FanFic.nl

Bleed Forever

Chapter 41

“Zeg niet dat ik jullie niet heb gewaarschuwd.” zei Remus toen de dooddoeners op hen af kwamen lopen waarschijnlijk om hen of gevangen te nemen of te martelen... En Remus had geen zin in beiden opties. Sirius was ineens een stuk minder vrolijk en zijn ogen schoten van dooddoener naar dooddoener waarschijnlijk was hij aan het bedenken welke hij als eerste zou proberen te vermoorden. “Nou we hebben op z’n minst Totelear koud gemaakt. Dat is een voordeel.” Remus keek naar Tops die met haar rug tegen Sirius aanstond, Chris stond met haar rug tegen hem aan, Severus stond naast haar beiden met hun gezichten nog naar Voldemort die hen onderzoekend aankeek maar niets meer zei. “1 dooddoener. Heb je gezien hoeveel er hier nu op ons af komen?” vroeg Alastor nog steeds vloekend. Hij was duidelijk in een beetje een slecht humeur en dat was nooit een goed teken voor degene waar hij zich op zou afreageren. “In plaats van te gaan staan kibbelen, alweer, kunnen we misschien nog een poging doen hier weg te komen?” gromde Romeo die ook de dooddoeners die hen dichter naar elkaar toe dreef in de gaten hield. “Nou, als we dan toch allemaal afgemaakt worden kunnen we dat het beste vechtend doen.” zei Sirius die de eerste was die een vloek op een dooddoener afschoot. De vloek raakte doel, en de echte Rodolphus van Detta vloog enkele meters naar achter tegen een paar van zijn mede dooddoeners aan. Rodolphus bleef roerloos liggen maar zijn dooddoener maatjes krabbelde snel overeind en toen begon iedereen ineens met vervloekingen te strooien. Het waren 10 dooddoeners tegen hun 7 opzich geen probleem zou je denken, behalve dan het ene kleine miniscule probleempje dat Voldemort er ook bij was. Voldemort deed echter zeer weinig, hij vocht niet met zijn dooddoeners mee en stond maar een beetje toe te kijken met een zwijmelende Bellatrix naast zich. Remus kon er echter niet lang bij stilstaan gezien hij werd aangevallen door de echte Dolochov, en door Grafblom. Er vlogen vloeken her en der in het rond en de mensen die normaal op het ministerie werken maakte zich zo snel ze konden uit te voeten, het kon echter niet worden voorkomen dat er een paar medewerkers werden geraakt door rondvliegende spreuken. Remus had geen tijd om te kijken hoe zijn vrienden het deden en of ze nog allemaal leefde hij had het net iets te druk met zijn eigen duel. Echter, zonder enige waarschuwing schoot er een vervloeking langs Remus zijn hoofd die Grafblom recht in zijn borst raakte en Grafblom viel levenloos op de grond. Remus keek snel om wie verantwoordelijk was voor het makkelijker maken van zijn leven op het moment en zag dat de grote domme blonde dooddoener genaamd Waldemar Bijlhout zo heftig met spreuken aan het strooien was richting Sirius dat hij niet keek waar hij ze naartoe schoot en daardoor waarschijnlijk dus Grafblom had geraakt. Sirius moest echter behoorlijk wat acrobatische fratsen uithalen om alle spreuken te ontwijken. Remus werd weer terug getrokken in het duel met Dolochov en kon niet meer naar de rest kijken.
Severus stond rug aan rug met Christina beiden in een duel verstrikt, Chris met Ravenwoud die zo te zien erop gebrand was zoveel mogelijk schade aan Chris aan te brengen en Severus zelf was druk bezig met het tegenhouden van Jeegers zijn vervloekingen. Het was nog een understatement om te zeggen dat het een grote chaos was. Dooddoeners en orde leden die met vloeken strooiden en probeerde elkaar af te maken terwijl Voldemort en Bellatrix op een veilige afstand op hun gemak toe stonden te kijken zonder een vinger te verroeren. Ergens baarde dat Severus zorgen, Voldemort zou nooit zomaar zijn volgelingen rustig hun gang laten gaan met het risico vermoord te worden zonder er zelf iets aan te doen tenzij hij iets van plan was. Severus verlamde Jeegers toen hij de kans had en draaide zich om, om Christina te helpen die ook op dat moment Ravenwoud uitschakelde. Chris keek hem met een veelbetekenende blik aan, een teken dat ze niet zoveel tijd moesten verspillen aan het dueleren en pesten maar direct afmaken en zorgen dat ze weg konden. Voldemort had geen eeuwig geduld en het zou waarschijnlijk niet al te lang meer duren voor hij zich ermee ging bemoeien of Bellatrix erop af stuurde en hoewel Christina dolgraag Bellatrix een stukje kleiner maakte konden ze zich dat nu niet veroorloven. Chris opende haar mond om wat te zeggen maar nog voor ze een woord kon vormen raakte een rode lichtstraal haar vol in haar borst en Chris werd naar achteren geschoten. Severus zijn eerste instinct was naar haar toe rennen maar hij zag dat Remus zich al over haar ontfermde en naar hem knikte ten teken dat ze oké was. Severus richtte zich toen pissed nijdig om naar de verantwoordelijke en kwam erachter dat het Bellatrix was geweest. Daar ging het geduld van Voldemort dus al, Bellatrix deed echter niets behalve haar toverstok op hem gericht houden, ze deed geen poging hem te vervloeken of iemand anders, zelfs Sirius trok haar aandacht nu niet en ze wisten allemaal dat Bellatrix, Sirius net zo graag wilde vermoorden als dat Christina haar wilde omleggen. Zo snel als dat het was begonnen, stopte het vechten ook. Voldemort had een korte zwaai met zijn toverstok gegeven en de dooddoeners staakte hun pogingen zoveel mogelijk schade aan te richten. Remus ondersteunde Christina die langzaam bijkwam en Sirius stond met getrokken toverstok voor hen voor het geval er alsnog een verdwaalde vloek hun kant op zou komen. Voldemort kwam op zijn dooie gemak naar hen toe gelopen met een super griezelige glimlach op zijn neusloze gezicht waar beiden mannen de rillingen van kregen. Voldemort kwam tot stilstand vlak voor Severus. Christina probeerde zichzelf los te maken uit Remus zijn greep maar Remus klemde zijn handen om haar bovenarmen om haar tegen te houden. “Remus Lupos laat me los!” gromde Christina moorddadig zonder haar ogen van Severus en Voldemort af te houden. “Dacht het niet Chris.” Christina probeerde zich uit alle macht los te worstelen en Remus had de grootste moeite haar tegen te houden en was dan ook blij dat Sirius hem hielp en zijn arm om Chris haar heup sloeg en haar tegenhield. Beiden mannen konden Christina enigzins tegenhouden maar ze stribbelde nog steeds uit alle macht tegen.
”Je vrienden mogen vertrekken zonder dat mijn dooddoeners hen iets aan zullen doen. Jij echter, blijft in ruil daarvoor hier.” zei Voldemort zacht tegen Severus wie zijn kaken op elkaar klemde, zijn ogen vernauwde en het liefste Voldemort op de ouderwetse dreuzelmanier een beuk voor zijn hoofd wilde geven. “En dan wat? Vermoord je mij?” vroeg Severus kalm. “Misschien. Misschien ook niet. Dat zal je pas uitvinden als je vrienden weer veilig op zweinstein zijn.” Severus keek over zijn schouder naar Christina die hem bijna wanhopig aankeek en heftig haar hoofd schudde “Waag het niet Severus! Ik laat je hier niet achter.” siste ze woedend terwijl ze nog steeds probeerde Sirius en Remus te lozen. Severus liet zijn blik naar Sirius en Remus glijden die hem beiden ook behoorlijk vastberaden aankeken ten teken dat ze niemand achter zouden laten. Severus echter, had andere plannen. “Best. Maar hun gaan nu direct weg.” “NEE!” Severus negeerde Chris en concentreerde zich volledig op Voldemort. Voldemort liet zijn dooddoeners de weg vrij maken voor de rest. Romeo, Alastor en Tops liepen snel naar Sirius en Remus “Kom op. Sneep heeft zijn keuze gemaakt. Hij geeft ons de kans hier heelhuids uit te komen.” gromde Alastor. Sirius en Remus keken hem beiden ongelovig aan “Ben je serieus Dwaaloog ? Je wilt vluchten?” vroeg Sirius die steeds nijdiger begon te worden. Alle humor uit zijn stem en gezicht was verdwenen. “Niet vluchten. Hergroeperen. We kunnen niets als we allemaal hier worden vermoord. We hebben een nieuw plan nodig.” “Je kan de boom in met je plannen Dwaaloog. Sirius, Remus laat me los!” gromde Christina. Remus en Sirius keken elkaar even aan en keken toen naar Romeo “Dit is onze enige kans. Als we niet weggaan worden we zeker vermoord.” Remus was het er niet mee eens en Sirius duidelijk ook niet. “Doe niet dom jongens!” gromde Alastor nog eens. “Dit word onze dood.” “Dan gaan jullie. Wij blijven.” siste Remus. “De deal is jullie allemaal, of geen van jullie” zei ineens de zachte stem van Voldemort. Perfect. Severus draaide zich om en liep naar de groep discussierende zeikerds. Waarom namen ze nou nooit eens iets normaal aan zonder er moeilijk over te doen. Dacht hij gefrustreerd bij zichzelf. Christina werd losgelaten door Sirius en Remus, en werden vrijwel direct zelf in de houdgreep gehouden door Romeo en Dwaaloog. Christina vloog Severus om zijn hals “Waag het niet Sev.” het huilen stond haar nader dan het lachen en Severus pakte haar armen om ze van zijn nek af te halen. “Dit is de enige manier waarop jullie het er levend vanaf kunnen brengen. Misschien vermoord hij mij wel helemaal niet.” Christina snoof schamper en weigerde botweg om hem achter te laten. Hij knikte naar iemand achter Christina die weer in de houdgreep werd gehouden alleen dit keer door Tops die al haar kracht moest gebruiken om Chris in bedwang te houden. Sirius en Remus hadden zich erbij neergelegd en lieten zich meevoeren door Romeo en Dwaaloog. Christina echter, vocht nog steeds tegen Tops tot Romeo haar kwam helpen. Samen trokken ze Christina weg uit het Atrium en het moment dat ze in het haardrooster stapte, kon Christina nog net een glimp opvangen van Voldemort die een vloek naar Severus schoot, en Sev die door zijn knieeën zakte en op de grond viel. Haar kreet van wanhoop, pijn en angst ging verloren toen ze door het haardrooster tolde.

”PAP!” Remus was nog niet overeind gekomen uit de haard van Minerva of hij werd alweer half aangevallen door Dane en Kyle die beiden ineens voor zijn neus stonden en hem onderzoekend aankeken om te controleren of hij nog heel was. Remus zei echter geen woord en keek echter woedend naar Alastor die na hem het kantoor van Minerva betrad door de haard. Alastor negeerde Remus. Sirius kwam even later en keek al net zo pissig naar Alastor als dat Remus deed. Tops kwam erna, gevolgd door Christina en Romeo. “Chris!” Melian die eerst Remus had omhelsd ook al was hij nog steeds schijnbaar woedend op Alastor, en Romeo, liet hem los en richtte zich op Christina die op de grond zat en ontroostbaar huilde. “Wat is er gebeurd?” vroeg Minerva geschokt “Laat Alastor en Romeo dat maar vertellen.” gromde Sirius woedend en hij beende het kantoor uit. Kyle en Dane keken elkaar verbijsterd aan. “Waar is Severus?” vroeg Melian aan Christina die nog harder begon te huilen toen de naam van haar man viel en Melian trok wit weg. Kyle en Dane keken Remus aan “Is hij-” Remus zweeg, wat al genoeg zei en Dane en Kyle waren beiden doodstil. “Het was onze enige kans.” gromde Alastor die botweg weigerde toe te geven dat het een laffe zet was geweest. “We hadden nooit weg moeten gaan!” viel Remus hem tegen. “En dan hadden we allemaal dood geweest wat had dat voor goeds gedaan?” Remus wilde zijn mond open doen maar voor hij daar de kans voor had vloog Melian hem huilend om zijn hals. Christina had hortend en stotend en nog keihard snikkend verteld wat er was gebeurd. Remus keek Alastor nog eens dodelijk aan “We laten nooit iemand achter. Nooit. Het maakt niet uit wie het is.” gromde hij pissig. Hij wist dat Alastor en Severus elkaar niet lagen maar hij had nooit verwacht dat Alastor een gevecht zou verlaten om zijn eigen leven te redden. Het klopte niet. Ergens klopte er iets helemaal niet. Romeo en Alastor waren niet het type mensen dat zich omdraaide en weg renden in plaats van vol in het gevecht te springen. Het waren Griffoendors, schouwers zelfs. Remus probeerde Melian zo goed en kwaad als dat het ging te sussen en Minerva, Dane en Kyle hadden zich over Christina ontfermt. “Ik denk dat we haar naar de ziekenzaal moeten brengen pap. Misschien kan Madame Plijster haar wat geven om te kalmeren.” zei Kyle ineens toen het duidelijk werd dat het nog heeeeeeel lang zou duren voor Christina weer normaal zou kunnen functioneren. Remus knikte en keek van Alastor naar Romeo en loodste toen Melian het kantoor van Minerva uit terwijl Minerva zelf met hulp van Dane en Kyle, Christina meesleepte richting de ziekenzaal.

Madame Plijster had Chris iets gegeven waardoor ze nu in een soort catatonische staat voor zich uit zat te staren. Remus en Sirius wisten beiden niet wat ze moesten doen, ze hadden eigenlijk moeten blijven... Remus was nog steeds woedend op Alastor en Romeo. Net als Sirius maar zijn grootste zorg was op het moment Melian en Christina. Melian was ook volledig van de kaart “Misschien leeft hij nog. Misschien hebben ze hem niet vermoord. Misschien is hij ontkomen.” Remus probeerde niet eens meer om Melian te laten stoppen met haar ‘misschien dit’ en ‘misschien dat’ het had toch weinig zin. Ze zaten zo een lange tijd in stilte tot Melian in slaap viel naast Christina die nog steeds voor zich uit staarde. Kyle en Dane waren terug gegaan naar de leerlingenkamer van Griffoendor om Luthien en Amber op te wachten als die wakker zouden worden. Wat nooit lang meer kon duren, het drankje zou 8 uur lang werken dus ze zouden elk moment wakker kunnen worden, en inderdaad. Nog geen 10 minuten later vlogen de deuren van de ziekenzaal open en kwam een zeer pissige Luthien binnen. Gevolgd door Amber die al even nijdig was en een eindje achter hen volgden Dane en Kyle weer die beiden op ruime afstand waren gebleven van de twee meiden die duidelijk op oorlogspad waren. “PAP!” brulde Amber boos toen ze Remus in haar vizier had gekregen. Ze begon tegen hem te tieren en te vloeken terwijl Luthien tegen haar moeder aant gillen was. Remus keek Amber echter emotieloos aan en Christina gaf niet eens de indruk dat ze doorhad dat Luthien er uberhaupt was. “Amber.” mompelde Remus ineens waardoor Amber abrupt haar mond hield en fronste “Wat is er aan de hand? Wat is er gebeurd...? Wat in Merlijns naam is er hier aan de hand?!” Remus legde langzaam uit aan Amber waarom ze waren gedrogeerd. Luthien draaide zich als een wervelwind om naar Remus “Waar is mijn vader?” vroeg ze fel. Het was duidelijk dat ze haar vader eens even wilde vertellen hoe zeer ze het ermee oneens was dat ze was gedrogeerd. Remus keek naar Sirius ten teken dat hij het mocht uitleggen, hij was het zat om te blijven vertellen dat Severus waarschijnlijk dood was.
Sirius pakte Luthien haar hand en trok haar een stukje weg van de rest zodat ze enigzins in privé konden praten. Remus en Kyle met hun scherpe gehoor konden echter elk woord horen wat Sirius zei. Je had echter geen scherp gehoor nodig om Luthien’s reactie te verstaan. “Nee!” Remus wilde niet eens omkijken om te zien hoe zijn nichtje instorte net zoals Christina was ingestort maar in plaats van instorten liep Luthien vastberaden op haar moeder af en begon haar door elkaar te schudden “Mam! Hij is niet dood! Ik weiger te geloven dat Voldemort jullie liet gaan alleen maar zodat hij pap kon vermoorden. Dan had hij net zo goed jullie allemaal kunnen omleggen wat is de logica daarin?” brieste ze pissig. Christina gaf echter nog steeds niet de indruk dat ze uberhaupt hoorde wat Luthien zei en Luthien richtte zich toen op Melian en Remus met de meest felle blik die ze ooit hadden gezien “We moeten hem redden.” meldde ze en Remus trok een wenkbrauw op “Hoe weet je zo zeker dat Voldemort hem niet heeft vermoord?” vroeg Melian was was wakker geworden toen Luthien de ziekenzaal in komen denderen. Kyle en Dane keken elkaar even aan. Amber, die wat was afgekoeld na haar aanval tegen Remus en nu op zijn schoot zat, leek zichzelf IN Remus te willen wurmen zodat er zoveel mogelijk ruimte tussen haar en Luthien was en Remus haar schild. “Omdat het nergens op slaat. Waarom zou Voldemort jullie laten gaan maar pap vermoorden? Wat was daar het nut van? Hij had jullie dan net zo goed allemaal kunnen omleggen had hem behoorlijk wat gescheeld. Weer wat minder Orde leden om je druk over te maken dus ik zie de logica niet. Ben ik de enige die denkt dat hij nog leeft?” vroeg ze ongelovig aan Remus. “Nee ik denk dat je best gelijk kan hebben. Maar dan nog Luthien, al zouden we nu een reddingsmissie gaan plannen we hebben geen idee waar hij zou moeten zijn of wat er precies is gebeurd en hoeveel dooddoeners er tussen hem en ons in staan.” zei Remus kalm. Hij dacht diep na, het was inderdaad niet logisch geweest als ze Severus hadden vermoord maar of hij nog echt leefde wist hij ook niet zo zeker. “Jullie hadden hem al nooit achter moeten laten.” siste Luthien bestraffend en Remus keek haar duister aan “Wij wilde hem ook niet achterlaten.” gromde hij gevaarlijk zacht en kalm. Sirius was er ook weer bijgekomen “Alastor en Romeo gaven ons weinig keuze.” het was duidelijk dat beiden mannen niet erg te spreken waren over de twee schouwers die met hen mee waren gegaan en Luthien keek verbaasd. “Romeo en Alastor ?” vroeg ze verbijsterd. Remus knikte kort en Sirius gromde “Ik vond het al zo vreemd. Alastor en Romeo zouden nooit weglopen van een gevecht het maakt niet uit hoe hopeloos het eruit ziet. Ze zouden alles op alles zetten om zoveel mogelijk dooddoeners met zich mee te nemen maar nu gaven ze gewoon direct op toen Severus duidelijk maakte dat hij het prima vond om achter te blijven als dat betekende dat wij veilig weg konden komen.” Remus en Sirius keken elkaar bedachtzaam aan en Melian die ineens weer wat hoop had gekregen wilde opstaan om eens even een hartig woordje met Alastor en Romeo te gaan voeren maar werd tegengehouden door Kyle en Dane die op teken van Remus haar weg versperde. “We kunnen er nu niets aan veranderen. We kunnen nu beter uit proberen te vinden of Severus nog leeft en waar hij dan zit. Van daaruit kunenn we eventueel kijken of we hem daar weg kunnen krijgen. Maar we moeten nu geen overhaaste beslissingen nemen en ook niet teveel verwachten. Wie weet is Severus wel echt vermoord door Voldemort en daar moet je je op voorbereiden Luth.” zei Remus die opstond en tegelijkertijd Amber optilde en haar vervolgens neerzette. Amber keek Luthien aan “Hij zal vast wel okee zijn.” zei ze zacht en nog steeds duidelijk van streek door het hele gebeuren. Luthien keek naar haar neefjes. Dane en Kyle knikte en draaide zich om om op zoek te gaan naar Anna, Revius en Chanelle. Chanelle zou waarschijnlijk nog feest aan het vieren zijn met haar afdeling maar hiervoor zou ze wel even de festiviteiten opzij zetten en meekomen. Kyle pakte de sluipwegwijzer en ze gingen hun vrienden opzoeken.

Severus volgde Lucius met zijn ogen, Lucius liep te ijsberen door de grote eetkamer in Malfoy Manor en leek niet zeker te weten wat hij moest doen. Draco zat op een stoel aan de andere kant van de kamer tegenover Severus en zijn ogen schoten van zijn vader naar zijn oude toverdrank docent en weer terug, Draco was een stuk bleker en magerder dan toen Severus hem voor het laatst had gezien. Draco had toen zijn normale arrogante houding nog gehad en die trotse blik in zijn ogen. Dat was nu volledig verdwenen. Zijn eens zo felle grijze ogen stonden afstandelijk en leken niemand recht aan te willen kijken, zelfs zijn moeder niet die net binnen kwam gelopen. Severus had zijn armen over elkaar geslagen en keek naar de drie malfidussen, alle drie waren ze duidelijk de wanhoop nabij. “Niet dat ik het niet onwijs gezellig vind met jullie hier hoor maar wat is precies de bedoeling? Ik moest achterblijven zodat mijn vrouw en de rest veilig weg konden en voor ik het weet word ik wakker hier in jullie huis omringt door Malfidussen. Ik ken betere manieren om wakker te worden.” zei Severus ineens die de doodse stilte die er heerste zat was. Lucius bleef abrupt stilstaan en draaide zijn lichaam naar Severus alsof hij nu pas doorhad dat hij er ook was. Ja hij was er ook ja. Niet van harte maar daar kon hij nu weinig aan veranderen. Dit was nou eenmaal onderdeel van het plan geweest. “Je bent bijzonder kalm voor iemand die in het hol van de slang is.” mompelde Lucius met een opgetrokken wenkbrauw “Het lijkt bijna alsof je hier wilt zijn.” Severus snoof schamper “Ik kan wel een miljoen plekken bedenken waar ik op het moment liever zou zijn dan hier geloof me maar gezien ik daar nu niet kan zijn moet ik maar genoegen nemen met de gezelschap die ik heb al is dat niet bepaald gezellig.” Draco kon een flauwe grijns niet onderdrukken en probeerde het te verbergen door zijn gezicht te verbergen in zijn handen. “Die bijdehandte opmerkingen zullen je wel snel vergaan Severus.” zei Narcissa met een trieste toon. “En waarom dan wel?” “Omdat ik lekker met mijn nieuwe speeltje mag spelen!” Bellatrix kwam de kamer ingelopen met die gestoorde grijns van haar op der gezicht geplakt. Severus trok nogmaals zijn wenkbrauwen op en rolde vervolgens met zijn ogen “Oh nu is de hele familie compleet wat gezellig.” Bellatrix keek alsof het kerst was en klapte enthousiast in haar handen “Ik mag je niet teveel pijn doen en ik mag je helaas niet vermoorden van de heer maar dat geeft niet ik neem graag genoegen met wat ik wel mag.” Naricssa zuchte even “Je vergeet wat Zus.” mompelde ze geïrriteerd. Ah Narcissa was dus ook niet erg blij met haar oudere zus. Waarschijnlijk wenste ze nu dat Andromeda haar had meegenomen toen ze ervandoor ging. Severus vernauwde zijn ogen “Goed goed. Ik wil informatie Sneep. Over de Orde. Alles wat je weet en ik weet dat je veel weet.” “En wat zorgt ervoor dat je denkt dat ik je ook maar enig informatie geef?” vroeg Severus beleefd. “Oh ik denk dat je weinig keuze heb. Ik ben namelijk uiterst bedreven in Legilimensie.” Bellatrix was schijnbaar vergeten dat hij zelfs de heer van het Duister had weten te omzeilen voor maanden voor zijn dekmantel werd opgeblazen en dat was niet doordat zijn Occlumentie of Legilimensie niet goed genoeg was. Dat was omdat hij het verdomde Perkamentus te vermoorden en mee te vechten met de dooddoeners. Hoe goed hij ook zijn spionage werk had gedaan en hoe belangrijk het ook was geweest dat hij er eigenlijk mee verder was gegaan, de studenten en zijn eigen familie - met name zijn dochter - in gevaar te brengen ging net iets te ver.
Severus glimlachte humorloos “Je doet je best maar Bellatrix.” Bellatrix scheen dat als een uitnodiging te zien en probeerde direct zijn hoofd in te duiken. Severus die zichzelf zo had aangeleerd alles wat ongewenst was buiten te houden had allang een blokkade opgezet en Bellatrix zou daar met geen mogelijkheid omheen kunnen. Voldemort kon het ook niet dus het leek hem onlogisch dat zij dat wel kon maar hij zou geen risico’s nemen. “Ah ik zie dat je nog steeds je oude trucjes gebruikt. Prima. Dan doen we het op de harde manier.” “Ik wist niet dat er nog iets anders was dan een harde manier bij jou Bellatrix. Word je misschien soft?” Bellatrix brulde het uit van woede en schoot de cruciatus vloek af op Severus die zijn kaken hard op elkaar klemde om geen geluid te maken al schreeuwde zijn hele lichaam het uit van de pijn. Hij wist dat dit niet de laatste keer zou zijn dat hij die vloek over zich heen zou krijgen dus hij kon zich maar beter schrap zetten. Draco verliet de kamer, gevolgd door Narcissa en niet heel veel later verdween Lucius ook, hem alleen latend met een gestoorde vrouw die plezier had in het martelen van mensen en extra plezier leek te hebben in het martelen, van hem.

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.