FanFic.nl

Bleed Forever

Chapter 37

Anna staarde voor zich uit naar de muur tegenover haar. Sinds ze bij haar vader langs was geweest had ze meerdere keren terug willen gaan maar de orde liet dat niet toe. Ze begrepen dat ze haar vader wilde zien maar ze konden niet met zekerheid zeggen wat Amycus zou proberen te doen met haar. Hij mocht dan wel geen toverstok meer hebben, dat betekende niet dat hij niet meer kon toveren natuurlijk. Anna wist dat haar vader haar niets aan zou doen maar ze begreep het standpunt van de Orde ook wel. Ze dacht terug aan toen ze met Professor Sneep bij haar vader op bezoek was geweest. Het was vreemd en zenuwslopend geweest. Er waren goddank geen dementors te bekennen gezien die allemaal de kant van Voldemort hadden gekozen en dat was een plus punt maar waar hij zat werd wel extreem goed beveiligd met oud schouwers die de aanval hadden overleefd of niet eens hadden meegekregen. Er was gewaarschuwd dat de dooddoeners zouden kunnen proberen Amycus te bevrijden ...als ze er al achter kwamen waar hij zat. Niemand wist het behalve de schouwers die de wacht hielden en een paar leden van de Orde. Nu ook Anna. Ze had Amycus lang en zwijgend aan zitten staren terwijl hij duizenden excuses maakte voor wat hij had gedaan en dat het nooit zijn bedoeling was geweest het zo ver te laten komen maar Anna had al die smoesjes al eens eerder gehoord. Meedere malen zelfs en ze was niet meer zeker of hij nou echt niet meer terug kon als dooddoener en het deed omdat het anders zijn dood zou worden, of omdat hij er toch stiekem van genoot weerloze dreuzels te vermoorden en te vechten met orde leden om zo de wereld over te nemen. Anna wist donders goed dat haar vader er geen nacht wakker van zou liggen als hij erin was geslaagd Remus te vermoorden die avond tijdens het gevecht om Zweinsveld. “Anna, je moet me geloven-” Anna hield haar hand op. In de hoek van de ruimte stond Severus zwijgend toezicht te houden. Hij vertrok geen spier maar had wel zijn hand in zijn zak waarschijnlijk om zijn toverstok heen geklemd mocht er iets gebeuren. Anna wierp even een blik op haar afdelingshoofd die kort knikte en ze richtte zich weer tot Amycus “Hoe kan ik je nog geloven pa? Je probeerde Remus te vermoorden en ik weet dat je er geen traan om zou hebben gelaten als Kyle niet sneller was geweest.” er flitste iets van woede door Amycus zijn gezicht die hij snel wist te verbergen “Ik snap nog steeds niet waarom eigenlijk. Als je van Melian houd waarom zou je haar dan zoveel pijn willen doen om haar man te vermoorden. En het is geen geheim dat je ook heb geprobeerd Kyle, Dane en Amber om te leggen.” “Wat maakt jou het uit? Je bent een Zwadderaar. Je bent mijn dochter.” Anna trok wit weg en Severus bewoog in de hoek een beetje ongemakkelijk. “En wat als je dochter een relatie heeft met de jongen die jij probeerde te vermoorden? Ik heb wat met Dane Lupos pap.” Amycus was dit keer degene die wit wegtrok zo snel overeind kwam dat zijn stoel naar achter viel maar nog voor hij iets kon uithalen zat hij alweer op de stoel en dit keer vastgebonden. Anna keek naar Severus die droogjes zijn toverstok weer in zijn zak deed en weer voor zich uit begon te staren alsof er niets was gebeurd. “Je hebt wat?” Amycus zijn eerst knappe gezicht, voor Kyle er wat aan veranderde, was vertrokken in woede. Anna rechtte haar rug en keek haar vader koeltjes aan “Ik heb een relatie met Dane en er is niets wat je eraan kan doen. Niet alleen omdat je hier zit maar ook omdat ik het niet toesta dat je Dane iets aandoet of mij van gedachten kan laten veranderen. Buiten dat kan je niet eens boos zijn eigenlijk. Jij bent smoor verliefd op Melian.” Amycus zijn uitdrukking veranderde zo snel dat Anna er bijna een whiplash van kreeg. De naam Melian had blijkbaar iets losgemaakt uit Amycus “Hoe gaat het met Mel?” vroeg hij schijnbaar totaal vergeten dat Anna zojuist had mede gedeeld dat ze een relatie had met Mel haar oudste zoon. Anna snoof en kneep haar ogen samen tot spleetjes “Dat gaat je weinig aan pap.” “Anna alsjeblieft. Lupos heeft haar niets aangedaan toch?” dit keer was het Severus die zijn mond open deed “Was dat niet de hele reden dat je het heb gedaan? Melian met jou meekrijgen zodat Remus misschien zo boos zou worden dat hij haar iets aan zou doen?” begon hij zacht sneerend. Amycus probeerde zich om te draaien in zijn stoel om Severus aan te kijken maar gezien hij nog steeds vastgebonden zat kon hij weinig doen. “Het was de bedoeling dat Melian zou inzien dat Lupos niet goed genoeg is voor haar.” gromde hij boos. Anna keek naar haar afdelingshoofd die droogjes een wenkbrauw had opgetrokken “Integendeel eigenlijk. Melian en Remus zijn nog steeds samen en er is niets aan de hand.” nou oke dat was gelogen maar Anna zweeg. Amycus hoefde niet te weten hoe het precies zat. Hij hoefde niet te weten dat hij bijna een zoon had gehad en zij een halfbroertje. Dat was allemaal niet echt van belang gezien haar halfbroertje het niet had overleefd. Amycus leek zo mogelijk nog minder vrolijk dan hij al was en hij richtte zich weer tot Anna “Ik neem aan dat je hier niet kwam voor een persoonlijk bezoekje om mij te vertellen dat je een relatie met een Lupos heb.” ah ze kwamen ter zake. Mooi. Anna keek Severus weer aan die wederom kort knikte. “Het Schouwershoofdkwartier is aangevallen door je vriendjes en Bellatrix. Ik wil weten wat ze nu van plan zijn.” Amycus trok een wenkbrauw op “Hoor je nu ineens bij de Orde Anna?” “Wat? Dacht je dat ik voor jou vriendenclubje zou kiezen? Omdat je mijn vader bent misschien? Alsjeblieft Pa. Voor iemand die zo intelligent is kan je behoorlijk dom zijn. Je weet best dat ik nooit ook maar enige neiging heb gehad naar die kant over te lopen en ik heb me altijd zover mogelijk bij je vrienden vandaan weten te houden. Zelfs Alecto is geen familie meer van me. Nee!” Amycus had zijn mond open gedaan om haar van repliek te dienen maar Anna gaf hem niet de kans om iets te zeggen “Ik wil niets met haar of iemand van de dooddoeners te maken hebben. Ik vecht voor wat ik wil en wat ik denk dat juist is. Jij en je vriendjes hebben mijn vrienden meer dan genoeg pijn en leed bezorgd dat moet afgelopen zijn. Wat zijn ze van plan pap!” Amycus was een lange tijd stil en bekeek Anna met een bedachtzame blik op zijn hoofd “Hou je van de jongen?” Anna zuchtte geïrriteerd “Wat heeft dat ermee te maken?” gromde ze “Alles.” “Ja. Ik hou van Dane.” antwoordde ze zonder enige twijfeling in haar stem of houding en Amycus knikte. “Ze willen de school aanvallen. Ik weet niet precies wanneer. Ik weet alleen dat het in de week na de laatste Zwerkbalwedstrijd gebeurd.” dat gaf hen dus nog hooguit 2 maanden. Zou dat genoeg tijd zijn om voorbereidingen te treffen? “Hoeveel?” Amycus grijnsde ineens “Iedereen.” Severus ademde even scherp in en vloekte zacht. Dat was geen goed teken. Perfect. Anna stond op “Je begrijpt dat ik dan ook meevecht? Met de Orde natuurlijk.” “Belachelijk Anna. Je kan jezelf beter in veiligheid brengen en jezelf er helemaal buiten houden.” “Terwijl mijn vrienden vechten voor hun levens en de school in puin word geblazen nee dankje. Ik ben geen laffaard zoals jij.” “Die familie zal je kapot maken Ann” riep Amycus nog en Anna verstijfde. “En waarom dan wel?” vroeg ze “Het zijn verkeerde mensen Anna. De jongen zal je hart breken.” “Zoals Melian dat met jou heeft gedaan? Omdat ze meer van Remus hield dan van jou? Dane is net zijn ouders dus ik maak me geen zorgen. Maar jij, jij maakt me wel kapot pap. Een vader hoort onvoorwaardelijk van zijn dochter te houden, het maakt niet uit wat voor keuzes ze maakt of met wie ze haar leven wilt delen of aan welke kant ze vecht. Het hoort niet uit te maken maar ik kan aan je gezicht zien dat je van het idee walgt dat ik met Dane bent en me inlaat met de Orde en zijn familie. Dat is wat me kapot maakt Pap. Je wilt niet wat het beste is voor mij. Je wilt wat het beste is voor jou.” en na dat gezegd te hebben liep Anna naar Severus die de deur open deed en achter haar aanging naar buiten. ”Aarde aan Anna.” iemand wuifde met zijn hand voor haar gezicht en ze schrok op uit haar flashback. Ze keek recht in het gezicht van Revius die haar fronsend aankeek “Gaat het wel goed met je?” vroeg hij toen hij doorhad dat ze weer terug was. “Prima.” mompelde ze en ze kwam overeind “Ann?” “Ik ga op zoek naar Dane.” en weg was ze. Revius verbijsterd achterlatend. Hij keek haar nog even na en besloot toen maar Chanelle op te gaan zoeken gezien zij waarschijnlijk beter gezelschap zou zijn dan Anna op het moment.

”Dus als jullie allemaal nou eens jullie ogen zouden gebruiken en wat beter jullie best zouden doen hebben we een nog grotere kans om Ravenklauw te verslaan zometeen!” Jasper was aan het ijsberen door de kleedkamer van Griffoendor. Het was een paar minuten voor de wedstrijd tegen Ravenklauw zou beginnen en Jasper was fanatiek zoals altijd. Al hadden ze weinig te verliezen. Ze hadden van Zwaderich gewonnen en Zwaderich had van Huffelpuff verloren dus als zij van Huffelpuf zouden winnen en Ravenklauw zou van Zwaderich verliezen hadden ze de cup. Dus of ze nou zouden winnen of niet vandaag, ze hadden nog steeds kans om de cup te pakken maar verliezen stond niet in Jaspers woordenboek. Kyle en Dane wisselde even een blik van verstandshouding met elkaar uit en rolde met hun ogen toen het fluitje van Madame Hooch door Jasper’s gezanik heen kwam en ze allemaal overeind kwamen. “Goed. Succes jongens en laten we ze aanpakken. Kyle, Dane, ik weet dat Chanelle Cooper een vriendin van jullie is en hoe knap ze ook is het maakte me geen reet uit schop haar van haar bezem als het nodig is! Ze is een verdraaid goede Jager.” “Twijfel je aan mij Jaz?” vroeg Kyle met een plagerige grijns “Ik twijfel eraan of je haar wel pijn durft te doen.” “Haar pijn doen is niet nodig. Ik denk dat Revius ons dan nog meer pijn zal doen maar je weet dat we er alles aan doen om te winnen zelfs al betekend dat, dat we een beuker op Chanelle af moeten sturen.” zei Dane die Jaz een klap op zijn schouder gaf, z’n bezem over zijn eigen schouder heen hees en bij de rest van het team ging staan. Kyle lachte en ging op zijn eigen plek staan waarna hij Jasper langs hem heen zag schieten en hen voor ging het veld op. Alle afdelingen waren aanwezig net als altijd, Zwaderich koos natuurlijk de kant van Ravenklauw, schokkend, en de Huffelpuffs waren in dit opzicht neutraal en wilde gewoon een goed potje Zwerkbal zien. Madame Hooch stond midden op het veld en keek toe hoe de twee teams naar haar toe kamen gelopen. Chanelle was de aanvoerder van het team van Ravenklauw en keek Jasper met een duivelse grijns aan voor ze hem een hand gaf. Jasper knikte kort en liet Chanelle snel weer los waarna ze allemaal hun plaatsen innamen en Madame Hooch de snaai losliet. Vanuit zijn ooghoeken zag Kyle dat Danny hun zoeker, de snaai volgde met zijn ogen maar hij was hem al snel kwijt net als de zoeker van Ravenklauw zelf, Cho Chang.
De wedstrijd ging officieel van start en Griffoendor begon lekker door binnen 10 minuten al 30 punten voor te staan op Ravenklauw. Kyle grijnsde in het voorbijgaan nadat hij had gescoord naar Chanelle die niet blij leek te zijn. Ravenklauw maakte een mooie comeback door 2x achter elkaar te scoren en Jasper brulde neidig tegen Dane dat hij een beuker op Chanelle af moest sturen. Dane deed maar net of hij het niet had gehoord maar vloog wel ‘per ongeluk’ tegen een andere jager op die half van haar bezem gleed en de slurk kwijt raakte die Kyle opving. Zo ging het een tijdje op en af voor beiden teams tot Kyle, Danny ineens een duikvlucht zag inzetten. Chang lag vlak achter hem plat op haar bezem en probeerde uit alle macht haar bezem sneller te laten gaan, Danny trok op, achter de snaai aan en Chang’s bezem kon die van Danny bij lange na niet bijbenen. Het waren nog enkele zenuwslopende seconden tot Danny triomphantelijk zijn vuist omhoog hield met de snaai erin. Het vak van Griffoendor barste lost en het team botste hard tegen elkaar op toen ze elkaar mid-air ontmoette. “Geweldig gedaan!” brulde Jasper vrolijk. Nog maar 1 wedstrijd tegen Huffelpuf en als ze die zouden winnen hadden ze de cup. Het hing echter meer af van wat Huffelpuf zou doen tegen Ravenklauw zelf.
”Gefeliciteerd jongens.” Kyle en Dane keken beiden om toen ze waren geland en Chanelle kwam naar hen toe gelopen met een droge glimlach op haar gezicht. Revius vlak achter haar die teleurgesteld zijn hoofd schudde. “Goed gespeeld Chan. Het was een close call.” zei Dane vrolijk “Je begrijpt toch wel dat jullie hebben gewonnen omdat ik het zielig vond om jullie van je bezems te slaan he?” Chanelle had haar handen in haar zij gezet en keek de beiden jongens aan alsof dat overduidelijk was geweest “Nee echt niet. Wij hebben gewonnen omdat we beter zijn.” Chanelle rolde met haar ogen en keek Dane aan “Wacht maar Lupos.” zei ze samenzweerderig en ze draaide zich om en voegde zich met Revius bij haar teamgenoten.
Na het omkleden gingen ze naar de leerlingenkamer om een feestje te bouwen. Kyle en Selene hadden zich een beetje afzijdig gehouden. Stoker was ook in de leerlingenkamer ergens ver weg van de feestende Griffoendors en wierp elke keer dodelijke blikken naar Selene en Kyle die hem strak negeerde en net deden of hij niet bestond. “Als blikken konden doden.” mompelde Luthien die bij Selene en Kyle plofte. Kyle keek haar aan met een opgetrokken wenkbrauw “Wie?” vroeg hij droogjes alsof hij niet wist over wie Luth het had. “Stoker.” “Nogmaals...wie?” Selene lachtte en Luthien rolde met haar ogen maar kon een grijns niet onderdrukken “De debiel die jij van de week had omgetoverd tot het hoopje slijm dat hij eigenlijk is.” “Aaah! Die. Kijk zeg dat dan meteen dan weet ik tenminste over welke debiel we het hebben.” zei Kyle die een slok boterbier nam en zijn ogen langs Stoker liet flitsen die snel zijn blik van hen afweek. Luthien grinnikte “Ik zal het onthouden voor de volgende keer als we het weer over hem hebben.” Selene kreunde “Moeten we het dan nog eens over hem hebben?” vroeg ze zuchtend. Luthien haalde haar schouders op “Hopelijk niet maar wie weet doet hij binnenkort weer iets achterlijks om Kyle boos te maken en hebben wij weer wat om te lachen.” “Hee, waarom om mij boos te maken? Wie weet pakt hij volgende keer Dane of jou wel.” Luthien keek hem even emotieloos aan en schaterde het toen uit van het lachen waardoor enkele leerlingen in de leerlingenkamer die vlakbij haar zaten verschrikt opkeken. “Oh hij pakt mij niet neefje geloof me.” zei ze nadat ze was uitgelachen. Het idee dat Stoker achter haar aan zou komen was al ronduit belachelijk. “En hoezo dat?” “Denk je dat Sirius of mijn vader hem heel laat als ze erachter komen dat hij iets probeerdt? Sirius scheurt hem aan stukken en mijn vader vergiftigd hem gewoon heel subtiel tijdens een toverdrank les met de smoes ‘oh hij zal zijn toverdrank wel hebben verprutst.’ niemand zal daar raar van opkijken want hij is echt bedroevend slecht in toverdranken.” Kyle en Selene schoten in de lach toen ze zich voorstelde hoe Severus heel ‘subtiel’ een beetje gif in Stoker zijn ketel zou doen, hem dan zou dwingen het op te drinken om te kijken of het goed gebrouwen was, en dan als Stoker half dood op de grond zou liggen te stikken zou Severus waarschijnlijk op zijn gemakje tegen een andere student zeggen dat die madame Plijster maar even moest halen omdat er een lag te stikken in zijn eigen kwijl om vervolgens droog terug te lopen naar zijn bureau en een D bij Stoker zijn naam zetten. “Een geboren D.” mompelde Selene en Kyle proestte het uit “Bedoel je niet Z?” “Z?” vroeg Selene die haar hoofd met een grijns wegdraaide van Kyle om naar Luthien te kijken “Zwakzinnig.” ze schoten alle drie in de lach en het duurde niet lang voor Dane en Amber naar hen toe kwam om te kijken wat er zo hilarisch was en de rest van de avond vermaakte ze zich met het beledigen en belachelijk maken van Stoker en andere idioten op Zweinstein.

Melian zat op een stoel in de hoek van het kantoor met een boek voor haar neus, terwijl Remus achter zijn bureau verslagen aan het nakijken was. Er lag een diepe frons in zijn voorhoofd, waarschijnlijk omdat hij probeerde het handschrift van de student die dit verslag had geschreven te ontcijferen, of omdat het gewoon slecht was anders had Remus niet zo’n geïrriteerde blik in zijn ogen. Melian had haar boek dan wel voor haar neus maar ze las niet. Haar ogen gleden over elke lijn in zijn gezicht, de manier waarop zijn handen bewogen als hij een nieuw verslag van de stapel pakte of het cijfer van het net nagekeken verslag opschreef. De manier waarop zijn lichaam bewoog als hij ging verzitten. Melian bekeek hem nog zo’n 5 minuten voor ze haar boek dichtklapte en weglegde en langzaam overeind kwam. Remus keek voor een seconden op om te kijken wat ze aan het doen was maar richtte zich vrijwel meteen weer op het huiswerk wat hij aan het nakijken was. Hij was dus niet in de juiste bui om haar aandacht te geven maar daar zou ze snel verandering in brengen. Ze liep naar hem toe en ging achter hem staan waarna ze haar handen op zijn schouder legde en zacht begon te masseren. Remus verstijfde voor een moment maar ontspande ook snel weer en leunde naar achter zodat Mel beter bereik had. Melian glimlachte flauw en ging rustig verder maar ze was niet van plan het hierbij te laten natuurlijk. Ze boog zich naar hem toe en drukte een kus in zijn nek waardoor Remus kippenvel kreeg “Mel. Wat ben je van plan?” mompelde hij zacht, hij leek er echter geen bezwaar mee te hebben. Nee hehe waarom zou hij ook? Zij was vast niet de enige die al een tijd lang droog stond. “Helemaal niets Remus.” uh...ja tuurlijk. Remus zei niets meer en liet Melian haar gang maar gaan tot ze ineens met haar handen over zijn schouders gleed en onder zijn shirt glipte om haar handen over zijn borst te laten gaan. “Mel.” “Sshh.” en Remus zweeg. Oke mooi. Geen commentaar Lupos! Dacht Melian zelfvoldaan. Mel’s haar viel over Remus zijn schouder heen en Remus draaide zijn hoofd zodat hij met zijn gezicht vlak bij dat van Melian was en hij keek haar vragend aan. Melian trok haar handen terug en draaide Remus zijn stoel zodat hij nu recht voor haar zat. Hij herkende de blik in haar ogen en Melian zag duidelijk dat hij zich al terug wilde trekken. Zij hield hem echter tegen door droog op zijn schoot plaats te nemen en haar handen in zijn nek te leggen zodat hij geen kant op kon. “Waag het niet nu ineens de heer te gaan spelen Remus.” zei ze streng en Remus opende zijn mond om iets te zeggen, wederom was Melian hem te slim af en onderbrak ze zijn commentaar door hem te zoenen. Ze zou hem niet eens de kans geven erbij na te denken of haar weg te duwen of iets waardoor ze niet haar zin zou krijgen. Hij moest het maar gewoon accepteren dat ze dit gingen doen of hij het er nou mee eens was of niet. Oke dat klonk misschien een beetje creepy en dwingend maar Melian was het goed zat dat hij nog steeds op hoge poten om haar heen liep en haar niet op die manier aanraakte en ook totaal geen pogingen had gedaan om seks met haar te hebben en dat frustreerde haar. Ze was niet breekbaar, ze had al te lang geen goede seks gehad en ze miste Remus en buiten dat had ze verdorie net een kind verloren en daar moest ze overheen komen anders zou het nooit meer goed met haar gaan. Ondanks zijn duidelijke terughoudendheid zoende Remus haar terug maar maakte verder geen enkele aanstalte om met haar mee te gaan in wat ze dan ook precies van plan was met hem... God mocht weten wat ze allemaal van plan was. Ze hadden wel eens vaker gesprekken gehad over kinky dingen maar nooit echt uitgevoerd meer omdat Remus het daar niet geheel mee eens was maar hij had het idee dat hij nu niet bepaald veel keuze had of ook maar de kans kreeg om te spreken. “Braaf.” mompelde Melian toen ze de kus voor een moment verbrak om adem te halen. Waarom hadden ze dan ook zuurstof nodig? Uhg. Zo onhandig af en toe. Een heerlijke kus verbreken omdat je anders zou stikken en dood gaan welk geniaal brein had dat uitgevonden? Melian was gefrustreerd. Dat was misschien zelfs nog zacht uitgedrukt ook. Melian zoende hem weer toen ze beiden naar haar mening genoeg zuurstof weer binnen hadden en liet direct haar handen naar de bovenkant van zijn gewaad gaan om die vervolgens los te maken. Het maakte haar vrij weinig uit dat ze in het kantoor van Remus zaten waar iedereen gewoon lekker naar binnen kon wandelen, kloppen was namelijk voor sommige mensen (Kuch Severus. Sirius en Christina) een onbekend concept en die kwamen vaak dan ook onuitgenodigd naar binnen... Wat regelmatig tot ongemakkelijke momenten leidde waarin Melian en Remus haastig zichzelf bij elkaar moesten rapen terwijl de indringer er een beetje ongemakkelijk bij stond en overal naartoe keek behalve naar hen. Maar dat maakte Mel op het moment dus niets uit ze hadden het maar te accepteren en ze zou iedereen die nu binnen kwam met haar blote handen wurgen.

Remus had geen idee wat er over Melian heen was gekomen. Hij had weinig te zeggen maar hij had echter wel zo zijn bedenkingen. Hij wist niet of ze er al klaar voor was, of dat het uberhaupt een intelligente zet was om nu al, zo vlak na het verliezen van haar baby, zulke dingen te doen maar Melian leek erop gebrand en Remus had moeite met zijn zelfbeheersing behouden. Hoe dwingender en agressiever Melian hem zoende, hoe sneller zijn wilskracht om haar tegen te houden verdween. “Mels-” wederom werd hij onderbroken door Melian die dit keer haar vinger tegen zijn lippen aanlegde. Hij had overduidelijk niets te zeggen... Er lag een blik in haar ogen dat grensde tussen gestoordheid en een diep brandend verlangen en hij wist niet waar hij banger voor was. Haar uitbarsting als ze niet kreeg wat ze wilde, of wat ze met hem van plan was als hij haar der gang liet gaan. Waarschijnlijk was het tweede veiliger en zou hij niet worden vermoord maar of het het beste was voor Melian was hij nog niet over uit. Het was ondertussen al zover dat Mel zijn gewaad los had weten te krijgen en als hij nou net iets meer moeite zou doen om mee te doen had hij allang half naakt voor haar gezeten maar in plaats van hem te mishandelen of zijn kleding aan stukken te scheuren besloot ze dat het beter was dat zij gewoon haar shirt over haar hoofd heen uittrok waardoor Remus zijn wilskracht en zelfbeheersing al helemaal begon te wankelen. Ondanks haar miskraam en haar ziekte, was ze nog steeds de mooiste vrouw die Remus ooit had gezien, en ooit zou zien. Ze was nog steeds wat mager maar ze ging de goede kant op. “Melian-” Melian keek hem aan en hij stopte abrupt met praten. Yep. Ze was doorgedraaid het was officieel. “Mel, weet je het zeker?” vroeg hij met een bezorgde blik en Melian zuchtte geërgerd. “Iedereen moet ophouden met denken dat ik dingen niet aankan. Ik moet verder Remus. En het helpt niet dat jij denkt dat ik breek als je me aanraakt.” Remus keek haar bedachtzaam aan maar hij verloor zijn concentratie, en direct ook zijn zelfbeheersing, toen ze met zijn broek begon te prutsen. Hij pakte haar vast bij der heupen en tilde haar van zijn schoot af om vervolgens zelf ook op te staan en haar mee te slepen naar de privacy van hun slaapkamer waar niemand zomaar naar binnen zou lopen als ze de volgende ochtend nog wilde meemaken. Melian slaakte een kreetje van blijdschap en vloog naar hem toe waardoor hij net te laat was met haar opvangen en ze vol tegen hem aan beukte waardoor ze beiden op het bed tuimelde. Beter dan op de grond in ieder geval. Melian begon hem overal aan te raken waar ze maar bij kon en het kon haar niet schelen of Remus het rustig aan wilde doen of niet. Het duurde echter niet lang voor Melian’s agressie en verlangen Remus over de streep trokken en hij net zo enthousiast meedeed in alles wat Mel wilde. Mel kon wel dansen en juichen van blijdschap. Missie geslaagd.

Severus lachte zich een halve beroerte toen hij Christina op de grond in zijn kantoor aantrof volledig in de kreukels met een humuer om op te schieten. “Hoe heb je dat nou weer voor elkaar gekregen?” vroeg hij nog steeds lachend. Christina krabbelde overeind en keek hem dodelijk aan “Ik struikelde oke? Ik had mijn handen vol en heb haast.” gromde ze terwijl ze de spullen die ze in haar handen had gehad begon op te rapen. Severus perste zijn lippen op elkaar “Haast? Het is avond Chris.” “Ik moet nog het een en ander doen.” Dit keer was het niet moeilijk voor Sev zijn lachen in te houden. De humor was er alweer vanaf “Zoals wat precies mijn allerliefste vrouw?” vroeg hij poeslief. Christina draaide langzaam haar hoofd om naar Severus en trok haar wenkbrauwen op “Hoe kom jij in zo’n goed humeur?” vroeg ze wantrouwig. “Nou, je vrouw op de grond in een onmogelijke houding aantreffen bij binnenkomst heeft zeer zeker bijgedragen.” zei hij terwijl hij op veilge afstand bleef staan. Chris spuwde nog net geen vuur namelijk en hij wilde nog wel even blijven leven. “Hilarisch. Waar was je trouwens? Je had me mooi kunnen helpen.” Ze dumpte de lading spullen die ze in haar armen had gehad op zijn bureau. “Ik was bij Minerva. We hadden het over de beveiliging rond de school. Waar was jij? Ik had verwacht dat je daar wel bij zou willen zijn.” Chris snoof “Ik was bij Alastor en Romeo.” ze knikte naar de stapels perkament die ze zojuist op het bureau had gedropt. Severus fronste en keek haar vragend aan. Hij had meer uitleg nodig dan dit. Christina zuchtte en haar blik verzachtte “Romeo en Alastor zijn het zat om te wachten tot de dooddoeners hun hoofden laten zien. We hebben hier wellicht het voordeel maar er zijn ook teveel jongere leerlingen die gewond kunnen raken en we willen dat natuurlijk voorkomen. Dus hebben Alastor en Romeo de plattengronden en blauwdrukken van het ministerie in handen weten te krijgen. Tops probeerd meer informatie te krijgen maar het is niet makkelijk het ministerie ongezien in en uit te gaan.” “Willen ze het ministerie binnen vallen?” vroeg hij fronsend. Christina knikte “Ze willen eigenlijk het ministerie weer terug pakken. We kunnen natuurlijk niet naar binnen stormen en met vervloekingen gaan strooien hopend dat we een paar dooddoeners omleggen. We kunnen echter wel stiekem naar binnen sluipen en proberen het schouwershoofdkwartier terug te pakken en met een beetje geluk Bellatrix van haar troon te stoten. We moeten alleen weten wanneer zij in het ministerie is.” “Wanneer waren jullie van plan dit te delen met de rest van de Orde?” “Morgen eigenlijk. Ik wilde liever eerst even zelfs de plattengronden en blauwdrukken bekijken en wachten op meer info van Tops maar we weten niet wanneer ze terug komt. Ik word het wachten ook een beetje beu Sev. We hebben genoeg zitten wachten op hun aanvallen en hun pogingen om de school over te nemen en orde leden om te leggen. Het word tijd dat wij eens in de aanval gaan in plaats van andersom. We hebben het verassingselement in ons voordeel. Niemand is zo dom om het ministerie binnen te wandelen nu.” “Behalve jij.” “Meh en Romeo en Alastor.” Severus schudde even zijn hoofd. Hoe erg hij het haatte, het was inderdaad beter om zelf in de aanval te gaan dan te gaan zitten afwachten en ze konden ook niet enkel op het woord van Amycus vertrouwen. Amycus had ze misschien wel op een dwaalspoor gezet zodat ze zich zouden focussen op die week na de laatste zwerkbalwedstrijd maar het kon natuurlijk altijd eerder of zelfs later. Ze konden het niet met zekerheid zeggen. Severus was het wachten zelf ook meer dan zat, hij had echter liever gehad dat Romeo en Alastor dit direct in de groep hadden gegooid. “Wiens plan was dit precies?” vroeg hij ineens toen hij doorkreeg dat Romeo en Alastor het inderdaad direct in de groep zouden hebben gegooid als ze het idee al hadden gehad. “Romeo en Alastor.” Christina ontweek zijn blik en hij vernauwde zijn ogen “Chris” “Oke oke die van mij. Maar geef toe Sev dit is beter zo. We kunnen het ministerie misschien weer overnemen en dat zou zoveel schelen. De extra bescherming die het ministerie voor de school bied, en niet alleen voor de school maar ook voor de hele toverwereld en de dreuzels. We moeten het op z’n minst proberen.” “Ik zeg niet dat het geen goed idee is. Integendeel. Maar je weet dat er meer voor nodig is dan alleen jij, Alastor en Romeo.” Christina knikte “Daarom hoopte ik dat jij, Remus, Sirius en Mel ook mee willen komen. De andere orde leden en docenten blijven gewoon op Zweinstein om hier de boel in de gaten te houden en dan bedoel ik vooral Luthien, Kyle en Dane die zeer zeker met ons mee willen komen. Ze moeten hierbuiten blijven. Dat ze meevechten als we worden aangevallen is tot daar aan toe maar niet als wij zelf naar het hol van de leeuw gaan.” ook daar was Severus het mee eens.
Ze bespraken nog een tijdje wat het plan precies was en hoe Chris het wilde aanpakken en daarna was het tijd om hun bed op te zoeken. Al wist Chris dat ze niet zou kunnen slapen. Dus in plaats van te proberen weg te zakken in dromen, probeerde ze Sev wakker te houden door hem te gaan poken en vervelen tot Severus het opgaf en haar weer onder zich pinde met haar handen tussen zijn lichaam en die van haar zodat ze geen kant op kon. “En nu?” vroeg Christina ineens met een ontschuldige blik “Je hebt me gevangen Sev.” ze grijnsde ineens duivels en Severus schudde zijn hoofd in ongeloof. “Je bent onverbeterlijk.” mompelde hij en hij probeerde streng te kijken wat resulteerde in een lachbui van Christina en vervolgens veel meer waar ze beiden plezier aan hadden.

”Wat een heerlijke ochtend.” zei Melian vrolijk tijdens het ontbijt tegen Christina “Inderdaad. Heerlijk.” Remus keek de beiden vrouwen aan, gleed toen met zijn blik naar Severus die met zijn ogen rolde en zich richtte op zijn ontbijt. Melian en Christina zaten grotendeels van de ochtend met elkaar te smoezen en te giechelen en Remus wist precies waar het over ging vooral toen Chris haar hoofd naar hem toe draaide en knipoogde. Hij wendde zijn blik af en greep de ochtendprofeet en verstopte zich daar achter. Hij had zijn blik er nog niet op gericht of hij zag al iets waardoor zijn maag 6 salto’s maakte en dat waren geen goede salto’s waarvan je je helemaal blij en hippie achtig gaat voelen. Het waren misselijkmakende salto’s en hij legde de profeet weer met een klap neer om het vervolgens te verfromfraaien tot een prop en het fijn te knijpen. Zijn knokkels werden wit door de kracht die hij zette. “Remus?” Melian had haar giechelbui op pauze gezet door bezorgd naar hem te kijken. “Profeet.” siste hij en hij stond op om vervolgens met grote stappen de grote zaal uit te lopen. Melian keek toe en zag dat Kyle en Dane beiden ook over de profeet gebogen zaten. Amber, Luthien, Chanelle, Anna en Revius stonden om hen heen. Christina had de profeet al in haar handen en Melian en Severus lazen beiden mee over haar schouder. Chris verstarde, Severus vloekte zacht, en Melian staarde enkel met grote ogen naar de profeet. Op de voorpagina stond een mega grote foto van Amycus en de titel van het artikel luidde “Amycus Kragge weer vrij!”
Christina keek naar Melian die was opgestaan en snel achter Remus aanrende. Chris keek naar Severus “lees verder.” gromde hij. Het goede humeur wat ze hadden gehad was verdwenen. “Amycus Kragge, die na valse beschuldigingen was opgesloten is weer vrijgelaten. ‘Na goed onderzoek te hebben gedaan, zijn we van mening dat de heer Kragge niets meer is dan een slachtoffer. Een slachtoffer van valse beschuldigingen! We hebben hem zodra we de bewijzen hadden weer vrij gelaten.” Christina beet op haar onderlip. Als Amycus slim was verdween hij voorgoed uit beeld en liet hij hen met rust, als Remus hem ooit zou zien of als hij ook nog maar 1 keer ook maar naar Melian keek zou Remus hem aan stukken scheuren en hij zou naderhand waarschijnlijk nog beter slapen dan dat hij ooit had gedaan. Christina zou er ook niet wakker van liggen maar ze wist dat Anna en Melian het beiden wat zwaarder zou vallen... Ze wist niet in hoeverre Melian’s gevoelens voor Amycus nu waren maar al zou ze hem nu haatten, ze had toch iets met hem gehad en ze had gevoelens voor hem gehad dus dat zou alsnog zwaar zijn. Dan nog, als Christina voor Amycus zou staan zou zij hem waarschijnlijk ook een paar kopjes kleiner maken. Niemand verpestte het leven van haar beste vrienden en kwam ermee weg. Als het aan haar lag zou hij dan nooit meer het daglicht zien. Severus keek met droge blik naar de hand waarin ze haar koffie kop had die op het punt stond te breken. Ja precies. De mok brak en Chris vloekte luid wat haar een hoop verontwaardigde blikken opleverde van docenten en leerlingen. Maar niemand zei er iets van, iedereen had ondertussen het artikel gelezen en was erover aan het discussiëren. Aan de tafel van Zwaderich zag ze een aantal vrolijke gezichten maar voor de rest was iedereen gespannen of bang. Christina liet, nadat ze de rotzooi had opgeruimd, haar blik naar Anna glijden die met een emotieloze blik over Dane’s schouder naar de profeet staarde. Arme meid. Dane had zich naar haar toe gedraaid en praatte tegen haar maar ze leek het niet eens te horen. Het was vast niet makkelijk de dochter te zijn van een beruchte dooddoener die meer mensen had vermoord dan alle orde leden bij elkaar. Ze zou haar hele leven bevooroordeeld worden door haar achternaam -tenzij ze met Dane zou trouwen later waardoor ze een Lupos zou worden en haar eigen achternaam nooit meer zou hoeven gebruiken- en ze zou altijd tussen haar vader, en Dane en de Orde in staan. Anna had echter duidelijk laten weten dat ze de Orde koos en dat haar vader van haar part in een hoge boom kon gaan zitten wind vangen maar als het erop aan kwam wist Christina niet wat ze zou doen. Severus had zijn hand op Chris haar schouder gelegd “Waar denk je aan?” vroeg hij zacht. Christina keek hem even aan en zuchtte “Anna...En Remus en Melian.” Severus knikte en het was duidelijk dat hij haar zorgen begreep. Het viel Remus al helemaal zwaar hij dacht eindelijk van Amycus af te zijn. Christina wist dat de schouwers die de wacht hielden bij Amycus het waarschijnlijk niet overleefd hadden, waar ze wel zeer nieuwsgierig naar was : Hoe wisten de dooddoeners waar Amycus opgesloten zat? Er waren maar een paar mensen die het wisten. De Orde leden, en de schouwers die hem gevangen hielden... Dus hoe waren ze achter Amycus zijn locatie gekomen? Het zat Christina niet lekker en ze uitte haar zorgen tegen Severus “Ik heb geen idee maar dat zullen we wel uitzoeken. We hebben wel meer dingen te bespreken tijdens de vergadering vanmiddag.” zei hij en Chris merkte dat het hem ook niet lekker zat al liet hij dat zo min mogelijk blijken. Ze kende hem zo goed dat ze zelfs door zijn masker van -het boeit me geen ene reet- door kon kijken. Christina’s gedachten gleden weer naar Remus en Melian die beiden de grote zaal uit waren gestormd en ze hoopte maar dat dit niet tot een ruzie zou leiden en dat alles gewoon goed was tussen hen.

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.