FanFic.nl

A Trip For Seven ~ Louis Tomlinson [Afgerond]

>H32<

Melina

Als we bij het ziekenhuis aankomen, parkeert Perrie de auto in de garage en stappen we uit. Snel de capuchons en zonnebrillen op en we kunnen gaan. We lopen de garage uit en het ziekenhuis binnen. 'Hebben jullie al ontbeten? Want ik heb nog niet gegeten. Niall en ik hadden eigenlijk besloten om in het hotel te gaan eten maar toen ging ik met jullie mee en had ik niet gegeten.'
'Don't worry, we kunnen wel even iets gaan halen' zegt Perrie en ik geef haar een dankbare blik. Roseline stemt ook in en we lopen dan naar de kantine. Perrie en Roseline gaan ergens zitten en ik haal ons ontbijt.

Zodra we alles op hebben, lopen we naar de liften en stappen in een lift. We staan samen met een meisje met, denk ik, de leeftijd van veertien. Ze is bezig met haar mobiel en ik check haar kleding. Ze heeft een zwart spijkerblouseje aan en een lichtblauwe ripped jeans. Daaronder felrode Allstars en om haar pols heel veel armbanden. Ik zie een paar armbanden met 1D erop en ook van andere artiesten. De lift stopt op de derde verdieping en het meisje loopt de lift uit. De deuren sluiten weer en de lift gaat naar de verdieping waar wij moeten zijn. De deuren gaan weer open en wij stappen eruit. We lopen naar de kamer van Louis en als we er zijn staat de deur open en lopen we er heel rustig heen. Ik kijk de kamer in en zie Lina in kleermakerszit op de stoel zitten, met haar ene hand in die van Louis en de andere houdt een magazine vast. Ik klop op de deur en ze kijkt op. Ze heeft rode ogen maar kan ons wel een glimlach geven. 'Heey girls.' We lopen naar haar toe en geven alle drie haar een knuffel. Ik pak een stoel en ga naast Lina zitten.
'Gaat het een beetje?' Ze knikt lichtjes maar kijkt dan naar Louis en haar ogen lopen weer vol met tranen.
'Nee laat maar, het gaat niet.' Roseline die naast haar zit trekt haar in een knuffel en Lina huilt alleen maar. Het doet pijn om haar zo te zien. Ze houdt zielsveel van Louis en ik weet dat hij ook zielsveel van haar houdt. Kijk dan eens hoe ze naar elkaar kijken en hoe ze met elkaar omgaan. Allemaal met liefde. Ik word uit mijn gedachten gerukt door mijn telefoon. Ik loop naar de gang en neem, zonder op het scherm te kijken, op.

Ola! Met Melina.
Heey babe. Hoe is het met Lina? Het is Niall.
Goed. Nou ja, ze heeft het heel zwaar. Het doet zelfs mij pijn om haar zo te zien. Ze heeft liefde van iedereen die ze heeft, nodig.
Dat komt dan goed uit.
Hoezo?
Nou, wij twijfelden om langs te komen. Komt dat uit?
Ja denk het wel.
Top! Dan zien we jullie zo. Loveyou!
Loveyou too!
En hij hangt op. Ik loop terug naar de kamer en neem weer plaats. 'Wie was dat?' vraagt Lina.
'Niall. De jongens komen zo langs, ook om gezelschap te geven aan je.' Ze knikt en veegt haar tranen weg.

Lina

Ik veeg mijn tranen weg en kijk weer naar Louis. Waarom? Die vraag blijft al de hele tijd door mijn hoofd spoken. Waarom Louis? Ik pak zijn hand en verstrengel mijn vingers met de zijne. Ik geef een kusje op zijn handpalm en glimlach iets. Hij voelt nog steeds warm aan. Anders was er wel iets mis. Ik hoop zo dat hij snel wakker word. Ik kan dit gewoon niet meer aan. Elke keer dat mijn hart in miljoenen stukjes breekt als ik hem aankijk. Hij ligt er zo dood bij. Het geeft me een gruwelijk beeld. Ik ben blij dat hij tenminste nog leeft. Ik geef hem nog een kus op zijn hand en schrik dan op van een deur die open vliegt. Ik kijk naar de deur en zie de jongens staan. Ik glimlach naar ze en ze geven me om de beurt een knuffel. 'Alles komt goed' fluistert Liam nog in mijn oor. Als laatste komt Skyler nog de kamer ingerend.
'Sorry, moest even naar de wc.' Ik grinnik en sta op. Ze komt naar me toe en geeft me een knuffel. Ik kan zo wel uren staan. Maakt niet uit wanneer. Ze laat me los en gaat langs Liam zitten. Ik ga op mijn plek zitten en pak Louis' hand weer. Iedereen praat een beetje met elkaar en ik zeg af en toe iets. Ze vinden het ook niet erg dat ik zo afwezig ben, ze weten hoe ik me voel.
'Hey, wij gaan even wat eten halen. Het is zeg maar al half zeven. Moeten we iets meenemen?' vraagt Zayn. Ik schud mijn hoofd.
'Nee, ik heb geen honger.' Hij knikt en iedereen wil vertrekken.
'Ik blijf hier en let op Lina' zegt Harry en de rest vertrekt. Hij komt langs me zitten en slaat zijn arm om me heen. 'Alles komt goed, dat beloof ik je.' Ik reageer niet en blijf naar Louis kijken. Dan voel ik zijn vinger opeens bewegen. Ik schrik en zo te horen schrikt Harry van mijn reactie. 'Wat is er?'
'Ik voelde zijn vinger bewegen, ik weet het zeker!' Hij kalmeert me.
'Waarschijnlijk was het een verbeelding.'
'Nee, hij bewoog echt zijn vinger. Geloof me nu!' Dan voel zijn vingers strakker om mijn hand heen en zijn vinger trilt iets. 'Zie je dat dan niet?'
'Oké, Lina ik geloof je. Zou Louis wakker worden?'
'Ik hoop het. Nee, ik weet het zeker!' Zijn oog trilt iets en zijn vinger nu ook. 'Kom op, Louis. Wees nog even sterk' fluister ik.

Louis

Alles is wit. Fel wit. Alles om me heen gloeit. Het voelt alsof ik wel dood ben. Ben ik dood? Misschien wel. Of ben ik coma? Waar ben ik überhaupt? Mijn beeld draait en ik het is zwart. Ik open mijn ogen en voel dan pas dat ik op gras lig. Mijn hand gaat door het gras heen en het voelt goed. Ik ga rechtop zitten en kijk om me heen. Waarom ben ik hier? Ik hoor een gil en sta op. Ik hoor nog een gil vanachter me en zie een meisje met blond haar door het gras rennen. Achter haar rent een jongen met bruin haar. Wat vreselijk veel op mijn haar lijkt. Ze remt iets af en hij grijpt haar van achter en zij giechelt. Die giechel! Die herken ik duizenden! Die is van Lina! Wacht, is dat Lina dan? Ze draaien zich een beetje zodat ik ze nu van voren zie. Ik zie mezelf, die Lina van achter vast houdt. Net zoals ik deed toen we samen naar het strand gingen, in Spanje. Wat is ze mooi. Wacht, waar ben ik dan? Waarom zie ik Lina en mezelf? Ik ren erheen en wil haar pols pakken maar ik ga door haar heen. Ziet ze me wel? Ze draait zich naar, ja wat moet ik zeggen, de tweede ik en legt haar lippen op die van hem. Ik voel een tinteling op mijn lippen. Die tinteling die ik altijd voel als ze me zoent. Die tinteling die me goed laat voelen. Ik wil haar naam zeggen, maar er komt niks uit mijn mond. De tweede ik maakt zich los van Lina en probeert haar te kietelen. Maar ze rent weg en ergens halverwege, verdwijnen ze en zijn ze weg. Het beeld draait ineens weer en ik ben opeens in een kamer. Mijn oude slaapkamer. Ik zie mijn al bekende king size bed, mijn bureau waar ik al mijn huiswerk aan deed en mijn bak met speelgoed waarmee ik vroeger mee speelde. Opeens veranderd mijn bed in een race-auto bed, die ik vroeger had. Mijn behang veranderd in een blauw en zwart behang met sterren op het plafond en mijn gordijnen veranderen in gordijnen met kleine race auto's. Mijn kamer van vroeger komt tevoorschijn. Dan verschijnt er een jongen op het bed, die met mijn kleine auto's aan het spelen is. Hij kijkt naar de jongen en ik zie zijn gezicht. Ik ben het zelf, natuurlijk, dit had ik kunnen verwachten. Langzaam, hoe langer ik blijf kijken naar mezelf, zie ik mezelf steeds veranderen naar mijn leeftijd van nu. Het eerste beeld was van toen ik vijf was, toen van toen ik tien was, daarna dertien, vijftien, achttien, tot nu. Ik zie mezelf tegenover me staan, en ondertussen is mijn kamer ook veranderd. Mijn tweede ik loopt de kamer uit en sluit de deur achter zich. Op zoek naar een leven voor zichzelf. Daar sta ik dan, in mijn kamer. Wat mis ik deze kamer. Ik kom er eigenlijk nooit meer. Aangezien ik op mezelf woon. Ik glimlach naar hoe ik altijd op mijn kamer was te vinden, hoe ik hier herinneringen heb samen gebracht. Hoe geweldig het hier was. Opeens ontstaat er een spiegel voor me en loopt mijn tweede ik naar binnen. Hij komt achter me staan en legt zijn handen op mijn schouders. Ik doe niet eens de moeite om iets te zeggen, omdat ik weet dat er niks uit mijn keel komt. 'Je kan praten, Louis.' Kwam dat uit zijn mond?
'Hoe kan je mij zien?'
'Dit is een bijwerking van je coma.'
'Coma? Hoezo lig ik in coma?'
'Je kreeg te veel water in je longen toen je werd gebeten door een kwal.' Ik knik. 'Kijk eens naar jezelf.' Ik draai me weer naar de spiegel en kijk naar mezelf. 'Wat zie je?'
'Mezelf?'
'Nee joh! Kijk eens goed. Ben je gelukkig met je leven?' Ik knik. 'Heel zeker?' Ik knik weer. 'En ook met de haat? De haat die je krijgt van fans? Het feit dat je zo weinig je ouders ziet?' Ik slik even.
'Wat wil je hiermee zeggen?'
'Je hebt twee keuzes. De eerste keuze is, dat je de pijn je leven laat overnemen en vanzelf dood gaat. Of dat je sterk blijft en snel wakker word en terug gaat naar je familie en vrienden.' Ik denk meteen aan mijn ouders, mijn broers en zussen, de jongens en natuurlijk Lina. Wat moet ik kiezen?
'Je kan kiezen. Terug naar je familie en vrienden, maar wel een wereld met haat? Of dood gaan en je haat achter je laten en er geen last meer van hebben, maar wel dat je je familie en vrienden veel pijn doet? Wat doe je?' Ik denk na. Dit is best lastig. Ik ga soms gewoon dood van de haat, maar mijn familie en vrienden verdriet doen, dat kan ik echt niet. Totaal niet. Maar die haat, het doet me vreselijk pijn. Ik weet het. Ik weet mijn keuze.
'Ik weet mijn keuze.'
'Ik weet je keuze.'
'Hoe dan?'
'Jij bent mij, ik ben jou. Ik kan nog steeds je gedachten lezen.' Oh ja, slim Louis! 'Ben je zeker over die keuze?' Ik slik en dan knik ik. Louis achter mij knikt ook en verdwijnt dan. Mijn beeld draait weer en het is weer zwart. Ik moet nu even sterk zijn. Dan kan ik wakker worden. Kom op Louis!

Lina

Aan de ene kant ben ik bang, maar ook opgelucht. Bang, om of Louis echt wakker word of niet. Opgelucht, om dat Louis tenminste wel iets beweegt. Zijn hele hand klemt nog meer om de mijne heen en zijn ogen trillen heviger. 'Harry, roep een dokter!' Ik draai me naar Harry, maar zie dat hij al weg is. Ik draai me weer naar Louis en hij trilt nog steeds met zijn ogen. Aan de ene kant is dit best wel eng, maar ik hoop zo dat hij wakker word. Een dokter komt de kamer ingerend maar Harry achter zich aan. 'Mag ik er even bij?' Ik kijk de dokter aan met betraande ogen, hij geeft aan dat ik aan de andere kant van het bed, nog steeds Louis' hand mag vasthouden. Ik loop naar de andere kant en pak zijn hand weer en geef er een kus op. De dokter is wat dingen aan het doen, geen idee wat. Ik bekijk wat hij doet en houd Louis goed in de gaten.

Na een tijdje heeft hij allerlei testen gedaan, maar Louis is wel gestopt met bewegen. 'Wat is het resultaat?' vraag ik, maar mijn stem is niet zoals hij hoort te zijn. Gewoon door al het huilen. De dokter kijkt me anders aan dat toen Louis hier kwam. Hij kijkt vrolijker of zo.
'Ik heb best goed nieuws. Maar ook slecht nieuws.' De hoop die ik had is weer verdwenen. 'Ik zal eerst het goede nieuws doen, dat is makkelijker met het slechte nieuws. De heer Tomlinson is grotendeels uit zijn coma ontwaakt, alles wat hij nu nog moet doen om wakker te worden, is sterk zijn en blijven proberen. Maar daaraan kunnen wij niks aan doen, dat moet hij helemaal zelf doen. Maar mijn slechte nieuws is, dat ik geen idee heb wanneer hij wakker word. Als het te lang duurt, moeten we het opgeven en dan overlijd hij langzaam. Het spijt me.'
'Maar het is een grote kans dat hij wakker wordt?' De dokter knikt. Een glimlach verschijnt op mijn gezicht en tranen springen in mijn ogen, maar van blijdschap. De dokter verlaat de kamer en Harry trekt me in een knuffel. Als hij me los heeft gelaten, komt de rest de kamer weer in.
'Wat is er aan de hand?' Skyler komt op me afgerend en veegt mijn tranen weg.
'Het is een grote kans dat Louis wakker wordt. Hij moet alleen sterk blijven en uit zichzelf wakker worden.' Ze glimlacht en de rest juicht. Ik ga weer zitten op een stoel en geef nog een kus op Louis' hand. Ik leg mijn hoofd op zijn hand en met mijn ogen naar Louis toe. Hij ligt er weer normaal bij, zonder trillingen of bewegingen. Kom op Louis! Je kan dit!

Reacties:

1 2

Anne zei op 1 dec 2014 - 22:01:
Dit is een perfect hoofdstuk!!
Ga zo door je bent supergoed in schrijven!!
Ly!! Xx