FanFic.nl

Piraat van zijn hart?

6.

Ik ging ervandoor en was niet van plan te stoppen met rennen tot ik veilig was. Stippel had me flink in de problemen gebracht maar ik had hem niet achter kunnen laten. Ik keek om en zag dat hij naast me rende, zijn tong uit zijn bek en helemaal vrolijk. Ik zuchtte en ging langzamer rennen, keek om of we werden gevolgd en toen de kust veilig leek te zijn stopte ik. Ik keek om me heen en liep toen een paar straatjes door, terug naar de herberg. Ik wist best dat als mijn broer me had gezien en herkend dat ik niet lang veilig was, hij zou me vinden en me dwingen weer terug te gaan naar het leven dat ik zo haatte. Misschien zelfs naar de Engelse aristocraat die zich mijn verloofde had genoemd maar die ik nooit had gekend. Ik zuchtte en liep de herberg binnen. ‘’Welkom terug’’ zei de herbergier vrolijk en ik knikte hem. ‘’Heb je een kop thee voor me?’’ vroeg ik. ‘’Ja natuurlijk’’ zei hij en ging de thee maken. Terwijl hij dat deed nam ik plaats aan de bar. ‘’Oh.. En een bord rijstepap voor Stippel graag’’ zei ik. Hij grinnikte. ‘’Ik heb nog nooit iemand zo zien genieten van mijn rijstepap als hij’’ zei de man en ik moest wat lachen. ‘’Ja.. Hij is een raar beest, eentje die van problemen maken houdt’’ zei ik met een zucht, ik haalde mijn hand door mijn haar en haalde uit mijn zak een haar klem en bond mijn haar daarmee vast.

Ondertussen zette de herbergier mijn thee neer en daarna het bord pap op de grond, Stippel viel meteen gretig aan. Eigenlijk waren dieren niet toegestaan in de herberg maar ik had extra flink betaald, geld was iets wat veel mensen goed konden gebruiken. Vader had de achterbuurten nooit echt geholpen een betere naam te geven nadat hij door zijn familie van Bonaire was gestuurd en in Engeland eerst mijn moeder had leren kennen en daarna met haar terug gegaan was en uiteindelijk in Curaçao was gestrand. Ik wist niet hoe mijn broer was voor de achterbuurten.. Zou ik het kunnen vragen zonder aandacht op mezelf te trekken? ‘’Zeg.. Hoe is de landheer eigenlijk?’’ vroeg ik en nam een slokje van mijn thee. ‘’De ouwe of de jonge?’’ vroeg hij. Ik haalde mijn schouders op, ik kon moeilijk vragen of de ouwe nog leefde, hij wist niet beter dan dat ik van Aruba kwam. ‘’De ouwe is al een tijdje niet meer in leven, moge zijn ziel in vrede rusten.. Sinds de verdwijning van zijn dochter heeft hij vele zoektochten gedaan in de achterbuurten hier maar dat heeft nooit iets opgeleverd. De jonge, Daniël Starveil is wel goed voor ons.. We hebben het niet breed maar dat hoeft ook niet. Hij heeft een eind gemaakt aan de rooftochten die hier door de bende werden gehouden’’ zei hij. Ik luisterde aandachtig naar zijn verhaal, niet merkend dat er een traan over mijn wang gleed. Mijn vader was dood… Ik had hem vaak vervloekt en me heel erg verraden gevoeld door Daniel en Jason maar dit had ik niet gewild. Mijn vader moest gek zijn geworden na mijn verdwijning… Ooit had hij geroepen dat ik zijn dood nog eens werd, dat was ik dus daadwerkelijk geworden. ‘’Hé, gaat het meiske?’’ vroeg de herbergier en hij hield me een zakdoek voor. Ik keek op en voelde ineens de tranen van mijn kin in mijn nek glijden. ‘’Oh..’’ zei ik, ik nam de zakdoek aan en depte mijn tranen weg. ‘’Dankje..’’ zei ik en gaf de zakdoek terug. ‘’Moest je nou huilen om de landheer?’’ vroeg de herbergier. Ik kon deze vragen verwachten, wat moest ik zeggen?

Ik wist het niet maar op dat moment ging de deur open van de herberg en kwam er een goed geklede man binnen. Zijn haar was kort en zwart, zijn ogen bruin en hij droeg een kapiteinshoed. Ik schrok me kapot, het was de man die bij Daniël was geweest op het schip. Ik gleed van mijn kruk, duwde de herbergier een zilveren ring in zijn hand, eentje die hij zou kunnen verkopen voor veel meer dan wat het kopje thee en de rijstepap zou hebben gekost. Vervolgens rende ik naar de achteruitgang, als hij zo aardig was om mijn spullen te bewaren, zou ik die later wel komen ophalen.

Reacties: