FanFic.nl

Bleed Forever

Chapter 39

De dagen die volgde na de dood van Amycus gingen voor Anna als in een roes voorbij. Speciaal voor haar hadden de leden van de Orde een soort begrafenis dienst gehouden. Maar buiten Anna om, kon niemand zeggen dat ze het echt heel erg vonden dat Amycus er niet meer was. Christina had er al helemaal geen doekjes om gewonden en had om het te vieren een fles elfenwijn uit de privé voorraad van Severus gepakt en samen met Remus, Severus en Sirius leeggedronken. Melian had niet mee willen doen aan de festiviteiten en had zichzelf opgesloten in de privé vertrekken van haar en Remus. Remus zei er niets over en liet haar maar gaan, hij begreep ergens dat ze het er moeilijk mee had maar aan de andere kant was hij erom geïrriteerd dat ze het zich zo erg aangreep. Christina had geprobeerd de andere leden van de Orde te betrekken bij het feestvieren maar die hadden het vriendelijk afgewezen en gezegd dat er meer dooddoeners waren dan alleen Amycus maar dat had haar plezier niet kunnen bedrukken. Anna sprak tegen niemand, al helemaal niet tegen Remus, ze ging niet eens naar zijn lessen...of die van Severus...of eigenlijk, ze was afwezig bij elke les. Niemand zei er wat van, ze was aan het rouwen maar Dane maakte zich zorgen. Ze sprak echter ook niet tegen Dane of Kyle...of een van haar andere vrienden. Ze zat tussen de andere Zwadderaars, zelfs Revius kon niet tegen haar praten zonder dat ze een woede uitbarsting kreeg en er huilend vandoor ging. Remus stond midden in zijn uitleg over dementors en hoe je een patronus oproept aan zijn 7e jaars Griffoendors en Zwadderaars toen de deur open ging en hij abrupt zweeg toen hij zag wie er binenn kwam. Het was anderhalve week nadat hij Amycus had vermoord en nu stond Anna met gebogen hoofd in de deuropening. “Anna-” Dane was al half overeind gekomen maar Remus hield zijn hand op en Luthien had hem bij zijn arm gegrepen om hem tegen te houden. “Anna. Fijn dat je er bent.” zei Remus kalm. Anna keek op en knikte kort voor ze plaatsnam naast Revius die flauw glimlachte. Dane keek achterom naar haar maar Anna ontweek zijn blik en Luthien gaf hem een elleboog in zijn zij “Au.” gromde hij en keek pissig naar Luthien “Wat?” “Waarom deed je dat?” “Het heeft geen zin naar haar te gaan staren. Ze komt wel naar je toe als ze daar klaar voor is. Ze heeft haar vader verloren Dane. Ik kan me niet eens voorstellen hoe dat moet voelen...” Dane zakte onderuit in zijn stoel en keek naar zijn vader en probeerde zich voor te stellen hoe het zou voelen als Remus zou zijn omgekomen in plaats van Amycus en kreeg de rillingen en een hol gevoel in zijn maag. “Oke ik snap het al.” gromde hij en hij concentreerde zich weer op Remus die zijn uitleg weer had opgepakt en verder ging. “Het produceren van een Patronus is zeer geavanceerde en krachtige magie. Het beschermd je tegen de meest verdorven wezens die er zijn. Een patronus is het enige, wat krachtig genoeg is om een dementor tegen te houden. Geen enkele andere spreuk werkt.” vertelde Remus terwijl hij rond liep door het lokaal. “We kunnen natuurlijk geen echte dementor de school insmokkelen, professor Anderling zou me levend villen als ik dat ook maar zou voorstellen en dus hebben we een oplossing gevonden die bijna net zo echt is.” Dane kreunde, hij wist al wat het was. Hij, Luthien en Kyle hadden dit gedoe al gehad. “Dane.” de waarschuwende toon van Remus maakte dat Dane zich nog lager in zijn stoel liet glijden en Luthien perste haar lippen op elkaar om niet te lachen. “Een boeman.” meerdere kreunen gingen door het lokaal en Revius zuchtte diep. “Nou dit word hilarisch.” gromde hij zacht en Anna schoot in een geluidloze giechelbui, iets wat Revius zeer tevreden stelde gezien hij nu met een duivelse grijns voor zich uit keek. Remus trok een wenkbrauw op en draaide zich om naar de mega koffer die voor zijn bureau stond. “Dane, Luthien. Jullie zijn de enige twee in deze klas die een patronus al op kunnen roepen. Wat dachten jullie van een demonstratie?” Dane kreunde opnieuw en Luthien veerde overeind. “Waarom doe je het zelf niet pap.” mompelde Dane toen hij ook overeind was gekomen en naast zijn vader was gaan staan “Omdat dit mij veel meer plezier doet om toe te kijken hoe jij wit wegtrekt en begint te stotteren dan als ik het zelf zonder problemen doe.” Dane’s blik werd duister en hij keek Remus vuil aan “Fantastisch. Ik wed dat je dit Kyle nooit zal laten doen.” “Kyle stottert niet.” Luthien die er vlak bij stond en alles hoorde schoot in de lach. Dane mopperde nog even na en trok toen zijn toverstok, van plan om zijn vader eens even te laten zien hoe het moest. Luthien stond achter hem en grijnsde. “Klaar Dane?” “Yep.” Remus had een flauwe glimlach op zijn gezicht en pakte zijn toverstok ook, een simpele beweging van zijn stok en de koffer gleed open, er rees een enorme dementor op uit die zich volledig op Dane richtte. Dane slikte even, rechtte toen zijn rug en richtte zijn toverstok “Expecto Patronum!” Er schoot een groot helder wit schild uit zijn toverstok die tussen hem en de boeman oprees en de boeman op afstand hield. Dane dwong hem terug de koffer in en keek zijn vader tevreden aan. “Mooi gedaan Dane. Luthien jij bent.” Luthien schoof Dane opzij door hem met haar heup te duwen en hij viel bijna omver maar wist zichzelf net op tijd staande te houden. “Oops. Sorry.” Dane liep weer mopperend terug naar zijn plaats en plofte neer zwaar gepikeerd over dat zijn vader en nicht hem zo liepen te pesten. Luthien stond tegenover de boeman-dementor en wist haar patronus met gemak op te roepen, haar patronus nam echter wel zijn vaste vorm aan, een kleine draak ongeveer de grote van een Wolf en wist de boeman snel weer terug in de koffer te drijven. “Perfect Luthien. 10 punten voor Griffoendor voor Dane en Luthien.” zei Remus met een glimlach. Luthien ging weer naast Dane zitten en Remus richtte zich weer tot de rest van de klas. “Om een patronus op te roepen moet je aan iets denken wat je echt gelukkig maakt. Een gelukkige herinnering wel te verstaan. Probeer je dat moment dat je je het gelukkigst voelde voor de geest te halen, laat het je overnemen en zorg dat je dat gevoel vasthoud. Sluit jullie ogen.” iedereen deed braaf wat Remus zei, behalve Dane en Luthien gezien die dit hele gedoe al hadden gehad toen ze 15 waren. De twee keken een beetje rond naar de gezichten van hun klasgenoten, sommige waren zo diep geconcentreerd dat ze hun ogen dicht hadden geknepen en begonnen te zweten. Andere mompelde tegen zichzelf. Remus gaf hen 5 minuten “Goed. Hou het gevoel vast. Ik wil dat jullie proberen zonder een boeman nu, een patronus op te roepen. De meeste van jullie zullen er wellicht in slagen een wolkje te produceren. Het vergt veel oefening en wilskracht om het voor elkaar te krijgen.” Dane herinnerde zich dat hij er echt maanden over had gedaan een schild te produceren en het was nog niet zo heel lang geleden toen hij het voor elkaar kreeg een patronus met een vaste vorm voor elkaar te krijgen. Kyle en Luthien hadden het beiden veel sneller onder de knie gehad, hij was echter beter in transfiguratie dan zijn broertje en nicht. Kyle’s beste vak was uiteraard verweer, die van Luthien was vaag genoeg toverdranken ook al vond ze verweer leuker, ze had een talent voor toverdranken en niemand die er verbaasd van had staan kijken. Severus was een toverdrank meester geen wonder dat zijn dochter daar wat van had meegekregen. Zijn beste vak was Transfiguratie. Amber was dan weer geweldig in bezweringen wat ook niemand verbaasde sinds Melian dat ook had. Dane en Luthien begonnen een beetje met elkaar te fluisteren terwijl hun klasgenoten probeerde iets te produceren wat ook maar een beetje op een patronus leek. Niet dat ze erin slaagde. Revius kreeg het voor elkaar een wolkje uit de punt van zijn toverstok te laten komen wat hem weer een pissige blik van Anna opleverde die het niet voor elkaar kreeg. Remus liep wat voorzichtig naar haar toe “Anna.” Anna keek met een ruk op naar hem en beet op haar lip “Professor Lupos.” “Waar denk je aan? Wat is je herinnering?” vroeg hij kalm en vriendelijk. Hij wilde haar niet weer huilend weg zien rennen. “Het moment dat Dane eindelijk toegaf dat hij gevoelens voor me had. Het duurde eeuwen.” Remus onderdrukte een grijns en keek even over zijn schouder naar Dane die in een verhitte discussie was geraakt met Luthien die hem spottend aankeek. “Dat is Dane. Hij is slim maar af en toe wat traag van begrip.” Anna glimlachte flauw en knikte maar zei verder niets. Ze keek echter gefrustreerd naar haar toverstok en Remus twijfelde even “Probeer te denken aan je moeder. Wat je nog van haar kan herinneren. Een moment dat je samen met haar was en je je echt op je gemak voelde. Dat alles nog goed was.” Anna keek hem even verbaasd aan. Haar moeder was vermoord door Alecto toen ze 8 was... Ze herinnerde zich nog weinig van haar. Maar ze probeerde het wel. Ze herinnerde zich dat haar moeder elke ochtend bij haar op bed kwam liggen en ze samen naar de vogels luisterde die buiten vrolijk floten, aan de sneeuwgevechten in de winter waarin zij en haar moeder het opnamen tegen haar vader die altijd verloor. Probeer het nooit op te nemen tegen twee vrouwen! Had haar moeder altijd lachend gezegd als Amycus weer eens was bedolven onder de sneeuw. Anna grijnsde bij die herinnering en keek toen naar Remus die knikte “Probeer het nu nog eens.” hij zette een stap opzij om haar de ruimte te geven en Anna bleef terug denken aan de kleine dingen die zij en haar moeder, en haar vader, hadden gedaan die haar gelukkig hadden gemaakt. De simpele dingen zoals met z’n drieeën ontbijten en haar vader de artikelen uit de ochtendprofeet horen voorlezen, of als haar moeder weer eens een bui had en vrolijk aan het zingen was terwijl ze het huis schoonmaakte. “Expecto patronum!” er schoot een krachtig schild uit haar toverstok die zich voor haar neer settelde en daar fel bleef schijnen. Ze staarde er met open mond naar, ze registreerde amper dat Revius haar ook met open mond aanstaarde en toen verbaasd naar zijn eigen toverstok keek alsof zijn stok er wat aan kon doen dat hij het niet zo voor elkaar had gekregen. Remus had echter een tevreden glimlach op zijn gezicht geplakt. Anna liet haar stok zakken en het schild verdween. “Heel goed. 20 punten voor Zwaderich.” en daarna liep Remus naar de volgende leerling om die te helpen.

Na de les was iedereen hyper en liepen ze druk pratend het lokaal uit. Anna bleef echter hangen en Revius, Dane en Luthien bleven staan in de deuropening “Anna? Kom je ook? We gaan lunchen.” zei Revius ietwat vertwijfeld. Anna keek even om “ik kom zo een momentje.” Revius knikte en duwde Dane zo ongeveer naar buiten die de indruk had gewekt dat hij gewoon zou blijven staan. Revius hoefde Dane echter maar een klein zetje te geven of hij vloog al zo ongeveer het lokaal uit, iets wat Luth hilarisch vond en dus weer in lachen uitbarste. Anna kon Dane, Revius en Luthien nog horen discussiëren nadat de deur was dichtgevallen. Remus stond met zijn rug naar haar toe en was bezig met de koffer weer opbergen voor de volgende 7e jaars die hij zou krijgen maar eerst had hij nog een wierling les met de 3e jaars en de wierling zelf stond al braaf in de hoek van het lokaal te wachten tot de 3e jaars erop los werden gelaten. “Professor Lupos.” Remus draaide zich om en keek even verbaasd toen hij erachter kwam dat Anna bij zijn bureau stond en hem aankeek. “Anna. Wat kan ik voor je doen?” vroeg hij kalm. Hij wilde liever niet weer aangevallen worden, zeer zeker niet als ze haar nagels weer ging gebruiken. Melian had een halve rolberoerte gehad toen ze hoorde dat Anna degene was geweest die hem een mooie kras in zijn gezicht had gegeven, ze had eerst gedacht dat hij dat zelf had gedaan als wolf maar sinds Kyle met hem en Sirius meeging had hij veel minder last van de transformaties en zijn agressieve gedoe als wolf zijnde dan normaal. “Ik wilde ehm.-” Anna keek naar de grond en leek te worstelen met haar woorden. Remus wachtte geduldig af, hij had op de harde manier geleerd dat je een vrouw nooit moest pushen als ze haar hart wilde luchten... Melian had ook nagels namelijk. Anna haalde even diep adem en keek toen weer op “Ik wilde mijn excuses aanbieden voor wat ik allemaal heb gezegd en heb gedaan..die dag dat-” ze stopte abrupt met praten en beet weer op haar onderlip. Remus was verbijsterd, hij had niet verwacht dat ze haar excuses zou aanbieden en het was ook niet nodig geweest haar reactie was terecht geweest en hij had haar er ook niet op aangekeken of het haar kwalijk genomen als ze nog maanden pissig op hem was gebleven. “Je hoeft je excuses niet aan te bieden. Je reactie was volkomen gegrond. Het spijt mij dat je op die manier je vader heb moeten verliezen. Het was nooit mijn bedoeling dat het jou pijn zou doen.” “Het was wel uw bedoeling om hem te vermoorden.” mompelde ze en hij hoorde de bitterheid in haar stem. Remus zuchtte even diep en ging op zijn bureau zitten “Ja. Ik weet dat je het misschien niet begrijpt...maar als je het wel begrijpt snap je ook waarom ik het moest doen. Je vader heeft niet alleen 14 jaar geleden al eens mijn gezin bijna uit elkaar gerukt, maar ook een paar maanden geleden. Het is bijna Melian’s dood geworden. Hij heeft meerdere malen geprobeerd mij om te leggen en er was een moment dat ik hem bijna had laten winnen ware het niet voor Dane, Kyle en Amber.” Anna keek hem verbaasd aan. Ze had zich duidelijk nooit gerealiseerd dat haar vader hem bijna tot zelfmoord had gedreven. “Ik zeg niet dat je vader alle schuld had wat het uiteen trekken van mijn gezin betreft, Melian had er ook een handje in.” zei hij droogjes met dezelfde bitterheid in zijn stem als dat Anna had gehad “Maar Melian heeft nooit haar eigen kinderen in gevaar willen brengen of mij.” Anna knikte, dat wist ze. Melian zou nog eerder zelf sterven dan haar kinderen iets aan doen, of ze het nou bewust zou doen of niet. Iets wat haar vader, zeker niet zou hebben gedaan niet als dat betekende dat het Voldemort zou irriteren. “Je vader was een dooddoener. Hij heeft niet alleen mijn gezin pijn gedaan, hij heeft er meerdere uit elkaar getrokken of zelfs uitgemoord. Ik praat niet goed wat ik heb gedaan maar ik zeg ook niet dat ik er spijt van heb.” Anna begreep het, ongeveer. Ze snapte dat Remus geen keuze had gehad anders had haar vader hem wel omgelegd en daarna Dane en Kyle en haar alsnog meegenomen of ze het nou wilde of niet, hij had meer mensen vermoord dan zij wist, en hij zou door zijn gegaan als Remus hem niet had gestopt. Dat maakte het er echter niet makkelijker op. “Ik begrijp waarom u het moest doen professor. Het blijft mijn vader.” “En dat begrijp ik. Ik wil niet eens weten wat mijn kinderen zouden doen als er iets zou gebeuren met mij of Melian. Ik weet dat Luthien de hele wereld zou vernietigen mocht er iets met haar ouders of Sirius gebeuren.” Anna grijnsde “Luthien zou iedereen doodkijken die bij haar in de buurt zou komen.” “Ne-ja eigenlijk wel.” “Ik weet alleen nu niet hoe ik me voel... Ik weet waarom u het deed. Waarom het nodig was. Ik ben ook niet meer boos maar.. Ik weet het niet.” Remus glimlachte triest “Het kost tijd om je leven weer op te pakken na het verlies van een ouder. Je hebt nu een leeftijd dat je alles beter begrijpt en meer meekrijgt.” “Waarom bent u bij de orde gegaan... Behalve dan de overduidelijke reden dat u een Griffoendor bent...” Remus had die vraag niet verwacht en dacht daar even over na voor hij zijn mond weer open deed “Mijn moeder was een dreuzel. Mijn vader heeft haar ooit eens gered van een magisch wezen wat haar aanviel, we weten allemaal dat Voldemort van plan is de dreuzels te gebruiken als slaven of zelfs helemaal uit te moorden, ik was er wat dichter bij betrokken dan mijn vrienden, dat was een van de redenen, ik kon niet zomaar toekijken hoe Voldemort en zijn dooddoeners mensen zoals mijn moeder vermoordde en martelde.” “En de andere redenen?” “Ik wist dat het het juiste was om te doen. Ik heb overwogen te stoppen toen een van mijn beste vrienden ons verraadde...en toen werden Lily en James vermoord samen met hun 1 jarige zoontje...en Sirius werd opgepakt voor een moord die hij niet had gepleegd. Ik was in 24 uur al mijn vrienden kwijt op Melian en Christina na. Dat heeft ervoor gezorgd dat ik bleef.” Anna had het idee dat ze nu beter begreep waarom Remus er zo op gebrand was elke dooddoener die hij tegen kwam om te leggen, Hij had zoveel verloren in de strijd tegen Voldemort. En hij deed er alles aan om zijn familie te beschermen net als dat Melian, Severus, Christina en Sirius deden. Net als dat alle orde leden deden... En dat was dan ook de reden dat zij ook bij de Orde wilde. Ervoor zorgen dat niet meer ontschuldige mensen onnodig zouden worden afgeslacht in een oorlog tussen Voldemort en zijn volgelingen, en een hechte groep vrienden en familie die vochten voor wat hun dachten dat juist was. Anna keek Remus nu vastberaden aan “Bedankt. Het spijt me van mijn aanval nogmaals.” Remus knikte kort en glimlachte vaag “Betekend dit dat je me niet nog eens gaat aanvallen?” vroeg hij droogjes en Anna lachte “Ik val u niet meer aan professor.” “zeg maar Remus, je bent de vriendin van mijn oudste zoon. Je hoort bij de familie, en als je ooit iemand nodig heb om je hart te luchten of een plaats nodig heb om te blijven als je niet meer naar huis wilt, Melian en ik zullen je altijd met open armen verwelkomen.” Anna knikte dankbaar en er gleden tranen over haar wangen “Ik ga maar eens naar Dane toe... Ik heb hem lang genoeg in de stress laten zitten denk ik.” Remus snoof “Dane en stressen? Onmogelijk.” Wat dat betrof was hij net zijn moeder. Anna grijnsde bedankte Remus nogmaals voor de uitleg, verontschuldigde zich nogmaals voor haar aanval op zijn gezicht, en ging er toen vandoor om haar vrienden op te zoeken en meteen haar verontschuldigen aan te bieden aan Chanelle. Door wat Remus haar had verteld had ze zich gerealiseerd dat haar ruzie met Chanelle belachelijk en kinderachtig was en dat ze haar vrienden harder nodig had dan wat dan ook.

”Dus als ik het goed begrijp willen jullie het ministerie in glippen, Bellatrix en zoveel mogelijk dooddoeners omleggen en het ministerie weer terug pakken?” vroeg Melian droogjes nadat Christina, Severus, Romeo en Alastor haar hadden verteld wat ze wilde doen. Het was na het avondeten. Remus en zij hadden toe zitten kijken hoe Anna met Revius en Chanelle aan de tafel van Griffoendor was gaan zitten en hadden zitten lachen met Dane, Kyle, Amber en Luthien. Remus stond met zijn armen over elkaar geslagen in de hoek van het kantoor van Minerva. “Yep. Dat is de verkorte en veel makkelijkere uitleg inderdaad.” mompelde Christina droogjes. “Het is de bedoeling dat we ervoor zorgen dat we eerst het schouwershoofdkwartier terug krijgen. Met de overgebleven schouwers aan onze kant word het een stuk makkelijker ons een weg te banen naar Bellatrix en Jeegers.” vertelde Romeo kalm. “We moeten er echter niet vanuit gaan dat ze ons niet zien aankomen of dat we erg ver komen zonder gepakt te worden.” meldde Alastor “Ze zijn niet helemaal achterlijk die dooddoeners ... Nou ja...-” Remus grijnsde “De meeste zijn achterlijk.” zei hij droog en Alastor knikte instemmend “De meeste ja. Alleen Bellatrix en Jeegers niet. En als we pech hebben zijn Dolochov en Totelear er ook bij...” “Wat moeten die twee in het ministerie ik dacht dat die juist bezig waren met dreuzeltelgen martelen?” zei Melian die ineens een stuk minder zeker was van dit hele plan. Severus schudde zijn hoofd “Normaal gesproken wel ja. Maar sinds ze het schouwershoofdkwartier hebben overgenomen gebruiken de dooddoeners het ministerie als thuis basis. Malfoy Manor is zo goed als verlaten op de malfidussen na. Is het niemand opgevallen dat Draco Malfidus al weken niet meer op school is gezien?” “Hee ik ben niet het hoofd van zijn afdeling en ik kan niet zeggen dat ik me erg graag bezig hield met die jongen.” meldde Minerva. “Draco is al sinds de aanval op Zweinsveld niet meer op school gezien. Ik denk dat de dooddoeners of in elk geval Lucius en Narcissa hebben besloten dat het veiliger was voor hem als hij niet meer op Zweinstein zat. Misschien is hij wel overgeplaatst naar Klammfels.” Remus zijn frons werd dieper “Of ze hebben besloten dat Draco oud genoeg is om bij het clubje te horen.” “Denk je dat ze van een 17 jarige jongen een dooddoener hebben gemaakt?” “De meeste van de dooddoeners waren 17 toen ze zich aansloten bij Voldemort. Direct als ze van school waren zochten ze hem op.” “Zoals jij?” vroeg Alastor meteen met een dreigende toon aan Severus die zijn ogen vernauwde maar zweeg. Christina antwoordde in zijn plaats “Dat is lang geleden Alastor. Tijden zijn veranderd.” Alastor gromde iets onverstaanbaars en Christina keek hem pissig aan. “Hee ophouden! We zijn hier niet om ruzie te maken over vroegere fouten!” Melian begon haar geduld te verliezen, altijd een slecht teken. “Mel heeft gelijk. Het plan. Het eerste probleem wat ik zie is : Hoe komen we uberhaupt ongezien binnen? De haardroosters worden zwaar in de gaten gehouden, naar het ministerie verschijnselen staat gelijk aan zelfmoord, en een viavia zien ze ook van mijlen ver aankomen.” Remus zag wel meerdere problemen in dit plan maar hij zou ze een voor een bespreken. “De gasteningang.” “Pardon?” vroeg Melian beleefd “Bedoel je de oude telefooncel of -” “Nee. De wc’s” “Serieus? Romeo...” Remus grijnsde om Melian’s duidelijke afgunst bij het idee dat ze zichzelf moest doorspoelen. “Het is de enige manier die niet in de gaten word gehouden. Er gaan dagelijks honderden mensen doorheen niemand die zich daar wat van aantrekt.” “Het volgende probleem is direct daar, wat als een van de honderden mensen ons herkent en het doorbrieft aan onze geliefde minister of een van de dooddoeners?” “Wisseldrank.” nu was het Remus zijn beurt om te kreunen “Fantastisch.” “En wat als de wisseldrank is uitgewerkt? Trouwens, het duurt maanden om een wisseldrank te maken. Wie weet hebben de dooddoeners helemaal geen zin om zolang te wachten. Over 4 weken is de laatste zwerkbalwedstrijd. Als we Amycus op zijn woord moeten geloven vallen ze die week erna aan.” zei Christina met een frons. “Ik heb een voorraad wisseldrank in mijn privé voorraadkast.” meldde Severus droogjes en iedereen keek hem verbaasd aan “Waarom heb je dat nou weer?” vroeg Christina verbijsterd. Severus haalde zijn schouders op “Voor het geval dat. Je weet maar nooit wanneer je het nodig heb. Ik heb elke maand een nieuwe lading gezien je wisseldrank niet voor eeuwig goed kan houden.” “Je blijft me verbazen Sneep.” zei Alastor dit keer echter goedkeurend. “Mooi, anders word het ook zo saai.” Christina schoot in de lach. “Om terug te komen op de vraag wat we doen als de wisseldrank is uitgewerkt : Laten we hopen dat we aan een uur genoeg hebben om alle dooddoeners een kopje kleiner te maken. Anders word het vechten.” geweldig. Fantastisch plan. Zeer waterdicht ook. Dacht Remus licht geïrriteerd. Hopelijk zouden ze dit nog beter uitwerken anders konden ze zichzelf net zo goed direct aangeven. “Ik hoop dat jullie weten dat dit plan behoorlijk wat gaten heeft. Er kan zoveel mis gaan.” Melian zei wat Remus dacht “Weten we. We hebben echter weinig keuze. Het heeft geen zin om te wachten tot zij aanvallen. Zij verwachten niet dat wij iets proberen. Dit zal waarschijnlijk onze enige kans zijn. We kunnen ook Malfoy Manor aanvallen maar ik denk dat we dan alleen tegenover Narcissa en Lucius staan en die schijnen er nog weinig voor te voelen om te doen wat Voldemort wil.” dat was de eerste keer dat Tops haar mond open had gedaan tijdens de gehele vergadering. “Hoe weet je dat?” “Laatste keer dat ik Lucius zag stond hij te praten met Arduin. Ze hadden problemen met iets ik weet niet precies wat. Er was iets fout gegaan en Voldemort was niet erg vrolijk. Lucius zag er slecht uit, Arduin vroeg hem waar hij mee bezig was en Lucius haalde zijn schouders op en zei dat hij er gewoon geen zin meer in had en dat zijn zoon het belangrijkste was. Ik denk dat Lucius eindelijk hersens begint te krijgen.” “Huh. Interessant.” mompelde Christina “Hoezo is dat interessant?” “Als het zo doorgaat en Malfoy Manor is inderdaad verlaten, hebben ze de kans om te ontsnappen binnenkort. Misschien dat Lucius en Narcissa beslissen de benen te nemen.” Severus schudde zijn hoofd “Lijkt me sterk. Ze zijn daar te bang voor. Nee ze wachten af om te kijken wat het winnende team is bij de eindstreep en komen dan hielen likken.” “Charmant. Ik wil Lucius best op zijn knieeën zien gaan smekend om vergiffenis. Ik zal het hem niet geven maar het zal me wel veel voldoening geven toe te kijken hoe hij kruip als de waardeloze rat die hij is.” “De enige waardeloze rat die ik ken is Pippeling.” Mompelde Sirius ineens wiens blik extra duister en moorddadig was geworden toen hij het woord ‘rat’ hoorde. Remus kon hem geen ongelijk geven “Nah Pippeling is ongedierte en ongedierte telt niet mee.” Sirius keek Christina voor een moment emotieloos aan en grijnsde toen “ja oke ook weer waar.” “kunnen we alsjeblieft ophouden met geintjes maken dit is serieus.” gromde Alastor die met de minuut ongeduldiger werd “Moet je ergens heen Dwaaloog?” vroeg Christina poeslief “Ja eigenlijk wel.” gromde hij weer terug en Chris keek even verbaasd “Oh ja? Waarheen dan?” “Weg hier in ieder geval.” Remus en Sirius schoten beiden in de lach en bedaarde pas toen ze beiden boze blikken kregen van de vrouwen. “Wanneer waren jullie van plan dit te doen? Niet iedereen kan mee er moeten mensen achterblijven op Zweinstein. We kunnen de school niet onbeschermd verlaten.” Melian tikte ongeduldig en nerveus met haar nagels op het bureau. “We wilden aan het einde van de week gaan. Tijdens de zwerkbalwedstrijd van Ravenklauw en Zwaderich. Iedereen is dan bij het zwerkbalstadion en niemand zal merken dat we er tussenuit knijpen.” Romeo had er duidelijk over nagedacht. “Wie wil je mee hebben?” Melian wilde mee, ze wist dat het waarschijnlijk een gevecht zou worden tussen haar en Remus gezien een van hen achter moest blijven voor de kinderen maar ze had liever dat Remus op Zweinstein bleef. Remus keek haar dan ook met samengeknepen ogen aan. Hij wist allang waar ze op doelde en hij was ook niet van plan het te laten gebeuren en Romeo duidelijk ook niet “Ik denk dat jij , Molly, Hecuba en Dedalus op Zweinstein moeten blijven. Ik heb Desiderius al gevraagd of hij ook een oogje in het zeil wilt houden en Madame Rosmerta houd ook de boel extra scherp in de gaten.” Melian wilde protesteren maar Christina was haar voor “Dat betekend dat Romeo, Alastor, Tops, ik , Sirius, Severus en Remus naar het ministerie gaan. De rest blijft hier.” Arthur deed zijn mond open om ook te protesteren maar Molly trapte hem vol op zijn voet waardoor hij een kreet slaakte en vervolgens niets meer zei. “Sorry Arthur maar Molly vermoord ons allemaal als jou iets gebeurd en buiten dat heb je 7 kinderen jij blijft hier om de school te bewaken.” zei Romeo en Arthur moest daar maar genoegen mee nemen. Melian draaide zich om naar Remus “Waag het niet mij achter te laten Remus” siste ze boos “Hee niet mijn idee. Maar ik ben het met Romeo eens. Een van ons moet achterblijven voor de kinderen. Seveurs en Christina gaan beiden mee wat betekend dat je ook op Luthien moet letten.” Christina keek ook naar Mel “Severus kent de dooddoeners beter dan wie dan ook van ons, en ik ben de enige hier die een helers opleiding heeft gevolgd. Alastor, Tops en Romeo zijn schouwers en Remus is beter met dueleren en patronussen dan jou het spijt me Mel maar het is zo. Als we dementors tegen komen is Remus de enige die er een op kan roepen sterk genoeg om ons allemaal er veilig langs te krijgen. En er moet echt iemand van ons vieren achterblijven voor de kinderen...Luthien zal een scene gaan schoppen-” “Amber ook” mompelde Remus tussendoor “Maar als het nodig is bind je haar maar vast om ervoor te zorgen dat ze niet achter ons aan komt.” “Dat geld ook voor Dane en Kyle. Je weet hoe ze zijn. Zodra ze weten wat er aan de hand is zullen ze proberen achter ons aan te komen en dat kunnen we niet laten gebeuren. Meevechten als wij worden aangevallen, daar kunnen we weinig aan doen, hier hebben we er echter wel wat over te zeggen en hier moeten ze buiten blijven. Ook hun vrienden trouwens.” Melian sputterde tegen “Hoe moet ik in godsnaam 7 tieners in mijn eentje tegenhouden?” vroeg ze. Dane, Luthien, Revius, Anna, Amber, Kyle, en Chanelle en als ze pech hadden Selene ook nog. Remus grijnsde “Je verzint wel wat.” en dat was het laatste wat erover gezegd werd. Ze bespraken de fijne details van het plan en besloten toen de dag voor dat ze naar het ministerie zouden gaan nogmaals bij elkaar te komen om te kijken of er iets was veranderd of niet. Daarna ging ieder weer zijn eigen weg. Melian had Remus pissig aangekeken de rest van de vergadering en zelfs terwijl ze terug liepen naar hun kamer zei ze geen woord. Remus zei ook niets maar hij was in gedachten verzonken en niet nijdig op Melian.

”Ik begrijp nog steeds niet waarom ik niet mee kan in jou plaats.” gromde Melian uiteindelijk boos. Remus zuchtte diep “Het is verteld Mel. Je bent een geweldigde heks dat is het probleem niet en iedereen die het aandurft met je te dueleren zal er spijt van krijgen maar het is waar dat ik net wat beter ben en mijn patronus een stuk krachtiger dan die van jou. De kinderen hebben hun moeder trouwens harder nodig dan mij.” Melian, was het daar schokkend genoeg niet mee eens “Oh schei toch uit Remus. Je weet best dat Kyle de wereld laat vergaan als er iets met jou gebeurd en Dane zal hem helpen.” Remus keek haar verbaasd aan “En jij en Amber zijn een stuk dichter naar elkaar gegroeid sinds ze die zwadderaars heeft vervloekt... Ze hebben jou harder nodig dan mij.” Remus zuchtte diep, alweer, en legde zijn handen aan de weerszijde van Melian’s gezicht “Je onderschat hoeveel ze van jou houden. Ze laten het misschien niet altijd even goed merken maar jij bent nog steeds degene waar Amber naartoe rent als ze iets te vertellen heeft over die meiden dingen waar jullie het altijd over hebben. Het zal me toch zeker niet overkomen dat ze straks over jongens gaat praten tegen mij” Remus keek serieus geschokt en doodsbang en Melian lachte “Het moment dat dat gebeurd vergaat de wereld.” “En ben ik voor leven getraumatiseerd of zijn er een paar jongens die zich dan behoorlijk goed moeten verstoppen.” ach echt zo’n vader antwoord. Melian verzachtte direct “Amber oke. Maar Dane en Kyle...” “Dane is altijd meer naar jou getrokken dat weet je best. Het komt door Kyle dat hij altijd bij mij rondhing. Je weet dat Dane zijn kleine broertje amper uit het oog verloor toen ze jonger waren, er is niet erg veel veranderd daarin die twee zijn nog steeds bijna onafscheidelijk maar Kyle word ook ouder en Dane trekt meer naar jou toe...waarschijnlijk vooral na wat ik vandaag heb gedaan.” Remus had een duivelse grijns op zijn gezicht en Melian keek hem behoedzaam aan “Wat heb je gedaan?” Remus legde snel uit wat er was gebeurd tijdens zijn les en Melian grinnikte “Arme Dane.” Remus haalde zijn schouders op “Wat Kyle betreft...Ja daar heb je wellicht gelijk in. Maar zoals je zelf zo vaak heb gezegd is Kyle net mij.” “Je verdraaide evenbeeld.” gromde Melian maar ze klonk eerder trots dan gepikeerd “Maar alsnog onderschat je hoeveel hij ook van jou houd. Je bent zijn moeder.” Melian zuchtte diep en zakte neer op bed “Ik kan niet hier blijven en zitten wachten zonder iets te kunnen doen Remus. Niet wetende of jullie oke zijn of niet...” Remus begreep dat het niet makkelijk voor haar kon zijn, hij zou zelf helemaal gek worden “Ik weet het. En ik zal je zodra ik kan een patronus sturen om te laten weten hoe het gaat. Maar je kan niet mee Mel.” Melian had zich er uiteindelijk bij neegelegd dat er niets anders opzat dan op Zweinstein blijven en ervoor zorgen dat de kinderen geen achterlijke dingen deden, hoe ze dat voor elkaar moest krijgen zou ze bij Merlijn niet weten. Hoe wilde je 7 of 8 tieners tegen houden in je eentje? Niet dat ze echt alleen zou zijn. Ze had Molly ook nog en Minerva en de andere docenten en overige orde leden die op Zweinstein bleven. Ze hoopte alleen maar dat de kinderen er niet vandoor konden gaan voor zij de kon tegen houden. Melian keek Remus triest aan “Het duurt nog een week voor je gaat..maar beloof me nu al, zweer dat je voorzichtig doet en terug komt.” zei ze bijna smekend en Remus keek haar aan “Je weet dat ik zo’n belofte niet kan maken Mel.” “Maakt me niet uit. Beloof me dat als het er slecht uitziet en je merkt dat jullie er met geen mogelijkheid weg kunnen komen dat je de rest laat en terug komt.” “En je broer en Christina achterlaten? Ik ben geen laffaard Melian.” weer die bitterheid in zijn stem ... Melian kreeg er de rillingen van “Ik heb Severus en Christina hetzelfde gevraagd. Beiden gaven ze hetzelfde antwoord als jij.” “Mooi dan zijn Severus en ik het eens een keer over iets eens.” Melian snoof “Ik ben serieus Remus.” “Ik ook Melian. Ik kan geen beloftes maken die ik misschien niet kan nakomen.” en daarmee was de discussie ten einde. Melian was zowel boos als bang om Remus en haar broer en beste vriendin te verliezen. Ze kon er niets aan doen en dat frustreerde haar. Remus probeerde haar ervan te verzekeren dat alles wel goed zou komen en dat ze wisten wat ze deden en ze zich niet zo druk moest maken maar dat hielp niet.

”Denk je echt dat Luthien de wereld plat zou branden als er iets met ons gebeurd?” vroeg Christina ineens terwijl ze zich omkleedde. Severus trok een wenkbrauw op “Alleen platbranden? Ik denk dat ze wel meer doet dan alleen de wereld platbranden. Als Luthien klaar is, is er niets meer over van het hele universum niet.” Christina grijnsde maar haar grijns veranderde snel in een bezorgde frons en Severus wist al waar ze aan dacht “Het komt wel goed Chris. Romeo en Alastor zijn keihard, Tops is wellicht een probleem maar ze is een schouwer dus dat zal wel goed zitten, Sirius is al een keer bijna doodgegaan die laat dat geen tweede keer gebeuren... Remus is niet klein te krijgen en onthou die woorden goed want ik zeg ze maar een keer, en wij komen er ook wel uit.” “Ik weet dat Remus niet klein te krijgen is. Na alles wat er is gebeurd staat hij nog steeds overeind. Net als wij. Na alles wat we hebben meegemaakt door de jaren heen staan wij ook nog steeds overeind en ik verdom het om daar iets aan te veranderen al helemaal niet door een stel achterlijke dooddoeners.” Severus knikte goedkeuren “Precies. Dus waarom die bezorgde frons?” “Luthien.” “Met haar komt het ook wel goed.” “Als ze erachter komt dat Sirius ook mee is zal ze erop gebrand zijn te komen helpen.” Severus gromde. Sirius weer. “Dan blijft hij hier.” mompelde hij. Christina schudde haar hoofd “Sirius en Remus zijn samen een veel beter team dan Remus of Sirius apart. We maken meer kans met hun twee samen erbij.” “Dan moeten we maar hopen dat Mel iets bedenkt om haar tegen te houden. We kunnen geen bende tieners ineens in het ministerie hebben.” Christina grinnikte “De bende van ellende.” “Ellende zeer zeker. Dat groepje veroorzaakt meer problemen dan ooit enige andere vriendengroep ooit op Zweinstein...behalve misschien Fred en George Wemel.” “Nou ik weet niet. Luthien en Dane komen aardig in de buurt.” “Ja maar die twee hebben nog nooit Foppe aan hun kant weten te krijgen.” Christina schoot in de lach “Fred en George wel dan?” “De wemels waren de enige die met Foppe konden opschieten en wie hij niet probeerde lastig te vallen. Buiten Perkamentus om dan.” Christina lachte zich een breuk “Geweldig. Ik moet Fred en George dan toch vragen hoe ze dat hebben gedaan.” “Door zoveel mogelijk problemen te schoppen en grappen uit te halen. Foppe kreeg spontaan respect voor ze toen ze een paar jaar geleden, tijdens een van Omber’s inspecties, haar bijna hebben laten verzuipen in een verplaatsbaar moeras.” Christina had hem niet meer. Ze zag zich al helemaal voor zich hoe Omber in een moeras zakte en langzaam zonk tot je alleen die vreselijke roze strik op haar hoofd zag. “Dane en Luthien komen anders behoorlijk in de buurt.” zei ze na een paar minuten van de slappe lach hebben. Severus haalde zijn schouders op “Dane weet meer ravage aan te richten dan de tweeling ooit heeft gedaan. De meeste van hun grappen waren niet schadelijk. Dane heeft een keer mijn lokaal opgeblazen.” “Dat deed hij niet expres hij lette niet op.” “Precies het probleem dus.” Severus en Chris praatte nog na over Dane’s onhandigheid en Luthiens gave om problemen te schoppen en onder een straf uit te komen terwijl Dane meestal moest nablijven. Kyle was er vaak ook bij betrokken en Amber wist niet eens wat strafwerk was. Het was nog maar een paar weken voor de zomervakantie en de tijd begon te dringen. Voldemort was nog steeds een paar stappen op hun voor en had een veel groter leger op weten te bouwen dan ze ooit voor mogelijk hadden gehouden. De orde was in de minderheid en daar waren ze zich allemaal pijnlijk van bewust maar ze moesten iets doen. Ze konden niet lijdzaam gaan zitten toekijken en wachten hoe Voldemort langzaam maar zeker de hele toverwereld overnam. En dus was het tijd voor actie. Het ministerie terug winnen zou de eerste zet zijn. Daarna zouden ze moeten proberen zoveel mogelijk dooddoeners om te leggen of de reuzen zover te krijgen de oorlog aan de tovenaars over te laten, of ze iets beters beloven dan dat Voldemort had gedaan. Hagrid had een poging gedaan met ze te praten maar de dooddoeners waren er ook geweest wat roet in het eten had gegooid. Hagrid was er nog maar net weggekomen... Hoe langer het duurde voor ze iets deden hoe meer ontschuldige mensen er verdwenen, werden gemarteld of vermoord en hoe moeilijk het werd om uberhaupt ook maar een kans te maken om terug te slaan. Het werd tijd voor wat actie en dan wel van hun kant uit.

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.