FanFic.nl

Rebella Potter

Hoofdstuk 15: January

"Juffrouw Potter en Meneer Lupos let nou eindelijk eens een keertje op!" Een krachtige vrouwenstem schalde door het lokaal voor Leer der Oude Runen. Wat geschrokken keken Remus en ik op van ons onderdonsje van het tekenen aan een kaart. Professor Babbling keek ons nijdig aan en ging verder met haar uitleg over de Noorse runen die door oude tovenaars al werden gebruikt.
Het boeide me weinig, deze vrouw viel in en lesgeven kon ze niet.
"Maanling, die gang hier loopt niet tot de noordetoren, maar tot aan het oude lokaal voor Dreuzelkunde." Fluisterend wees ik op een streep inkt en Remus fronste hem alvorens weg te halen.
De bel ging, eindelijk. En snel stonden we op, spullen opbergend. Het lokaal uit, naar de vierde verdieping. Hier hadden we bij de trap afgesproken met de rest. De rest wilde in feite zeggen James, mijn tweelingbroer en de grootste eikel van ons jaar, Sirius, dé casanova van ons allemaal maar wel een met een ijzeren hart en Lizzie, het nichtje van Remus, die naast me liep en mijn vriendje was. Ik had een chaotisch leven, maar dat had vermoedelijk iedereen op Hogwarts. En zeker op dit moment, het was de week na kerst en blijkbaar hadden de leraren met het nieuwe jaar een voornemen genomen om nóg meer huiswerk op te geven. Hetgeen heel wat wilde zeggen, normaliter zaten we al tot één uur 's nachts te zwoegen, nu gingen we vaak pas naar bed na twee uur. En dan moesten we weer fit en fris om half negen in de les zitten.
Sirius en James hadden deze week al drie waarschuwingen gekregen omdat ze hun huiswerk niet af hadden. Niet dat ze hun best er voor deden, maar goed.
Ik zag Lizzie al staan, naast haar stond Sirius die om een of andere reden sinds de kerst vakantie, die we met elkaar door hadden gebracht, niet te genieten was. Hij reageerde bot op alles en iedereen, lachte niet, spotte niet en hij deed zelfs niet mee met het pesten van de pispaal van ons jaar, Severus 'Secretus' Sneep.
"Hallo Sluipers," ik sloeg mijn handen voor Lizzie's ogen en ze slaakte en verschikt gilletje waarop ik lachte. Haar reactie was dat ik buil op mijn hoofd kreeg van haar tas. Oké niemand vindt het luik als hij vijf kilo boeken op z'n kop krijgt. Maar toch, ik kon erom lachen.
"Hoe ging Voorspellend Rekenen?" Remus informeerde Sirius over zijn afgelopen twee uur op een toon alsof hij zojuist zijn oma had begraven. Ik gniffelde, dit deed ie al sinds het ontbijt.
"Die kneus," reageerde Lizzie met een grote grijns, "is er na een krap halfuur uit getrapt."
Ik trok mijn wenkbrauwen op, "hoezo dat dan?" Sirius deed geen kwaad in de lessen, hij was vriendelijk naar leraren, slim, getalenteerd en...oké ongeloofelijk brutaal.
"Hij had geen boeken mee." Ik keek naar Sirius die inderdaad geen bagage bij zich had.
"Hoi!" Een hijgende jongensstem die ik met mijn oren dicht nog zou herkennen klonk achter ons. "Ah, Gaffel," groette Remus hem hoffelijk, nog steeds op de begravenis toon, "fijn dat je er bent, zou je zo vriendelijk willen zijn om mijn stem weer normaal te maken?"
"He? Hoezo? Wat is er mis mee?" James keek schijnheilig.
"Hij is slaapverwekkend, treurig en je zus krijgt er buikpijn van."
James keek naar mij terwijl ik me overeind hield aan een steunpilaar.
"Op die manier...nou vooruit dan maar!" Met een klein zwiepje van zijn toverstok hief hij de spreuk weer op.
"Dankje Gaffel, vriend." Remus was altijd al sarcastisch geweest, maar de toon sloeg alles en ik gaf het op om te blijven staan. Sirius keek nors op me neer terwijl ik mijn lachtranen afveegde met de stropdas van Griffindor.
"Blijkbaar was het grappig."
Ik knikte, "wel als je met zo'n stem de leraar terecht wijs dat de Teiwaz rune bij Thor hoorde en niet bij Loki." Sirius keek Remus aan met een blik die me naar het dichtsbijzijnde toilet deed rennen, achterna gezeten door Lizzie.
Toen we terug kwamen vertrokken we naar de tweede verdieping voor de volende les, die we wel samen hadden, bezweringen.
James begon te neuriën, vals, maar herkenbaar in sloeg hem op zijn rug, "ja jongen, wees blij: Thank God it's Friday!" James lachte terwijl we het nu al uitbundige lokaal binnen liepen.
"Ah fijn," professor Banning sloot de deur achter ons, "de klas is compleet." Hij grijnsde als een boer met kiespijn.
"Gelukkig wel, professor, uw lessen wil niemand missen." Lizzie glimlachte oprecht en plofte naast ons favoriete en meest gehate klasgenote; Lily Evers.
"Ah Evers," ik kreunde, daar gingen we, "heb jij je huiswerk voor Slakhoorn af?"
Lily die met Roos zat te praten negeerde hem volkomen en ik grinnikte om mijn broers teleursgestelde gezicht. Remus klopte hem op zijn arm, "wees getroost Gaffel, het is beter dan dat ze je uitschelt voor alles wat lelijk is."
"He!" James protesteerde, Lizzie proeste, "ik ben geen Secretus!"
"Was je het maar he, broertje!?" ik knipoogde naar Remus, "dan zou ze je misschien zien staan."
Ik dook weg voor james hand en viel op de grond. "Juffrouw Potter wilt u alstublief weer gaan zitten?" Banning was op zijn stapel boeken gaan staan.
"Sorry professor."
De les begon.

"Waar zijn Lizzie en Sirius?" Ik keek op van mijn huiswerk Gedaanteveranderingen, Remus keek de leerlingenkamer rond, "geen idee, ik heb ze al sinds het avondeten niet meer gezien."
"Oh..oké" Remus plofte naast mijn op de bank. Opnieuw was het vrijdag, maar morgen...o god, ja morgen was het Volle Maan. Ik haatte het om én een vrouw te zijn, én een weerwolf. Maar dat laatste had ik grotendeels aan mezelf te wijten.
Remus die mijn blik zag kninkte en pakte me mijn veer af. Zijn armen gleden over mijn schouders en trokken zich naar hem toe. Zo zaten we hele poos. Stil.

Slaperig opende ik mijn ogen, zwak zonlicht scheen door het raam op mijn gezicht. Ik wreef mijn ogen uit en keek op de wekker, half tien. Ik rekte me uit en ging overeind zitten. De andere bedden waren leeg. Dat van Lizzie onbeslapen. Slaperig glimlachte ik, het verbaasde me niks. Om welke reden dan ook ze had de nacht door gebracht met de jongeheer Black.
Ik deed het rustig aan, mijn energie besparend voor die avond, ik had inmiddels door dat als ik me overdag ongeloofelijk uitsloofde de gedaanteverandering des te zwaarder zou zijn. En dus deed ik op dezer dag zo goed als niks.
Een zachte handdoek om heen gewikkeld begaf ik me terug naar de slaapzaal en begon me aan te kleden toen Lizzie van-god-wist-waar binnen kwam, haar haren zaten in de klit, haar blouse was scheef dichtgeknoopt en ze had een hoogrode blos op haar wangen.
"Ook goeiemorgen schoonheid." Groette ik de zojuist tot vogelverschrikker verklaarde Lizzie. Die me met glanzende ogen aankeek.
"Ja, jij ook," en begon schone, nettere, kleren uit haar koffer te halen.
Ik wachtte tot Lizzie klaar was en gezamenlijk liepen we naar beneden voor ons ontbijt.

Ik liep in alle rust door de gangen, op weg terug naar de leerlingenkamer. Die dag had ik weinig gedaan, huiswerk op een laag pitje, een basaal gesprek met Remus, die niet lang erna weggeroepen werd door Anderling, en avondeten had ik alle tijd voor genomen.
Ik was in gedachten bij die nacht toen een heel zacht gesnik mijn lome brein binnendrong en me stil deed staan. Uit een lokaal aan mijn linkerhand, ik stak mijn hand uit om de deur te openen toen die al open ging en Remus met natte wangen voor me stond. Verrast om de ontmoeting keken we elkaar geschrokken aan.
"Remus, gaat het weer een beetje?" Ik legde zacht mijn hand op zijn arm die hij afschudde.
"Het is niets, Rebella, ik voel me prima." Zijn stem stond meer gespannen dan een snaar op een gitaar. In plaats van het te ontkennen omhelsde ik hem.
Blijkbaar had Remus dat niet zien aankomen, want het volgende moment haalde hij met lange uithalen op mijn schouder. Ik loodste hem weer terug het lokaal in waarop we op de grond gingen zitten. Ik zei niets, als hij het kwijt wou kwam hij er zelf mee. Zo goed kende ik hem wel.
Tegen een uur of elf zaten we er nog steeds, Remus had alleen maar op mijn schoot gelegen en met grote ogen in het donkere lokaal gestaard.
"Rem?" Zachtjes haalde ik hem uit zijn nietszeggende trance. "We moeten gaan, het is bijna twaalf uur." Remus liep wezenloos met me mee, en ik moest moeite doen om ongezien het kasteel uit te sluipen.

Ik huilde, zoute tranen biggelde langs mijn wangen, waarom? Vroeg ik me af, waarom deed het veranderen van mens naar dier zo ongelooflijk veel pijn?
Remus lag vlakbij de trap te grauwen. Zijn handen had hij krampachtig om een stuk trapleuning geklemd.
"Remus?" Mijn stem was schor en klonk te dierlijk. Maar hij reageerde door zijn hoofd naar me toe te draaien.
"Ik hou van je." Mijn liefdesbetuiging kwam er al een kerm uit, een felle steek van het vagevuur schoot door mijn ruggengraat. Remus volgde op een halve seconde erna. Mijn brein kon de weerwolf in mij niet meer registreren en kreeg krotsluiting, mijn bewustzijn verdween geheel.

Ik rende, groef, huilde en rolde op rug door het natte gras. Een ander sprong om me heen. Zachte miezer en toch scheen de maan. Ik dronk water uit een meer. Rende achter de ander aan. Hij sprong op me, ik jankte en rende ervandoor. Mijn poten roffelde op het gras, de regen verdween. De maan speelde nog steeds verstoppertje met ons. Een uil kraste en ik rende hem achterna terwijl hij wegvloog. Ik wist zonder het geleerd te hebben bij het kasteel in de verte weg te blijven. Hoe lekker het ook rook, hoe verleidelijk het ook was. Een konijn, mals en sappig, die verleiding stond ik toe en joeg het arme dier op, en viel aan. Toen de eerste vogels begonnen te fluiten keerden de ander en ik terug naar een woeste boom, moe.

Ik opende mijn ogen en sloot ze gelijk weer, licht. Zoveel licht.
"Je bent wakker." Een stem die ik vaag meende te herkennen drong zich genadeloos mijn overwerkte brein binnen. Ik wist me ertoe te zetten om te knikken.
"Mooi, want over een kwartier behoor je je aangekleed te hebben, professor Dumbledore wil u, meneer Lupos, juffrouw Lupos, meneer Potter, meneer Pippeling en meneer Black in zijn kantoor spreken." De stem, van een vrouw, hamerde in mijn hoofd als een stapel rotsen die ontploften. Ik kreunde, rolde op mijn rug en opende heel, heel voorzichtig mijn ogen. Het licht dat pijn had gedaan kwam van de zon die de vertrouwde ziekenzaal binnen scheen. De stem die had gesproken bleek tot niemand minder dan Lily Evers te behoren.
"Lily, Merlijns baard..." mijn stem was niet meer dan een schorre fluistering. Wat had ik vannacht uitgespookt?
Met pijn tot in elke zenuw in mijn lijf ging ik moeizaam overeind zitten. Migraine, dat James soms had, was er niks bij, naar ik meende.
"Je kunt beter opschieten," pinnig sloeg ze haar armen over elkaar.
"Kun je je kop houden, Lily?" Remus die al wakker was, zag er iets beter uit dan ik deed. Maar ook hij gaf de indruk net overvallen te zijn door rotsen.
"Nee, misschien dat jullie dan wakker worden, ik kom namelijk niet graag te laat bij het schoolhoofd."
Remus en ik keken elkaar aan, zonder iets te zeggen gingen we in hetzelfde tempo door met opstaan en aankleden. Mijn haren waren een regelrechte ravage, die ik negeerde en nadat ik moeizaam mijn veters had gestrikt liepen we met z'n drieën de ziekenzaal uit. Ik was er tamelijk zeker van dat madame Plijster ons niet graag liet gaan, maar tegen de wensen van het schoolhoofd kon ze niet ingaan.
Lily die blijkbaar vond dat tien minuten later dan de bedoeling was, veels te laat was zette er een stevige pas in. Remus en ik deden niet eens de moeite om haar bij te houden, ik had het gevoel geen spier meer in mijn lichaam te hebben die niet trachtte me te martelen.
"Oh, kom op!" Lily stond bij de inmiddels zo vertrouwde waterspuwer te wachten.
"Oh sorry hoor, mejuffrouw haastig!" Ik snauwde, "misschien had je het nog niet door maar Remus en ik hebben een nacht achter de rug die niet echt aangenaam was, ik heb nog niet ontbeten, ik verga van de pijn en..." Ik aarzelde en besloot er toen zacht aan toe te voegen, "niet iedereen hoeft te weten wat we zijn."
"We?" Lily fronste en keek Remus vragend aan.
"Ja, Lily, Rebella is hetzelfde als ik ben." Hij sloeg een arm om mijn schouders. Ondanks de ernst van de situatie was Lily even van stuk gebracht.
"Dus...dus..." stamelde ze, "kunnen we nu beter naar boven gaan." Een warme, vrolijke en bekende stem klonk er achter ons, ik draaide me om en keek in het eindelijk weer vrolijke gezicht van Sirius. Ik grijnsde, met moeite, maar oprecht.
"Ook hallo, Sluipvoet." Remus grinnikte en liep naar de waterspuwer, "dropslakken."
Het gevaarte sprong opzij zodat we er door konden. Ik was blij dat de trap automatisch draaide, dat scheelde pijn. De wenteltrap stopte met een kleine schok en Sirius boog zich naar voren en klopte op de deur.
Daar gingen we weer, dit kantoor werd langzaamaan net zo vertrouwd als de ziekenzaal, en dat zinde me niet helemaal.
Maar de deur zwaaide open en we waren nu wel gedwongen om naar binnen te gaan.

Reacties: