FanFic.nl

Can I start all over? (AF)

.19.

Lindy, Melina, Amber en ik komen aan bij de deur van de dansstudio waar de audities zijn. Ja, ik ga echt meedoen. Ik kan het zelf ook niet geloven, maar ja ik heb het beloofd en ik breek nooit beloftes. Over Louis heb ik niet meer nagedacht, vandaag draait het alleen maar om mijn vriendinnen en ik. Dat we lol hebben en misschien ook een klein beetje succes? Ja, ik hoop natuurlijk dat ik door mag, maar ik gun het vooral Lindy, Melina en Amber. Lindy is beter dan dat ik ben en ik kan nog veel van haar leren. Ze wilt het niet horen, Lindy vind mij veel beter en zo krijgen we elke keer een welles-nietes spelletje. Ik kijk naar de rij. Er lopen hier allerlei types rond: lief, glamourous, hippieachtig, klein, groot, dik, dun...Sommige hebben hun ouders bij zich, ik zie een jongen met dreadlocks, een meisje met roze haar, iemand met een kaalgeschoren hoofd en een heleboel oorbellen, veel meiden in ieniemienie topjes, zodat je hun navelpiercings goed kan zien, ook al is het ijskoud. Melina, Amber, Lindy en ik hebben ons voorbereid op het wachten in de kou en hebben sjaals, mutsen en handschoenen bij ons. Ik heb mijn zwarte spijkerbroek aan, me een zwart topje en op mijn hoofd heb ik een baseballpet met in zilveren letters 'Queen' erop. Die heb ik ooit eens van mijn vader gekregen en aangezien hij helemaal in Leeds zit, draag ik hem speciaal voor hem. Amber heeft een wijde broek aan met een strak truitje en een sjaal om haar hoofd, wat haar heel stoer staat. Melina heeft een gebleekte broek aan met een asymmetrisch topje. Lindy heeft gekozen voor een blauwe spijkerbroek met een wit T-shirt met 'YOLO' erop en een sjaal om. De jongens zijn er ook al. Eentje leek wel een filmster in zijn pak en met zijn zwarte zonnebril, een ander had een spijkerbroek aan en nieuwe gympen, dat kan je zo zien. Ik vind dat we er behoorlijk cool uitzien zo met z'n vieren, niet té, zoals sommige anderen.
,,Gave pet.” Zegt een meisje als we aansluiten bij de rij. ,,Daar had ik ook aan moeten denken.”
,,Dank je.” Zeg ik en ik zie hoe een ander meisje stretchoefeningen begint te doen. Vooraan begint een groepje meiden te zingen. Ze doen het fantastisch. Er zijn echt veel mensen en daardoor voel ik me wel een beetje klein, maar ik vind het ook spannend: dat ik hier ook aan mee ga doen!

De deuren gaan om negen uur open en de stoet zet zich langzaam in beweging. Eenmaal binnen worden er wat gegevens van ons genoteerd door een aantal mensen en daarna krijgen we allemaal een sticker met een nummer. Op die van de jongens staat ook 'Pop King', op die van de meiden 'Pop Queen'.
,,Hallo, ik ben Meike.” Zegt een vrouw met rood haar dat recht overeind staat. ,,Het is de bedoeling dat je die sticker op je shirt plakt, zodat we hem goed kunnen zien. Als jullie de hal in gaan, dat is hier aan het eind rechts, daar kun je wachten tot je nummer omgeroepen wordt.” Als we de hal inlopen, vergeet ik mijn zenuwen even. Er is zoveel te zien! Sommige hebben hun sticker op hun broek geplakt, anderen op hun buik en er is zelfs een jongen die 'm op zijn voorhoofd heeft geplakt. We gaan zitten in een hoek op de grond. Meike komt binnen en roept de eerste vijftig kandidaten, die met haar mee kunnen gaan naar een kamer bij de auditieruimte.
,,Volgens mij zitten we hier nog wel even.” Zegt Lindy. Ze wijst naar haar nummer: 223. Melina heeft nummer 224, Amber 225 en ik 226. ,,Heeft iemand iets te eten meegenomen?” Ik schudt mijn hoofd. Ik heb er geen moment aan gedacht en opeens besef ik dat ik rammel van de honger. Om ons heen eten mensen broodjes en chips, mijn maag gaat er spontaan van knorren.
,,Nou,” zeg ik. ,,als ik mijn tekst vergeet, knort mijn maag wel voor ze.” Ik vergeet mijn honger weer gauw als de eerste persoon die auditie heeft gedaan terugkomt in de hal. Er komt er nog een achteraan en toen nog een. De verhalen over de jury gaan als een lopend vuurtje rond.
,,Er zijn drie juryleden,” zegt Melina, die een van de jongens heeft afgeluisterd. ,,Twee mannen en een vrouw.”
,,Er zit iemand bij van een radiostation.” Er komen een paar mensen binnen lopen, of laat ik maar stuiteren zeggen, die door zijn naar de volgende ronde. Anderen zijn diep teleurgesteld en komen hoofdschuddend terug, sommige zelfs in tranen.
,,O hemel,” zeg ik tegen Melina. ,,er word nu al gehuild. Ik word nu toch wel erg zenuwachtig.”
,,Je bent niet de enige. Ik moet alwéér naar de wc.”
,,Wij lopen met je mee.” Echoden Lindy, Amber en ik tegelijk. Dat is al de derde keer vanmorgen. Ik verbaas me over alle mini-drama's die zich achter de schermen afspeelt. Een meisje huilde uit op de schouder van haar moeder, een jongen stond te schelden op de juryleden, veel mensen doen warming-upoefeningen, anderen repeteren hun liedjes. Zelfs in de wc's word gezongen.

Op de terugweg naar de hal, zie ik hoe meer meiden ronddansen.
,,Zo te zien zijn die door.” Zeg ik tegen Amber.
,,Dat verbaasd me niks. Ik heb sommige horen zingen en geloof mij, zingen kunnen ze.” Het word elf uur, twaalf uur, een uur... Dan verschijnen er een paar mannen die tafels gaan neerzetten, waar even later broodjes en drankjes worden verkocht. We gaan in de rij staan om wat te bestellen en raken aan de praat met een aantal deelnemers. Een hoop zijn er toch wel akelig serieus over! Sommige zien het echt als een manier om door te breken in de showbusiness.
,,Ik geloof dat ik daar iemand hoor die wel héél erg goed kan zingen.” Zegt Melina, knikkend naar de zijkant waar een meisje zachtjes een heel rustig liedje ten gehore brengt.
,,Zeg dat wel.” Zucht ik. ,,Ik vind sommige wel heel, uhm...professioneel. Ik sprak net een meisje dat al aan zingen en dansen deed sinds haar vijfde. Ze had al in allerlei programma's en zo gezeten.”
,,Ik hoor iedereen over Idols en zo.” Zegt Lindy. ,,Ik vraag me af of we hier ook zo'n gezellige jury hebben.”
,,Dat zit er wel in.” Denkt Amber. ,,Al denk ik ook dat ze een soort rol spelen. Die mensen zijn vast ook heus wel aardig, maar het staat op tv wel leuk als ze af en toe heel vals doen.”
,,Denk je dat echt?” vraag ik. ,,Volgens mij vinden ze het soms best leuk om allerlei vreselijke dingen te zeggen tegen iemand.”
,,Dat is gewoon voor de tv.” Houdt Amber vol. ,,En het heeft toch gewerkt? Iedereen had en heeft het erover.”
,,Daar heb je gelijk in.” Ik hoop maar dat er niet zo'n afschuwelijke jurylid in deze jury zal zitten. Halverwege de middag komt Meike weer binnen.
,,De nummers 200 tot 250!” roept ze. ,,Jullie kunnen met me meekomen.”
,,Aaaah, daar gaan we dan!” Zegt Amber. ,,Wie is er eigenlijk op dit onzalige idee gekomen? Wat doe ik hier? Ik lijk wel niet goed snik.”
,,Het komt heus wel goed.” Zeg ik. ,,Jullie zien er prachtig uit.” Maar diep in mezelf denk ik precies hetzelfde: waarom doe ik hieraan mee? Zelfs Melina kijkt een beetje bedenkelijk.
,,We doen het voor de lol.” Mompelt ze voor zich uit. In de andere ruimte gaan we zitten op de stoelen die speciaal hiervoor zijn neergezet.
,,Ik wil niet vervelend doen of zo.” Fluistert Melina als een magere, krom lopende jongen met puistjes de auditieruimte in gaat. ,,Maar van sommige mensen weet je van tevoren bijna al dat ze het niet gaan halen.”
,,Ik snap wat je bedoelt.” Zegt Lindy. ,,Ik denk dat ze niet alleen op zoek zijn naar iemand die goed kan zingen, maar die ook nog een beetje uitstraling heeft.”
,,Dan kan ik het dus ook wel schudden.” Amber knijpt in mijn arm.
,,Heb jij op je slaapkamer soms een lachspiegel of zo? Zo eentje waarin je er heel vreemd uitziet? Je bent één en al uitstraling!” Ik voel me helemaal niet zo, maar het is fijn om te horen. Ondanks het geroezemoes in de ruimte, doen we ons best om de jongen in de kamer naast ons te horen zingen. Zijn stem lijkt nergens naar. Een paar seconden later komt hij hoofdschuddend naar buiten.
,,Hoe was het?” vraagt Amber als hij langs ons loopt.
,,Een nachtmerrie. Ze zeiden dat het de slechtste auditie was die ze ooit hadden meegemaakt.” Amber lacht vriendelijk naar hem.
,,Wacht maar, ze hebben mij nog niet gehoord.” Ik weet dat Amber minder goed is als Lindy, Melina of ik, maar zelfs zij is beter dan hem! Sommige jongens en meiden gaan naar binnen en klinken geweldig, anderen klinken net als die magere jongen héél vreselijk. Een meisje komt naar buiten in tranen.
,,Ik wist de tekst niet meer.” Snikt ze. ,,En ze zaten me allemaal zo aan te staren.”
,,Dat heb ik ook wel eens gehad. Een andere keer gaat het vast beter.”
,,Zou het?”
,,Natuurlijk.” Maar echt overtuigend klinkt het niet. Ik weet niet of het beter gaat, dat moet ik straks maar gaan ervaren.
,,Nummer 223!”
,,O help, dat ben ik.” Zegt Lindy. Ze word wit en gaat staan. Ze kijkt me aan alsof ze naar de tandarts moet voor een driedubbele wortelkanaalbehandeling. Als ze de deur achter haar dicht heeft getrokken, rennen we er allemaal naartoe en duwen onze oren ertegenaan. We horen haar iets zeggen en binnen een paar minuten komt ze weer naar buiten.
,,En, gelukt?” Ze knikt grijnzend.
,,Ze zitten heel erg naar je te kijken, je ziet niks aan ze. Ze zijn uitdrukkingloos.”
,,Zeiden ze nog wat?”
,,Ze vroegen waarom ik mezelf als een nieuwe Pop Queen zag.”
,,En wat zei je?”
,,Dat proberen geen kwaad kon.”
,,Nummer 224!” Melina staat op en gaat de ruimte in en even later komt ze terug met een grijns op haar gezicht. Ook door dus, tot nu toe gaat het goed. Ik wil dit niet alleen doen, ik wil dit doen met mijn drie beste vriendinnen.
,,Nummer 225!” Oké, nu gaat het snel. Hierna ben ik. Zelfs Amber komt terug met het nieuws dat ze door is. Ik haal diep adem, ik weet wat er nu gaat gebeuren. Straks sta ik op zo'n stip en heb ik drie mega strenge juryleden voor me. Zullen ze me gaan afkraken? Me beledigen of zelfs lachen? Opeens merk ik dat ik niet meer durf, mijn gedachten maken me gek.
,,Nummer 226!”
,,Jij bent.” Zegt Lindy. O hemel. Ik loop achter Meike aan. Nu moet het ervan komen, nu kan ik niet meer terug.

De ruimte is kleiner dan ik had gedacht. Een soort vergaderruimte in een hotel. De drie juryleden zitten aan de ene kant, achter een tafel met glazen en flessen water erop. De vrouw is halverwege de dertig. Mooi, met kort, donker haar. Een van de mannen is een stuk ouder, vijftig of zo, hij heeft bruinig haar. De andere man is donker en draagt een bril. Ze praten onderling wat en eentje maakt een opmerking waardoor de anderen moeten lachen. Ik sta bij de deur en vraag me af wat ik moet doen. Ik weet zeker dat Lindy, Melina en Amber op dit moment achter de deur staan om alles te zien. Ik heb zweethanden en voel me een beetje raar, alsof de tijd even stil staat. Uiteindelijk kijkt de vrouw naar me en ze glimlacht vriendelijk.
,,Kom verder.” Zegt ze.
,,Vertel ons eerst eens hoe je heet.” Zegt de oudere man.
,,Nola Henderson.”
,,Ben je er een van dat vriendenclubje, de vorige drie?” Ik knik.
,,Hoe oud ben je?”
,,Achttien.”
,,En waarom denk je dat jij misschien onze Pop Queen bent, Nola?” De woorden 'omdat dat mijn grote droom is' zijn eruit voor ik er erg in heb.
,,Nou, ga je gang.” Doe net alsof je in de auto zit bij mama, hou ik mezelf voor. Ik haal diep adem en begin. Halverwege het liedje steekt de oudere man zijn hand omhoog.
,,Oké, genoeg.” Hij kijkt zijn medejuryleden aan en zegt wat. Bereid je voor op het ergste, zeg ik tegen mezelf. Ik moet denken aan al die vreselijke dingen die andere kandidaten te horen hebben gekregen – 'Je kunt niet zingen', 'Je denkt dat je een Ferrari bent, maar je bent het wrak van de weg', 'Je beledigt dit liedje'.
,,Oké, ik begin.” Zegt de vrouw tegen haar collega's. ,,Volgens mij was je een beetje nerveus op het begin, maar dat snap ik wel. Je hebt een mooie stem en je zingt goed. Dus ja, ik vind dat je door mag. En jij, Martin?” De oudere man bekijkt me van top tot teen en knikt.
,,Hmm. Ik ben niet overtuigd, we zoeken een ster. Een ster hééft iets en dat voel je op het moment dat hij of zij binnenkomt. Dat heb ik bij jou niet, Nola. Ik vond je meer een klein muisje toen je binnenkwam. Dus nee, ik vind niet dat je goed genoeg bent.” Hij kijkt het laatste jurylid aan. ,,Zo te zien ga jij de doorslag geven, Paul.”
,,Je hebt een liedje gekozen dat goed bij je stem past. Ik vond het goed klinken. We zoeken talent en het is duidelijk dat je echt kunt zingen. Aan dat zelfvertrouwen en die uitstraling kan worden gewerkt. Ik vind dat we je nog een kans moeten geven.” Mijn mond valt open en ik staar ze stuk voor stuk aan.
,,Oké, jullie je zin.” Zegt Martin en hij grijnst naar me. ,,Zo te horen ben je door, Nola. Op naar de volgende ronde!” Ik wil wel naar voren rennen om ze allemaal een dikke pakkerd te geven.
,,Bedankt, bedankt!” Ik loop verbaasd naar buiten, waar de anderen vol spanning wachten. Ze waren weggestuurd voor het raam, dus hebben ze niks gehoord.
,,En, en, en?” zes ogen kijken me aan.
,,Ik ben er dóór!” roep ik. ,,Ik kan het gewoon niet geloven! Ik ben door en ze waren nog aardig ook!” Melina omhelst me en we springen samen op en neer van blijdschap. Lindy en Amber komen er bij en zo staan we met z'n vieren te springen.
,,Ik wist wel dat het je zou lukken.” Zegt Amber.
,,Aaah!” roept Lindy.
,,Zeg dat wel, aaaah!”

Reacties: