FanFic.nl

Adopted By Hazza (Finished)

~Hoofdstuk 24~

Harry Pov.

1 week later

Voorzichtig maak ik de deur open. Ik kijk naar Ruth die giechelt.
‘Shh.’ Lach ik en we sluipen naar binnen. We doen onze jassen en schoenen uit voordat we verder lopen. We laten de tassen staan en rennen door de deur de woonkamer binnen.

Toen ik nog in Holmes Chapel was, had Liam me een appje gestuurd dat we al het geld terug kregen van wat er weg was. Geld uit onze beurs, van de tv, de laptop en een aantal sieraden. In totaal was het iets van €10.00,00 wat we eigenlijk niet wilde aannemen, maar we kregen het toch. Daarvan hebben ze een nieuwe tv en een aantal laptops gekocht. We hebben nog iets van €500,00 over wat we verdelen zodat we nog iets extra’s hebben voor kerst.

‘VERRASSING!’ Roepen we. Niall springt van schrik van de bank.
‘Jezus ik schrik me kapot man!’ Roept Louis boos. Meteen herinner ik me weer de ruzie en dat we het niet eens hebben uitgepraat.
‘Sorry. Kunnen we even praten?’ Vraag ik, terwijl Ruth naar haar barbies rent. Aangezien iedereen alweer terug is, heb ik nu snel een kans. Over een paar dagen is kerst, en is Louis jarig. Daarna gaan we gelijk op tour. Ik wil echt niet dat we met een ruzie kerst moeten vieren, en daarbij kan ik echt geen tour beginnen als iedereen kwaad op me is.

Ik ga op de bank zitten en denk hoe ik alles moet gaan vertellen. Een diepe zucht verlaat mijn mond.
‘Het spijt me. I- ik had nooit de ruzie moeten beginnen.’ Iedereen glimlacht.
‘Het is al goed, we waren aan het wachten tot je het eindelijk zou zeggen.’ Louis vliegt me om de nek waardoor ik omval.
‘Het spijt ons ook. We snappen het wel.’ Perrie glimlacht. Louis laat me los en staat op.

‘Ruth?’ Roept Sophia. Ze kijkt op.
‘Wat is er?’ Vraagt ze voorzichtig.
‘Wil je mee helpen met de kerstboom opzetten?’
‘Een kerstboom?’ Weet ze niet wat een kerstboom is?
‘Ja! Je weet wel, een hele mooie boom met allemaal versiering.’ Ze haalt haar wenkbrauw op.


Mijn telefoon begint te trillen, wat betekend dat het 12 uur is. Ik glimlach en stap uit bed. Ik trek snel een boxer met shirt aan voordat ik zachtjes naar Ruth haar kamer loop. Ze ligt vredig te slapen. Ik zou eigenlijk weer weg willen lopen zonder haar wakker te maken, maar ik heb het haar beloofd. We zouden met zijn alle Louis wakker maken en beneden verder slapen. Bovendien is Ruth er nu zeker van dat de Kerstman haar vannacht iets komt brengen. Ik ben gisteren nog het huis uit geglipt om haar een paar cadeautjes te kopen voor in haar “Kerst sok”.

Langzaam loop ik naar haar toe.
‘Ruth.’ Fluister ik en schud voorzichtig aan haar schouder. Ze opent haar ogen en kijkt me moe aan.
‘Kom, dan gaan we Louis wakker maken.’ Ze glimlacht en komt omhoog.
‘Is de Kerstman al geweest?’ Vraagt ze als ik haar optil.
‘Nee, die komt pas net voor je wakker wordt. Dus moet dadelijk heel snel gaan slapen.’ Glimlach ik. Ze glimlacht. Op de overloop aangekomen staan de anderen, behalve Louis en Eleanor, op ons te wachten. We sluipen de kamer van Eleanor en Louis in en beginnen te zingen.
‘Happy birthday to Louis, happy birthday to Louis, happy birthday dear Tommo! Happy birthday to Louis!’ Louis glimlacht. We geven hem allemaal een knuffel.


‘Kom we gaan naar beneden.’ Zegt Ruth vrolijk en rent weg. We lachen en pakken met zijn alle een aantal luchtbedden. Beneden aangekomen schuiven we de stoelen en de tafel aan de kant waar we 3 tweepersoons luchtbedden neerleggen. We blazen ze op en aan erop liggen. Alleen ik en Ruth passen er niet meer op.

‘Maakt niet uit, we slapen wel op de bank.’ Ruth knikt.
‘Ik ga extra dekens halen.’ Zeg ik en ren naar boven. Ik trek de dekens van Ruth haar bed af en ren terug naar onder. Ik stop Ruth en mezelf in en druk haar dicht tegen me aan.
‘Papa?’ Fluistert ze. Ik kijk naar haar.
‘Wat nu als de Kerstman me vergeet?’
‘Hij vergeet je niet liefje. Echt niet.’ Sophia grinnikt. Ik duw met mijn voet tegen die van haar en meteen is ze stil. Als ze dit nu ook nog moet verpesten kan het niet erger meer worden. Ruth stopt haar gezichtje in mijn trui en valt al snel in slaap.

Ik schrik wakker en duw Ruth voorzichtig van me af zonder dat ze wakker wordt. Ik klim over Sophia heen en zoek naar de verstopplek van de cadeautjes. Ik herinner me weer dat ik ze achter de tv had verstopt.
‘Yes..’ Mompel ik en stop ze in de kerst sok van Ruth. Ik vul de andere ook voordat ik weer terug op de bank ga liggen. Ik pak mijn telefoon en open het gesprek met mijn moeder.

‘Merry Christmas X.’ Stuur ik met een foto van de slapende Ruth erbij.

‘We love U.’ Stuur ik nog voor ik mijn telefoon weer wegstop. Op het luchtbed –nu ernaast- wordt Niall wakker. Ik schiet in de lach.
‘Idioot.’ Mompel ik. Zijn hoofd komt boven de luchtbedden uit en kijkt slaperig om zich heen.
‘Hey.’ Fluistert hij. Ik glimlach.
‘Hey.’

Al snel worden de anderen wakker.
‘is de Kerstman geweest?’ is het eerste wat Ruth vraagt. Ik glimlach.
‘Ja, ik heb hem gezien. Ik moest je een hele dikke knuffel geven.’ Ik sla mijn armen om haar heen. Als ik haar loslaat stapt ze van de bank en rent naar haar kerst sok.

‘Cadeautjes!’ Roept ze vrolijk.
‘Iedereen heeft cadeautjes!’ Giert ze. We staan allemaal op en pakken de cadeautjes eruit. Ruth scheurt het papier eraf en haar ogen worden groot.
‘Nutella!’ Niall glimlacht tevreden naar Liam en Sophia. Ruth houdt een reuze pot Nutella in haar handen.
‘Kom maar hier voordat hij dadelijk kapot valt.’ Ik pak de pot en breng het naar de keuken.

Vandaag gaan we op tour…

Snel loop ik weer terug en kijk naar Ruth die haar volgende cadeautjes heeft geopend. Het is een fotolijstje met een foto van haar, Zayn, Perrie, Hatchi, Teddy, Prada en Tiger.
‘Die ken ik nog!’ Roept ze vrolijk. We lachen. Van Louis en Eleanor ze een foto die is bewerkt in een teken vorm. We maken onze eigen cadeautjes nog open en beginnen dan snel onze koffers in te pakken. Ik pak eerst die van Ruth in en daarna gooi ik snel de halve kledingkast in mijn koffer. De eerste tourbus staat al klaar. Die van Louis, Zayn en Liam. De andere is voor mij, Ruth en Niall.

‘We zien jullie in de square garden!’ Roepen ze voor dat de deur wordt dichtgeslagen. Ruth klimt bij me op schoot en slaat haar armen om me heen.
‘Ben je zenuwachtig?’ Vraag ik en ze knikt. Ik sla mijn armen ook om haar heen.
‘Je hoeft niet bang te zijn. Er kan je niets gebeuren. Je bent de hele tijd Bij Lou en haar kindje en bij Paul. En ik ben dan ook in de buurt, de fans kunnen je niets doen, ik beloof het, echt waar.’ Ik voel haar glimlachen.
‘Is het mooi op het podium?’ Vraagt ze dan. Ik knik.
‘Heel mooi. Misschien kan ik je een keertje mee nemen op het podium, dan mag je het zelf zien.’
‘Vanavond?’ ik knik. Buiten wordt er getoeterd. We staan op en pakken onze koffers. We stappen in onze tourbus en sluiten de deur.
Ruth kijk haar ogen uit. Ze rent door de tourbus en dan naar mij.
‘Vind je het mooi hier?’ Ze knikt hevig.

**

Ik ren het podium af om even naar de wc te gaan.
‘Papa!’ Ik glimlach en geef Ruth snel een knuffel.
‘Wil je nu mee?’ Vraag ik. Ze knikt hevig. Je kunt zien hoe moe ze is, maar dat ze hier al de hele dag al op heeft gewacht.
‘Hally!’ Ik kijk om en zie Lux. Ik glimlach en geef haar snel een knuffel. Ik loop terug naar het trappetje en kijk nog net of de koptelefoon van Ruth goed zit.
‘Echt ophouden, de fans schreeuwen heel hard.’ Zeg ik nog voor ik het podium weer oploop.

‘Zie je wel! Hij ging helemaal niet plassen!’ Roept Zayn en alle fans beginnen te schreeuwen. Ik lach en Ruth bloost.
‘Het is groot hier.’ Fluistert ze in mijn oor.
‘Wat zei je Ruth? LET THE FANS KNOW!’ Roept Liam. Ze kijkt aarzelend de zaal rond. Ik geef haar mijn microfoon en ze houdt het bij haar mond.
‘Het is heel groot hier.’ Zegt ze dan. De fans gillen weer. Er wordt een bordje omhoog gehouden door een fan.

“I LOVE RUTH! BEST SISTER EVER!’ Staat er. Ik glimlach.

‘Zie dat daar?’ Zeg ik en Ruth knikt.
‘weet je wat daar staat?’
‘Nee.’
‘Daar staat dat die fan van je houdt.’ Ze glimlacht. Ik zet haar neer en ze loopt he podium af, na een kort afscheid. We zingen nog een aantal liedjes en nemen dan afscheid voordat het concert dan officieel is afgelopen. We lopen het trappetje af, waar Lou en Paul ons opwachten. Ze hebben een ernstige blik op hun gezicht.
‘Waar is Ruth?’ Vraag ik. Het blijft stil.
‘We konden er niets aan doen! Het ging zo snel! Ze is weg! Weten niet wie het was we konden niets zien!’ Barst Lou uit.
‘Wat?!’ Mijn ogen worden groot. Ze wat? Paniek neemt mijn lichaam over en in begin rond te lopen. Wie heeft haar mee genomen? Wat gaan ze met haar doen? Waar is ze? Vinden we haar terug? Zo ja, levend?
Uit frustratie vliegen mijn handen naar mijn haar en trek eraan.

‘Ben je zenuwachtig?’ Vroeg ik en ze knikte. Ik sloeg mijn armen ook om haar heen.
‘Je hoeft niet bang te zijn. Er kan je niets gebeuren. Je bent de hele tijd Bij Lou en haar kindje en bij Paul. En ik ben dan ook in de buurt, de fans kunnen je niets doen, ik beloof het, echt waar.’ Ik voelde haar glimlachen.

Wat moet ze wel niet van me denken nu? Ik heb tegen haar gelogen! Er kan van alles gebeuren! ‘Verdomme!’ Roep ik en gooi iets waarvan ik de naam van ben vergeten omver.
‘Harry! Even rustig, het komt goed.’ Paul pakt mijn pols, maar ik trek hem los.
‘Hoe lang is ze al weg?’ Vraag ik.
‘vanaf ze het podium af is. We konden niets tegen je zeggen, wan je zou meteen het concert aflassen.’
‘Dit kan niet waar zijn! En jullie zijn niet gaan zoeken? Dit- dit is..’ Ik kijk op.
‘Ik ga haar zoeken.’ Hoe meer ik praat, hoe trilleriger mijn stem wordt. Tranen springen in mijn ogen.
‘Ik ga haar zoeken.’ Ik pak mijn jas en loop weg.
‘Nee! Harry, je kunt niet alleen gaan!’ Iemand pakt me stevig vast.
‘Verdomme, mijn dochter is weg, ik kan niet rustig doen!’ Ik barst in tranen uit. Ik zak op de grond neer.
‘Ik had het haar beloofd. Ik beloofde haar dat er niets zou gebeuren!’ Roep ik.
‘Jay, mark en Tom zijn onderweg naar hier en zullen ons helpen met zoeken. De jongens vertrekken zo meteen naar Ierland voor morgen en wij vertrekken zodra we Ruth hebben gevonden.’ Legt Paul, die voor me op zijn hurken zit, rustig uit.
‘En wat als we haar niet vinden?’ Ik kijk voorzichtig op.
‘Dan gaan we naar Ierland terwijl Mark, Jay en Tom doorzoeken.’ Ik schud mijn hoofd. Dat kan hij me niet aan doen. Ruth is alles wat ik heb tijdens deze tour. Ze heeft me nodig zodra ze gevonden wordt. Ik kan niet naar Ierland zonder haar. Ik laat haar hier niet alleen, nooit niet. Niet in een land. Nergens meer.
‘Ik ga niet weg voordat ik haar heb gevonden, just saying.’ Mompel ik.
‘We zijn er!’ De deur wordt open gegooid. Ik sta snel op en begroet de bodyguards. Vervolgens neem ik afscheid van de jongens die al snel het stadium uit zijn.
‘Hoe gaan we het doen?’ Vraag ik.
‘Nu Ruth weg is, heb jij ook veel kans om gepakt te worden, dus moeten we echt bij elkaar blijven. Ik had zonder dat je het wist een GPS in de jas van Ruth gedaan, dus we kunnen zoeken waar ze is.’ Paul haalt een apparaat tevoorschijn. Ik sta op en kijk met hem mee.
‘Ze is dichtbij de…. Huh?’ Ik kan niet eens kaart kijken, maar zelfs ik weet dat het in de buur is van de Big Ben.
‘Big Ben.’ Mompel ik. We staan op en pakken onze spullen voordat we gaan. Ik voel dat ik begin te trillen. Wat nu als ze het niet overleeft?

‘We zijn er.’ Ik kijk uit het raampje en zie de Big Ben. Trillend stap ik uit de auto. De koude winde snijdt tegen mijn wangen en halen mijn haren door de war. Het boeit me niet veel. Alles wat er nu nog door mijn hoofd gaat, is dat ik Ruth moet redden. Ik wil haar superheld zijn. Haar superman op sokken. Superman die zijn beloftes niet eens na kan komen.
Voorzichtig zet ik een stap. Het gekraak van de sneeuw maakt me bang.
‘Waar moeten we naartoe?’ Vraag ik zacht. Bang dat andere mensen het ook horen, maar aangezien er verder niemand op straat is, is dat vrijwel onmogelijk. Het is al een wonder dat er geen hond op straat is, het is London.
‘Naar Links, het is onder de London Bridge.’ Ik knik en we lopen die richting op.

‘PAPA!’ Ik kijk op.
‘Hoorden jullie dat ook?’
‘Ja, we zijn niet gek.’ Zegt Jay. We rennen op het gegil af. We rennen het trappetje af. Wat ik daar aanschaf, maakt me meteen duizelig. Ik sta meteen stil en probeer te blijven staan.

‘Godverdomme.’ Hoor ik een van de mensen vloeken. Paul en Tom pakken de man op terwijl Jay de politie belt. Ik ren naar Ruth toe en knuffel haar stevig.
‘Auw!’ Snikt ze en meteen laat ik haar los.
‘W- waar?! Waar Ruth!’ Vraag ik in paniek terwijl de tranen over onze wangen stromen.
‘Overal papa! Hij.. Hij deed me pijn! Ik wil naar huis!’ Roept ze en knuffelt me. Haar tranen stromen over haar wangen en hevige snikken verlaten haar mond.
‘Shh, het is oké we gaan zo weg. Shh…’ Ik hoor geschreeuw en klappen. Ruth krimpt in elkaar. Ze laat geluidjes horen uit pure horror.
‘Papa, ik wil hier weg! Ik wil hem niet meer zien! Hij is eng! En doet enge dingen! Papa! Alsjeblieft!’ Roept ze. Vlug maak ik me los uit de omhelzing en pak haar gezichtje vast.
‘Luister Ruth, het is oké, de politie is onderweg, de meneer gaat in de gevangenis, hoor je me? Je bent veilig nu!’ Ze knikt. Ik knuffel haar weer. Het geschreeuw wordt alleen maar harder en Ruth raakt alleen maar meer in paniek wat mij ook niet helpt.
‘Alsjeblieft! Stop! Stop! Sopt, alsjeblieft! Stop het!’ Schreeuw ik hopeloos. Ruth houdt maar niet op met huilen.
‘Harry, ga alvast naar de auto, we komen er zo aan, bel alvast een ambulance voor Ruth.’ Zegt Paul en ik knik haastig. Ik sta op en Ruth gilt.
‘Ruth, wat is er?’ Vraag ik, bang voor het antwoord.
‘Het doet pijn papa!’ Roept ze. Met grote passen loop ik weg. Ik pak mijn telefoon en type het nummer van een ambulance in. Ik leg uit waarom ik een ambulance nodig heb en waar ik ben. Bij de auto aangekomen leg ik Ruth op de achterbank.
‘Ruth kijk me eens aan.’ Ze kijkt me met waterige ogen aan.
‘Wat heeft hij gedaan?’
‘Hij had een stok.’ Ze begint te trillen. Voorzichtig komt ze omhoog. Ze slaat haar armen om me heen.
‘Hij deed vieze dingen. En sloeg me met de stok, de hele tijd.’ Snikt ze.
‘Shh, de ambulance zal er zo wel zijn. Ze zullen je helpen oké?’ Ze knikt.

Ik hoor verschillende sirenes door elkaar. Er komt een ambulance onze kant op en 3 politie auto’s razen door tot de brug. Ambulancebroeders springen uit de ambulance. Ze lopen naar me toe.
‘Hallo.’ Ik laat Ruth los, maar ze houdt zicht stevig aan me vast.
‘Goedenavond.’ De man kijkt naar Ruth.
‘Wat is haar naam?’ Vraagt hij zachtjes.
‘Ruth.’ Hij knikt en zakt door zijn knieën zodat hij op ooghoogte van Ruth zit.
‘Ruth. Wil je misschien heel even naar me kijken en naar me luisteren?’ Vraagt hij liefjes. Ze schudt hevig haar hoofd. Ik ga nu ook op mijn hurken zitten.
‘Ruth, luister even naar deze meneer, hij wil je alleen maar helpen.’ Voorzichtig laat ze me los. De man glimlacht tevreden naar haar.
‘Kun je me misschien vertellen waar je pijn hebt?’ Ze kijkt naar me.
‘Ik heb het koud.’ Zegt ze zacht.
‘Kunnen we niet in de ambulance gaan zitten?’ Probeer ik.
‘Natuurlijk.’ We staan op en voorzichtig til ik Ruth op. We lopen naar de ambulance waar we in gaan zitten. Er zijn nog meer dokters maar bemoeien zich verder niet met ons. De man vraagt veel dingen aan Ruth, maar ze antwoordt ze netjes en eerlijk.
‘En waar heb je nu precies pijn?’
‘Aan mijn neus. En mijn arm. Mijn voet doe ook heel veel pijn.’
‘Nog meer plekken?’ vraag ik voorzichtig en kijk naar haar benen.

Daarna kijkt ik weer naar haar gezicht. Haar ogen zijn rood en behuild. Haar neus is rood van het bloed wat erger lijkt dan het is door de tranen. Ze heeft een lichte schaafwond op haar wang, en haar jas is kapot. Haar broek is gescheurd en ze mist een schoen. Haar haren zitten compleet door de war.

Ze wijst tussen haar benen. De dokter fronst. Alsof het raar is.
‘Wat heeft hij daar gedaan?’ Vraagt hij dan.
‘Vieze dingen.’ Ik pak haar hand. Ze is verkracht. Alweer.
‘Goed. Ik wil even kijken of er niets is gebroken. Kun je je arm en voet nog bewegen?’ Ruth kijkt naar haar pijnlijke arm en probeert het te bewegen. Dan schudt ze haar hoofd.

‘En je voet?’ Alweer schudt ze haar hoofd.
‘Ik wil even naar het ziekenhuis om foto’s te maken, en als het moet wat pijnstillers voorschrijven.’ Ik knik. De man staat op en sluit de deuren van de ambulance. Voorzichtig sta ik op en ga op de brancard zitten. Ruth kijkt naar me kruipt dan op mijn schoot. Ze legt haar hoofd tegen mijn borst.
‘Ik ben bang.’ Fluistert ze. Ik sla mijn armen om haar heen, bang om haar nog meer pijn te doen.
‘Waarom?’ Ze haalt haar schouders op. De man geeft me een deken dat ik over ons beiden heen sla.


‘Bent u verder oké?’ Ik knik.
‘Alleen nogal geschrokken, maar ik heb verder niets.’ Zeg ik zacht. De man knikt.
‘We zullen er elk moment zijn.’ Ik kijk naar Ruth die in slaap is gevallen. Ik ben blij dat de man me normaal behandelt en niet moeilijk doet dat ik beroemd ben. Daar heb ik nu echt geen behoefte aan. Alles waar ik behoefte aan heb is Ruth. Met haar moet alles gewoon goed komen.

Als we bij het ziekenhuis zijn, stappen we uit de ambulance en lopen naar een kamertje. Ik maak Ruth –uit bevel- wakker en we kijken wat er gebroken is. We maken foto’s en uiteindelijk komt eruit dat haar voet zwaar gekneusd is en haar pols met een paar vingers gebroken. Er wordt gips om haar hand gedaan en ze krijgt een steunkous voor haar voet.
‘Ik wil dat Ruth een nachtje hier blijft. Zo kunnen we zien of de voorgeschreven pijnstillers werken.’ Ik knik. Ruth kijkt geschrokken naar me.
‘Moet ik hier blijven?’ Vraagt ze bang. Ik knik en steek een vinger op.
‘Een nachtje maar.’
‘Je vader mag hier bij jou blijven.’ Ze haalt opgelucht adem. We staan op en de man wijst ons een kamertje aan. Ik leg Ruth in bed, maar wilt me niet loslaten.
‘Ik wil niet alleen blijven!’ Snikt ze.
‘Shh, het is al goed. Ik blijf hier, ik moet alleen even naar Paul bellen.’ Ze laat me voorzichtig los.
‘Mag ik daarna naar de jongens bellen?’ Vraagt ze voorzichtig. Ik knik. Ze glimlacht tevreden en gaat liggen. Ik pak mijn telefoon en zoek Paul zijn nummer op.

‘Harry! Eindelijk!’ Ik kijk naar de vloer. Sorry dat mijn dochter voor gaat. Hij moet niet denken dat ik hem altijd zomaar kan bellen als er iets gebeurd…. Nou eigenlijk wel… Maar is het zo raar als ik dan niet oppak?
‘Sorry. Ik wilde even mededelen dat we vannacht in het ziekenhuis moeten blijven. Ruth heeft haar hand gebroken en haar voet is zwaar gekneusd.’ Leg ik uit.
‘Nee. Dat kan niet.’ Zegt hij meteen. ‘Jullie moeten nu naar huis komen.’
‘Hoezo? Ik kan toch niet zomaar het ziekenhuis uit lopen, ze hebben gezegd dat we hier moeten blijven om te kijken of de pijnstillers werken.’ Ik weet dat ik morgen een concert in Ierland heb, maar ik kan er toch niets aan doen?
‘En de fans dan? Je kunt ze niet in de steek laten Harry! Je moet nu komen, anders ben je morgen te laat, Harry!’ Ik schud mijn hoofd.
‘Nee. Dan mis ik maar een concert. Morgen vertrekken we… En als het te laat is, kunnen we toch met het vliegtuig?’
‘En hoe wil je dat dan doen, Harry? Het vliegtuig kan niet zomaar-’ Ik hang op. Ik kan er niet langer naar luisteren. Hoe kan hij zoiets nu zeggen? Als de dokter zegt dat ik moet blijven moet ik toch blijven? De fans redden zich wel. Ook zonder mij.

Langzaam kruip ik langs Ruth in het gigantische bed. Ze kruipt op me en pakt mijn telefoon.
‘Mag ik Zayn bellen?’ Vraagt ze zachtjes waarna ik knik. Ik zoek zijn nummer op en druk op de speaker.
‘Harry! God thank! Hoe gaat het? Hoe is het met Ruth? Is ze oké? Jongens! Hij belt!’
‘Zayn?’ Vraagt Ruth zachtjes.
‘Ruth? Hey, is alles goed?’ Ze kijkt naar me. Is ze bang om iets te zeggen? Schaamt ze zicht ergens voor?
‘Het gaat goed met haar.’ Zeg ik dan. Ik wil niet dat ze bang zijn dat er iets ergs is met haar. Ik ga niets verbergen, ik vertel het pas als we elkaar weer zien.
‘Wanneer komen jullie naar Ierland?’ Vraagt Niall voorzichtig.
‘Ik moet een nachtje in het ziekenhuis blijven, dan mag ik naar huis.’ Legt Ruth uit. ‘En dan komen we naar jullie toe.’ Vul ik aan en glimlach naar haar. We praten nog een tijdje, tot Ruth in slaap valt. Ik neem afscheid van de jongens en probeer zelf ook een beetje te slapen.

De volgende ochtend word ik wakker van geklop op de deur. Ik negeer het en probeer op mijn zij te draaien.
‘Papa? Wie staat er voor de deur?’ Hoor ik Ruth bang vragen. Ik haal mijn schouders op en stap uit bed. Langzaam loop ik naar de deur, omdat ik te moe ben om snel te zijn. Zuchtend maak ik de deur open.
‘Pak je spullen, we moeten gaan. Anders zijn we te laat. Kom op. Jullie kunnen in de tour bus douchen.’
‘Ook goedemorgen Paul, fijn dat je er bent.’ Mompel ik sarcastisch. Ik loop terug naar Ruth en til haar voorzichtig op. We lopen het ziekenhuis uit en stappen in de tourbus. Waarschijnlijk is Niall bij de andere in de tourbus gestapt aangezien die van ons nog hier is. Zijn spullen zijn weg… En zijn geur ook (als je snapt wat ik bedoel #Jehoortzenietmaarruiktzewel).
‘Heb je honger?’ Vraag ik.
‘Mag ik eerst douchen? Alsjeblieft?’ Ik knik. We lopen naar het mini badkamertje waar ik Ruth help met uitkleden.
‘Niet doen!’ Zegt ze in paniek als ik haar truitje vastpak. Ik haal een wenkbrauw op.
‘Wat niet?’ Vraag ik verbaasd. Ze zakt op de grond en begint zachtjes te snikken. Ik slik en ga voor haar om mijn hurken zitten. Voorzichtig pak ik met mijn wijsvinger en duim, haar kin vast.
‘Kijk me eens aan.’ Zeg ik zachtjes.
‘Wat mag ik niet doen?’ Vraag ik nog zachter.
‘D- de meneer deed het ook… E- en mijn echte papa ook.’ Ik schud mijn hoofd.
‘Maar ik doe het niet, ik wil je alleen maar helpen met douchen. Hoor je me? Ik beloof dat ik dat niet zal doen, oké?’ Ze knikt. Voorzichtig doe ik haar kleertjes uit en doe iets om haar arm zodat het gips niet nat wordt. Ik zet de douche aan en Ruth gaat eronder staan. Ik doe een klodder shampoo in haar haren en masseer het een beetje. Vervolgens spoel ik het er weer uit en pak een handdoek wat ik om haar heen sla. Ik zet haar in een van de bunks en pak een stapeltje schone kleren. Ze begint zich aan te kleden, ondertussen dat ik wat te eten maak.

Na 10 minuten komt ze naar binnen gelopen met een handdoek en een borstel. Door de steunkous doet het niet veel pijn als ze loopt. Met moeite klimt ze op de stoel en doet alsof ze de handdoek heel interessant vindt. Als ik klaar ben met het eten droog ik haar haren en borstel ze.
‘Kan ik nu heel even douchen?’ Vraag ik voorzichtig. Ze knikt. Ik geef haar nog een kus voordat ik snel naar de badkamer ga. Snel kleed ik me uit en douche me in 5 minuten. Als ik weer helemaal klaar ben, loop ik weer terug. Maar ik zie geen Ruth.


--------

Jullie haten me nu zo erg :'

CLIFFHANGER!!

Waar denken jullie dat ze is?


Ik wil btw een "Fanfic groep" maken op whatsapp. Geef me een PB met je nummer als je erbij wilt, want ik neem aan dat je je nummer niet zomaar in een reactie gaat zetten. Als ik genoeg nmmrs heb (jullie mogen nog altijd meerdere nmmrs, van jullie vriendinnen ofz) Zal ik zsm een groep aanmaken!

Xxx Nanette


Btw, z'n mega hoofdstuk komt denk ik niet nog een keer :0 tis nog langer geworden als ik dacht omh


Ik weet het nog niet zeker, maar wws komt hetzelfde hoofdstuk zeg maar opnieuw.... vanaf het stukje dat Ruth weg is, in haar POV.... maar dan komt het "vieze" stukje er ook bij... Just saying :'

Reacties: