FanFic.nl

Stand Alones

24~Zijn schuld [David Scarzone X Charlotte Tomlinson]

De dag begint al slecht voor het blondharige meisje. Haar wekker loopt niet af, waardoor ze een kwartier te laat wakker wordt. Vervolgens komt ze erachter dat het regent en, na zich grondig te hebben gehaast, mist ze ook nog eens de bus. Om te zeggen dat haar dag goed begon, is dus een misplaatste uiting.

‘Verdorie,’ het meisje pruilt, trekt haar blonde haar naar achteren en bind het samen in een staart.
‘Dit overkomt ook echt alleen mij weer.’ Ze kijkt met boze ogen naar het bordje van de bus, die haar lachend lijkt aan te kijken. Ze haalt haar neus op, hoest en trekt de sjaal dichter om haar keel heen. De herfst heeft zich snel uit te voeten gemaakt en de winter heeft haar plek triomfantelijk ingenomen. De straten zijn besneeuwd en het witte oppervlak wordt onderbroken door de gestaag vallende regendruppels die kuiltjes achterlaten, terwijl ze zelf bevriezen op het koude oppervlakte. De lucht ziet er dreigend uit en vanonder het afdakje kijkt het meisje naar de wolken. Er lijkt onweer in de lucht te zitten.
‘Laat het onweer alsjeblieft achterblijven totdat ik in de zaal zit.’ Het meisje schiet het gebed naar boven, waarna ze uit haar schuilplaatsje de straat opstapt. Ze pakt een muts uit haar tas en plaatst hem op haar hoofd. Vervolgens begint ze te lopen, haar einddoel in haar hersenen gegrift. Haar voetstappen worden gedempt door de sneeuwlaag, net zoals de voetstappen van de jongen die haar volgt.

X

Het meisje hoest weer en grijpt naar haar borstkas. Diep haalt ze adem en zucht dan.
‘Ik moet echt wat medicijnen halen.’ Ze hijst haar tas verder op haar schouder en loopt de hoek om. Opgelucht ziet ze dat de apotheek al open is. Snel schiet ze naar binnen, net zoals de jongen die haar volgt. Hij schuift zijn muts dieper over zijn ogen en schiet het pad naast die van het meisje in. Hij kijkt over de lage schappen heen en volgt het meisje met zijn ogen. Ze pakt een hoestdrank op, bekijkt hem even en zet hem dan weer terug. De jongen volgt haar nog steeds.

Uiteindelijk heeft ze een paar goede medicijnen gekozen en loopt ze naar de kassa. De jongen volgt haar met zijn ogen en neemt een stap dichter naar haar toe. Hij ziet hoe ze haar portemonnee uit haar tas pakt, waarna ze de spullen betaald. Hij ziet hoe ze naar de jongen achter de kassa glimlacht en groene jaloezie maakt zijn weg door zijn lichaam. De jongen achter de kassa lijkt verward te zijn en het meisje zwaait even naar hem. Dan draait ze zich om en verlaat de winkel, terwijl de stalker haar stilletjes achterna loopt.

X

De twee lopen nog een tijdje over straat en de bruinogige jongen beseft dat ze steeds dichter bij de universiteit komen. Hij moet zijn slag dus snel slaan. De jongen slikt en balt zijn handen, het mes tussen zijn linker vingers geklemd. Hij versnelt zijn stap een beetje, blij dat zijn voetstappen worden gedempt door de laag sneeuw op de grond. Het meisje blijft doorlopen. Een kuch scheurt weer door het lichaam van Charlotte en de jongen maakt van de mogelijkheid gebruik om dichterbij te komen. De wind waait nu zachtjes en de kortharige jongen vangt een neus vol van haar parfum. Zijn ogen sluiten voor een moment en een glimlach maakt zijn weg naar zijn gezicht. Het meisje stopt, klapt dubbel en hoest weer. De jongen neemt de laatste stap.
Hij haakt een arm om haar nek en hoort hoe het meisje haar adem inhoudt. Hij laat zijn neus langs haar nek glijden en glimlacht als de geur zijn neus binnen komt.
‘Ik wist wel dat je lekker zou ruiken.’ Het meisje trilt lichtjes en de jongen maakt haar sjaal los.
‘Wa-wat doe je?’ fluistert ze. Haar stem trilt. De jongen antwoordt niet, maar heft het mes langzaam. Onder zijn lippen voelt hij hoe het meisje slikt en hij glimlacht weer.
‘Zo mooi,’ mompelt hij. Het meisje slikt weer en de jongen laat zijn handen langs haar lichaam glijden. Hij pakt een van haar handen en sleept haar mee naar een steegje.

X

Met een lichte glimlach komt de jongen weer uit de steeg. In zijn mouw is het mes verborgen en de bloeddruppels landen een voor een op de sneeuw. Drup drup drup
Hij laat zo een spoor achter, maar dumpt het mes een straat van waar het meisje is achtergelaten. Met het mes en het bloed schrijft hij zijn boodschap in de sneeuw, waarna hij zichzelf laat opgaan in de steeds drukker wordende menigte van de stad.
Ze riep me als een sirene

X

Drie enkele bloeddruppels trekken de aandacht. Ze onderbreken het maagdelijke wit van de sneeuw en de man bekijkt ze met zorgen. Zijn badge glinstert in de winterzon, net zoals zijn wapen. De man wenkt met twee vingers en zijn partner komt naar hem toe.
‘Wat is er?’ De man wijst naar de drie druppels en zijn vrouwelijke partner trekt haar wapen.
‘Denk je dat hij weer heeft toegeslagen?’
‘Daar komen we maar op één manier achter.’ De twee beginnen het bloed spoor te volgen en komen uit bij een steegje. De man slikt even en kijkt naar de vrouw.
‘Moet ik dit alleen doen? We weten dat zijn slachtoffers er niet fraai uitzien.’ De vrouw rolt haar ogen en stapt langs hem heen het steegje in. Even is het doodstil, dan komt ze de hoek weer om.
‘Het is hem.’

X

Aan het eind van het doodlopende steegje licht het meisje. Haar ogen staren levenloos naar de donkere lucht en haar mond is in een eeuwige lach gesneden. Haar blonde haren zijn besmeurd met bloed en in haar keel staan harten gekerfd. Het rode bloed breidt zich nog steeds uit, sijpelt in het wit van de sneeuw en geeft het een gruwelijk aanzicht. Charlotte ligt doodstil en de eerste sneeuwvlokken dwarrelen langzaam naar beneden.

Reacties: