kin legde en haar hoofd optilde zodat ze hem wel aan moest kijken. Haar ogen waren rood en gezwollen en haar gezicht nat wat duidelijk aangaf dat ze had gehuild. “Wat is er gebeurd?” vroeg Remus direct met een bezorgde blik op zijn dochter die heftig haar hoofd begon te schudden en langs hem heen wilde lopen. Remus echter, verperde de weg en Amber keek om zich heen om te controleren of niemand in de buurt was waarna ze weer haar vader aankeek “Er is niets gebeurd.” mompelde ze en Remus sloeg z’n armen over elkaar “Niets gebeurd huh? Dus je hebt gehuild omdat je daar zin in had?” Amber keek hem opstandig aan duidelijk niet
Van plan om haar vader te vertellen waarom ze had gehuild en Remus begon door te krijgen wat er aan de hand was. Hij had dit vaker gezien bij jongere leerlingen van Griffoendor en soms Huffelpuff en Ravenklauw die door Zwadderaars werden gepest. Meestal waren het eerste en tweedejaars en vooral Ravenklauwers hadden last van de Zwadderaars omdat hun slim waren en je hen zo kon pesten en chanteren om je huiswerk te laten maken. Het gebeurde en hoe erg veel van de docenten er op lette je kon het niet altijd tegen houden want niet iedereen kwam je even vertellen dat een oudere leerling je pestte uit angst dat de rest van de afdeling achter je aan zou komen omdat je had geklikt. Remus zuchtte en hurkte voor Amber neer zodat ze ongeveer op ooghoogte waren. Amber keek nu soort van op hem neer “Welk jaar zitten ze?” vroeg Remus kalmpjes aan Amber die op haar lip beet “6e.” “Zwadderaars?” Amber knikte en de tranen begonnen weer te lopen. Ze vertelde in rap tempo hoe de zwadderaars haar in een hoek dreven elke keer als ze haar zagen en haar dwongen haar huiswerk af te staan en haar probeerde te manipuleren om dingen over de orde en haar familie te vertellen. Amber had tot nu toe nog niets verteld over de Orde - mede omdat ze zelfs weinig over de orde wist omdat haar ouders niet erg vrijgevig waren met informatie sinds Perkamentus was vermoord- en dat ze ook weinig had gezegd over haar familie en al helemaal niet over Kyle. Er gingen al genoeg geruchten de ronde en ze wilde het niet nog erger maken voor haar broer dan dat het al was. Nadat ze klaar was met praten en Remus even stil was om het tot zich door te laten dringen, wierp ze zich in zijn armen voor een goede knuffel en zodat ze kon uithuilen. Remus probeerde haar zo goed en kwaad als het ging te troosten. Normaal was Melian degene naar wie Amber toe ging om haar verhaal te doen en Remus moest tot zijn spijt toegeven dat hij niet zo’n band met Amber had als dat hij met Kyle en Dane had terwijl ze toch zijn enige dochter was. Niet dat hij totaal geen band had met Amber maar alsnog. Toen Amber eindelijk een beetje was gekalmeerd en wat ontspande liet Remus haar los en keek haar recht aan “Vervloek ze.” zei hij droogjes. Amber trok beiden wenkbrauwen op “Pardon?” “Vervloek ze. Je hebt genoeg van je broers opgestoken om een paar goede vervloekingen te kennen. Twijfel niet, gebruik je toverstok.” Amber keek hem aan alsof ze hem niet goed had gehoord “Ben je serieus papa?” Remus haalde zijn schouders op “Waarom niet. Ze moeten leren dat je niet zomaar een Lupos kan pakken zonder consequenties. Als het vervloeken niet werkt haal je je broers erbij.” Amber trok een gezicht “Dan lijkt het net of ik ze niet zelf aankan.” zei ze en het was duidelijk dat ze liever haar broers haar problemen liet oplossen. “Dan moet je het zelf doen. Ik weet zeker dat je wel een aantal leuke vloeken kent die je kan gebruiken.” Amber dacht even na en ze kreeg een duivelse glimlach. “Dat dacht ik ook.” “Als ik nog niet van ze af ben als ik ze heb vervloekt ... Waarom kan jij er dan niets aan doen?” Remus stond op “Wil je serieus dat ze denken dat je als het een keer niet lukt je vader er meteen bijhaalt ?” Amber schudde haar hoofd “Dat dacht ik al.” “Dankje papa.” Ze omhelsde Remus nog even voor ze een stuk vrolijker weg liep dan dat ze aan was gekomen. Remus keek haar na tot ze de hoek om verdween en liep toen verder richting de leerlingenkamer van Griffoendor.

Chanelle keek verveeld toe hoe Revius probeerde zijn astronomie huiswerk te maken. Zij had het al lang af en was ondertussen ook al klaar met het huiswerk voor Gedaanteverwisseling en had de bezwering die ze moesten oefenen van Banning ook al onder de knie. “Kan ik niet gewoon jou sterrenkaart overnemen Chanelle?” vroeg Revius na 10 minuten bijna smekend. Chanelle grijnsde “Nee. Dat zou te makkelijk zijn. Op je examen moet je het ook zelf doen dan kan je het ook niet van mij overnemen.” Revius zuchtte gefrustreerd en gooide zijn ganzeveer neer “Ik geef het op.” zei hij en hij begon zijn spullen op te ruimen. Chanelle grinnikte zacht en keek hoe laat het was “Laten we gaan voor Luthien ons vermoord.” ze stond op en hees haar tas over haar schouder. Revius kreunde “Waarom repeteren we nog eigenlijk? We hebben geen optredens of iets en er is veel te veel in hun familie gaande om daarmee bezig te zijn.” “Het is afleiding Rev. Trouwens, Luthien zei dat ze ons iets te vertellen had dus het zal wel belangrijk zijn dat we op komen dagen. We hebben al een repetitie gemist omdat we eh..andere dingen aan het doen waren. Luthien vilt ons levend als we dat nog eens flikken.” Ze liepen druk pratend over Luthien’s gave om te krijgen wat ze wilde en ook hoe beangstigend ze kon zijn als ze aan het dreigen was, naar de kamer van Hoge Nood. Daar aangekomen botste ze bijna tegen Kyle op die met een noodgang de hoek om kwam gerend. “Woah waar is de brand?” vroeg Revius die zichzelf staande hield en Chanelle vasthield zodat die niet zou omvallen. Kyle wreef over zijn schouder die vol tegen Revius zijn lichaam aan was gekomen “Sorry.” mompelde hij. “Ik was even ergens anders en was de tijd vergeten. Je weet hoe Luth is als we te laat zijn. Maar gezien jullie hier ook net aankomen neem ik aan dat ik net op tijd ben.” de kamer van hoge nood opende zich voor hen en Luthien stond met haar armen over elkaar geslagen naar hen te kijken “Net op tijd inderdaad. Een minuut later en jullie waren te laat geweest kom op ik heb wat te vertellen.” Kyle, Revius en Chanelle wisselde een blik uit en liepen achter Luthien aan. Dane, Anna en Amber waren al aanwezig en zaten verveeld voor zich uit te kijken. “Goed nu we er allemaal eindelijk zijn heb ik een mededeling die ons allemaal aangaat en waar we een behoorlijke tijd op hebben zitten wachten.” begon Luthien vrolijk. Luthien’s humeur was niets meer dan hyper en vrolijk geweest sinds ze was verloofd en niemand vond dat erg. Het was beter dan de chagrijnige moorddadige Luthien die iedereen wilde neersteken als ze al naar der keken toen Sirius in coma lag. Een hele verbetering dus! Revius plofte neer op een stoel en Chanelle ging op de grond tegen zijn benen aan zitten “Vertel wat is de belangrijke mededeling.” zei Kyle ongeduldig. Hij zag eruit alsof hij wel een miljoen plekken kon bedenken waar hij op het moment liever was dan hier. Luthien keek hem even met een blik van houd-je-kop-en-wees-blij-of-ik-vermoord-je aan en ging toen verder “Mijn moeder heeft het voor elkaar gekregen dat we bij de nieuwe opening van Zweinsveld mogen optreden. Sinds het dorpje in puin lag zijn ze druk bezig geweest met alles weer krijgen zoals het was, of verbeteren. De zwijskop zal in elk geval vooruit gaan nu er gerenoveerd is en het er niet meer uitziet als een oude zwijnenstal.” Luthien leek tevreden met zichzelf “Gezien Zweinsveld een grote opening wilt geven komen er mensen vanuit de hele wereld langs. Het Krijsende krot word ook weer overeind gezet...soort van... Het zal er niet meer uitzien als een krot maar er zal niemad in komen zodat Remus er nog steeds-” “Pap hoeft er niet meer heen weet je nog? Hij kan gewoon naar het verboden bos en ik ga mee.” onderbrak Kyle haar droogjes terwijl hij zijn ogen van kleur liet veranderen, iets waar hij een stuk beter in was geworden. “Ja maar je kan Reem niet bijhouden als mens zijnde. Hij is een stukje sneller als wolf.” zei Luthien met een frons. Kyle trok een wenkbrauw op “Wie heeft gezegd dat ik als mens meega?” vroeg hij nuchter alsof dit onderwerp al zovaak ter sprake was gekomen. Iedereen viel stil en Dane was de eerste die zijn mond weer open deed “Het is je gelukt?” vroeg hij verbijsterd. Kyle knikte en glimlachte flauw “Het duurde een tijdje voor ik het volledig onder de knie had maar het wordt steeds makkelijker.” Luthien keek hem even verbijsterd aan maar herstelde zich snel “Fantastisch! Wat vind je vader ervan?” Kyle haalde zijn schouders op “Hij zegt er niet bepaald veel over en hij heeft me gewaarschuwd. Omber komt morgen inspecteren op school en er gaan geruchten de ronde over dat ik ook een weerwolf ben en geen vormveranderaar. Omber zal niet rusten voor ze enige bewijs heeft dus ik moet oppassen en ze moet me vooral niet pissig maken. Dan heb ik geen controle over mijn ogen.” Luthien fronste “Misschien moet je haar gewoon proberen te vermijden. Ze is er maar een dag toch?” “Ik denk niet dat dat nut heeft. Als ze me morgen niet ziet komt ze overmorgen terug of die dag erna. Ik kan haar niet voor eeuwig blijven ontwijken.” “We kunnen haar ook gewoon omleggen. Niemand die dat erg zal vinden.” opperde Revius en Chanelle gaf hem een tik tegen zijn been aan “We gaan niemand omleggen! We kunnen haar echter wel wegjagen.” Revius haalde zijn schouders op “Omleggen ,wegjagen het maakt mij niet uit als ze hier maar niet langer is dan nodig.” Chanelle keek grijnzend naar hem op “Ik suggereer vergif.” Amber keek samenzweerderig en de rest schoot in de lach. “Hoe je het ook went of keert, we kunnen geen moord plegen hoe graag we het ook willen en ook al zal ze niet bepaald gemist worden.” meldde Anna droog. helaas maar waar. “Goed terugkomend op de reden waarom ik jullie in eerste instantie hierheen haalde, de opening is over 2 weken. Dus chop chop! Pak je spullen en laten we repeteren.” er werd hier en daar gekreund en gemopperd maar desondanks kwam de hele band in beweging.

Severus keek geïrriteerd naar het kleine mollige padachtige vrouwtje dat voor hem stond. Ze had een vreselijk roze pluizige vest aan en een enorme strik op haar hoofd geplakt waardoor ze net op een roze pad leek. Hij had nog nooit echt met Omber gepraat en hij had half om half verwacht dat als ze haar mond open zou doen er een soort gekwaak uit zou komen maar dat viel nog mee. Haar stem was hoog en meisjesachtig en gaf hem de rillingen. “Ah u bent vast professor Sneep.” zei ze met haar rillingen gevende stem. Severus trok een wenkbrauw op “Alsof u niet precies weet wie wie is Mevrouw Omber.” zei hij kalmpjes en lichtelijk verveeld. “Goed. Kunt u mij vertellen waar ik professor Anderling kan vinden en waar de jongen is?” Severus trok nu beiden wenkbrauwen op “Als u met ‘de jongen’ Kyle Lupos bedoeld. Ik zou het niet weten ik hou niet bij waar de leerlingen van Griffoendor zich bevinden ik ben het hoofd van Zwaderich niet Griffoendor.” Omber leek op te zwellen van verontwaarding, blijkbaar was ze niet gewend om een bijdehandte opmerking terug te krijgen en ze leek er ook niet erg blij mee. “Wat professor Anderling betreft die is op haar kantoor. Volgt u mij maar.” Severus draaide zich om zonder verder op antwoord te wachten en liep richting het kantoor van Minerva. Onderweg kwamen er wat leerlingen langs die met een grote boog om hem en Omber heen liepen en zich toen zo snel mogelijk uit de voeten maakte, iets wat Omber een eng tevreden gevoel scheen te geven gezien ze vrolijk glimlachend achter hem aanliep. “Ah Severus daar ben je.” Christina kwam op hem afgelopen en keurde Omber geen blik waardig alsof ze er niet eens was. Severus keek Christina vragend aan “Wat is er aan de hand?” vroeg hij aan Chris die hem serieus aankeek met een ernstige blik in haar ogen “Mel.” “Hum-Hum” Christina negeerde het nephoestje van Omber en Severus deed hetzelfde “Wat is er met Mel?” “Het gaat niet goed. De helers weten niet wat ze heeft en Madame Plijster kan de baby niet meer goed zien.” “Hum-Hum!” wederom negeerde ze beiden Omber’s hoestje die behoorlijk geïrriteerd had geklonken. “Ik kom er zo snel mogelijk aan. Heb je het al tegen Lupos gezegd?” “Lupos? Remus Lupos? Leraar verweer tegen de zwarte kunsten? Wat heeft hij hiermee te maken ?” Omber ging tussen Christina en Severus instaan, beiden torende hoog boven haar uit en keken op haar neer met blikken van irritatie “Ja Remus Lupos ja.” “Ik sta niet toe dat hij bij iemand in de buurt komt die in de ziekenzaal ligt!” Christina keek haar voor enkele ogenblikken met een emotieloze blik aan en zei toen langzaam en duidelijk “Remus is haar man. Ik denk niet dat iemand het ook maar iets uitmaakt wat u wel en niet toestaat in dit geval.” zei ze kalm voor ze zich omdraaide en weg beende op zoek naar Remus. Severus moest moeite doen om niet al te tevreden te kijken. Omber leek volledig van haar stuk te zijn gebracht “Breng me naar de ziekenzaal.” zei ze ineens “Nee professor Anderling verwacht u in haar kantoor.” en Severus liep door. Omber volgde hem al was ze het er duidelijk niet mee eens. Aangekomen bij het kantoor van Minerva, meldde Severus snel dat hij naar de ziekenzaal ging en Minerva knikte ernstig “Laat het me weten hoe het gaat Severus.” Severus knikte een keer kort en verdween, Minerva met Omber achterlatend en hij had bijna medelijden met Omber...bijna.

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.