FanFic.nl

Bleed Forever

Chapter 33

Het leek alsof alles in slowmotion ging vanaf het moment dat Christina naar hem had geblaft dat hij moest blijven waar hij zat. Op een stoel ergens in de hoek van de ziekenzaal. De helers, Madame Plijster en Christina hadden zich om het bed van Melian verzameld en waren druk in de weer met god weet wat. Hij kon niet verstaan wat ze allemaal tegen elkaar zeiden, hij was te verdwaasd. Wat het ook was het was niet goed. Hij kon Melian’s wanhopige kreten van pijn horen, haar gehuil en de helers en Christina’s stemmen die haar probeerde te kalmeren en met elkaar praatte. Remus dacht terug aan de eerste keer dat hij Melian zag. Ze waren in de bieb. Hij, James, Sirius en Peter waren meer bezig met andere dingen dan huiswerk maken en studeren en ze waren alweer bezig hun volgende streek te bespreken en wat ze gingen doen de volgende volle maan. Sirius had het idee gehad om door Zweinsveld heen te struinen en een beetje de boel daar op stelten te zetten. Niemand wist toch dat zij het waren en niemand zou er ook ooit achter komen. James was het er echter niet mee eens gezien ze de vorige keer dat ze dat hadden geprobeerd bijna gepakt waren door Madame Rosmerta en de waard van de Zweinskop die het niet bepaald leuk hadden gevonden dat er een hert, hond, rat en weerwolf door de straten hadden rondgedwaald. Remus dacht aan hun eerste date, hun eerste kus, zijn aanzoek, Dane’s geboorte. Alle gelukkige herinneringen die hij ooit had gehad met Melian flitsten door zijn hoofd. Remus werd uit zijn memory lane gehaald door Christina die zich had losgemaakt van de groep helers en Madame Plijster en naar hem toe kwam gelopen. De manier waarop Christina liep zorgde ervoor dat Remus langzaam opstond en haar tegemoet kwam lopen. “Chris?” Christina keek hem aan en beet op haar lip “Met Melian is alles wel goed. Ze is stabiel.” Remus wist dat er een maar aan zat te komen en keek haar afwachtend aan “Maar...” ah daar was het “We weten niet hoelang we haar stabiel kunnen houden. Ze heeft zojuist heel wat bloed verloren.” nog steeds had Remus niet het idee dat dat alles was wat er zojuist was gebeurd “Christina?” Christina trok een gezicht toen hij haar volledige naam uitsprak op een toon waar de wanhoop bijna van tastbaar was “Melian heeft een miskraam gehad...de baby is dood.” ergens dacht Remus dat hij het niet goed had verstaan en hij was dan ook even stil tot de woorden goed en wel waren doorgedrongen. Hij knikte kort “Wat is er gebeurd?” vroeg hij met een stem die niet op die van hem leek en hij schraapte zijn keel. Chris keek hem medelevend aan “Doordat ze te weinig voeding binnen kreeg en zich teveel te druk heeft gemaakt de afgelopen weken heeft de baby niet de benodigde stoffen gehad om zich te ontwikkelen en te groeien. De reden dat Melian zoveel buikpijn had was omdat de baby al dood was. Als ze geen aanval had gehad hadden we het pas veel later gezien.” Remus liet alles op zich inwerken en zweeg voor een lange tijd tot Christina zijn naam zei “Je kan naar haar toe als je wil. Ze is nu nog even out maar ik denk dat als ze wakker word het eerste wat ze moet zien jou gezicht is. Het zal haar in elk geval helpen.” Wederom knikte Remus en Christina omhelsde hem even kort “Ik zal Severus inlichten en de kinderen. Maak je geen zorgen daarover.” na dat gezegd te hebben verliet Christina de ziekenzaal en begon Remus zich naar Melian te verplaatsen. De helers maakte plaats voor hem en gingen andere dingen doen om hem de privacy te geven en hij was daar dankbaar voor. Hij ging weer naast het bed van Melian zitten waar hij de afgelopen weken behoorlijk wat tijd door had gebracht en keek naar haar. Ze was lijkbleek, er lagen diepe donkere kringen onder haar ogen en het was overduidelijk dat ze ruim 10 kilo was afgevallen in de afgelopen paar weken en Melian was al nooit erg zwaar geweest. Remus keek neer op zijn vrouw en besloot op dat moment op die stoel dat ze zijn vrouw zou blijven. Amycus kon in de hoogste boom wind gaan zitten vangen. Op dat moment en op die stoel realiseerde Remus zich dat wat Melian ook deed, zij zou altijd op de eerste plaats voor hem komen en hij zou altijd van haar houden.

Melian opende langzaam haar ogen. Ze voelde zich merkwaardig leeg, een gevoel wat ze niet direct kon plaatsen. Het eerste wat ze echter wel kon plaatsen was Remus die haar aandachtig bekeek met diezelfde bezorgde blik als wat hij al weken op zijn gezicht had, het leek alleen nu iets anders te hebben ook. Ze keek hem even aan voor ze opmerkte dat hij een van haar handen in die van hem had geklemd en ze fronste zich afvragend wat er was gebeurd waardoor hij haar vasthield alsof ze zijn levenslijn was. Ze opende haar mond om wat te zeggen maar toen pas merkte ze iets anders op. Haar hand gleed direct naar haar buik maar die was plat en haar ogen werden groot en ze begon in paniek te raken. Remus echter stond op en ging op de rand van het bed zitten waarna hij zijn handen aan de weerszijde van haar gezicht legde “Rustig. Haal diep adem.” zei hij met zijn kalme stem die Melian meer vertrouwde dan wat dan ook. “Wat is er gebeurd? De baby?” Melian kon zien dat Remus zijn kaken op elkaar klemde door zijn kaakspieren die zich aanspande. “De buikpijn. Het liep een beetje uit de hand...je hebt veel bloed verloren en...” Remus zweeg en Melian kreeg een hol gevoel. “Remus...” Remus schudde zijn hoofd “De baby heeft het niet gered Mels. Hij was al dood voor ze hem eruit haalde.” mompelde hij zachtjes. Melian schudde haar hoofd “Nee. Nee hij is oke. Waar is hij Remus?” aan het gezicht van Remus te zien was deze reactie wat hij had verwacht. Ontkenning. Fase 1. Melian begon boos te worden en wilde overeind komen maar Remus hield haar tegen met zijn handen tegen haar schouders waarmee hij haar terug haar kussen in drukte. “Het spijt me Mel..” “Nee niet. Je wilde dit kind toch niet omdat het van Amycus was. Het boeit je niets!” riep ze boos en ze probeerde zich te verzetten tegen de ijzeren greep van Remus, haar woorden schenen hem pijn te doen maar daar lette ze niet op. Ze wilde haar baby en wel nu! Remus zei niets en hield haar gewoon tegen zonder enige moeite hoe hard Melian ook vocht tot ze alles wat ze in zich had, had verbruikt en ze opgaf. Remus hield haar los maar zei nog steeds niet. “Waarom ben je hier nog?” vroeg Melian bot. “Omdat je het mis heb Mel...” “Over wat precies? Ik schijn het namelijk behoorlijk vaak mis te hebben over van alles en nog wat.” Remus fronste “Zoals?” “Kyle. Amber. Amycus. Jou.” “Mij?” “Ik dacht dat je onvoorwaardelijk van me hield. Ik had het mis.” Remus keek haar even verbijsterd aan schudde toen wederom zijn hoofd “Je was bezorgd om Kyle. Dat is wat een moeder nou eenmaal doet. Amber vertelde niemand wat er aan de hand was, ik betrapte haar op huilen anders had ze het gewoon verborgen gehouden. Amycus....-” hij besloot daar maar niet verder op in te gaan want daar had ze dus wel gelijk in. “En ik...” Hij glimlachte maar de glimlach bereikte zijn ogen niet wat voor Melian al duidelijk was dat hij dit in de verste verte niet grappig vond en dat er niets te lachen viel. De hele situatie niet, er lag een diepe bedroefdheid in zijn gezicht wat Mel echter niet begreep. “Ik hou van je Mel. Altijd gedaan en dat zal ik ook altijd doen.” Melian keek hem aan alsof hij door was gedraaid en Remus rolde met zijn ogen. “Ik heb behoorlijk wat tijd gehad om na te denken. En ... Ik besefte dat, het niet uitmaakt wat je doet - niet dat je het nu meteen op de proef moet gaan stellen - maar er veranderd niets aan wat ik voor je voel.” Melian was nu zo verloren. Ze begreep er niets meer van. Het ene moment wilde Remus scheiden en vermeed hij haar als de pest en nu verklaarde hij weer de liefde aan haar. Wat moest ze daarvan denken? Misschien droomde ze dit wel. Misschien was ze nog steeds in slaap en was dit gewoon een droom.
”Ik snap het niet.” meldde ze droog maar voor ze verder nog iets kon zeggen kwam Madame Plijster aan en gleed Mel’s aandacht naar wat er in haar armen lag. Remus verstijfde naast haar en keek bewust de andere kant op. “Melian. Ik moet je waarschuwen. Hij is nog erg klein en hij leeft niet. Je kan kiezen. Ik kan hem aan je geven zodat je een keer kan kijken naar je zoon. Of ik kan nu weglopen en alles regelen.” zei ze vertwijfeld alsof ze niet zeker was of het wel zo’n intelligente zet was om Melian haar dode zoontje te geven. Melian echter hoorde niet eens het deel ‘hij leeft niet’ “Waarom zou ik hem niet willen? Hij is mijn zoon.” zei ze en ze keek verwachtingsvol naar het bundeltje in de verpleegsters armen. Madame Plijster keek naar Remus die zijn hoofd schudde “Fase 1.” mompelde hij enkel en Melian fronste even maar dacht er verder niet bij na en stak haar armen uit om haar zoon aan te pakken. Madame Plijster twijfelde nog voor een seconden of twee en boog zich toen voorover en gaf het bundeltje aan Melian. Remus keek nog steeds stug de andere kant op maar week niet van haar zijde. Madame Plijster bleef echter ook staan en Melian vroeg zich af waarom ze hen niet gewoon wat privacy gaf. Melian keek omlaag naar haar zoon en fronste even. Sliep hij? Ze kon zich herinneren dat geen van haar 3 andere kinderen stil waren geweest. Dane had heel het St. Holisto bij elkaar gebrult, Kyle was minder luidruchtig geweest maar had ook veel gehuild. Amber had geprobeerd haar oudste broer te overtreffen wat haar bijna was gelukt alleen had Remus haar altijd in no-time weer stil kunnen krijgen. Dit kleine ding gaf geen kik. Melian staarde voor een lange tijd naar de kleine - veel te kleine - baby in haar armen en het begon langzaam tot haar door te dringen. Wat Remus had gezegd, wat Madame Plijster had gezegd maar niet tot haar was doorgedrongen. Het duurde nog een volle minuut voor Melian alle sluizen open gooide en ontroostbaar begon te huilen en het kleine bundeltje heen en weer begon te wiegen. Remus had zijn hoofd terug haar kant op gedraaid en keek toe hoe Melian voor zijn neus in duizenden kleine stukjes uiteen viel emotioneel en er was niets wat hij kon doen. Madame Plijster nam haar zoon van haar over mompelde iets wat Melian niet kon verstaan maar ze zag Remus knikken en hij richtte zich weer op Melian die emotieloos naar het plafond staarde, haar ogen nog rood van het huilen. Ze merkte zijn blik op en keek hem aan en zonder enige waarschuwing schoot ze overeind en begon ze wederom te huilen alleen nu met haar gezicht tegen zijn schouder aan gedrukt. Remus had zonder iets te zeggen zijn armen om haar heen geslagen en hield haar enkel vast. Hij wist dat er geen woorden waren die haar konden troosten en hij had zich nog nooit zo machteloos gevoeld.


Christina had Severus verteld wat er was gebeurd die halsoverkop naar de ziekenzaal had willen gaan. Chris had hem echter tegen weten te houden. “Ze heeft Remus nu. Ik denk niet dat het slim is als er veel mensen om haar heen staan en haar aan zitten te gapen en de hele tijd vragen hoe het gaat. Het is beter als we misschien vanavond langs komen. Remus moet haar vertellen dat ze een miskraam heeft gehad... We hebben geen idee wat dat met Melian zal doen.” Severus was er niet blij mee geweest maar had haar gelijk moeten geven en was neergezakt op zijn stoel. Christina had een patronus naar Sirius gestuurd en hij zou Kyle, Dane en Amber inlichten. Dat zou ondertussen al gebeurd moeten zijn maar Christina verwachtte niet dat ze snel iets verder zou horen. Waarschijnlijk had Sirius de grootste moeite met ervoor zorgen dat ze niet naar ze ziekenzaal zouden gaan zoals Severus ook had gewild. Chris had een flashback gehad naar haar eigen dramatische bevalling, ze kon zich echter niet voorstellen hoe het was om een kind te verliezen nog voor je het had. Luthien had het gered en Chris zelf ook. Ze keek bedachtzaam voor zich uit tot Severus ineens haar naam zei “Huh?” vroeg ze verdwaasd en Severus keek haar even droog aan “Gaat het met je?” vroeg hij. Chris haalde haar schouders op “Ik maak me zorgen om Melian. Ik weet dat Remus voor haar zorgt en Madame Plijster en alle helers maar toch. Ze kunnen haar niet helpen met het verdriet en alles... Wie weet hoe Mel zich nu voelt.” het zat Chris niet lekker en het was duidelijk dat het Severus ook niet in de koude kleren zat. Hij was opmerkelijk stil geweest nadat ze hem had verteld wat er was gebeurd. “We kunnen niets doen zeker?” vroeg hij langzaam en Christina haalde haar schouders op “Fysiek zal ze wel beter worden. Mentaal is een ander verhaal en daar kunnen we haar eigenlijk alleen maar bij helpen door er voor haar te zijn.” Severus knikte en wilde wat zeggen maar ze werden beiden afgeleid door een patronus die de kamer in kwam gezoefd. Het was een Lynx en Chris wist dus dat het van Romeo was, wat niets goeds voorspelde. “Het schouwershoofdkwartier is opgedoekt. Alle schouwers zijn vervangen door dooddoeners. Alastor, Tops en ik komen naar Zweinstein. We hebben een probleem.” Nee. Niets goeds. Christina en Severus stonden direct op “We moeten naar Anderling. Het word tijd voor een vergadering en snel.” zei ze en Severus knikte “Als jij naar Anderling gaat en Sirius op de hoogte brengt zorg ik voor het bericht naar de overige orde leden in de buurt.” Christina knikte en ging er direct vandoor.
Minerva was in haar kantoor en keek verschrikt op toen Christina zonder kloppen binnen kwam stormen. Ze wachtte ook niet tot Minerva haar mond open had gedaan maar vertelde direct wat de patronus van Romeo had gezegd en Minerva kwam ook direct in beweging “Waar is Remus?” vroeg ze toen. Christina trok een gezicht “Bij Mel.” en wederom moest ze vertellen wat er was gebeurd. Minerva had haar hand over haar hart geplaats “Bij Merlijns baard...” mompelde ze. Christina keek haar grimmig aan “Remus en Melian zullen dus niet aanwezig zijn op de vergadering. Ik ligt ze later wel in. We moeten nu echter met spoed iets verzinnen. Dooddoeners als schouwers betekend problemen.” Minerva knikte “Zorgt dat iedereen hierheen komt als ze arriveren. Romeo, Tops en Alastor kunnen hier elk moment zijn.” Christina wist dat. Waarschijnlijk waren ze er al. “Ik zal ze opwachten.” en weer schoot Chris ervandoor. Waarom konden ze nou niet gewoon een paar weken ongestoord hun leven leiden zonder dat er weer eens iets gebeurde? Een paar weken maar. Dat was toch niet teveel gevraagd? De afgelopen weken had Chris zich druk gemaakt om Melian, had ze moeten accepteren dat haar dochter met haar broer ging trouwen, had ze een moorddadige Severus moeten tegenhouden Sirius om te leggen en Luthien op te sluiten, hier en daar vergaderingen van de orde waar alleen maar slecht nieuws op uit was gekomen. En nu dit. Christina slaakte een gefrustreerde kreet “Een paar weken maar!” riep ze tegen niemand in het bijzonder, er was ook niemand in de buurt om haar te horen maar het luchtte wel even op. Ze liep richting de grote eiken voordeuren waar Romeo, Tops en Alastor net door naar binnen kwamen. Tops was gewond, Alastor was chagrijnig en Romeo liep snel naar Christina. “Wat-?” Romeo snoof even “Het is niet zo dat er vriendelijk werd gevraagd of we op wilde stappen.” meer uitleg had Christina ook niet nodig, de dooddoeners vonden het leuk zoveel mogelijk mensen om te leggen en ze kon zich indenken dat Alastor, Tops en Romeo zich niet zomaar weg lieten jagen net als een behoorlijk aantal andere schouwers. “Hoeveel dood?” “10, misschien meer. Wij moesten ons naar buiten vechten. Tops heeft een klap gemaakt maar die overleefd het wel.” Tops grijnsde vrolijk “Tis een schrammetje niets aan de hand.” “Dwaaloog heeft een paar dooddoeners omgelegd.” Alastor kwam chagrijnig vloekend voorbij gelopen “Die walgelijke dementors waren degene die ervoor zorgde dat ik niet bleef en ze allemaal een kopje kleiner heb gemaakt!” gromde hij terwijl hij zich langs Christina bewoog “Is de rest ingelicht?” bromde hij en Chris wist dat hij zijn magische oog had omgerold en naar haar keek via dat enge ding dat haar de kriebels gaf “Severus is daarmee bezig. Anderling weet dat jullie komen. Sirius zal al wel bij haar zijn.” Alastor knikte en liep door gevolgd door Tops. Romeo vertelde echter wat er precies was gebeurd en Christina luisterde aandachtig “Bellatrix was degene die als eerste binnenkwam wat we al vreemd vonden. Ze liet zich nooit echt zien, ze was ook niet vaak op het ministerie zelf. Ze had eigenlijk alleen de titel. Bellatrix heeft altijd andere mensen haar werk op laten knappen terwijl zij vrolijk verder ging met dreuzeltelgen martelen en vermoorden en dreuzels laten verdwijnen.” begon Romeo terwijl hij en Christina richting het kantoor van Minerva liepen. Christina fronste “Ik wed dat Bellatrix erg veel plezier heeft gehad aan het binnenvallen van het Schouwershoofdkwartier.” zei ze walgend. Romeo keek haar duivels aan “Net iets teveel plezier als je het mij vraagt. Perkamentus heeft ooit eens gezegd dat Bellatrix het heerlijk vind om eerst te spelen met haar prooi voor ze het op peuzelt. Of omlegt in dit geval. Donders was de eerste die de vloek des doods ontving. Daarna barste de hell los.” “Wat deed Donders dan om meteen een vloek des doods naar zich te krijgen.” “Hij verdomde het om te luisteren naar een woord wat Bellatrix zei en trok zijn toverstok. Echter nog voor hij ook maar zijn stok op iemand kon richten was hij al dood. Arme stakker.” Christina had het nooit echt hoog opgehad met Donders maar om te horen dat hij toch zijn mond open had getrokken en had willen vechten had ze niet verwacht en haar hart ging naar hem en zijn familie uit. Ze kwamen aan bij Minerva haar kantoor waar zoals Chris al had verwacht, Sirius en Severus al waren. Ze waren beiden druk in gesprek met Minerva, Alastor en Tops en keken niet op of om toen Romeo en Christina binnenkwamen. Pas toen ze zich in het gesprek gingen mengen kregen ze door dat ze er waren. Severus keek haar even kort aan en richtte zich toen op Alastor die pissig was. Tops was meer van streek maar wel serieus. Ze vertelde hetzelfde verhaal aan Sirius als wat Romeo aan haar had verteld en Minerva richtte zich tot haar en Romeo. “De rest is onderweg. Dedalus, Hecuba en de Wemels.” Romeo knikte “Ik heb geen idee wat de bedoeling was van de Schouwersovername, het kan nooit goed zijn.” normaal had Romeo zijn stem altijd kalm en beheersd geklonken maar zelfs nu detecteerde Christina een licht wanhopige toon. Normaal waren ze altijd op de hoogte van de gang van zaken op het ministerie, wat de meeste plannen waren. Sinds het gevecht op Zweinstein waren ze elke keer een stap achter geweest. De aanval op Zweinsveld had voorzien kunnen worden als Severus nog spion was geweest. Ze hadden Zweinsveld beter kunnen verdedigen en er hadden veel levens gered kunnen worden als ze het ook maar iets eerder hadden geweten. Nu... Nu waren ze volledig blind. Geen idee wat er ging gebeuren of wat er aan de hand was en dat zat niemand lekker.
De rest arriveerde niet veel later. Molly en Arthur Wemel met hun meerderjarige zoons Bill, Charlie die was overgekomen vanuit Roemenië, de draken konden wel even zonder hem en de tweeling Fred en George die vorig jaar waren afgestudeerd en zich nu bij de Orde hadden gevoegd. Hecuba Jacobs en Dedalus Diggel kwamen direct na de Wemels. Dane en Luthien die beiden ook meerderjarig waren kwamen er ook bij. Ze zaten dan wel op school maar met Remus en Melian beiden niet aanwezig - wat niemand hen kwalijk nam zodra Christina voor de zoveelste keer had verteld wat er was gebeurd - konden zijn namen hun het over. Tot grote ongenoegen van zowel Severus als Sirius die het beiden geen geschikt idee vonden dat Luthien mee wilde helpen en Sirius vroeg zich af wat Remus met hem zou doen als hij erachter kwam dat hij het had toegelaten dat zijn zoon er ook bij was. Het viel al mee dat Kyle er niet was. “Kyle is het bos in gegaan. Als hij bij mij was geweest toen ik het hoorde was hij meegekomen maar na het nieuws over mam heb ik hem niet meer gezien dus ik denkt dat hij zijn staart achterna aan het rennen is.” zei Dane. Hij probeerde luchtig te klinken maar hij slaagde er niet geheel in de nerveuze toon uit zijn stem te halen. “Goed nu wel zo goed als allemaal aanw-” de deur gleed weer open en dit keer kwamen Revius, Anna en Chanelle binnen.” “Wat in Merlijns naam doen jullie hier?” vroeg Minerva verbaasd. “We hoorde wat er aan de hand was van Dane en Luthien. We willen helpen. Anna en ik zijn beiden meerderjarig en Chanelle is koppig.” vertelde Revius die zich totaal niet op zijn gemak voelde als Zwadderaar tussen de leden van de Orde maar zich staande hield en zijn hoofd trots had opgeheven. Anna leek zich wat minder goed te houden “Na wat mijn vader heeft gedaan wil ik iets goeds doen. Ik ben niet zoals hem. Ik wil helpen.” zei ze en ze keek meer naar Dane dan naar de anderen. “En ik zal verdomd zijn als ik me terug trek in de leerlingenkamer van Ravenklauw. Al mijn vrienden helpen mee en ik dus ook.” Christina wist nu al dat er niet te discussiëren viel met de leerlingen en ze was dankbaar dat Luthien zulke goede vrienden had maar ze maakte zich zorgen om hun levens. Chris kende de familie Cooper en ze wist dat Chanelle hun enige dochter was. Ze zouden haar hoofd op een zilveren plaat eisen als ze erachter kwamen dat Chanelle weer in een gevecht was betrokken met dooddoeners aan de kant van de orde. De Coopers hielden zich liever afzijdig. Ze steunde de Orde maar wilde zich leiver niet mengen in de gevechten en dachten dat het wel met praten op te lossen was... Christina keek van Romeo naar Minerva en weer terug “Alast, weet je het zeker? Je moeder vermoord me als er wat met je gebeurd.” Zei Severus droogjes tegen Revius die grijnsde “Mijn moeder zou zich ook diep voor me schamen als ik me zou verstoppen in de veiligheid van de leerlingenkamer in plaats van te proberen te helpen.” Severus knikte. Hij was uiteindelijk hoofd van Zwaderich natuurlijk. “Waar zijn Filius en Pomona?” vroeg Minerva ineens die merkte dat het hoofd van Ravenklauw en het hoofd van Huffelpuff beiden niet aanwezig waren. “Filius wilde eerst kijken hoe het met de beschermende bezweringen rond de school zat en is van plan wat van zijn eigen bezweringen erbij te doen voor wat extra’s . Pomona zou op hem wachten.” Minerva knikte toen Christina was uitgesproken. “Goed dan wachten we nog even op hen en dan beginnen we. We weten niet wat Bellatrix of Jeweetwel van plan zijn maar we kunnen niet teveel tijd verspillen. Voor hetzelfde geldt staan ze over enkele minuten op de stoep.”
Dane en Luthien fluisterde iets tegen elkaar waarna Luthien langzaam knikte “Ik denk dat we na deze vergadering de meerderjarige leerlingen moeten verzamelen in de grote zaal. De leerlingen die willen helpen kunnen op de hoogte worden gebracht van de gang van zaken.” gezien de desbetreffende leerlingen meerderjarig zijn hoeven ze geen permissie te hebben van hun ouders of voogden of uberhaupt eigenlijk iemand om mee te helpen. Ze moesten het alleen zelf willen. Minerva en Severus waren er beiden niet erg blij mee om de leerlingen in gevaar te brengen maar gezien het tekort aan hulp een groot probleem was stemden ze in. Ze waren het er wel over eens dat de zwadderaars erbuiten gehouden moesten worden. Niemand wist welke leerlingen er precies contact hadden met de dooddoeners of welke leerlingen er misschien zouden gaan klikken bij de vijand. “Kyle mag dan wel niet hier zijn maar ik denk dat hij wilt helpen. Het maakt niet uit of het word geaccepteerd of niet jullie weten dat hij toch wel doet wat hij wilt.” Dane grijnsde even, Wat dat betrof was zijn broertje net hem. Ze zouden nooit terug deinzen voor een gevecht. Christina schudde haar hoofd “Kyle is nog minderjarig en Remus vermoord me.” meldde ze. Dane haalde zijn schouders op “Kyle was erbij tijdens het gevecht hier op Zweinstein waar Perkamentus werd vermoord en waar hij de minderjarige leerlingen samen met mij en Luthien beschermende zo goed en kwaad als dat het ging. Hij vocht mee op Zweinsveld en heeft mam gered en pap....en waarschijnlijk wel meer mensen. Hij zal niet weg rennen voor een gevecht of het nou is toegestaan dat hij er is of niet.” Christina was er niet blij mee, Alles behalve. Remus was er niet bij om zijn zoons in de gaten te houden dus dat viel op haar en Severus hun schouders. Als er iets met die twee zou gebeuren zou Remus hen levend villen.. Niet echt een vrolijk vooruitzicht maar Christina wist ook dat ze geen van beiden te stoppen waren net zo min als haar eigen dochter. “Als jij Kyle dan vind na deze vergadering... En zeg maar niets tegen je vader.” Dane grijnsde “Prima. Maar pap komt er vanzelf achter.” Christina besloot daar niet op te reageren.
Filius en Pomona arriveerde enkele minuten later. Filius had de beschermende bezweringen en spreuken nogmaals herhaald voor maximale bescherming en nog extra bezweringen eraan toegevoegd voor de zekerheid.

”Goed nu iedereen aanwezig is kunnen we beginnen.” zei Alastor die zijn geduld begon te verliezen. Romeo, Alastor en Tops vertelde nogmaals wat er was gebeurd op het ministerie. Alastor had echter nog een extra stukje informatie. “Tijdens het gevecht heb ik geprobeerd Van Detta een kopje kleiner te maken om haar terug te betalen voor wat ze met Perkamentus had gedaan. Ze was echter behoorlijk gestoord.” Christina snoof “Wanneer is ze dat niet?” Alastor negeerde haar en ging verder “Ze strooide vrolijk vloeken in het rond terwijl ze blij riep dat Voldemort binnenkort een grote slag gaat slaan en dat iedereen die ook maar enige banden heeft met de Orde vernietigd moet worden. Ik denk dat omdat ze weten dat de meeste Orde leden zich op Zweinstein bevinden, ze hierheen komen.” Severus had een diepe frons in zijn voorhoofd “Dat hadden ze al eens geprobeerd en toen kregen ze meer weerstand dan ze hadden verwacht. Waarom denken ze dat ze nu wel meer kans maken?” vroeg hij. “Vorige keer was het om Perkamentus uit de weg te ruimen. Het gevecht op Zweinsveld was om onze toegangspunt tussen Zweinstein en de rest over te nemen en Remus uit de weg te ruimen. Daar zijn ze niet in geslaagd dus zullen ze direct aanvallen. Ik denk, en dat denken Romeo en Tops ook, dat ze nu meer kans hebben omdat het hele ministerie van hun nu is. Elke afdeling, elk hoekje en gaatje valt onder de controle van Voldemort nu. Buiten dat heeft hij de dementors en reuzen aan zijn kant.” wedeorm niet echt een vrolijk vooruitzicht. “En we kunnen er weinig aan doen. We weten niet wanneer ze toeslaan en hoe groot hun mankracht is. We weten alleen dat we zwaar in de minderheid zijn en niet genoeg volleerde tovenaars hebben om Reuzen, Dementors en merlijn weet hoeveel dooddoeners tegen te houden.” “Buiten dat hebben we ook nog de geheime gangen waar we ons zorgen om moeten maken. Het kan zijn dat de dooddoeners op de hoogte zijn van deze gangen waardoor ze ongezien het kasteel in kunnen komen net als de vorige keer toen ze de kamer van Hoge nood gebruikte.” Fred was degene die met een oplossing daarvoor kwam. “Een van de geheime gangen gaat naar Zacharias. Als we Zacharias zelf waarschuwen kan hij ervoor zorgen dat de gang in zijn kelder onbereikbaar is, voor de zekerheid kunnen wij vanaf hier de gang barricaderen zodat er niemand uit kan. 2 van de andere gangen zijn sowieso al niet mogelijk.” “Niemand behalve wij en mijn ouders weten van de geheime gang van het krijsende krot naar de beukwilg.” zei Dane. “De rest kunnen wij ook wel ontoegangbaar maken. Het enige waar we niets aan kunnen doen is de kamer van hoge nood.” “Misschien wel.” zei Luthien met een bedachtzame blik. “De Kamer opent zich alleen als er niemand in is of als degene die erin wilt precies weet wie en wat zich in de kamer op dat moment bevindt. Als we een manier vinden om de kamer af te sluiten voor buitenstaanders moet het lukken.” “Hoe wil je dat doen?” vroeg Revius die maar al te goed wist dat de kamer niet bepaald zelf koos wie en wat er doorheen kwam. “laat dat maar aan mij over.” meer zei Luthien niet en de bedachtzame blik verliet haar gezicht ook niet. Het was duidelijk dat ze nog moest nadenken over hoe ze dit precies ging aanpakken. “Ik denk dat we hier allemaal op school moeten blijven voor het geval dat. Het kan zijn dat het nog maanden duurt voor ze toeslaan maar dan zijn we in elk geval voorbereid.” meldde Arthur Wemel. Molly leek er minder blij mee te zijn maar wist dat het nodig was. “Ik weet wel een ding.” zei Christina die haar handen tot vuisten had gebald en een moorddadige blik op haar gezicht had “Als Bellatrix erbij is, is ze van mij.” Severus keek naar zijn vrouw die bijna vuur leek te gaan spuwen en trok een wenkbrauw op, Chris was doodeng als ze boos was en hij was dolblij dat het niet naar hem gericht was anders had hij moeten rennen voor zijn leven.

Zo bespraken ze nog een tijdje wat ze het beste konden doen en hoe ze de leerlingen die meerderjarig waren gingen aanspreken. Minerva zou daarvoor zorgen en Dane zou Kyle opzoeken om hem op de hoogte te brengen terwijl Luthien de kamer van Hoge nood ging proberen af te sluiten. Revius en Chanelle zouden met Fred en George meegaan om de geheime gangen te barricaderen en Anna die na veel commentaar eindelijk het adres van haar vaders gevangenis had gekregen van Romeo, zou proberen informatie uit haar vader te krijgen. Dane was niet blij dat ze zonder hem ging maar Severus was erbij en daar nam hij voor nu genoegen mee. Zijn oom zou ervoor zorgen dat er niets met Anna kon gebeuren. De rest van de Orde verspreidde zich door de school. Filius ging zijn meederjarige Ravenklauwers halen, Pomona ging de huffelpuffs halen en Minerva zou de Griffoendors gaan halen. Zo had iedereen wat te doen en Dane had besloten dat nadat hij Kyle had gevonden, hij samen met zijn broer naar de ziekenzaal zou gaan om te kijken hoe het met hun ouders ging en meteen zijn vader op de hoogte brengen van wat er gaande was. Misschien dat Remus toch nog kon helpen op de een of andere manier. Dane liep naar het verboden bos en bleef aan de rand staan, hij haatte het bos er liepen wezens rond die niet zo vriendelijk waren als Kyle zelf. De Centauren bijvoorbeeld... Of die mega spinnen waarvan Hagrid altijd zei dat ze gewoon niet goed werden begrepen door de mensen, en wie weet wat voor andere wezens. Dane pakte zijn toverstok en liep het bos in op zoek naar Kyle. Zijn broertje had gezegd dat hij niet al te ver van de rand van het bos zou afdwalen maar ook niet te dicht bij zou blijven voor het geval er leerlingen het bos in zouden komen. Ook al was het natuurlijk verboden. Het had hen ook namelijk nooit tegengehouden op onderzoek uit te gaan toen ze jonger waren. Dane liep rond en begon Kyle’s naam te roepen. Het duurde niet lang of hij hoorde iets achter zich. Hij draaide zich met een ruk om en stak zijn toverstok uit. Tussen de bomen verscheen een grijze wolf. Dane liet zijn stok zakken en de wolf ging zitten en hield zijn kop schuin waardoor Dane zeker wist dat het Kyle was gezien dat een tik was die Kyle had overgenomen van hun vader. “Kyle, we hebben een probleem. Ik wil je graag op de hoogte brengen maar ik weiger om het allemaal tegen een wolf te zeggen.” meldde Dane en Kyle stond op. Liep terug tussen de bomen door en kwam enkele minuten later terug in zijn eigen menselijke vorm, hij deed net zijn shirt over zijn hoofd aan. “Laten we dan ook het bos uitgaan. Als wolf voel ik me hier prima maar als mens nee danku.” Dane knikte opgelucht en samen liepen ze het bos uit in de tussentijd vertelde Dane snel wat er was gebeurd en zoals hij had verwacht wilde Kyle graag meehelpen.
Nadat hij alles had verteld en ze beiden besloten hadden dat ze op het moment niets konden doen liepen ze richting de ziekenzaal om te kijken hoe het met hun ouders ging, beiden niet zeker wetende wat ze zouden aantreffen.

Bij de deur van de ziekenzaal aangekomen hoorde de twee broers al dat het niet goed was. Melian’s stem kwam overal bovenuit en ze hoorde een aantal doffe klappen. Kyle deed vertwijfeld de deur een klein stukje open en trok hem direct weer dicht toen er een stoel tegenaan vloog die duidelijk voor zijn hoofd bestemd was. “Ik denk..dat het niet goed gaat met mam.” zei Kyle die blij was dat de stoel de deur had geraakt en niet hem. Dane duwde Kyle opzij en duwde de deur weer open. Dit keer vloog er niets naar hen toe maar zag hij zijn vader net optijd bukken en spatte er een vaas tegen de muur achter hem uiteen. Melian was in het wilde weg alles wat ze in haar handen kon krijgen aan het rondgooien en Remus was aan het ontwijken. Hij deed echter geen poging Melian te stoppen. Waarschijnlijk omdat hij niet eens in de buurt kon komen zonder iets tegen zijn hoofd aan te krijgen. Dane en Kyle liepen voorzichting naar binnen “Pap. Wat is er aan de hand?” vroeg Kyle die toekeek hoe zijn moeder probeerde haar haar uit haar hoofd te trekken. “Jullie moeder heeft een emotionele uitbarsting.” Remus keek niet naar zijn zoons maar bleef strak naar Melian kijken. “Het verliezen van haar baby heeft een behoorlijke klap gemaakt op haar. Ze is al ruim een kwartier met dingen aan het gooien. Madame Plijster zegt dat ik haar moet laten gaan en vooral moet zorgen dat ik niets tegen mijn hoofd aankrijg.” Remus dook weer omlaag toen een volgende vaas zijn kant op zoefde en hem op een haar na miste. Kyle en Dane besloten uit de buurt te blijven van de rondvliegende objecten tot Melian langzaam op haar knieën zakte. Ze had alles wat ze in zich had verbruikt en was nu op en energieloos. Remus legde haar weer terug op bed waar ze als een blok in slaap viel en keek toen naar Dane en Kyle die beiden bezorgd naar hun moeder keken “Komt het wel goed met mam?” vroeg Dane zonder zijn blik af te wenden “Geen idee... Ik hoop het wel. Melian is sterk ik denk dat ze zich hier wel doorheen slaat. Met wat hulp natuurlijk. Maar wat is er aan de hand? Ik hoorde van Madame Plijster dat ze Tops even ging oplappen. Wat doet Tops hier?” Dane legde snel uit hoe en wat en Remus zijn frons was teruggekeerd. Hij keek bedachtzaam naar zijn zoons “Oke. Dat is een probleem. Hou me op de hoogte ik ga voor nu nergens heen tot ik zeker weet dat het goed gaat met Mel en dat kan nog wel even duren.” Dane knikte en verdween maar Kyle bleef “Had mam al een naam?” vroeg hij zacht en even keek Remus verbaasd maar toen schudde hij zijn hoofd “Niet voor zover ik weet. Ik heb er niets over gehoord. Waarom?” Kyle haalde zijn schouders op en zei verder niets. “Ik ga kijken of ik nog wat kan doen om te helpen. Professor Anderling gaat zometeen de meerderjarige leerlingen van de 3 afdelingen vragen of ze willen helpen. Zwadderich wordt erbuiten gehouden.” Remus knikte “Als er iets gebeurd of als er iets veranderd kom je direct hierheen oke?” “Yep.” en ook Kyle verliet de ziekenzaal.

Kyle als wolf

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.