FanFic.nl

Suicide || Niall Horan. [2-shot][Afgerond]

Lieve Niall.

Lieve Niall,

hoe is het daar boven? Ik hoop van harte dat je het naar je zin hebt in de hemel. Ik hoop van harte dat je blijer bent dan op aarde, want als er iemand is die het verdiend om blij te zijn, dan ben jij het.
Het gaat in principe goed met Harry, Louis, Zayn en mij. Het is niet hetzelfde zonder jou. Maar dat zal het nooit meer zijn. We verloren een trouwe vriend. We verloren een lieve broer. We verloren een deel van onszelf. Misschien had je het niet moeten doen. Misschien had je moeten blijven. Misschien had je naar een psychiater moeten gaan. Misschien zou je depressie verdwijnen. Misschien. Want we houden van je.
Harry stopte met praten toen jij vertrok naar boven. Hij zei geen woord meer. Ik vroeg hem om een afscheidslied met mij te zingen -voor jou- maar Harry schudde woest zijn hoofd en liep weg. Ik had hem nog nooit zo kapot gezien, het was hartverscheurend. Een maand nadat je zelfmoord pleegde, hoorde ik Harry zingen. Het was een onbenullig liedje over appels. Hij stond naast het wrak van jouw gitaar, aangevreten door houtwormen. De tranen schitterden in zijn ogen. Hij mist je.
Geen interviews meer.
Louis is niet meer die brutale levensgenieter die hij ooit was. Vernield door alcohol. Hij heeft het zelfs uitgemaakt met Eleanor, drie weken voordat hij haar in hartje Parijs ten huwelijk wilde vragen. Louis nam niet eens de moeite om de peperdure ring, bezet met diamanten, terug te brengen. Ach ja, jij vond Eleanor toch nooit aardig. Eleanor schreeuwde lelijke woorden naar hem, maar ze leken hem niks te doen. Ze riep dat hij moest kappen met al die Wodka, maar de koppige Louis luisterde niet. Eens in de zoveel tijd vind ik hem huilend op je bed, jouw gitaar in z'n handen geklemd. We weten eindelijk waarom je zo gehecht was aan je gitaar. Soms kwam 'ie dronken thuis en deed het rode shirt aan die hij had gekocht voor je éénentwintigste verjaardag. Hij mist je.
Geen albums meer.
Je zou misschien denken dat Zayn niet met jouw verlies om zou kunnen gaan. Een uitweg zoeken in drugs en al die soort shit. Nee, Zayn stopte met roken en feesten. Maar hij was niet meer zichzelf. Hij was niet meer Zayn Malik. Hij droomt over jou, Niall. Hij heeft nachtmerries over jou. Hij huilt in zijn slaap. Hij schreeuwt in zijn slaap. Het is angstaanjagend om te zien. Zayn is verhuisd naar Canada, waar hij -geloof ik- aan het mediteren is. Ik denk dat hij verder probeert te gaan. Daar heb ik veel bewondering voor. Want verdergaan zonder jou is ontzettend lastig. Hij mist je.
Geen tours meer.
Je ouders waren kapot van jouw verlies. Ze durven niet in je kamer te komen. Ze kunnen het mentaal niet aan. Theo blijft naar je vragen. Hij beseft niet dat je verdwenen bent. 'Niall komt voorlopig nog niet terug,' zegt je broer Greg dan. Hij houdt zich groot, maar ik weet dat hij 's nachts huilt. Slapen doet hij niet: zijn nachtmerries zijn erger dan de werkelijkheid. Ze missen je.
Geen Directioners meer.
Lou? Zij huilt misschien het meest van ons allemaal. Haar tranen blijven stromen. Ze mompelt elke dag dat ze van je houdt. Ze mist je.
Geen liedjes meer.
Het was mijn fout. Ik had het moeten zien. Maar nee. Ik zag het niet. Ik was egoïstisch en verdeed mijn tijd met Sophia, die twee weken geleden een zoontje heeft gekregen. Het is de mooiste baby die ik in mijn hele leven gezien heb. Zijn naam is George, want dat vond je zo'n mooie naam. Ik herinner die keer in vlak voor één van de liveshows bij the X Factor, hoe we een jongen ontmoetten die George heette.
'Liam,' zei je met je Ierse accent, terwijl je aan de mouw van mijn shirt trok. 'Als ik later een zoontje heb, noem ik 'm George.' Je zult nooit een zoon krijgen. Alhoewel, misschien heb je een lieve vrouw in de hemel gevonden. Zo niet? Neem George dan maar als je kind. Hij ziet er precies zo uit als ik voorspelt had. De donkere ogen van zijn moeder en de korte piekharen van zijn vader. George heeft een sproet in zijn rechteroog, net als jij.
Ik weet niet of je hebt gezien wat er met je eigen lichaam gebeurde toen het in de ambulance gehesen werd. Het brak. Het brak simpelweg in duizenden stukken. Toen heeft je moeder besloten om je te cremeren. Je wilde liever begraven worden, maar het kon niet anders. Jouw as hangt als een ketting om mijn nek. Louis zegt dat ik die ketting weg moet stoppen en er nooit meer naar kijken moet, maar dat kan ik niet over mijn hart krijgen. Het is alsof ik het laatste stukje "jou" weggooi.
Het spijt me, Niall. Het spijt me voor alle pijnvolle woorden die ik ooit tegen je gezegd heb. Het spijt me dat ik zo ongelofelijk egoïstisch was. Het spijt me dat ik niet zag dat je depressief was. Het spijt me dat ik er niet was toen je hulp het allerhardst nodig had. Waarschijnlijk zul je mij keihard uitlachen in de hemel, want wie zegt dat ik het meen? Ach ja, ik wilde het toch even zeggen.
Ik zal je nooit vergeten. Nooit.

Ik houd van je,
Liam

Reacties: