FanFic.nl

Me, Earl and the dying girl

Note van de ''ik-persoon'' :)

Ik weet niet hoe ik dit stomme verhaal moet schrijven.
Ik zal maar gewoon eerlijk zijn, dit is de waarheid:
Toen ik begon met dit boek te schrijven probeerde ik te beginnen met de zin ''Het waren de beste tijden, het waren de slechtste tijden.''
Ik was er van overtuigd dat ik een boek zo kon laten beginnen. Want ik heb uitgevonden dat die zin een klassieker is.
Maar toen snapte ik niet wat ik dan daarna kon schrijven.
Ik staarde een uur naar mijn computer zonder te weten wat ik moest schrijven.
Toen probeerde ik de zin iets te veranderen zoals:
Het waren de beste tijden EN de slechtste tijden.
Wie komt er nou op zo'n idee?!
Niemand, behalve als je een zwam in je hebt die je hersenen opeet wat ik waarschijnlijk heb.
Ik heb geen idee wat ik moet doen met dit boek. Ik ben geen schrijver. Ik ben een filmmaker.
En nu vraag je je waarschijnlijk af;

1. waarom schrijf je in godsnaam een boek?
2. Heeft het iets te maken met dat zwam-gedoe?

Antwoorden:
1. Ik ben een boek aan het schrijven in plaats van een film aan het maken omdat ik van film maken voorgoed gepensioneerd ben. Eigenlijk ben ik gepensioneerd nadat ik de Slechtste Film Ooit Gemaakt heb gemaakt. Normaal gesproken is het doel: met pensioen gaan nadat je de beste film die je mogelijk had kunnen maken gemaakt hebt- of beter sterven - maar ik deed het tegenovergestelde. Een korte schets van mijn carrière zou er zo uit zien:

1. Veel slechte films
2. Een middelmatige film
3. Een paar OK films
4. Een redelijke film
5. Een paar goeie films
6. Een paar geweldige films
7. De Slechtste Film Ooit Gemaakt.

Hoe slecht was die film? Het heeft iemand laten sterven zo slecht was het. Het heeft een werkelijke dood veroorzaakt. Dat zul je nog wel zien.

2. Laten we maar zeggen dat het een hoop zo opklaren als er een zwam was die mijn brein opeet. Die zwam zou in principe al mijn hele leven bezig zijn met mijn hersenen opeten. Op dit moment is het mogelijk dat de zwam zich verveelde en weg is gegaan of is gestorven aan ondervoeding of zo.

Voor dat we met dit afschuwelijk zinloze boek beginnen wil ik nog één ding zeggen. Je hebt misschien al bedacht dat dit boek over een meisje gaat die kanker heeft. Dus er is een kans dat je denkt ''awesome dit wordt vast een heel interessant verhaal over liefde en dood en opgroeien. Ik zal waarschijnlijk de hele tijd huilen als ik dit lees.''
Als dat een nauwkeurige beschrijving is van jouw gedachten zou je dit boek waarschijnlijk in een afval zak moeten smijten en dan heel hard wegrennen.
Want hier is een ding: Ik heb absoluut niks geleerd van Rachel's leukemie.
Mijn punt is: Dit boek bevat precies nul belangrijke levenslessen, liefdesgedoe of tear-jerking moments waarin we beseffen dat we onze kindertijd voor goed achter ons hebben gelaten. En anders van de meeste boeken heeft dit boek geen tegenstrijdige zinnen waar bij je heel diep moet nadenken omdat ze toevallig cursief zijn. Weet je waar ik het over heb? Ik heb het over zinnen zoals deze:
De kanker zat nu ook in haar ogen, maar nog nooit eerder had ze de wereld zo helder gezien.

Fin. (Oh, ik besef me net dat je waarschijnlijk niet weet wat fin betekend. Het is een filmmakersterm voor ''deze film is beëindigd.'' Je was waarschijnlijk heel verward omdat het verzonnen is door Franse mensen.)
Nu echt Fin

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.