FanFic.nl

Marry me or die (Draco Malfoy)

Hoofdstuk 25

(Artemis pov)
Het eten smaakt naar niks. Igor stelt me aldoor vragen waar ik irritant van word en Voldemort kijkt me aldoor aan met een gestoorde glimlach. "Lucius. Mag ik alstublieft de rode wijn?" Vraag ik hem beleefd. Zijn ogen kijken me even bang aan maar als hij dan hoort dat ik vriendelijk ben tegen hem, geeft hij glimlachend de wijn aan. "Bedankt." "Artemis, had ik u al niet gezegd dat je niet beleefd moet zijn tegen hem? Hij mag al blij zijn dat hij aan dezelfde tafel als ons mag zitten." Spuugt de lord. Lucius krimpt helemaal in elkaar. "Sorry my Lord." Antwoord ik verontschuldigend ookal vind ik dat ik niets verkeerd gedaan heb. Ik hoop dat Harry Potter, Voldemort snel van kant maakt, ik wil terug in Draco's armen liggen. Eindelijk mezelf zijn, zonder betovering of gif. Natuurlijk moest ik zien dat de Lord me altijd bleef vertrouwen anders zou ik nog vermoord worden ook. Een zachte zucht rolt over mijn lippen. "Ben je moe?" Vraagt Igor. "Ja, best wel." Antwoord ik met een nep geeuw. "Kom, de komende week gaat al zwaar genoeg voor je zijn. Ik toon je u slaapkamer." Zegt hij met een glimlach. Wat verafschuwde ik deze man, lief doen in mijn gezicht, maar me wel tot een vreselijk lot hebben gedwongen, alleen, hij weet niet dat ik het weet. De dag dat Voldemort eraan gaat vermoord ik hem ook, dat is een belofte die ik mezelf nu al maak.

(Draco pov)
Als een zombie loop ik naar de Great Hall. Blaise heeft me gedwongen om iets te gaan eten. Heel goed wetende dat mijn maag alles weer er uit zou gooien, doe ik toch mijn best om te gaan. Misschien kan ik met Artemis praten, want ergens kan ik het maar niet geloven dat ze me dit heeft aangedaan. Als ik de Great Hall binnen ga, zie ik al dat ze nergens te bekennen is. Hierdoor word ik enkel nog wanhopiger.

(Artemis pov)
Mijn kamer ziet er prachtig uit. Het is in de gotische stijl, donkere meubels en een prachtig zwart, ijzeren bed. In het midden van de kamer staat mijn persoonlijke huiself. Mijn eerste cadeau van de Dark Lord. Het is nog een heel kleintje van een halfjaar, maar huiselven zijn blijkbaar snel klaar om aan het werk te gaan. Het staat te bibberen op zijn beentjes van de schrik. Igor had tegen hem gesnauwt alsof hij een vuil stuk stront was. Gelukkig was die boeman nu weg en kan ik even op adem komen. "Wat is je naam kleintje?" Vraag ik hem lief. Hij kijkt me met bange wantrouwige ogen aan, bang dat ik hem elk moment pijn zou doen. "Ik hhhheeebbb nnnogg ggeenn nnnnaaaam, mmmeessteress." Arme huiselven, ze waren allemaal zo bang dat ze stotterden. "Welke naam zou je leuk vinden?" Vraag ik bemoedigend. Ik zie dat de huiself bang slikt en niks durft zeggen uit schrik dat ik met hem spot. "Ik zal even een andere huiself roepen. Misschien weet je dan dat ik je echt niets ga doen. Dobby." Fluister ik. KNAL. Dobby verschijnt voor me.

Reacties: