FanFic.nl

Bleed Forever

Chapter 32

Minerva was achter haar bureau gaan zitten toen Severus was verdwenen en haar alleen met deze vreselijke feeks had achtergelaten. Omber keek een beetje rond en klemde haar kleine vingers met roze gelakte nagels steviger om haar klembord heen. Minerva trok een wenkbrauw op “Wat is de bedoeling van uw bezoek precies Dorothea.” Omber richtte haar aandacht op Minerva en glimlachte poeslief, iets wat Minerva de neiging gaf die glimlach van haar gezicht te vervloeken. “Ik kom hier controleren of de weerwolf wel geschikt is om les te geven aan jonge kinderen en of de geruchten die de ronde gaan over zijn 2e zoon Kyle Lupos waar zijn.” Minerva trok een wenkbrauw op “De weerwolf heeft een naam, Remus Lupos. En hij is prima geschikt om les te geven, de leerlingen vinden zijn lessen geweldig en ze leren er onwijs veel van. Buiten dat is Remus ook nog eens een intelligente man en een geweldige tovenaar dus ik zie niet in waarom een bezoek nodig is. Wat de geruchten over zijn zoon betreft, geruchten gaan nou eenmaal altijd wel de ronde. Iets wat een enkeling aan leerlingen heeft verzonnen om weer iets te hebben om over te praten niets meer niets minder.” Omber bleef die stomme glimlach op haar gezicht houden en keek bijna medelevend naar Minerva “Minerva, we weten beiden dat er een reden is dat er geruchten ontstaan, er zit altijd een kern van waarheid in. Wat Professor Lupos betreft, ik kan me niet voorstellen dat een half mens een goede leraar is. Ik zal zelf daarover oordelen.” Minerva wilde haar het liefste het kasteel uit schieten en ze vernauwde haar ogen. “Mijn beste Dorothea, ik verzeker je dat het onnodig is en het is ook eens een verkeerde tijd dat je komt. Melian Lupos ligt in de ziekenzaal, zwanger en doodziek en Remus maakt zich liever druk om haar en is liever met haar bezig dan dat hij tijd maakt voor iemand die hem het liefste wilt ontslaan voor iets waar hij geen controle over heeft. U weet net zo goed als ik dat Weerwolven zelf de keuze maken of ze het verkeerde pad op gaan of niet en Remus is getrouwd en heeft 3 kinderen en binnenkort een 4e.” Minerva vertelde maar niet dat Melian en Remus gingen scheiden. Misschien wist Omber het al misschien ook niet ze ging het niet vragen. Omber zelf lachte even en Minerva rilde “Zijn vrouw is ziek? Geen wonder.” Minerva stond op en torende net als Severus en Christina hoog boven Omber uit. Ze keek trots neer op Omber die enigzins terug deinsde “U wilt weten of Remus een goede leraar is prima. Dan zal ik meegaan en u laten zien dat hij meer dan capabel genoeg is de studenten les te geven!” Omber knikte kort “En de jongen?” “Kyle heeft het druk met studeren voor zijn S.L.I.J.M.B.A.L examens en zijn moeder ligt in de ziekenzaal.” “Dan gaan we naar hem op zoek. Ik wil hem graag even spreken. Ook wat van zijn vrienden graag. Ik wil natuurlijk wel alle bewijzen hebben die ik maar kan krijgen.” “Ja. Zelfs als die bewijzen leugens zijn.” mompelde Minerva zo zacht dat Omber haar niet hoorde die al was omgedraaid en weggelopen. Minerva liep er snel achteraan voor Omber ineens gekke dingen ging doen. “Ik moet zeggen dat ik geschokt was toen ik hoorde dat de school niet zou sluiten na het ongelukkige overlijden van Perkamentus.” Minerva keek naar Omber die vrolijk verder babbelde “Na zo’n ongeluk zou je toch denken dat de school gesloten zou worden tijdelijk.” Minerva haalde even diep adem “De leerlingen wilde graag dat de school open bleef net als de leraren en het schoolbestuur was het ermee eens dat we niet moesten stoppen met het lesgeven. In deze tijd is het belangrijk dat de studenten zoveel mogelijk leren voor ze afstuderen. Buiten dat, was de dood van Perkamentus geen ongeluk. Onze geliefde minister heeft hem vermoord.” Omber zweeg, ze had blijkbaar besloten dat het misschien verstandiger was Minerva niet boos te maken als ze nog door wilde met de inspectie zonder zelf naar de ziekenzaal te moeten.
Ze waren aangekomen bij de leerlingenkamer van Griffoendor. “Een moment. Ik zal kijken of Kyle binnen is.” Minerva mompelde zacht het wachtwoord tegen de Dikke Dame en liep naar binnen.
Dane, Amber, Kyle en Luthien zaten beneden voor de haard. Iedereen in de leerlingenkamer keek op toen ze binnenkwam maar Kyle was degene die reageerde “Ze is hier is het niet.” Het was geen vraag, meer een vaststelling. Omber was er en hij zou moeten bewijzen dat de geruchten die er de ronde gingen niet waar waren. Officieel gezien waren ze ook niet waar, het gerucht was dat hij net als zijn vader een weerwolf was. Feitelijk was dat niet waar. Vormveranderaar is heel anders dan weerwolf maar hij betwijfelde of Omber dat ook zo zou zien. Minerva knikte en keek naar Luthien, Dane en Amber. “Ze wilt ook wat vrienden van Kyle spreken. Misschien kunnen jullie Chanelle, Revius en Anna vragen? Dan weten we zeker dat niemand iets verkeerds over hem zegt.” Dane veerde direct overeind gevolgd door Amber en Luthien. Kyle haalde de sluipwegwijzer uit zijn zak en gaf hem aan Luthien “Hiermee kunnen jullie Rev, Chan en Anna vinden en daarna mij.” Luthien knikte en dook langs Kyle de leerlingenkamer uit. Ze gunde Omber geen van allen een blik waardig.

Kyle liep achter professor Anderling aan de leerlingenkamer uit waar Omber stond te wachten. Ze bekeek hem eerst van top tot teen en schreef toen snel iets op haar klembord. Kyle trok een wenkbrauw op en vroeg zich af wat ze in godsnaam op kon schrijven nog voor hij een woord had gezegd. “Kyle Lupos, dit is Dorothea Omber. Ze wilt je een paar vragen stellen over de geruchten die er de ronde gaan op school.” zei Anderling alsog Kyle niet allang wist wat Omber kwam doen. Kyle haalde onverschillig zijn schouders op “Het zijn geruchten er valt weinig over te zeggen. Mensen vinden het leuk om onrust te stoken en dit keer hebben ze mij uitgekozen. Volgende keer is het iemand anders en zo blijft het doorgaan.” zei hij droogjes. Omber schreef weer wat op haar klembord wat Kyle nu al begon te vervelen “Wat vind je ervan meneer Lupos? Uw vader is een weerwolf, er wordt beweerd dat u dat ook bent.” Kyle trok zijn wenkbrauw nog hoger op en sloeg zijn armen over elkaar “Mijn vader heeft hier niets mee te maken. Als hij niet al voor hij hier kwam werken had verteld dat hij een weerwolf was zou je niet eens verschil zien.” wederom schreef Omber iets op haar klembord en Kyle klemde zijn kaken op elkaar “Dat is echter geen antwoord op mijn vraag meneer Lupos.” Kyle vernauwde zijn ogen “Ik ben geen weerwolf. Was het maar zo dan zou ik mijn vader tenminste bij kunnen staan in die paar dagen met de volle maan. Maar dat kan ik niet.” niet geheel waar natuurlijk maar hee dat hoefde zij niet te weten natuurlijk. Omber bleef nu wat langer schrijven dan dat ze eerder had gedaan en Kyle was onwillekeurig bang over wat ze precies schreef. Waarschijnlijk alleen maar leugens. “Was dat alles Dorothea?” vroeg Anderling ineens “Nee ik wil graag wat vrienden van Meneer Lupos spreken.” Omber keek Anderling poeslief aan en Kyle haalde weer zijn schouders op “Wie wilt u spreken?” vroeg hij enigzins verveeld “Ik denk dat het beter is als ik wat mensen uit een andere afdeling wat vragen stel over u. Uw broer, zusje en nicht zouden natuurlijk niet objectief antwoord kunnen geven.” Kyle weerhield zich ervan om met zijn ogen te rollen “Luthien, Dane en Amber zijn op zoek naar wat vrienden van ons.”
Kyle zou Chanelle, Revius en Anna eeuwig dankbaar zijn. Zijn vrienden hadden Omber ervan verzekerd dat Kyle een goede vriend en hard werkende student was en dat er geen spoortje wolf in hem zat. Ze waren Selene nog tegen gekomen en Kyle was even bang geweest dat Selene alles op zou biechten aan Omber maar zij had enkel gezegd dat Kyle nooit iemand wat aan zou doen zelfs al was hij wel een weerwolf en daar scheen Omber voor nu genoegen mee te nemen. Kyle maakte zich echter nu wel zorgen om zijn vader. Die zou er niet zo makkelijk vanaf komen als hij.

Remus keek naar Melian die zich probeerde te concentreren op wat Madame Plijster haar vertelde. Ze wisten niet waarom Melian niet beter werd, het slapen scheen niet te helpen. Ze hield nog steeds geen vast voedsel binnen en de helers hadden er wat boeken bijgehaald om te kijken wat er aan de hand was. Melian keek nog even toe hoe Madame Plijster even later wegliep en liet haar blik toen naar Remus glijden “Nou... Dat was fantastisch nieuws. Zeg alsjeblieft dat jij een leuker onderwerp heb om over te praten.” zei ze geïrriteerd. Remus glimlachte flauw en keek haar verontschuldigend aan “Niet echt. Omber is hier. Ze wilt met Kyle praten en mij komen inspecteren. Ze wilt een nieuwe anti-weerwolfwet instellen en Bellatrix heeft haar het groene licht gegeven alleen Zweinstein valt enigzins buiten de wetten om gezien Minerva hier de boel voor het zeggen heeft.” Melian kreunde “Waarom wilt ze met Kyle praten?” “Een paar leerlingen hebben gehoord wat er is gebeurd in Zweinsveld en lopen rond te vertellen dat Kyle ook een weerwolf is. Ze weten alleen het hele verhaal niet je weet hoe dat gaat.” Melian knikte en beet op haar onderlip “Het maakt voor Omber waarschijnlijk weinig uit. Weerwolf of shapeshifter. Beiden is het iets wat zij onnatuurlijk vind.” Remus haalde zijn schouders op “We hebben besloten te doen alsof er niets aan de hand is en Kyle geen speciale gave heeft om in een dier te veranderen naar wil zonder bezweringen en andere spreuken.” Melian keek hem lang en droog aan “Jullie gaan liegen tegen Omber?” Remus grijnsde vrolijk “En het was niet eens mijn idee. Severus zei dat het misschien niet handig was om het hele verhaal te vertellen en Minerva zei dat we gewoon moesten doen alsof er helemaal niets bijzonders was aan Kyle.” Melian lachte “Nou mooi. Hopelijk trapt ze erin.” Remus haalde onverschillig zijn schouders op “Zo niet kan ze er nog weinig mee. Hij vormt geen bedreiging voor zijn mede studenten.” en met die laatste opmerking was het onderwerp Omber gesloten en gingen ze over op nog serieuzere zaken “Madame Plijster kan uitvinden van wie de baby is... Van jou of ... Of Amycus.” Er trok een spiertje bij de kaak van Remus en hij leunde achterover om vervolgens zijn armen over elkaar te slaan. Zijn gesloten houding maakte Melian nerveus. “Ik wil het weten...” mompelde ze terwijl ze naar haar deken begon te staren. “Ik moet het weten.” Remus trok een wenkbrauw op “Hoezo moet je het weten?” vroeg hij droogjes ook al wist hij het antwoord daarop wel. “Ik moet weten hoe erg het is. Als het van jou is dan zal ik met alle liefde ook dit kind op de wereld zetten net als Dane, Kyle en Amber. Als het van Amycus is...weet ik nog niet precies wat ik wil. Het idee dat ik een kind van hem zou hebben-” ze schudde heftig haar hoofd en Remus zuchtte diep “Als je het wilt weten moet je Madame Plijster vragen of ze erachter kan komen.” zei hij onverschillig ook al gingen er allerlei gedachtes door zijn hoofd en had hij het idee alsof er een baksteen door zijn maag was gevallen. “Blijf je erbij?” vroeg ze onzeker en ze keek weer naar hem op. Remus twijfelde even. Wilde hij weten of het van hem of Amycus was? De mogelijkheid dat het van Amycus was was 50% en dat was natuurlijk 50% teveel maar... Het was ook 50% kans dat het van hem was.
Na een lange tijd in stilte te hebben nagedacht knikte Remus een keer kort en glimlachte Melian dankbaar. Anders had ze Severus of Christina moeten vragen erbij te blijven en ze wist dat Severus dat nooit van zijn leven zou doen en Chris was het er nog steeds niet mee eens wat ze had gedaan. Remus riep Madame Plijster en ging toen weer zitten. Hij schoof een stukje verder weg van het bed zodat Madame Plijster haar gang kon gaan. Het duurde niet lang voor Madame Plijster overeind kwam en fronste. Melian’s maag maakte enkele driedubbele salto’s en Remus had nu het idee alsof er 2 bakstenen in zijn maag lagen. “Wat? Wat is er?” vroeg Melian direct in paniek. Madame Plijster keek van haar naar Remus en ze keek hem bijna verontschuldigend aan, en Remus wist direct waarom. Het was niet van hem. Hij stond op en liep weg zonder Melian nog een blik waardig te keuren. Remus moest even een rondje lopen en zijn gedachten op een rijtje krijgen.
Melian beet op haar lip “Het is van Amycus is het niet?” vroeg ze met een amper hoorbare stem. Madame Plijster knikte en liep weg. Melian zakte terug in haar kussen en staarde naar het plafond terwijl zich weer tranen begonnen te vormen in haar ogen. De deur van de ziekenzaal ging weer open en Melian half om half verwachtte dat Remus terug was gekomen maar het was Christina. Ze plofte op Remus zijn stoel neer en keek naar Melian “Ik kwam Reem net tegen. Hij zei het net.” Melian knikte “Zei hij nog meer?” Christina haalde haar schouders op “Hij weet gewoon nu even niet wat hij moet denken Mel. Hij maakt zich zorgen om je omdat je hier ligt en in de paar weken dat je hier ligt niets bent verbeterd. Hij is nog steeds boos en gekwetst om wat er met Amycus is gebeurd en nu blijkt dat je nog zwanger bent van Amycus ook, daarbij begon Remus te twijfelen of hij eigenlijk wel wilde scheidden omdat hij nog steeds van je houdt. Hij weet het gewoon even niet meer.” Melian keek Christina met grote ogen aan. Remus twijfelde? Hij twijfelde en zij had het waarschijnlijk nu weer verpest door te willen weten van wie het kind was. “Geen zorgen Mel. Hij wilde het eigenlijk ook weten. Hij wilde weten waar hij aan toe was mocht het zo zijn dat hij zou besluiten die hele scheiding van de baan te gooien.” Melian knikte en zuchtte diep “Waar is hij nu?” “Omber.” “Oh dat kan nooit goed gaan.” Christina kreeg ineens een duivelse grijns op haar gezicht “Wie weet, misschien maakt hij der wel van kant zijn we daar ook weer vanaf en is hij even zijn agressie kwijt. Dat is een win-win.” Melian schoot in de lach, wat resulteerde in een hoestbui en buikpijn en Christina gaf haar snel het drankje wat voor haar klaar stond op het kastje naast der bed. “Sorry. Ik had je niet moeten laten lachen.” “Nee het is prima. Ik had dat wel even nodig. Het is nou niet dat ik hier veel te lachen heb. Remus is altijd vrij serieus. Hij verteld eigenlijk alleen maar wat de kinderen hebben uitgespookt.” Christina grijnsde “Ik wed dat hij je niet verteld heeft wat Amber heeft gedaan van de week.” zei ze vrolijk. Melian fronste “Amber? Nee. Wat is er gebeurd. Remus heeft verteld dat Amber wat problemen had met een paar oudere Zwadderaars maar niet wat hij tegen haar had gezegd dat ze moest doen...” Christina grinnikte vrolijk “Als vader zijnde heeft Remus haar het beste advies gegeven wat je maar kan geven vooral als je met Zwadderaars te maken heb.” Melian glimlachte “Remus kan beter advies geven dan ik denk ik.” Christina haalde haar schouders op “Over het algemeen wel ja. Remus blijft koel in crisis tijden terwijl jij gaat rondrennen als een stresskip zonder kop.” “Oh bedankt.” “Hee het is waar. En je weet dat ik enkel de waarheid spreek!” Christina plaatste plechtig haar hand over haar hard maar grijnsde erbij waardoor het al minder geloofwaardig werd. “Vertel nou maar wat Amber heeft gedaan.” zei Melian ongeduldig. “Nou, ze heeft precies gedaan wat Remus had gezegd. Wat haar behoorlijk heeft geholpen en ervoor heeft gezorgd dat Remus en Severus een bijzonder interessante middag hebben gehad wat ze beiden behoorlijk hilarisch vonden.” begon Christina. “Remus had gezegd dat als Amber nog eens last zou hebben van die Zwadderaars dat ze hen gewoon moest vervloeken. Wetende dat als ze dat niet zou doen Dane en Kyle vanzelf erachter zouden komen en het voor Amber zouden doen. Maar Amber moet ook leren voor zichzelf op te komen natuurlijk ze kan niet altijd haar broers om hulp vragen.” Melian knikte en lachte. Perfect, Remus degene die eigenlijk tegen geweld was en altijd probeerde ervoor te zorgen dat zijn eigen vrienden tijdens hun schooltijd niemand vervloekte, gaf nu hun dochter het advies om haar pesters een goede vervloeking toe te sturen. Ironisch. “Dus dat heeft Amber gedaan?” vroeg ze dan ook aan Christina die lachte “En hoe! Ik denk dat de desbetreffende Zwadderaars haar van nu af aan wel met rust zullen laten.” Christina’s ogen lichtte vrolijk op “De jongens hadden geprobeerd haar huiswerk af te pakken en in plaats van dat Amber dat gaf had ze haar toverstok gepakt. Amber’s vleddervleervloek, een van de vloeken waar je een gewei van krijgt en de beentjes-plak-bezwering zorgde voor een hilarisch tafereel op de gang. Amber is er zonder enig probleem mee weggekomen natuurlijk. Amber is direct naar Remus gegaan om haar te vertellen wat er was gebeurd terwijl de Zwadderaars naar Severus zijn gegaan om te klagen. Severus vertelde me later dat hij heel erg zijn best moest doen om zijn leerlingen niet gewoon te laten rondlopen met hun geweien en aan elkaar geplakte benen als straf. Remus lag naar zeggen van Amber en Severus in een deuk toen hij het hoorde.” Melian grinnikte en kreunde toen ze weer een steek in haar buik kreeg. Dit ging niet bepaald de goede kant op. “Amber heeft het nog netjes gehouden dan. Dane en Kyle hadden geen spaan heel gelaten van die Zwadderaars als ze erachter waren gekomen.” Christina schudde haar hoofd “Dat denk ik ook. Maar goed dat Amber het zelf heeft opgelost dan.” Melian knikte en bekeek Christina even goed. Ze hadden het niet veel over Luthien en Sirius gehad omdat Christina niet wist wat erover te vertellen viel. Maar het was duidelijk dat Chris het nog steeds een beetje een vreemd idee vond. “Dus, hoe gaat het met de trouwerijplanning?” Christina trok een gezicht “Alsjeblieft zeg. Prima dat ze zich hebben verloofd dat kan ik nog hebben maar zolang Luthien nog op school zit en nog geen vervolg opleiding heeft gekozen gebeurd er helemaal niets met planningen. Als het aan Severus ligt word er al helemaal nooit wat aan die trouwerij gedaan.” Chris rolde haar ogen en Melian deed precies hetzelfde. “Aan de ene kant begrijp ik Sev. Maar aan de andere kant... Je kiest niet zelf op wie je verliefd word. Het is niet zo dat Luthien en Sirius zoiets hadden van goh leuk laten we verliefd worden op elkaar ! Net zo min als dat wij ervoor hebben gekozen verliefd te worden op onze mannen. Het gebeurd gewoon.” Christina knikte “Dat weet ik. Daarom heb ik het geaccepteerd. Nou... Ik heb geaccepteerd dat ik er helemaal niets aan kan veranderen. Ik hoop alleen maar dat ze weten wat ze doen en dat ze hier geen spijt van krijgen.”

Remus liep Omber en Minerva in de buurt van Minerva’s kantoor tegen het lijf en Omber begon meteen vragen te stellen in een tempo wat Remus amper kon bijhouden als het niet voor zijn reflexen en scherpe gehoor was geweest. Hij besloot echter te doen alsof hij de helft niet had gehoord “Nee ik heb nog nooit de neiging gehad een van de leerlingen iets aan te doen. Nee mijn zoon is geen weerwolf. Nee mijn leerlingen zijn niet bang voor me.” zei hij droogjes. Omber begon intensief te schrijven op haar klembord “Hoe zit het met uw vrouw? Wat is er aan de hand met haar? Waarom ligt ze op de ziekenzaal?” Remus trok een wenkbrauw op en Minerva hapte naar adem “Dat is uw zaak niet !” zei ze boos. Omber hield haar hand op om Minerva het zwijgen op te leggen en Minerva richtte zich verontwaardigd in haar volle lengte op waardoor Omber weer een stukje achteruit deinsde. “Mijn vrouw is ziek en zwanger. Ze moet goed in de gaten gehouden worden daarom ligt ze op de ziekenzaal. Ik heb haar niets aangedaan als u dat denkt. Ik zou haar nooit wat aandoen.” Remus begon zijn zelfbeheersing te verliezen. Hij had hier niet het goede humeur voor, al helemaal niet na het nieuws wat hij zojuist had ontvangen. “Ik wil haar graag spreken.” “Dat kan niet. Ze slaapt veel en ze is erg moe als ze wakker is. Buiten dat is ze ziek en heeft ze rust nodig. Ik laat u niet bij haar in de buurt.” de stem van Remus was kalm maar hij zelf was alles behalve kalm. Deze padachtige feeks zou niet bij Melian in de buurt komen om haar van streek te maken. Omber trok een wenkbrauw op “U heeft daar weinig over te zeggen Professor Lupos.” zei ze hooghartig en Minerva was degene die haar van de droom dat ze naar Melian kon gaan afhielp. “Eigenlijk heeft Remus daar wel wat over te zeggen gezien hij haar man is. U heeft het recht niet haar lastig te vallen nu ze zo ziek is.” Omber had duidelijk haar dag niet. Kyle’s zaak scheen niets meer dan een vals gerucht te zijn en Lupos leek een kalme en beheersde man iets wat haar meer irriteerde dan wat dan ook. Ze zou alsnog die anti-weerwolfwet door laten gaan en ze zou een manier vinden om ook Zweinstein te pakken maar voor nu kon ze niets anders dan haar bevindingen opschrijven en vertrekken. Remus en Minerva wisten beiden dat dit niet de laatste keer was dat ze haar zouden zien maar ze hoopte dat het voorlopig rustig zou blijven. Ze hadden in de afgelopen maanden al meer dan genoeg drama en problemen gehad. Genoeg voor een leven lang maar het zou niet snel stoppen. Voldemort was nog steeds erg actief bezig met het overnemen van de gehele toverwereld en het ministerie was al volledig overgenomen. De Orde verwachtte dat hij snel Zweinstein weer zou aanvallen maar dan met de volle kracht van zijn opgebouwde leger wat bestond uit dooddoeners, dementors, reuzen en andere wezens die je liever niet tegenover je had in een gevecht. De gehele orde maakte zich daar zorgen over en ze hadden er geregeld vergadering over maar niemand wist precies wanneer Voldemort zou aanvallen gezien al hun dekmantels waren verknald. Severus kon niet terug om dooddoenertje te spelen sinds de dood van Perkamentus, Remus kon ook niet meer terug naar de weerwolven sinds datzelfde gevecht en verder was er niemand die zijn baantje kon overnemen gezien hij de enige weerwolf in de orde was, en ook niemand anders kon zich in de binnenste en meest vertrouwde kringen van Voldemort werken zoals Severus die al vanaf het begin natuurlijk een dooddoener was geweest. Ofwel, ze hadden enkel nog hun spionnen op het ministerie en daar moesten ze hun informatie vandaan krijgen. Maar Romeo Wolkenveld, Nymphadora Tops en Alastor ‘Dwaaloog’ Dolleman, waren alle 3 schouwers en kwamen dus zeer zelden in contact met Bellatrix of de andere dooddoeners die allemaal een veel hogere funtie bekleedde. Arthur Wemel maakte al helemaal geen schijn van kans. Ofwel..ze hadden een groot probleem. Een aanval zouden ze niet zien aankomen en ze zouden dus ook niet in staat zijn zich een beetje normaal te verdedigen. Remus en Minerva spraken nog even over de volgende vergadering van de orde en Remus ging toen terug naar de ziekenzaal om met Melian te praten. Hij wist nog niet precies wat hij wilde zeggen, of wat hij uberhaupt moest zeggen tegen haar. Hij wist alleen dat hij haar niet in de steek liet nu ze ziek was. Hij voelde zich ook grotendeels schuldig. Ze had zich zo druk gemaakt omdat hij wilde scheiden. Oke, ze was vreemd gegaan dus zijn reactie was niet meer dan normaal en terecht geweest maar desondanks voelde hij zich toch schuldig.
Hij liep de ziekenzaal binnen en bevroor ter plekke. Elke heler aanwezig inclusief Madame Plijster en Christina hingen om Melian haar bed heen en waren druk in de weer. Christina was degene die Remus opmerkte en naar hem toe rende “Remus” bracht ze uit en Remus staarde naar haar “Er is een probleem opgetreden. Melian’s buikpijn...bleek niet zomaar buikpijn te zijn.” “Wat is er aan de hand Chris. Wees duidelijk.” Remus voelde hoe al het kleur uit zijn gezicht wegtrok toen Christina hem vertelde wat er mis was. Chris trok snel een stoel bij toen ze zag dat hij niet meer recht op zijn benen kon staan “We doen wat we kunnen.” zei ze snel en ze keek over haar schouder naar Madame Plijster die haar riep. “Blijf!” blafte Christina naar Remus toen hij op wilde staan en zelf rende ze terug naar Melian.

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.