FanFic.nl

schrijfwedstrijden

Try

Een laatste veeg. Nee, het is nog niet perfect. Bijna. Nog een veeg. Oranjeroze oogschaduw sierde haar oogleden. Met een treurige glimlach bekeek ze zichzelf. Ze glimlachte. Niet om hoe mooi haar make-up zat, nee. Colbie glimlachte omdat ze straks, op het feest, ook mooi moest glimlachen. Ze oefende. Ze krulde haar lippen tot een perfecte glimlach maar haar ogen lachten niet mee. In haar bruine kijker was verdriet te zien. Ze was niet gelukkig. Colbie dacht dat als anderen haar maar mooi vonden zij het vanzelf ook wel begon te zien. Maar het werkte niet. De drang om mooi te zijn maakte haar alleen maar ongelukkig. Het enige dat nodig was om haar gelukkig te maken, was doorhebben dat hoe ze op dit moment door het leven ging haar alleen maar verdriet deed. Ze wilde het niet inzien. De drang om mooi te zijn was te sterk. Colbie draaide zich om en liep weg. Weg van de spiegel en weg van het beeld dat ze erin zag. De perfecte glimlach die nooit perfect zou zijn. Nadat het onzekere, blonde meisje haar schoenen en jas had gepakt vertrok ze naar het verjaardagsfeest van haar beste vriendin.

Daar aangekomen werd ze hartelijk begroet door Charlotte, de jarige. ‘Hey girl, leuk dat je er bent. Kom binnen!’ Binnen gekomen nam Colbie de ruimte in zich op. Rechts van haar was een kapstok en Charlotte gebaarde dat Colbie haar jas daar op mocht hangen. De meiden liepen door naar de woonkamer die gezellig en knus oogde. Colbie overhandigde het cadeautje – dat ze uit haar jas had gehaald voor ze die ophing. Met pretogen maakte Charlotte het cadeau open. Toen het pakpapier er eenmaal afgescheurd was zag Charlotte een lippenstift, een zachtroze lippenstift. Charlottes gezicht betrok een beetje, maar haar eeuwige glimlach was nog steeds te zien in haar ogen. ‘Wauw Colbie, hij is prachtig! Alleen… sorry… ik zal hem nooit dragen.’
‘Waarom niet?’ Vroeg Colbie verbaasd, waarom zou Charlotte geen lippenstift dragen? Vond ze hem niet mooi? Nee hè, ze had gefaald met een cadeau uitzoeken. Een cadeau voor haar beste vriendin, ze moest toch weten wast Charlotte mooi vond, maar ze had gefaald. Charlotte had natuurlijk liever donkerrood gehad… Inwendig strafte ze zichzelf.
‘Nou, sinds vorige week heb ik besloten nooit meer make-up te dragen. Ik voel me al een tijdje slecht over mezelf en ik ben erachter gekomen dat dat helemaal niet nodig is. Met make-up wilde ik me beter voelen maar ik weet nu dat dat helemaal niet helpt, en echt, het voelt als een hele opluchting. Me niet meer druk maken of anderen mijn make-up wel mooi vinden. Dus ja, sorry, daarom ga ik je lippenstift niet dragen. Heb je het bonnetje nog?’ Colbie schudde haar hoofd. ‘Zou je het erg vinden als ik het dan aan een goed doel schenk? Meisjes en jonge vrouwen in arme landen mogen zich ook mooi voelen.’
‘Nee natuurlijk vind ik dat niet erg, het zou mooi zijn als je er iemand anders gelukkig mee kon maken.’ En ze glimlachte, diezelfde glimlach als voor de spiegel. Toen ging de deurbel weer. Charlotte sprong direct op. ‘Jee, nieuwe gasten. Het feest ging een beetje als een waas aan Colbie voorbij, het meisje bleef maar denken aan Charlotte die haar make-up had afgezworen. Bij Charlotte zou dat niet uitmaken, zij was al mooi bij zichzelf. Aan het eind van het feest toen Colbie weg wilde gaan liep Charlotte nog mee naar de gang om haar vriendin uit te zwaaien. Toen de twee meiden alleen waren zei Charlotte tegen haar: ‘Hé, jij zou ook niet zoveel make-up nodig hebben, je bent al prachtig van jezelf.’ De verbazing was in Colbies ogen te lezen. Vond haar vriendin haar echt mooi? Zonder make-up? Misschien had ze gelijk? Hmm. Nadat de twee meiden afscheid hadden genomen en Charlotte, Colbie had laten beloven om haar snel te bellen, vertrok Colbie naar huis.

Thuis ging ze direct voor de spiegel staan. Was ze echt mooi? Zonder make-up? Ze wilde het zelf zien en dus pakte ze een doekje om haar make-up eraf te halen. Ze glimlachte naar zichzelf en zag opeens wat nieuws. Haar lach was best mooi, vooral de kuiltjes in haar wangen ernaast. Terwijl ze in gedachten verzonken was ging haar telefoon af. Ze kreeg een appje.

You don't have to try so hard
You don't have to give it all away
You just have to get up, get up, get up,
You don't have to change a single thing

Xx Char

En Colbie glimlachte, zelfs haar ogen lachten mee.

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.