FanFic.nl

Piraat van zijn hart?

7.

Ik voegde vrij direct daad bij de gedachte. Nadat Daniël weer naar huis was en mijn mannen aan het werk liet ik er een uitzoeken hoeveel herbergen er waren in de achterbuurt. De buurt waar we het blonde meisje hadden zien heen rennen, het had niet lang geduurd voor ik een antwoord had gekregen, het waren er drie. Ik besloot bij de eerste op het lijstje te beginnen, normaal zou ik bij de laatste beginnen omdat ik vaak had meegemaakt dat degene die ik zocht zich op het laatste adres schuilhield. Ik liep, samen met twee mannen, naar de herberg toe en ondertussen keken we rond of we haar ergens zagen lopen. Dit was niet het geval. Bij de herberg aangetroffen hoorde we de herbergier praten tegen iemand, een van de ruiten was gebroken en daardoor was het makkelijk te horen. Ik stuurde mijn mannen eerst op de uitkijk en toen zij langs waren gelopen knikte ze. ‘’Ga naar de achterkant.. Ik denk niet dat deze dame graag gevonden wil worden’’ zei ik. ‘’Is ze gevaarlijk?’’ vroeg Rick en ik glimlachte. ‘’Nee, ik denk het niet’’ zei ik en ik liep naar de deur. Toen ze de hoek om waren deed ik de deur open, werd aangekeken door de herbergier en de blonde dame en toen ging alles heel snel.

Ze gooide de man een ring toe, gleed van haar kruk en rende er vandoor, naar de achterkant van de herberg. De herbergier liet haar gaan en keek heel erg verbaasd naar de ring, hij zou straks wel beseffen dat hij rijk was. Ik moest rennen en dat deed ik ook, ik draaide me om en rende om te herberg heen, niet wetend of de herbergier me tegen zou houden dus het zekere voor het onzekere nemend. ‘’Auw!’’ hoorde ik Rick roepen. ‘’Jezus! Dat kreng heeft me gebeten!’’ riep hij naar Joseph. ‘’Ren nou maar!’’ schreeuwde ik en ik zette zelf de achtervolging in op de snelle dame. Ze kende de straten duidelijk maar het was me ook duidelijk dat ze veel te rijk was om hier te kunnen wonen. Ik keek rond en sloeg af in de hoop haar te kunnen afsnijden maar ze rende me net voorbij, ik zat nu wel vlak achter haar. Ik moest haar te pakken krijgen!



Het ging snel, ik rende de bar uit via de achterdeur en werd vastgegrepen door een stel armen van een jongen van net achttien. Ik zuchtte en begon tegen te stribbelen, toen dat niet werkte en hij zo stom was om zijn hand voor mijn mond te willen leggen tegen eventueel schreeuwen, beet ik hier hard in. Hij begon te schreeuwen en liet me los, de andere man die bij hem was rende achter me aan en al snel hoorde ik nog iemand achter me aan rennen. Ik keek even om en zag de kapitein die de herberg was binnen gelopen. Ik versnelde mijn pas en was niet van plan snel op te geven, ik had het voordeel dat ik het hier kende. Rennend ging ik meerdere bochten om en gooide af en toe een leeg vat om zodat ze minder snelheid zouden krijgen.

Ik keek om en zag heel even niemand en toen ineens wel weer, de kapitein rende nu vlak achter me en als ik niet snel iets zou doen zou hij me te pakken krijgen. Ik floot hard en Stippel kwam vanuit een ander straatje. ‘’Stippel! Pak hem!’’ riep ik en stippel keek naar me alsof ik gek was. Ik zuchtte. Rot hond! ‘’Jij stomme idioot’’ zei ik en rende verder, ik zou snel buiten adem zijn maar ik mocht niet gegrepen worden. ‘’Wacht nou!’’ riep de man. ‘’Ik wil alleen praten’’ riep hij. ‘’Hoepel op, ik kan mezelf heel goed redden!’’ riep ik en ging snel een heel smal steegje in. Hij was abrupt gestopt met rennen en ik keek om het hoekje, heel voorzichtig. Hij leek gestockeerd. Ik fronste mijn wenkbrauwen en wist dat ik weg moest gaan maar iets zei me dat ik naar hem toe moest gaan... Een gevoel van herkenning kwam over me heen, kende ik hem? Ik had hem nog nooit eerder gezien. Of wel? Ik liep de steeg uit en ging een meter van hem vandaan voor hem staan. ‘’Waarom volgde je me?’’ vroeg ik. Hij keek me aan, van boven naar beneden en terug. Bijna taxerend maar toch kreeg ik geen nare kriebels. Ze waren wel prettig, ik wilde bijna dat hij langer bleef kijken. ‘’Je hond heeft een feestje gehouden op mijn schip..’’ zei hij, zijn stem klonk zacht en had een brits accent. Ik kende het ergens van, maar waarvan ook alweer? Ik fronste opnieuw. ‘’Heeft hij iets kapot gemaakt of iemand verwond?’’ vroeg ik. ‘’Nee.. Maar een vriend van mij leek enorm geshockeerd toen hij jullie weg zag rennen’’ zei hij, hij was duidelijk over zijn eigen shock heen. ‘’Jij anders ook net’’ zei ik. ‘’Ja.. Omdat ik even dacht iemand van vroeger te horen..’’ zei hij en ik kon zien dat hij oprecht was. ‘’Oké..’’ zei ik en ik wilde me omdraaien. ‘’Jij bent Ariana Starveil toch?’’ vroeg hij opeens en ik stond stil, aan de grond genageld. Ik wist niet wat ik moest zeggen.

‘’Je broer Daniël is een goede vriend van me en toen je vanmiddag weg rende werd hij lijk bleek omdat hij dacht een spook te hebben gezien.. Hij mist je... Hij, zijn vrouw en je nichtjes’’ zei hij. Ik kreeg tranen in mijn ogen maar vermande me. ‘’Jij weet niets over mij’’ zei ik en mijn stem sloeg over van emotie, dit haatte ik. ‘’En nee… Ik ben Ariana niet’’ zei ik toen en wilde weg rennen, ik stond al met mijn rug naar hem toe maar toen ik wilde gaan lopen, greep hij mijn pols vast. ‘’Ik weet dat je je eigen boontjes wel dopt.. Maar ik geloof dat je al een tijdje de weg kwijt bent… Laat me je helpen’’ zei hij. Zijn stem zacht, vriendelijk, begripvol. Ik keek hem aan met tranen in mijn ogen… En toen herkende ik hem en vielen de tranen op de grond. Hij had me vijf jaar geleden geholpen, hij was de man in de schaduw. Opeens werd het me allemaal te veel en ik stribbelde niet tegen toen hij zijn armen om me heen sloeg en me troosten. Ik sloot mijn ogen en nam zijn geur op terwijl mijn tranen een natte plek achterlieten op zijn jas.

Reacties: