FanFic.nl

Civitatis

Chapter one

De koude wind omhelsde Eleanor toen ze het raam open deed. Waardoor er een rilling door haar lichaam ging. Ze haatte het buiten. Het was altijd koud en stil. Zelfs overdag. Het Kapitaal had al jaren geen zon gezien. Het enige bewijs dat ze nog bestond was de maan die 's nacht fel aan de hemel scheen, samen met de sterren.
Eleanor kon zich niet meer herinneren hoe de zonnestralen haar huid altijd verwarmde. Ze herinnerde zich alleen de koude kille wind die iedereen zo haatte. Op straat was het vaak ook stil, meestal was er niemand buiten. Alleen 's avonds moest je oppassen. 's Avonds was de beveiliging in het Kapitaal redelijk laag en kwamen de Viatores herrie schoppen. Eleanor hoorde ze wel eens als ze 's nachts in bed lag. Ze hoorde hen dan lachen, of schreeuwen. Soms schreeuwden ze zelfs naar het kasteel. Naar haar of naar haar vader. De beveiliging wisten hen dan wel meestal weg te jagen, maar het jaagde Eleanor de stuipen op het lijf. Ze haatte de Viatores. Ze maakten altijd iedereen bang, en alles moest altijd op hun manier.
Eleanor was bang voor ze. Zo bang.
Het was al bijna acht jaar geleden dat de Viatores in opstand tegen het Capitool kwamen. Het was een hele shock, niemand had het eigenlijk verwacht. Dat was ook niet zo gek, Viatores en Travellers hadden nooit echt veel contact. Het was altijd al een beetje gescheiden. En acht raar geleden ging dat helemaal mis. Het kasteel werd overvallen en het was de bedoeling dat de koning vermoord zou worden, zodat de Viatores aan de macht waren in het Capitool en zodat zij het naar hun zin konden maken. Eleanor vond dit egoïstisch, want van wat ze zich kon herinneren hield haar vader altijd wel een beetje rekening met iedereen.
Uiteindelijk zijn er heel veel doden gevallen, en na een poosje werd ook duidelijk wie de stichter van deze rellen en opstanden was, en dat de plannen al wat langer in de agenda stonden. Sindsdien leefden de twee groepen gescheiden.
Eleanor vreesde voor nog een opstand. En dat ze weer het kasteel kwamen lastig vallen. Ze hoopte met heel haar hart dat dit nooit zou gebeuren, want hoe haar leven er nu uitzag vond ze prima, maar ze wist dat het op een dag zou gaan gebeuren. Vroeg of laat.
Eleanor werd elke ochtend zo wakker, met het idee dat het kasteel elk moment aangevallen kon worden. Geen fijne gedachten, maar het hield haar alert.
Ze zuchtte en draaide zich weg bij het raam. Ze hoefde de sobere kille wereld niet meer te zien. Ze zou gaan ontbijten. Nadat ze zich had omgekleed ging ze richting de eetzaal. Waar haar jongere broer en zus en haar moeder op haar aan het wachten waren.
"Waar is vader?" vroeg Eleanor, terwijl ze aan de grote eikenhoutentafel ging zitten. Een van de bedienden kwam gelijk in beweging. Hij schonk haar thee in en vroeg haar wat ze als ontbijt wilde.
" Die is druk nu. Hij zal vanmiddag ook niet bij de lunch zijn en vanavond misschien zelfs niet bij het diner." antwoordde Chayenne, Eleanors zusje. Eleanor haar wenkbrauwen schoten omhoog. "Dat is dan apart. Het is een tijd geleden dat vader het zo druk had." Nadat ze deze opmerking had gemaakt bleef het een tijdje akelig stil. Iedereen wist over welke tijd ze het had. Als vader zo druk was dat hij misschien zelfs het diner oversloeg was er iets aan de hand. En Eleanor gokte erop dat dit 'iets' met de Viatores te maken had.
"Ach. Sommige dagen moeten druk zijn, " zei moeder. Eleanor vond niet dat ze erg overtuigend klonk. Het was ook niet gek om te denken dat ook moeder zich zorgen maakte. Het ging de laatste tijd niet zo heel goed ook.
Het ontbijt werd aan Eleanor geserveerd en ze begon ervan te eten terwijl ze bedacht wat ze vandaag ging doen. Ze bedacht dat ze nog wel wat schoolwerk had liggen, en besloot dat het vandaag wel een mooie dag zou zijn om deze te maken.
"Ohja, Eleanor. Volgende week gaan jij, je vader en ik een bezoek brengen aan de Horans. We hebben waarschijnlijk eindelijk een goede kandidaat gevonden om met je te trouwen," kondigde moeder aan. Eleanor liet van schik haar bestek vallen, moeder keek boos op. "Is er een probleem?" vroeg ze geïrriteerd terwijl ze naar het bestek keek, dat in het bord was gevallen. Eleanor herstelde zichzelf en schudde haar hoofd. "Nee, fijn," zei ze kortaf terwijl ze het bestek pakte en weer begon te eten.
Eleanor was nu ondertussen al achttien jaar, en ze wist dat het niet lang meer zou duren voor moeder eindelijk met deze aankondiging zou komen, maar ze was doodsbang. Ze was al doodsbang geweest vanaf het moment dat ze door kreeg dat prinsessen en prinsen uitgehuwd werden. Dat was toen ze elf was, of misschien twaalf. Ze kreeg het te horen door moeder en vader, die aan het discussiëren waren of het nog wel een verstandig idee was om het op die manier te doen, aangezien de Viatores enorm in opstand waren en Eleanor volgens hen misschien wel gevaar kon lopen. Maar regels waren regels en de traditie was te belangrijk. Daarnaast verwachtte vader chaos als hij het op die manier afschafte, hoe moest het anders verder? Nee, Eleanor zou gewoon uitgehuwd worden, ze hadden het alleen wat uitgesteld.
Zo ook met Chayenne, die nu zestien was. Het was zeer gebruikelijk om prinsen al vanaf hun twaalfde uit te huwen, maar vader had expres gewacht tot de Viatores een beetje gedeisd waren. En blijkbaar vonden haar ouders het nu veilig genoeg.
Eleanor kende de Horans niet, ze had wel eens dingen gehoord over ze. En als ze het goed begreep waren het vrienden van vader. Ze woonden in het westen van het Capitool en hielden de boel daar een beetje in de gaten voor vader. Het klonken als hele aardige en betrouwbare mensen, maar toch wou Eleanor er nog steeds niks van weten.
Na het eten besloot Eleanor dat ze zich niet genoeg op haar huiswerk kon concerteren en ging ze naar buiten. Hoewel ze het haatte buiten, maakte de tuin haar altijd weer wat vrolijker. De tuinman deed altijd zijn uiterste best de bloemen, en zo de tuin, redelijk levend te houden. Ze moest wel toegeven dat als de tuinman een paar dagen niet was geweest de tuin er ook echt niet uitzag, en dat ze wist dat de tuin altijd elke dag nieuwe bloemen kreeg, maar dat negeerde ze. De tuin was mooi, en het was de enige plek die ze mocht bezoeken buiten het kasteel, zonder toezicht.
Ze vond vooral de rozenstruiken heel mooi. Ze hield van rozen, ze roken lekker en waren enorm mooi. Ze had er nog steeds een van heel vroeger. Ze wist niet meer hoe ze eraan kwam, en ze wist niet hoe het mogelijk was, maar de bloem bloeide nog steeds. Ze had het in een kannetje met water naast haar bed. Het was haar magische bloemetje, en ze had er nog nooit iemand over verteld. Als ze dan ook naar de rozen in de tuin keek kon ze concluderen dat de roos boven op haar kamer, die het mooiste rood had, veel mooier was dan de rozen die buiten stonden. En ook dat was haar een raadsel.
Niet dat ze deze wou oplossen, ze hield wel van raadsels.
Ze liep eigenlijk alleen maar een beetje doelloos rond. Ze had niks te doen, en haar gedachten speelden met haar. Ze hoopte dat de zoon van Lord Horan aardig was, en niet zo'n idioot als haar broertje. Awel het haar eigenlijk ook niks uit hoorde te maken. Als ze dit tegen moeder zou zeggen zou moeder haar verontwaardigd aankijken en zeggen dat ze blij mocht zijn dat er een prins was die met haar wou trouwen. Dat had moeder al een of twee keer tegen haar gezegd, en Eleanor wist niet precies wat ze hiervan moest denken.
Plotseling werd haar aandacht getrokken door geritsel vanuit de struiken.
"Fuck!" werd er geïrriteerd gescholden. Eleanor keek om zich heen, maar zag nergens iemand op de struiken afkomen. Nieuwsgierig liep ze er zelf heen. "Sorry?" vroeg Eleanor beleefd. Ze zag een vage schaduw, die zonet nog wild beweegt had, tot stilstand komen. "Wie ben je? En wat doe je?" vroeg ze verbaasd. Ze had nog nooit iemand zien binnendringen, en awel ze eigenlijk wachters had moeten roepen had ze niet het idee dat de indringer haar iets aan wou doen. "Uhm. Ikke, eh..." zei de vreemdeling. "... zit vast, geloof ik," gaf hij zuchtend toe. Eleanor giechelde. "We hebben ook een gewone ingang hoor," zei ze glimlachend. "Ik denk niet dat ik daar doorheen kom," gaf de vreemdeling, waarvan Eleanor zag dat het een jongen was, toe. "Ik denk het ook niet," stemde Eleanor in. "Sorry," mompelde de jongen angstig. "Ik heb geen kwade bedoelingen. Ikke, tja... was met vrienden..," stamelde de jongen. Eleanor vond het leuk, en knikte begrijpelijk. "Zal ik je dan maar helpen? Het zal wel niet comfortabel zijn tussen die takken," stelde ze voor. De jongen begon weer te trekken. "Je maakt het erger," giechelde Eleanor. Ze pakte de jongens arm en trok hem voorzichtig uit de bosjes. "Zo. Dat was toch zeker niet zo moeilijk?" vroeg ze lachend. De jongen kreunde van de pijn terwijl hij takjes uit zijn haren haalde. Terwijl hij dit deed bekeek Eleanor hem eens goed. Hij had blauwe ogen, met een tint groen erdoorheen. Dat was het allereerste wat haar opviel. Toen ze haar blik van zijn gefrustreerde ogen kon afhalen, keek ze verder. Zijn haren waren een prachtige donkerbruin, zijn gezicht straalde iets uit, maar Eleanor wist niet. Verder was hij redelijk lang, en was hij slank, maar niet te slank. Gewoon, gewoon.
"Wat deed je eigenlijk in die struiken?" vroeg Eleanor geïnteresseerd terwijl ze een blik wierp op de kapotte struik. Er zat nu een groot gat in. De jongen wist niet precies waar hij moest kijken. "Ikke... Mijn vrienden en ik deden een spel, en ze daagde me uit om eens aan de andere kant van de heg te kijken," legde de jongen stotterend uit. "Ik weet dat het niet mag, sorry," hij keek schuldig naar zijn voeten.
"Ik zal de volgende dag toch wel oppassen. De wachters zullen misschien iets minder beleefd met je omgaan," waarschuwde ze de jongen. Deze knikte en keek vriendelijk naar de prinses. "De tuinman zal ook niet blij met je zijn," zei ze terwijl ze een blik wierp op de kapotte struiken. De jongen lachte even kort. "Sorry," zei hij nogmaals. Eleanor glimlachte. "Je kan denk ik beter gaan," stelde Eleanor voor terwijl ze achterom keek. "Kom ik verder niet in de problemen?" vroeg de jongen verbaasd. "Niet als je beloofd het niet nog eens te doen," zei Eleanor glimlachend. "Ik beloof het." De jongen en Eleanor staarde een tijdje. "Kom, je laat je niet weer door de struiken gaan. Dat zul je waarschijnlijk niet overleven." Eleanor pakte de arm van de jongen en leidde hem door de tuin. "Bloemen? Ik heb in jaren geen bloemen gezien," zei de jongen terwijl hij zijn ogen uitkeek. Eleanor stopte abrupt. "Geen bloemen?" vroeg ze verbaasd. De jongen schudde zijn hoofd. "Geen een." Eleanor keek hem even ongelovig aan. "Kom je eigenlijk ooit wel buiten de kasteelmuren?" vroeg de jongen verbaasd. Eleanor liep verder terwijl ze haar hoofd schudde. De jongen zei hier niks op en liep in stilte achter haar aan.
Ze kwamen bij het einde van de tuin. De jongen keek bewonderend tegen het kasteel op. Één stap en hij was binnen. Natuurlijk kon hij dat niet maken. Hij ten doodde veroordeeld worden.
"Hier kan je weer naar buiten," zei Eleanor terwijl ze de hekken van de tuin open maakte. "Schiet op. Voor ze je wel zien." zei ze. De jongen ging achter de hekken staan. Glimlachend keek hij naar de prinses. "Dankjewel," zei hij oprecht. Eleanor glimlachte terug en knikte. "Ga nu maar," zei ze. De jongen knikte en was verdwenen. Eleanor zuchtte opgelucht terwijl ze de deur weer dicht deed. "En waar dacht jij heen te gaan?" klonk er een luidde stem door de tuin. Eleanor draaide zich verschikt om. "Moeder. Ik.." ze werd abrupt onderbroken. "Beantwoord de vraag Eleanor!" zei moeder streng terwijl ze boos op Eleanor afliep. "Sorry. Ik, ik wou naar buiten," bedacht ze snel. "Ik dacht dat ik het duidelijk heb gemaakt dat dat niet mocht!" Moeder greep Eleanor aan haar arm vast en trok haar mee naar binnen. "Jij komt voorlopig niet meer naar buiten mevrouw." zei moeder streng terwijl ze naar binnen liepen. Eleanor wierp nog een laatste blik op de hekken, maar de jongen stond er allang niet meer.

Reacties: