FanFic.nl

Harry Potter oneshots

Wanhoop en verdriet(Fred en George)

'George, kun jij even bij Fred kijken,' riep Angelique boven het gekrijs uit dat uit de babyfoon kwam. 'Ik ben al weg,' zei George. Ongelofelijk dat zo'n klein kindje zo veel lawaai kon maken, dacht hij terwijl hij de trap op liep. Fred junior lag huilend in zijn bedje. George pakte hem op en zei zachtjes tegen zijn zoon: 'wil je niet slapen?' Hij wiegde Fred wat heen en weer, en geleidelijk stopte die met huilen. Fred greep met zijn kleine handjes naar het haar van zijn vader, die het uitschreeuwde van de pijn toen zijn zoon keihard aan zijn haar trok. Fred lachte en probeerde nu de neus van zijn vader te pakken. Plotseling stopte hij met zijn pogingen. Hij draaide zijn hoofd en greep met zijn handjes in de lucht, alsof daar iets was, maar George zag niets. Fred leek verward. Hij keek van zijn vader naar de plek waar hij blijkbaar iets zag wat voor George onzichtbaar was. 'Papa,' zei hij, terwijl hij naar George wees. Toen wees hij naar de lucht die hij probeerde te pakken. 'Ook papa. Papa met oor.' Ook papa? dacht George. Wat betekende dat nou weer? Zag zijn zoon soms hallucinaties? Voorzichtig legde hij Fred terug in zijn bed. 'Ga maar slapen,' zei hij. Toen liep hij de kamer uit.

De volgende dag zat George op de bank zijn oude fotoalbum te bekijken. Foto's van vroeger, van gelukkigere tijden. Tijden waarin Voldemort aan de macht was, maar ook de tijd dat zijn broer nog bij hem was. Hij keek naar een foto waarop hij en Fred de fopshop openden. Een traan rolde over zijn wang. Waarom moest het zo wreed zijn? Door één spreuk was hij niet alleen zijn tweelingbroer kwijt, maar ook zijn beste vriend, maatje, zakenpartner, en ga zo maar door. George sloeg een bladzijde om. Ook op deze pagina stond een foto van hem en Fred. Deze foto was wel veel later gemaakt. George was zijn oor hier al kwijt. Hij staarde naar het gezicht van zijn broer, en er rolde nog een traan over zijn wang. De bank veerde omhoog. Er was iemand naast hem gaan zitten. Angelique veegde met haar vinger de tranen weg. George gaf haar een klein kusje. 'Papa met oor!' riep Fred junior opeens. George schrok, hij had zijn zoon nog niet opgemerkt. 'Papa met oor!' riep Fred nog een keer. Hij wees naar de foto. 'Fred?' vroeg George. 'Bedoel je Fred?' 'Fred!' riep Fred junior. Nu wees hij naar de lucht. George keek zijn vrouw aan. 'Denk je… Denk je dat hij hem kan zien? Fred bedoel ik.' 'Daar lijkt het wel op,' zei Angelique aarzelend. 'Maar dan… Dan is hij hier nog.' George keek naar de plek die zijn zoon aanwees. Tranen welden op. Hij probeerde ze in te houden, maar het lukte niet. Angelique sloeg een arm om hem heen. Fred junior keek stil naar zijn vader, niet begrijpend waarom die huilde.

Hij verscheen midden in de babykamer. Zijn broer stond vlak naast hem, met zijn zoontje in zijn armen. 'George,' zei hij, ook al wist hij dat George hem niet kon horen. Opeens greep Fred junior naar hem. Zijn handen raakten hem bijna. 'Papa,' zei hij, wijzend op George. Tot Freds verbazing wees Fred junior daarna op hem. 'Ook papa. Papa met oor.' Fred schrok. Hoe kon zijn neefje weten dat hij er was? Zou de kans bestaan, zou het kunnen dat hij hem kon zien? En dat hij dat nu aan zijn vader duidelijk probeerde te maken? George legde zijn zoontje terug in bed. Toen liep hij de kamer uit. Fred verdween ook, maar de volgende ochtend kwam hij weer terug. Hij vond zijn broer beneden op de bank. Hij bekeek het fotoalbum dat ze samen hadden gemaakt, vlak voor zijn dood. Fred ging achter George staan en keek mee. Er rolde een traan over zijn wang, precies op hetzelfde moment dat dat bij George ook gebeurde. Angelique kwam de huiskamer inlopen, met Fred junior in haar armen. Ze ging naast George zitten en veegde zijn traan weg. 'Papa met oor!' riep Fred junior opeens terwijl hij naar de foto wees. 'Bedoel je Fred?' vroeg George. Fred junior draaide zich om. 'Fred!' riep hij. Hij wees naar Fred. Fred schrok. Hij kon hem dus echt zien. Zijn broer draaide ook zijn hoofd in zijn richting. Tranen stroomden over zijn wangen. 'Georgie,' zei Fred zachtjes. Ook bij hem welden de tranen op. 'Georgie,' herhaalde Fred junior. George keek naar zijn zoon. 'Georgie? Hoe kan hij dat weten?' 'Noemde hij je zo?' vroeg Angelique zacht. George knikte. 'Hij… Hij is dus echt hier…' Fred keek naar zijn broer. De tranen stroomden over zijn wangen en hij schreeuwde van wanhoop. Waarom kon hij niet bij hem zijn, met hem praten, hem geruststellen en verzekeren dat het goed met hem ging? Waarom was het zo wreed? Het was hartverscheurend om bij hem te zijn, maar hem niet kunnen zeggen hoeveel het hem speet, dat hij het ook niet zo had gewild, maar dat niemand er nog wat aan kon doen en dat hij door moest gaan met zijn leven. Dat hij gelukkig moest zijn, en moest genieten van alles wat hij deed. Dat hij niet teveel moest treuren om hem. Fred junior keek naar hem met een vragende blik in zijn ogen, alsof hij zich afvroeg waarom zijn vader en een dubbelganger van zijn vader zaten te huilen en te treuren om elkaar, terwijl ze gewoon bij elkaar waren.

Reacties: