Hoofdcategorieën
Home » Overige » Stand Alones » 18. Voor Jou
Stand Alones
Geschreven door:
Onderdeel van:
Laatst bijgewerkt:
3 dec 2014 - 22:57
Aantal woorden:
689
Aantal reacties:
6
Aantal keer gelezen:
441
18. Voor Jou
Written along with Mumford & Sons, voor S.W Faerchild.
Want alles wat ik schrijf, hoe persoonlijk ook, zal ik delen met
mijn sweetiepies. xoxo
Soundtrack
https://www.youtube.com/watch?v=hNCelV1zJjc
https://www.youtube.com/watch?v=hNCelV1zJjc
‘Jij bent ik en ik ben jou
en zonder jou
en zonder jou zou ik mij kwijt zijn
Want jij bent mijn warmte
en ik die van jou
Zonder jou is er geen mij
en zonder mij
Is er geen ons
Het ons die mij hier houd’
en zonder jou
en zonder jou zou ik mij kwijt zijn
Want jij bent mijn warmte
en ik die van jou
Zonder jou is er geen mij
en zonder mij
Is er geen ons
Het ons die mij hier houd’
~
‘Verdomme, verdomme. Ik wou dat je hier was. Ik wou dat je hier was..’
Ik fluisterde de woorden steeds opnieuw in mijn hoofd, terwijl de tranen langs mijn wangen stroomden. Ik was het zat om ziek te zijn.
Mijn voorhoofd rustte op mijn knieën en ik bleef huilen. Mijn hart hamerde tegen mijn ribben en het deed pijn. Jou missen deed echt pijn.
Iets wat ik eigenlijk nooit had willen geloven. Het was zo cliché en zo onbetekenisvol.
Maar ik voelde de pijn aansterken, terwijl ik meer en meer besefte aan hoe hard ik je eigenlijk wel miste.
Ik heb Chronische Hyperventilatie. Het feit was dat niemand dat aan mijn gezicht kon zien. Ik was voor hen “schattig”, “klein,” en “vrolijk”.
Ze wisten niet hoeveel jij wel voor mij betekende. Misschien wist jij dat zelf niet eens.
Het maakte me niets uit dat ik je bijna zeven dagen geleden had gezien. Eigenlijk maakte het me wel uit. Want als ik dan eindelijk mijn armen om je heen had geslagen was ik opgelucht. Opgelucht dat ik je voor heel even niet hoefde te missen.
Dat gemis die door mijn CH alleen maar sterker werd.
Ik haatte mijn CH, het liet me voelen alsof ik Hazel Grace was.
Niet dat ik doodging.
Ik had ook niet geweten of ik mee mocht naar Amsterdam.
Uiteindelijk hadden ze me toch meegenomen, samen met de klas.
In de bus had ik nog naar The Fault in our Stars gekeken.
Als ik op de trappen liep moest ik iemand vasthouden. Het voelde alsof ik niet goed kon ademhalen en het maakte me moe.
En toen kon ik alleen nog maar aan Hazel Grace denken.
Of aan het feit dat ik jou misschien zou zien. En dat gebeurde, al was het maar voor heel even.
Ik stond op en sloeg een handdoek om me heen, mijn lichaam deed pijn.
Nog een bijwerking van CH. Ik keek naar mijn spiegelbeeld.
Naar de huilende ik, die altijd lachte. Naar het meisje die lief was, dat was wat de jongen die mij leuk vond zei.
Hij wist niet dat als hij mijn hand vasthield, hij het gemis voor jou even kalmeerde. Alles wat ik nodig had was gewoon iemand die mij kon vasthouden.
Iemand die me de warmte gaf die ik zo nodig had, als jij er niet was.
De jongen die mij leuk vond, vond ik ook leuk. En ik wilde niets liever dan dat hij me gewoon zou vasthouden.
Want dan kon ik mijn ogen sluiten en me sterk houden.
Dan vocht ik het gevecht voor even niet meer alleen.
Mijn CH was als een monster in mij. Het veranderde mijn emoties,
waardoor ik soms in huilen kon uitbarsten.
Of in een blinde waas van woede, waardoor ik alles en iedereen gewoon wilde haten.
Een onzichtbaar monster die de dokters niet zo goed konden zien.
Ik wist alleen dat als je iemand zo kon missen, je voor altijd van hen zou houden. En ik was dankbaar.
Ik was dankbaar dat jij en ik ons was.
Ik kon niet beschrijven hoeveel ik om je gaf. Of hoeveel ik wel niet van je hield.
Het was alsof je moest beschrijven waar water naar smaakte.
Dat viel niet uit te leggen. En als de pijn in mijn hart uiteindelijk afzwakte en ik de tranen van mijn wangen veegde.
Dan besefte ik dat wat jij en ik hadden, hetgeen dat ons “ons” maakte, zeldzaam was.
Want toen we onder een brugje in Amsterdam vaarden en we een wens mochten doen.
Dan wenste ik iets voor ons.
Iets voor jou en mij. In een oneindigheid die nu voorlopig oneindig bleef.
Jij was mij en ik was jou.
Samen, nooit alleen.
Want wat wij hadden bestond uit één woord, zestien letters.
Onbeschrijfelijk.
Alleen voor jou.
En ik? Ik blijf gewoon vechten.
S.W Honeypie, I'm honored to have you in my little life.
Ik probeer altijd met mijn hart te schrijven. Ik uit er al mijn emoties
mee. En ook dit wil ik kwijt. Voor iedereen die iemand mist,
voor iedereen met Chronische Hyperventilatie of die het op dit moment
even moeilijk heeft.
I'll always be there for my sweetiepies.
Love and kindness, Yours truly,
Lore Vanhoutte
Reacties:
Faerchild zei op 3 dec 2014 - 23:07: