FanFic.nl

Suicide || Niall Horan. [2-shot][Afgerond]

Haters, jullie winnen.

De vijf maten werden gewekt door het tsjilpen van de vogels in de vroege ochtend.
Grijnzend kwam een bandanadragende jongen binnen.
'Goedemorgen.'
Daarna eentje met donkerbruine haren, die alle kanten uit piekten.
'Lekker geslapen?'
Vervolgens een jongen met een Aziatisch uiterlijk.
'Het ontbijt ruikt heerlijk.'
Toen liep de vierde jongen de kamer binnen; zijn haar stond stijf van de lak.
'Hallo allemaal.'
Tenslotte kwam ook het blonde -van nature bruinharige- bandlid de kamer binnen.
Stilte.
Niemand leek het te merken. Niemand zou het ooit merken.

De vijf maten werden naar de studio's gebracht waar ze zouden werken aan hun nieuwe album.
Harry zong een solo over liefde en haar vlinders in haar buik.
'I have loved you since we were eighteen.'
Louis zong een solo over het leven en haar trots om te kunnen doen wat je wilt.
'Does it make you feel alive?'
Zayn zong een solo over de kansen die je met beide handen moet grijpen.
'When I close my eyes, all the stars align.'
Liam zong een solo over zijn prachtige vriendin Sophia die in verwachting was van een zoontje.
'I'm in love with you, and all your little things.'
Niall zong geen solo.
Niemand leek het te merken. Niemand zou het ooit merken.

De vijf maten zouden een namiddag Tokyo in gaan om deze miljoenenstad te verkennen.
Harry kocht een gloednieuwe iPhone VI uit de duurste winkel in héél de hoofdstad van Japan.
Louis kocht een simpel boek uit zo'n boetiekje op de hoek van een zijstraat, je weet wel, die met die schattige gordijnen voor de ramen.
Zayn kocht in feite niets, maar trakteerde de band op een lunch in een peperduur restaurant waar je de heerlijkste krabbenpoten in geglazuurde honing kon eten, vers uit een aquarium.
Liam kocht nieuwe onderbroeken, op aandringen van Zayn. 'Die Toy Story boxers kunnen echt niet meer, Liam,' zei hij nog.
Niall kocht niets.
Niemand leek het te merken. Niemand zou het ooit merken.

De vijf maten bleven in hun hotelkamers toen de avond begon te vallen.
Harry zapte langs duizenden Japanse zenders en at twee schalen gecarameliseerde popcorn.
Louis las de hele nacht in zijn fascinerende boek en viel in slaap op de bank.
Zayn zwom in het zwembad, samen met Liam. Die twee spetterden elkaar nat met water en bleven net zo lang in het bad tot hun vingers rimpelden.
Niall zat op zijn bed. Hij wilde huilen, maar zijn tranen waren op.
Niemand leek het te merken. Niemand zou het ooit merken.

De blonde jongen las alle haat. De woorden staken in zijn hart als messen. Het was alsof iemand een mes keihard in z'n lichaam duwde en het vervolgens ronddraaide om het pijnlijker te maken.
'Niall Horan hoort niet in One Direction'

'Niall Horan houdt niet van zijn Directioners'

'Niall Horan kan niet zingen, heb je z'n stem wel eens gehoord?'

'Dat moment waarop je juicht omdat Niall Horan overleden is door een bus'

Zelfs menig krantenkoppen deden vrolijk mee. Roddelbladen en websites stonden er vol mee. Niall was onzeker over al zijn gebreken. Misschien waren het zijn blauwe ogen. Deze werden donker als hij boos werd en gaven een fel licht af als Niall zich vrolijk voelde. In zijn rechteroog zat een sproet. Of misschien was het zijn liefde voor Ierland. Hij herinnerde die keer dat hij door een boek bladerde waar een Ierse vlag in stond. Hij had het aan Zayn laten zien en duizenden dingen geschreeuwd over Ierland. Misschien was het zelfs zijn favoriete seizoen: winter. Hij zou dan met zijn neus tegen het raam zitten, net zo lang tot er condens zichtbaar werd. Met zijn ogen zou het de dwarrelde sneeuwvlokken volgen die op het gras belandden.
'Kijk, Harry!' Riep Niall dan. 'Sneeuw is zo mooi, ik zou willen dat het elke dag sneeuwde!' Zijn vriend zou dan naast het komen zitten met twee dampende mokken warme chocomel en roze marshmallows, waar hij zo dol op was. Ja, dat moest het zijn.
Niall dacht er vaak over na. Hij droomde er zelfs over. Wegrijden en nooit meer terug komen. Over een oud landweggetje met zijn dure Ferrari. Maar dat kon niet. Niall bekeek zijn spiegelbeeld in de spiegel en schudde mistroostig zijn hoofd. Als hij weg zou gaan, zou iedereen hem aanbidden. Duizenden mensen zouden huilen en zijn graf bezoeken. Na een paar minuten twijfelen haalde Niall een camera uit zijn voetbaltas. Hij wilde zijn dankwoordje zeggen in de camera. Hij wilde iedereen bedanken. Zijn fans. Zijn ouders. Zijn broer. Zijn vrienden. Zijn crew. Zijn manager. Zelfs dat oude mannetje van een jaar of vijftig dat elke ochtend op z'n gemak een sigaretje stond te roken bij de krantenkiosk en Niall vrolijk groette.
Hij vertelde alles. De pijn, de wonden, de tranen, alles.
'Directioners. Ik houd van jullie. Jullie waren er op momenten waarop ik niemand anders had. Jullie steunden mij in moeilijk tijden. Door jullie kon ik mijn droom waarmaken. Ontzettend bedankt.
Mam, pap en Greg. Ik houd van jullie. Pap, je speelde samen met mij voetbal toen ik een klein jochie was, hoewel je liever had gehad dat ik op tennis ging. Mam, je leerde mij een postzegelverzameling aanleggen omdat ik wilde weten hoe dat moest. Greg, je eerste woorden die je ooit tegen mij zei zal ik nooit vergeten. "Je bent bijzonder, Niall. Ik voel het" Misschien had je gelijk.
Harry, Louis, Zayn en Liam. Ik houd van jullie. Vanuit de hemel -of de hel- zal ik op jullie blijven passen, vergeet dat niet. Jullie zijn mijn vrienden, mijn broertjes die ik nooit heb gehad. Bedankt voor alles. Iedere grap die ooit gemaakt is en iedere traan die ooit gehuild is zal ik herinneren als ik daar boven ben.'
Niall blies een handkus in de camera en zette deze daarna uit. Een eenzame traan rolde langs zijn wang. Daarna opende hij Twitter en las een paar tweets van bewonderaars. Hij glimlachte en beantwoordde er een paar. Tot slot Twitterde hij deze drie woorden:
'Haters, jullie winnen.'

Reacties: