FanFic.nl

Adopted By Hazza (Finished)

~Hoofdstuk 21~

Harry Pov.

Alice kijkt bedenkelijk op haar notitieblokje.
‘Als ik eerlijk moet zijn, denk ik niet dat het iets met geesten heeft te maken. Ze heeft traumatische ervaringen met haar vader, ik denk dat ze die nog niet heeft verwerkt in haar hoofd, en dat ze vaker terug komen.’ Ik knik.
Ruth daar in tegen kijkt ons raar aan. Ik glimlach zwakjes naar haar.
‘Die stemmen verbeeld je je waarschijnlijk, omdat je echt papa dat vroeger ook tegen je heeft gezegd.’ Ze knikt en kruipt bij me op schoot.
We praten nog een tijdje met Alice tot ze weer weg moet. We nemen afscheid terwijl we naar de deur lopen.

'Heel erg bedankt, Alicia.' Ik geef haar nog een hand en open de deur. Ze zwaait nog even voordat ze in haar auto stapt en wegrijdt.
'Papa, gaan we naar het park?' Ik knik en glimlach.
'Ga je schoenen maar pakken.' Zeg ik en we lopen naar de woonkamer waar Ruth meteen de trap op rent.
'Wat gaat ze doen?' Vraagt Louis.
'Haar schoenen halen, we gaan naar het park.'
'Ja! Wij gaan mee!' Perrie springt op en roept Hatchi en Teddy. Zayn staat ook op en pakt de hondenriemen. Terwijl ik Ruth haar schoenen aantrek verzinnen we waar we naartoe gaan.

'Hyde park!' Roept Perrie.
'Dan kunnen we misschien Ruth nog laten zien waar Queen Elisabeth woont!' Ik knik.
'Wil je dat?' Ruth knikt en springt op. We trekken onze jassen aan en lopen naar buiten. Gemma was even naar huis om wat vrienden te bellen en even tot rust te komen wat ik begrijp. Ik zou haar nooit tegen houden. Ze heeft tenslotte haar eigen leven.
'Perrie? Mag ik Teddy's riem vasthouden?' Perrie knikt.
'Goed vasthouden, goed?' Ruth knikt.
Zayn bind de hondenriem aan haar hand zodat ze niet snel zal loslaten. We stappen in de auto en ik rijd naar Hyde park.

Nadat we zeker 2 uur in de file hebben gestaan (Dat heb je nu eenmaal in London) zoeken we een parkeerplaats zo dichtbij mogelijk. Als we dat hebben gevonden stappen we uit.
Teddy begint meteen te rennen en Ruth houdt hem bijna niet bij. Perrie begint te lachen en ik pak snel de riem van Teddy.

‘Teddy is sterk.’ Zegt Ruth zachtjes met een glimlach. Ik grinnik en geef haar een zoen op de wang. We lopen door verschillende weggetjes door het gigantische park.

‘Zayn, ik heb het koud.’ Zegt Ruth die de hand van Zayn vast heeft. We lopen naar een bankje waar we gaan zitten. De ijzige kou dringt al snel door mijn broek en het lijkt alsof mijn kont direct is bevroren. Ik betwijfel of mijn tenen nog wel aan mijn voeten zitten aangezien ik niet echt gevoel meer heb.
‘Is het raar dat ik geen gevoel meer heb aan mijn voeten?’ Ik kijk Perrie verbaasd aan.
‘Eigenlijk wel, ja. Die schoenen zijn zo te zien best dik.’ Ruth giechelt terwijl ze op mijn schoot kruipt.
‘Heb je het koud?’ Fluister ik en sla mijn armen om haar heen. Ze knikt.
‘Mijn oren doen pijn.’
‘Wil je de vlechtjes uit?’ Ze knikt weer. Ik frummel aan de elastiekjes en maak de vlechtjes los, zodat haar haren golvend over haar schoudertjes vallen. Ik druk haar stevig tegen me aan en kijken in het rond.

‘Papa?’ Ik hum een instemmend geluidje.
‘Waarom zijn er geen fans? Of mensen met een camera?’ Een beetje verbaasd kijk ik naar een eenzaam eekhoorntje dat in het rond rent.

‘Weet ik niet. Vind je dit niet fijn dan?’
‘Jawel. Ik vroeg het me gewoon af.’ Ik knik. Ik kijk op en zie Zayn en Perrie in een diepe discussie.
‘Zullen we verder gaan?’ onderbreek ik hun. Iedereen knikt. Ruth glijdt van mijn schoot.
‘Mag ik Hatchi vasthouden?’ Vraagt ze voorzichtig. Perrie geeft Ruth de hondenriem en zo lopen verder richting het “Buckingham palace”.
‘Wow, hier wil ik wonen!’ Roept Ruth met grote ogen als we voor het gigantische hek staan.
‘Weet je wie hier woont?’ Vraag ik. Ruth kijkt een beetje bedenkelijk naar de bewakers in die rode pakjes die doodstil bij de ingang staan.
‘Doornroosje.’ Ik schiet gelijk met Zayn en een paar andere random mensen die het hebben mee gekregen in de lach. Verbaasd kijkt ze in het rond.
‘Nee liefje, daar woont onze koningin, Elizabeth.’ Ze knikt.
‘Is het een boze koningin?’ Ik schud lachend mijn hoofd. Hier maak je nog eens wat mee.
‘Een hele lieve koningin. Maar ook heel oud.’
‘Al 100 jaar?’ Vraagt ze verbaasd.
‘Nee schatje, 88 jaar maar.’
‘Wat doen die rode meneren daar?’ ze wijst naar de bewakers.
‘Ze letten op dat er niemand iets kapot maakt.’
‘Maar ze bewegen helemaal niet!’ Ze draait zich om. Ik lach weer.
‘dat is de bedoeling sweetie.’ Ze knikt.

‘Wil je een foto maken?’ Vraag ik dan.
‘Een selfie?’ Ik knik. Haar ogen beginnen te stralen. Ik til haar op mijn rug en geef mijn telefoon die ze voor ons houd om een selfie te maken met het “Doornroosje kasteel”.

‘Goed zo!’ Ik zet haar weer neer en pak mijn telefoon om de foto op instagram te zetten. Gelijk krijg ik reacties dat ik EINDELIJK een selfie heb geplaatst. Als zij er zo blij van worden….
Ondertussen dat we hier staan hebben al meerdere mensen ons in de gaten gekregen. Nu kunnen we dus no meer foto’s maken…
‘Papa, waar komen al die meisjes opeen vandaan?’ Vraagt Ruth een beetje paniekerig. Ik glimlach geruststellend naar haar.
'Er is niets aan de hand. Wil je terug? Of eerst ergens gaan eten?' Ze kijkt rond.
'Ik heb het koud.' Fluistert ze. Ik kijk om me heen of ik Zayn en Perrie ergens opmerk, maar dan zie ik dat ze bij een aantal fans staan en een praatje maken. Ik til Ruth op mijn heup en loop naar hun toe.

'Harry! Harry Oh my god! Ruth is zo schattig!' Ik glimlach.
'Komen jullie mee? dan gaan we bij GIRAFFE een warme chocomelk drinken.' Zayn en Perrie knikken. We lopen (natuurlijk hadden we de auto precies aan de verkeerde kant van het Hyde park gezet) terug naar de auto, en rijden richting de London Eye, waar we ook GIRAFFE zullen vinden.

'Uhmm, sorry, honden zijn hier niet toegestaan.' Een medewerker komt aangerend. Perrie zucht.
'Waarom niet? We houden ze aan de lijn?' Zegt Zayn.
'Heel kort?' We knikken.
‘Voor deze keer dan.’ We glimlachen tevreden en we lopen naar het tafeltje wat ons wordt aangewezen.

Ruth pov

Ik kruip bij papa op schoot en pak de mok hete chocomelk met slagroom in mijn handen.
‘pas op, het is nog heel warm.’ Waarschuwt papa net voordat ik wil drinken.
‘Eerst blazen.’ Ik knik en blaas zachtjes in de mok. Ik zet de mok op tafel en lepel de slagroom weg. Zayn en Perrie hebben een diep gesprek over een tattoo.

‘Ik wil een nieuwe.’ Zegt Zayn. Hij pakt zijn telefoon en geeft het aan Perrie. Haar ogen worden groot.
‘Die is echt prachtig! Waar ga je die laten zetten?’ Hij wijst naar zijn been. Ik blaas in de mok en neem voorzichtig een klein slokje. Ik sluit kort mijn ogen en laat de –absoluut heerlijke agdhvefahrdeiqosahfbhwvsa- smaak tot me doordringen.

Als we allemaal de chocomelk op hebben, gaan we naar huis.
‘Uhh… Tja…’ We kijken naar buiten en zien een muur fans staan. Meteen denk ik terug aan Amsterdam. Ik wil er niet doorheen! Dadelijk doen ze me weer pijn!
‘Jullie kunnen door de nood uitgang naar buiten.’ Zegt de medewerker. Dezelfde die ons aansprak als toen we binnen kwamen. Papa knikt en pakt mijn hand waarna achter hem aan lopen. Ik kijk naar papa die glazig voor zich uit kijkt.

Ik wenste dat ik mijn knuffel bij me had toen ik zag dat er ook fans bij de nooduitgang waren. Ik pak de hand van papa nog steviger vast en kruip dichter tegen hem aan.
‘Rustig maar.’ Fluistert hij en tilt me op.
‘Ze zullen je geen pijn doen, dat beloof ik je.’ Ik sla mijn armen om zijn nek en knik terwijl ik mijn hoofd tegen zijn borst druk. Ik voel de koude wind al snel tegen me aan.
‘Het is al voorbij.’ Hoor ik Zayn na een tijdje zeggen. Ik kijk op en zie de fans achter papa.
‘Ze komen achter ons aan!’ Ik weet niet wat er mis met me is, maar raak totaal in paniek.

‘Ze willen me vermoorden!’ Roep ik uit het niets terwijl de tranen over mijn wangen stromen.
‘Natuurlijk niet!’ Zegt papa geschrokken. Papa, Zayn en Perrie rennen naar de auto. Papa moet rijden aangezien hij als enige een rijbewijs heeft.
‘Nee! Ik wil niet hier zitten, ik wil bij je blijven!’ Roep ik en houd me stevig aan hem vast.
‘Kom op Ruth, heel even maar, ik moet echt sturen, anders komen we niet thuis. Alsjeblieft!’
‘Nee! Ik wil niet!’
‘Ruth kom op! De fans komen steeds dichterbij, dadelijk komen we hier niet meer weg. Ga even slapen.’ Het lukt papa om me van hem los te maken en de gordel om te doen. Ik probeer mijn tranen weg te vegen, maar er komen steeds weer nieuwe. Ik kan niet slapen zonder meneer konijn! Nu niet meer in ieder geval…

Papa stapt achter het stuur en doet met trillende handen zijn gordel om. We rijden weg en zie nog via de spiegel dat fans ons volgen. Ik weet zeker dat ze me willen vermoorden! Waarom zouden ze ons anders volgen?

**

Ik moet toch in slaap zijn gevallen, want zodra ik mijn ogen open, zie ik dat ik in mijn slaapkamer lig. Papa heeft blijkbaar me mijn Winnie the pooh onesie aangetrokken en in mijn bed gelegd.
Ik stap uit bed en voel dat ik mijn wollen sokken van stampertje (Dat konijn van bambi) aan heb. Ik wiebel even met mijn tenen totdat ik naar mijn spiegel loop en mijn muts van de onesie op doe. Ik pak meneer konijn en loop naar de deur die ik open maak. Ik druk mijn duim in mijn mond terwijl ik naar de trap loop met meneer konijn achter me aangesleept. Ik hoor voetstappen en meteen sta ik stil.
‘He Ruth.’ Ik kijk op en zie papa de trap op lopen. Ik glimlach en ren naar hem toe om hem een knuffel te geven.
‘Heb je lekker geslapen?’ Ik knik. Hij tilt me op en loopt naar de keuken. Ik laat mijn hoof tegen zijn schouder vallen en volg alle bewegingen.
‘Dinsdag is de begrafenis van opa.’
‘Moet ik dan mee?’ Papa pakt een beker waar hij melk in schenkt.
‘Alleen als je wilt, anders blijf je bij oma.’

Na het eten kwam Tante Gemma weer, en gingen we een film kijken. De titanic heet hij als het goed is.
‘na deze film ga je naar bed, goed?’ Fluistert papa en ik knik. Ik kijk naar mijn bakje chips en pak er no een hoopje van. Als de film opeens heel eng wordt, kruip ik dicht teen papa aan en verberg mijn gezicht.

‘Oh my god zet het harder dit is leuk!’ Joelt Sophia vrolijk. Ik wil heel hard nee roepen, maar durf het niet. Ik wil niet dat ze boos op me wordt. Ik hoor het geluid harder gaan. Ik druk mijn oren dicht in de hoop dat ik nu niets meer hoor. Ik voel dat papa in beweging kom en zijn armen om me heen slaat. Hij tilt me op en loop weg. Ik sla mijn armen om zijn nek. Het bakje chips valt op d grond waar ik van schrik.
‘Sshht! Wat heb je nu weer gedaan?’ Hoor ik Sophia roepen.
‘Kan ze nou nooit eens normaal doen?’ Een traan ontsnapt vanuit mijn ooghoeken. Waarom is ze altijd zo gemeen tegen ons?
Ik hoor papa nog iets mompelen voor hij wegloopt. Hij loopt naar mijn slaapkamer en stopt me in bed.
‘Waarom is Sophia altijd zo gemeen?’ Zeg ik zachtjes.
‘Weet ik niet schatje.’ Hij zoent mijn voorhoofd.
‘Ga je lekker slapen? Morgen gaan we naar oma. Dan moeten we alleen nog de tas klaarmaken.’ Ik knik.
‘Oké.’ Zeg ik zacht.


Papa glimlacht en geeft me een kus.
'Slaaplekker sweetie.' Ik glimlach.
'Welterusten.' Zeg ik. Papa staat op en knipt het licht uit. Hij laat deur op een kiertje staan. Ik zucht en sluit mijn ogen ik de hoop dat ik in slaap val.

Ik weet niet hoe laat het is, of hoe lang ik hen geslapen, maar zodra ik wakker word, hoor ik geschreeuw.
'Wat bedoel je daar nu mee? We hadden haar allemaal samen geadopteerd en jullie laten serieus alles aan mij over!' Roept papa. Ik schrik.
'We laten niet alles aan jou over! Jij nam gewoon meteen je verantwoordelijkheid op je, daar kunnen wij toch niets aan doen?' Roept Louis.
'Dat is niet waar! Ik maak me gewoon zorgen om haar! Dat zouden jullie ook eens moeten doen!' Ik trek meneer konijn dicht tegen me aan. Alsof hij me dan zou beschermen. Ik hoor voetstappen de trap op.
'Harry!'
'Nee, ga weg Gem. Ik zie je morgen.' Ik hoor aan de stem van papa dat hij huilt.

'Doe alsjeblieft geen dingen waar je spijt van krijgt.'
'Ik heb nergens spijt van en dat zal ik nooit krijgen.' Vervolgens hoor ik een klap van een dichtgeslagen deur.
Zal ik naar papa gaan?

Nee.

Het zijn niet mijn zaken.
Ik sluit mijn ogen weer en probeer te slapen.

Bang zit ik met mijn rug tegen de deur. De opgedroogde tranen zitten aan mijn gezicht geplakt, net als mijn haren.

"Ruth, maak die deur open! Ik zeg het verdomme niet nog een keer!" Roept papa. Bang kijk ik naar mijn koffer waar mijn kleren in zitten. Ik sta op en ren naar mijn inloopkast waar ik in een hoekje ga zitten.

Ik schrik wakker. Er zijn weer geluiden beneden. Het klinkt niet als stemmen, maar als gerommel in kastjes en voetstappen. Ze komen me halen! Ik weet het zeker, ze zoeken mij!

Ik stap uit bed en pak meneer konijn. Met tranen in mijn ogen ren ik naar papa's slaapkamer. Ik kruip naast hem in bed.
'Hey wat is er?' Papa kijkt me bezorgd aan.
'Er is iemand beneden! Ze komen me halen papa! Ik voel het! Ik wil niet we-'

'Shh, ze komen je niet halen.' Papa legt zachtjes een hand op mijn mond.
'Kom eens hier.' Ik kruip dicht tegen hem aan en hij slaat zijn armen om me heen.
'Ze komen je niet halen. Echt niet. Ga maar slapen.' Voorzichtig sluit ik mijn ogen en druk mijn hoofd tegen zijn buik.
'Ik wil niet slapen.' Zeg ik zacht.
'Ik had een nachtmerrie.' Papa zucht.
'Het komt allemaal goed baby. Ik ben bij je.' Ik zachte snik verlaat mijn mond. Papa aait zachtjes door mijn haren.


-----

Ik neem nu zo hard terug wat ik zei over sneller updaten jesus! Ik had het echt enorm druk!!! (ik had het niet alleen druk maar er zijn ook zeer persoonlijke dingen aan de hand soo )
Ik heb wel nog steeds veel inspiratie maar idk of ik snel kan updaten. Ik probeer het in ieder geval wel...

WIE GAAT ER TROUWENS NAAR HET CONCERT IN BRUSSEL VOLGEND JAAR???????? OMH IK GA DUS GEWOON OKE IK BEN HET DE VORIGE KEER VERGETEN TE VERTELLEN BYE

Reacties: