FanFic.nl

Harry Potter oneshots

Nieuw begin(Severus Sneep)

'Kijk me aan...' Dat waren zijn laatste woorden. Hij zag hoe Harry's ogen in de zijne keken, maar een paar tellen later werd alles zwart.

Severus Sneep kwam bij en deed zijn ogen open. Hij lag op een wit oppervlak, niet warm en niet koud. Om zich heen was mist. Het enige wat hij kon onderscheiden was het oppervlak waar hij op lag en een hoopje kleren naast hem. 'Beste bezoeker,' klonk er opeens. Severus schrok. Hij keek om zich heen, maar zag niemand. 'Kleed u alstublieft aan en ga daarna naar de trein.' Severus deed maar wat de stem zei. Hij pakte het gewaad naast hem en trok het over zijn hoofd. Het zat lekker. Nu moest hij naar de trein. Hij keek om zich heen. Hoe langer hij keek, hoe meer hij zag. Het leek of de omgeving recht voor zijn ogen gevormd werd. Er verschenen pilaren, een paar stoelen en een vreemd soort huisje. Allemaal wit. In de verte verscheen een trein. Severus liep er naartoe. Zodra hij de trein instapte klonk de mysterieuze stem weer: 'Loop alstublieft naar het scherm recht voor u en vul uw gegevens in.' Severus deed een stap naar voren. Op het scherm verschenen letters. De letters vormden woorden: naam:, woonplaats:, land:, naam ouders:. Severus vulde zijn gegevens in. Toen sprak de stem weer: 'Over de volgende vraag moet u goed nadenken. Uw keuze staat voor altijd vast.' Op het scherm verscheen een vraag: Wilt u terugkeren als geest? Daaronder stonden twee opties: ja en nee. Severus dacht na, maar was vrij snel tot de conclusie gekomen dat hij het nooit zou volhouden als geest. Hij drukte op nee. De trein begon opeens te rijden. Severus viel bijna om door de snelle acceleratie. Hij herstelde zichzelf snel en ging zitten op een stoel, die plotseling was verschenen.

Na ongeveer tien minuten stopte de trein, even plotseling als dat hij in beweging was gekomen. De deuren gingen open en Severus stapte uit. Hij werd even verblind door het zonlicht. Toen keek hij om zich heen. Hij stond op een grasveld met een heleboel bloemen in allerlei kleuren. De lucht was helderblauw met een paar witte wolken die zo zacht en donzig leken dat je erop kon liggen. 'Welkom,' zei opeens een stem. Dit keer was er wel iemand van wie de stem afkomstig was. Er liep een meisje van een jaar of 20 naar hem toe. Ze had lang bruin haar en twinkelende grijze ogen. 'Waar zijn we?' vroeg Severus aan haar. Ondanks dat het meisje onbekend was, vertrouwde hij haar. Misschien kwam het door de omgeving, die ook zo vertrouwelijk aanvoelde, of misschien kwam het doordat de ogen van het meisje zo sprekend op die van Perkamentus leken, al was de kleur anders. 'We noemen het de hemel,' zei het meisje. 'Maar of het nou echt in de hemel is, weet ik ook niet. Ik ben trouwens Rosalie. Maar de meeste mensen noemen me Roos.' 'Severus Sneep,' zei Severus. Roos glimlachte. 'Dat wist ik al.' 'Hoe w' begon Severus, maar Roos praatte door. 'Dit is de plek waar je na je dood naartoe gaat. Nou ja, als je een goed leven had ten minste. Anders ga je ergens anders heen.' 'Waar?' 'Dat weet ik niet. Het is ook niet zo belangrijk, tenzij je daar iemand wil opzoeken. Maar daar heb ik geen behoefde aan.' Severus knikte. 'Het gaat hier wel wat anders dan op aarde. Je kunt bijvoorbeeld alles wensen wat je wilt.' 'Alles?' vroeg Severus ongelovig. 'Nou ja, bijna alles. Geen mensen, dieren of eigendommen van iemand anders. Je kan hier ook geen mensen pijn doen.' Severus keek Roos niet begrijpend aan. 'Hoe kan dat?' 'Ik weet het niet. Zodra je het probeert wordt je tegengehouden. Probeer het maar eens. Sla me maar.' Severus keek naar Roos met een weet-je-het-zeker blik, maar Roos keek vastberaden terug. Hij hief zijn hand op en sloeg. Bijna dacht hij dat hij haar had geraakt, omdat hij door iets werd tegengehouden, maar toen zag hij dat zijn hand op een paar centimeter van Roos' gezicht was. 'Zie je,' zei ze. 'Maar genoeg gekletst, laten we naar je huis gaan. Nou ja, daarvoor heb ik nog een verrassing voor je.' Severus volgde Roos nieuwsgierig. Ze liepen naar de rand van het grasveld. Het gras ging over in steen en er stonden huizen. Ze liepen door een paar straten. Toen stopte Roos bij een huis. Het zag er uit als alle andere huizen en Severus vroeg zich af wat dit huis zo bijzonder maakten dat ze er stopten. Roos belde aan. Er klonk gestommel en er klikte een slot. De deur ging open. Severus schrok en zijn hart maakte een sprongetje. In de deuropening stond Lily Potter, nog precies als hij haar herinnerde: lang, rood haar en amandelvormige groene ogen die hem verbaasd aanstaarden. 'Severus,' zei ze toen. 'Je bent zo ongelofelijk dapper geweest!' Ze gaf hem een kusje op zijn wang. Severus bloosde. Toen kwam ook James naar de deuropening. Hij keek niet naar Severus met zijn gebruikelijke haat. Hij keek zelfs helemaal niet naar hem. Hij staarde naar de grond en fluisterde bijna onhoorbaar: 'Het... Het spijt me. Het spijt me dat ik je vroeger zo gepest heb.' 'Het spijt mij ook,' zei Severus zacht. 'Maar ik... Ik was jaloers.' 'Ik begrijp het,' zei James, nog steeds naar de grond starend. 'Excuses aanvaard.' 'Zijn jullie nu vrienden?' vroeg Lily hoopvol. Severus en James staarden haar ongelovig aan. 'Na hem zo veel jaar gehaat te hebben?' vroegen ze tegelijk. 'Oké, dan. In ieder geval geen vijanden meer. Goed?' Severus en James knikten en schudden elkaar de hand. Toen viel er een stilte. 'Zullen we gaan?' vroeg Roos na een tijdje. Severus knikte. Ze namen snel afscheid van elkaar. Daarna liepen Roos en Severus weer verder. Een paar straten verderop stopte Roos weer. 'Dit is jou huis. Als je vragen hebt kan je gerust naar mij komen.' Ze schreef haar adres op een briefje en gaf dat samen met de huissleutel aan Severus. 'Tot ziens.' 'Tot ziens.' Severus liep naar zijn huis. Hij stak de sleutel in het slot en dacht: zo kan ik wel verder.

Reacties: