FanFic.nl

Bleed Forever

Chapter 38

Chapter 38

Remus was snel weggelopen voor hij iets of iemand zou vervloeken. Hij had gehoopt dat ze van Amycus af waren. Dat hij veilig opgesloten zat ergens op een voor de dooddoeners onbekende locatie en hoewel het hem niet lekker zat dat de dooddoeners hem hadden gevonden en weer hadden vrijgelaten, was dat niet hetgeen waar hij pissig over was. Als hij Amycus ook maar in de buurt van het schoolterein zag zou hij hem met alle liefde van de wereld naar de maan schieten. Wellicht zelfs Pluto, probeer daar maar eens weg te komen. Remus hoorde de deur van de grote zaal weer open en dicht gaan maar liep gewoon door. Wie weet was het gewoon een student of iemand onbelangrijks die dan het slachtoffer zou worden van zijn chagrijnige rot humeur. Maar in plaats van dat het een ontschuldige student was, werd zijn arm beetgepakt door Melian. “Remus wacht-” en Melian stopte met praten. Remus keek haar vragen aan met nog steeds een aantal donderwolken boven zijn hoofd. Ze wist duidelijk niet hoe ze verder moest gaan. Hoe kon het ook, wat kon Melian zeggen dat het allemaal beter maakte? “Wat ga je doen?” vroeg ze uiteindelijk en ze liet zijn arm los. Remus koelde iets af “Niets. Ik wilde gewoon niet meer in de grote zaal zijn.” “Wat doe je als hij hierheen komt?” Remus was voor een lange tijd stil terwijl hij daar over nadacht. Hij had regelmatig gezegd dat hij nooit iemand zou vermoorden die zelf kinderen had maar bij Amycus was hij geneigd een uitzondering te maken. Amycus had hem ook meerdere malen geprobeerd te vermoorden, en Dane, Kyle en Amber ook. “Als hij ook maar in de buurt van jou of een van de kinderen komt zal ik er persoonlijk voor zorgen dat hij het kasteel niet levend verlaat.” zei hij kalm en beheersd en Melian beet op haar onderlip. “En Anna dan?” Remus zijn gezicht verharde, daar had hij geen antwoord op. Anna was meerderjarig maar je kon niet van een 17 jarige verwachten dat ze haar hele leven al alleen kon leiden zonder ouderlijk toezicht en raad. Hij en Melian hadden die taak best op zich willen nemen maar Remus betwijfelde dat als hij Amycus tot een hoopje ellende had omgetoverd, dat Anna dan nog ook maar iets met hem te maken wilde hebben. Niet dat hij daar erg lang wakker van zou liggen. Amycus had voor een lange periode zijn leven verpest en hun gezin uit elkaar gerukt en het zou ook nooit meer helemaal hetzelfde worden, Amycus had er ook geen spijt van en als het aan hem had gelegen hadden ze allemaal al dood geweest, allemaal behalve Melian. Hij had een enge obsessie naar haar en hij had meerdere malen geprobeerd Melian gewoon mee te krijgen, wie zei dat hij het deze keer niet zou proberen met geweld of de Imperius vloek? Remus kon dat risico niet nemen. “Voorlopig is hij hier nog niet. Maar als hij komt Mel, en hij zal komen, en ik zie hem...” hij maakte de zin niet af, Melian wist heel goed wat Remus dan zou doen en ze zou hem niet tegenhouden. Ze moedigde het ook niet aan maar ze wist dat dit waarschijnlijk ook de enige manier was om Amycus voor eens en altijd te stoppen. Remus wilde weer doorlopen maar werd wederom tegengehouden door Melian “Remus.” hij keek om naar haar en zag dat ze hem met een felle zelfverzekerde blik aankeek “Als je hem tegenkomt, wees voorzichtig. Hij is een uitstekende duelleerder.” Remus wist dat, hij had vaker tegenover Amycus gestaan en het was nooit een makkelijk duel geweest maar nu had Remus iets wat Amycus niet had, Remus zou niet stoppen tot Amycus dood was.

Amycus keek naar de groep dooddoeners die hem hadden bevrijd. Alecto was er ook bij en keek hem zelfingenomen aan “Hoe wisten jullie waar ik zat?” vroeg hij met een frons en Alecto grijnsde. Dolochov deed zijn kap af “We volgen Anna al een tijdje. Het was niet lastig haar naar jou gevangenis te volgen al helemaal niet met Sneep aan haar zij.” meldde hij droogjes. Amycus kneep zijn ogen samen “Waarom volgen jullie mijn dochter?” vroeg hij ineens op zijn hoede. Dolochov wuifde zijn beste vriend’s agressieve houding weg alsof het een stofwolkje was “Je dacht toch niet dat we haar zomaar haar gang zouden laten gaan zonder een oogje op haar te houden nu ze zich met Orde leden inlaat ?” vroeg hij kalm en Amycus ontspande. Ze zouden Anna niets aan doen, al helemaal niet als dat betekende dat hij ze een voor een uit elkaar zou trekken uit wraak. “Weet de heer van het Duister dat jullie me zijn komen halen?” Totelear snoof “Nee. Hij is de laatste tijd behoorlijk vaak weg. We weten niet waarheen of wat hij doet maar hij is zeer zelden in de buurt om legilimensie te gebruiken en daarbij denk ik niet dat hij het zo’n heel groot probleem vind dat we jou hebben bevrijd en een paar schouwers hebben omgelegd.” daar moest Amycus hem gelijk in geven maar hij was er niet blij mee dat de heer van het Duister van niets wist, als hij erachter kwam en het er niet mee eens was zouden ze allemaal een straf moeten ondergaan en Amycus had wel eens vaker de straffen van hem ondervonden en hij was niet bijster enthousiast bij het vooruitzicht dat het mogelijk nog eens zou kunnen gebeuren. “Wat is het plan? Ik ben er een beetje uit.” Amycus keek zijn bevrijders om de beurt aan en Rabastan van Detta was de eerste die zijn mond open deed “De aanval op Zweinstein gaat door zoals gepland. We hebben nog even de tijd om voorbereidingen te treffen en ik zou als ik jou was voor die tijd je dochter van school af halen. Niet iedereen van ons zal opletten wie of wat er in de weg loopt.” Hij doelde daar waarschijnlijk mee op zijn schoonzus Bellatrix die er inderdaad niet wakker van zou liggen als Anna om zou komen door haar of iemand anders zijn toedoen. Bellatrix haar enige levensmissie van om De heer van het Duister tevreden te houden en af en toe hadden Amycus en de andere het idee dat ze volledig verliefd op hem was, iets wat Rodolphus hardnekkig weigerde te geloven. Feit bleef dat Bellatrix gestoord genoeg was om de hele school af te branden met iedereen erin als dat zou betekenen dat ze ook maar een beetje aandacht van de heer zou krijgen. Amycus knikte even “Ik was sowieso wel van plan haar van Zweinstein te halen.” Alecto keek hem niet-begrijpend aan. Hij had er eerst op gestaan haar naar school te laten gaan en nu wilde hij haar daar weghalen. “Ze heeft een relatie met de oudste zoon van Melian.” Alecto’s mond viel open en Totelear onderdrukte een pissige grom. Dolochov en Rabastan waren de enige die onbeweegelijk waren gebleven, die waren daar dus al duidelijk van op de hoogte. Fijn dat ze hem ook hadden ingelicht. “Ze zal dus meevechten met de orde als we aanvallen?” vroeg Alecto die ineens heel ‘bezorgd’ om haar nichtje was al wist Amycus dat het Alecto net zo weinig kon schelen dat Anna om zou komen als Bellatrix, het enige wat zijn zus erg zou vinden is zijn pijn als hij zijn dochter zou verliezen. “Dan moet je dat maar snel gaan doen voor ze helemaal word gehersenspoeld door de Orde.” “Daar is het al te laat voor maar dat betekend niet dat ik haar niet weg kan halen bij de Lupos jongen.. Wat is het plan trouwens met de Orde leden?” “We behoren er zoveel mogelijk om te leggen..maar De Heer wil Sneep hebben. Levend. Vraag me niet waarom.” zei Totelear die verveeld met zijn ogen rolde. Voldemort was er nu toch niet bij en hij zou voorlopig ook niet in de buurt komen dus ze konden vrijuit spreken “We willen de leerlingen van Zwaderich aan onze kant hebben en zoveel mogelijk van de school vernietigen zodat ze het wel moeten sluiten. Daarna kan Bellatrix haar minister status erop los laten en kan Anderling niets meer en is ook de school onder onze controle. Vanuit Zweinstein kunnen we zo de andere scholen bereiken.” Klammfels was een makkelijk doelwit dat stond al te wankelen maar Beauxbatons zou nog een hele klus worden. Madame Mallemour was niet bepaald iemand die zomaar haar school zou opgeven en ze zou vechten met alles wat ze in zich had. Buiten dat wisten ze nog niet eens met welke beschermende spreuken de meiden school in het Zuiden van Frankrijk beschermd werd en in hoeverre het Franse ministerie daarmee betrokken was. Maar ze moesten zich nu eerst richten op Zweinstein !

Chanelle keek Anna met samengeknepen ogen aan “Ik geloof niet dat we jou hadden uitgenodigd met ons mee te gaan.” zei ze fel. Anna trok een wenkbrauw op en sloeg haar armen over elkaar “Nou het spijt me, ik had niet door dat ik toestemming moest vragen om met mijn beste vriend iets te doen.” gromde ze dreigend. Oh jeej. Revius keek van de een naar de andere meid alsof hij een zeer snel potje zwerkbal aan het volgen was. Hij wist niet precies wat hij ervan moest denken. “Het zou fijn zijn als je ons alleen laat. Je hebt Dane toch. Ga hem plezieren met je aanwezigheid.” “Dane heeft ook zo zijn eigen vrienden en Kyle vroeg of hij hem ergens mee kon helpen. Dus nee ik ga Dane niet plezieren met mijn aanwezigheid. En jullie hoeven toch ook niet 24/7 aan elkaar geplakt te zitten? Zijn jullie eigenlijk ooit nog wel eens met jullie eigen vrienden?” Chanelle siste zachtjes “Ik breng genoeg tijd door met m’n vrienden. En voor het geval je het niet doorhad jullie zijn ook onze vrienden.” Anna kneep zichzelf in haar armen om haarzelf tegen te houden Chanelle aan te vliegen en zo te zien had Chanelle hetzelfde probleem. “Je bent gewoon Jaloers.” meldde Anna ineens. Chanelle was zo verbaasd dat haar woede voor een moment verdween en ze Anna verbijsterd aankeek. Ineens schoot ze in de lach. “Ik jaloers op jou?” ze schaterde het uit “Oh wat ben je toch schattig. Waarom zou ik jaloers moeten zijn op jou?” “Omdat Revius mijn beste vriend is en ik altijd op de eerste plaats zal komen te staan.” Revius deed zijn mond open om iets te zeggen maar beiden meiden blafte dat hij zijn mond dicht moest houden en Revius kroop wat in elkaar. Tussen twee vrouwen in staan was zo ongeveer het ergste wat hij zich kon indenken en hij kon wel een miljoen plaatsen opnoemen waar hij op dit moment zoveel liever zou zijn geweest... “Je maakt een geintje toch? Wat maakt mij het uit dat je zijn beste vriendin bent. Ik ben zijn Vriendin! Wat maakt het uit wie van ons op de eerste plaats staat? Je kan het gewoon niet hebben dat Revius wat meer tijd met mij doorbrengt dan met jou!” “Waarom zou ik? Ik heb Dane zoals je net al zei.” “Ja maar ook Dane heeft zijn eigen vrienden.” “Je ziet Selene en Kyle toch ook niet 24/7 bij elkaar?” Revius wilde wederom de meiden onderbreken maar kreeg de kans niet eens. Ze liepen tegen elkaar te gillen en het zou nooit lang meer duren voor ze elkaar op de dreuzel manier zouden aanvliegen. Juist op dat moment kwamen Dane en Kyle aangelopen die voor een moment het tafereel voor hun neus bekeken en toen de hulpeloze blik van Revius opvingen die hen in stilte smeekte hem te helpen. “Anna. Baby kom op. Kalmeer.” zei Dane die zijn handen op Anna’s schouders legde en haar tegen zich aantrok zodat ze Chanelle haar ogen niet kon uitkrabben. Kyle ging tussen Anna en Chanelle instaan en Revius pakte Chanelle haar arm om ervoor te zorgen dat Chanelle Kye niet omver zou duwen en zich alsnog op Anna zou storten. “Wat is er in merlijns naam aan de hand?” vroeg Kyle die van een Agressieve Anna, naar een pissige en dodelijke Chanelle keek. “De meiden hebben ruzie.” zei Revius droogjes “Je meent het” het sarcasme droop van Kyle’s stem af en Revius haalde zijn schouders op “Ik weet ook niet precies hoe het is gebeurd. Het ene moment was ik met Chanelle aan het praten en liepen we richting de voordeur om bij het meer te gaan zitten en het volgende moment waren Chanelle en Anna naar elkaar aan het schreeuwen.” “vrouwen.” mompelde Kyle die besloot erbuiten te blijven “Dit slaat nergens op.” zei Dane en hij keek Anna aan “An, laten we gaan voor je Chanelle wat aandoet.” “Dat is juist de bedoeling Dane!” gromde Anna die nog steeds probeerde van Dane weg te komen. Chanelle gromde en probeerde zich weer los te worstelen uit de ijzeren greep van Revius. De jongens keken elkaar aan en besloten toen maar dat het veiliger was voor de meiden...en voor hen, om de dames uit elkaar te halen en ergens anders heen te lopen. “Laten we gaan.” Dane sleurde Anna zo goed en kwaad als dat het ging met zich mee en Revius had Chanelle opgetild en over zijn schouder gehezen. Kyle stond er nog steeds verbijsterd bij te kijken en draaide zich toen maar om en ging achter Chanelle en Revius aan.
Pas toen ze ver buiten bereik waren en langs de rand van het verboden bos liepen, liet Dane Anna los die wat was gekalmeerd. “Waar ging dat over?” vroeg Dane die haar schuin aankeek. Anna snoof geïrriteerd “Nergens over.” oke. Ze wilde het er duidelijk niet over hebben. Oke ander onderwerp dan. “Wat denk je dat je pa gaat doen?” Anna stond abrupt stil “Wat denk je? Het zou me verbazen als hij niet een van de mensen is die meevecht met de dooddoeners als ze aanvallen. Een pissige dochter zal hem echt niet tegenhouden. Heeft nooit geholpen dus deze keer waarschijnlijk ook niet.” Dane zuchtte diep en wist dat ze gelijk had. Eens een dooddoener, altijd een dooddoener. Je kon namelijk niet zomaar even dat baantje opzeggen met de reden ‘luister Voldemort ik heb er weinig zin meer in om onschuldige mensen om te leggen en dreuzels te martelen dus ik stap op’ dat zou dan het laatste zijn wat je ooit zou zeggen. Anna maakte duidelijk dat ze ook niet over haar vader wilde praten en eigenlijk gewoon naar de bieb wilde haar huiswerk wilde maken en vervolgens gewoon naar bed wilde gaan en Dane kon niet anders dan haar der gang laten gaan.

Een week lang gebeurde er helemaal niets, Chanelle en Anna hadden nog steeds ruzie dat was niet veranderd, elke keer als ze elkaar zagen deden ze stug of de ander niet bestond en tijdens band repetities zeiden ze geen woord tegen elkaar en was de sfeer om te huilen. Luthien irriteerde zich er meer en meer aan gezien het ook ten kostte ging van het humeur van de rest en het niveau van de repetities. Ze zei er echter niets van, wetende dat ze dan zelf ook ruzie zou hebben met beiden meiden en daar had ze nou net geen zin in. Kyle had haar een nieuwe songtekst gegeven die ze moest leren en daar richtte ze zich liever op dan op het doodzwijgen van Anna en Chanelle. Anna was zo mogelijk in een nog slechter humeur dan Chanelle, haar vader had natuurlijk niets van zich laten horen, niet dat ze dat had verwacht maar het maakte wel dat ze zich zorgen maakte en de hele tijd op het puntje van haar stoel zat en bij elk hard geluid of spontane beweging van iets of iemand schoot ze overeind klaar om de benen te nemen. Dane had ervoor gezorgd dat ze met Melian ging praten en sindsdien ging het opzich wel beter maar nog niet top. Ze was nog steeds erg afwezig. Dane had aan Kyle gevraagd wat hij het beste kon doen maar ook Kyle had geen goed advies daarvoor gehad, hij had het te druk met Selene en haar traumatische Stoker ervaring. Het zat haar nog steeds dwars, erger dan ze in eerste instantie had laten blijken en elke keer als Kyle haar op een bepaalde plek aanraakt of als ze te lang zaten te zoenen raakte ze in paniek. Christina had haar zo goed mogelijk geholpen en ze had drankjes gekregen waardoor ze s’nachts in elk geval geen dromen had en goed sliep maar ze zou zelf over dat andere trauma heen moeten komen en zich erbij moeten neerleggen in plaats van elke keer weg te rennen als Kyle net iets te ver ging naar haar idee. Ze vertrouwde Kyle wel, maar het bracht herinneringen naar boven van Stoker en ze voelde zich er totaal niet prettig bij. Al met al, drama.
Sirius stond onder de douche en Luthien lag op bed te wachten tot hij zijn hoofd weer zou laten zien, in de tussentijd was ze bezig met het leren van de tekst van het nummer dat Kyle had geschreven. Het was niet al te lastig om te onthouden maar ze wilde het graag kunnen dromen voor ze het op de lijst van nummers zou zetten die ze zouden spelen voor hun volgende optreden wanneer die dan ook kwam. Dit nummer was anders dan dat Luthien gewend was maar het was nog steeds goed, Kyle leverde bijna alleen maar goed werk waar Luthien heel blij mee was, het scheelde een hoop werk in elk geval. Dane had ook een nieuwe Solo gekregen. Niemand had aan Chanelle of Anna durven vragen of ze misschien samen iets wilde doen gezien ze toch wel wisten wat het antwoord zou worden..of ze zouden iets naar hun hoofden gesmeten krijgen ook nog een mogelijkheid...

Are you, are you
coming to the tree,
Where they strung up a man
They say who murdered three
Strange things did happen here
No stranger would it be,
if we met, at midnight
In the hanging tree

Are you, are you
Coming to the tree
Where dead man call out
for his love to flee
Strange things did happen here
No stranger would it be,
If we met, at midnight
In the hanging tree

Are you, are you
Coming to the tree
Where I told you to run
So we’d both be free
Strange things did happen here
No stranger would it be
If we met at midnight
In the hanging tree

Are you, are you
Coming to the tree
Wear a necklace of rope
Side by side with me,
Strange things did happen here
No stranger would it be
If we met, at midnight
In the hanging tree.

”Nieuw nummer?” vroeg Sirius ineens vlak naast haar waardoor Luthien zich een halve rolberoerte schrok en hem bestraffend aankeek “Doe dat nooit meer Zwarts!” gromde ze terwijl ze zichzelf weer bij elkaar raapte. Sirius grinnikte vrolijk “Sorry hoor ik kan er ook niets aan doen dat jij doof en blind bent als je een nieuw nummer leert.” zei hij droogjes. “Hmpf.” Luthien borg haar spullen op en keek Sirius aan “Maar als antwoord op je vraag: Ja nieuw nummer ja. Kyle heeft het gisteren geschreven en net aan me gegeven. Wat denk je?” “Hee ik heb daar geen verstand van. Het klinkt super maar alles wat uit jou mond komt klinkt fantastisch...behalve als je snurkt.” Luthien gooide een kussen naar zijn hoofd die doel trof “Ik snurk niet. Jij daarentegen-” ze kreeg het kussen net zo hard weer terug en ze hoorde Sirius lachen “Nee klopt, je snurkt niet, je praat echter wel. Het is hilarisch.” Luthien trok het kussen over haar hoofd “Oh hemel.” bromde ze gesmoord. Sirius haalde het kussen weg en keek haar met een vrolijke grijns aan “Het is zooo schattig” zei hij pestend. Luthien duwde hem van zich af en begon op hem in te beuken met het kussen wat ze in haar handen had. Sirius beschermde zichzelf met zijn armen en lachte zich een ongeluk terwijl hij af en toe het kussen vol op zijn gezicht kreeg. “Oke oke ik geef me over het spijt me!” Luthien gaf hem nog een klap en gleed toen van hem af om vervolgens het kussen weer op zijn orginele plaats terug te leggen en zeer tevreden naar Sirius te kijken die er een beetje verwilderd uitzag en wat veertjes van het kussen in zijn haar had zitten. “Braaf.” Luthien grijnsde vrolijk en werd toen ineens plat op haar rug gegooid en voor ze met haar ogen kon knipperen hing Sirius boven haar met diezelfde duivelse grijns als dat hij altijd had wanneer hij iets van plan was.

”Denk je niet dat het tijd word om het weer goed te maken met Chanelle?” vroeg Dane voorzichtig toen ze de volgende ochtend langs het meer en het bos liepen. Remus en Kyle konden elk moment terug komen gezien het net volle maan was geweest en Dane wilde ze graag opwachten. Anna had gezegd dat ze wel meewilde en zodoende liepen ze nu hier. Anna gromde “Nee.” “Waarom niet? Wat is het nut hiervan?” Anna weigerde botweg antwoord te geven of om erover te praten, Dane had het af en toe de afgelopen week omhoog willen brengen en erover willen praten maar Anna had hem elke keer afgekapt of was gewoon zonder een woord te zeggen weggelopen. “Dit is belachelijk Ann.” “Dane, ik maak het goed met haar als ze weer normaal doet.” nou dat kan dus nog lang duren. Chanelle stond schijnbaar ook niet te springen om de eerste zet richting Anna te maken dus dit kon echt nog maanden duren voor die twee weer met elkaar praatte. Dane wilde zijn mond weer open doen om nog wat te zeggen maar voor hij de kans had zei iemand anders Anna’s naam al en draaide ze zich beiden met een ruk om. Anna bevroor ter plekke en Dane siste en greep zijn toverstok. Amycus stond al met getrokken toverstok nu tegenover hen. Hij stond vlak bij de rand van het verboden bos en Dane kon daaruit dus concluderen dat hij via het bos het schoolterrein op was gekomen omdat alle andere mogelijke ingangen werden bewaakt. “Anna, kom. We gaan weg hier.” zei Amycus zich volledig richtend op zijn dochter die echter als versteend naar Amycus staarde. Dane zei niets en hield zijn toverstok strak op Amycus gericht. “Ik ga niet met je mee Pap.” zei Anna na wat een eeuwigheid leek te duren. Amycus zuchtte alsof Anna een onwijs vervelend kind was en hij moe van der werd “Anna doe niet zo gek. Je bent hier niet veilig.” “Veiliger dan met jou en je vriendjes.” siste Anna ineens die haar vuur weer terug kreeg. “Anna ik zeg het nog een keer, je komt of vrijwillig mee of ik neem je mee tegen je wil in.” “Ze zei dat ze niet mee ging.” zei Dane dreigend “Dane nee!” Dane dook optijd weg voor een vloek die hem op een haar na miste en Anna begon tegen haar vader te vloeken en te tieren. Dane krabbelde overeind, op tijd om te zien hoe Amycus een lamstraal op Anna afschoot en Anna bewusteloos neerviel. Dane brulde van woede en schoot de een na de andere vervloeking op Amycus af die ze met gemak parreerde en ontweek. “Dane!!” Dane hoorde ergens in de verte de stem van Kyle en nog voor hij het goed en wel doorhad had zijn vader hem opzij geduwd en had Remus zijn plaats ingenomen. Nu stond Remus fel te dueleren met Amycus en ze gingen gelijk op. Hun toverstokken waren nog maar vage flitsen zo snel schoten ze vervloeking achter vervloeking op elkaar af. Remus was enigzins verzwakt door zijn 3 dagen aan volle maan, althans dat hoorde hij te zijn. Sinds Kyle met hem meeging, ging het een stuk beter. Remus kwam vaker zonder verwondingen terug en in een veel beter humeur, wat waarschijnlijk ook de reden was waarom hij nu sterk en vol zelfvertrouwen met Amycus vocht. Kyle was naar Anna toe gesneld en Dane rende er ook heen “Het was een lamstraal. Ze zal wel snel bijkomen.” zei Kyle vlug die zijn blik op Remus en Amycus richtte om het duel in de gaten te houden. Dane keek naar het gezicht van Anna, Amycus en Remus zouden niet stoppen tot de ander dood was en daar was Dane zich goed van bewust, hij hoopte uiteraard dat zijn vader Amycus in kleine stukjes zou scheuren maar hij had geen idee hoe Anna zou reageren, haar vader mocht dan een klootzak zijn, het was haar vader.
Voor enkele zenuwslopende minuten volgde Kyle en Dane het duel tussen Amycus en Remus, tot het over was. Amycus zijn ogen sperde zich wijd open en hij keek naar de plek waar de vloek hem had geraakt. Maar nog voor hij de grond raakte was hij al dood. Remus hijgde en zakte neer op zijn knieën. Kyle kwam vlug overeind en rende naar Remus toe om te controleren of hij geen verwondingen had. Remus was echter oké alleen uitgeput, en ook opgelucht dat het hele Amycus gebeuren eindelijk over was. Alleen maakte hij zich nu druk om Anna die nog steeds bewusteloos op de grond lag met haar hoofd op Dane’s schoot. Remus wierp nog een enkele blik naar het lichaam van Amycus, stuurde toen een Patronus naar Dwaaloog en Romeo om hen te laten weten wat er was gebeurd en richtte zich toen toen Dane en Anna. Remus sprak een bezwering uit en Anna begon langzaam bij te komen. Remus had een aantal stappen opzij gezet om haar wat ruimte te geven en Kyle stond vlak naast hem. Dane keek toe hoe Anna langzaam aan begon te beseffen wat er was gebeurd, ze staarde naar het lichaam van haar vader, haar ogen wijd en voor Dane, Remus of Kyle iets kon doen was ze overeind gekomen en schoot ze naar Remus en begon ze hem te slaan waar ze maar bij kon. Remus wist zijn handen om haar polsen te sluiten en haar op afstand te houden “Je hebt hem vermoord! Je hebt mijn vader VERMOORD!” gilde Anna in paniek, tranen liepen over haar wangen en Remus kon haar enkel van hem weghouden tot ze haar kracht verloor, en op haar knieeën neerzakte. Remus had zijn kaken strak op elkaar geklemd en hurkte voor haar neer “Ik moest wel Anna. Als ik het niet had gedaan had hij mij , Dane en Kyle vermoord en jou meegenomen.” zei hij. Anna gaf echter geen enkel teken dat ze hem had gehoord of dat het haar ook maar iets deed. Remus stond op en liep weg om naar Melian te gaan en het haar te vertellen. Waarschijnlijk zou hij dan weer aangevallen worden. Hij voelde dat Anna hem wel te pakken had gekregen, er liep een behoorlijke kras over zijn gezicht waar Anna met haar nagels hem had weten te krabben. Kyle volgde hem op de voet “Ze bedaard wel pap.” zei hij zacht. “Misschien. Misschien niet.” Hij vond het vreselijk voor Anna. Hij had nooit gewild dat ze het uberhaupt zou zien of dat het nodig was geweest maar dit was een gevecht op leven en dood geweest en het was al vanaf het begin duidelijk geweest dan geen van beiden zou stoppen tot de ander dood was. Hij had geen keus gehad.
Dat is ook precies wat hij Melian vertelde. “Je ... Hij... Hij is dood?” mompelde Melian ontzet met grote ogen. Ze staarde naar hem op nadat ze was neergezakt op een stoel. “Je hebt hem vermoord?” Remus trok een gezicht bij de toon van Melian’s stem. Melian was ontzet, opgelucht, bang voor wat het met Remus zou doen, ze maakte zich zorgen om Anna en ze was in de war. “Gaat het met je?” vroeg Remus langzaam toen het wel erg lang duurde voor Melian weer wat zei “Ik weet het niet...” ze wist ook echt niet wat ze voelde. Ze keek hem weer recht aan “Hoe gaat het met jou?” Remus haalde zijn schouders op “Ik weet het nog niet. Ik zal het je laten weten wanneer ik het ook weet.” Melian kwam weer overeind en sloeg haar armen om hem heen “Alles is nu wel voorbij met hem. We zullen nooit meer last van hem hebben Remus.” en dat was ook het enige waardoor Remus zich net iets beter voelde over het vermoorden van Amycus Kragge.

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.