FanFic.nl

Can I start all over? (AF)

.23.

,,Wat zei ik de vorige keer ook alweer over de jury? Dat ze best aardig waren, nou dat neem ik terug.” Zeg ik de volgende dag tijdens de lunch tegen Melina.
,,Vertel mij wat.” Zegt ze mat. We zijn in dezelfde studio als de eerste audities, aangezien we door waren naar de volgende ronde. Het is nu twaalf uur en de afgelopen drie uren waren de zwaarste van mijn leven. Nadat we binnen waren gekomen, hadden we ons gemeld. De jongens en meiden werden apart gezet en uit die twee groepen werden weer clubjes van vijf gehaald. Daarna mochten we per groep binnenkomen bij de jury. Jammer genoeg zat Melina niet bij mij in het clubje. In de juryruimte moesten we op het podium staan, midden in de spotlights. Dat was vreselijk: de jury zei namelijk niks, ze keken alleen maar en ze schreven dingen op de papieren voor hen. Ik had op een gegeven moment echt zin om iets stoms te doen, maar ik besloot me toch maar in te houden. Nadat de juryleden een tijdje lekker naar ons hadden gekeken, gingen de lichten uit en moesten we een voor een de ingestudeerde liedjes zingen. Waar de anderen bij waren en terwijl de camera's draaiden. Ik was als derde aan de beurt en ik voelde me niet helemaal super. De twee meiden voor me waren goed, maar de laatste verpestte het helemaal. Het allerergste was nog dat ze niks zeiden als je klaar was. Ik dacht dat ze me wel zouden gaan afkraken en daar had ik me op ingesteld, maar het was nog erger dat ze gewoon niks zeiden. Niks. Niet 'goed', 'slecht' of 'je bent lelijk'. Ze zeiden op het laatst alleen maar 'Jullie horen het wel als we iedereen gehad hebben'. Daarna mochten we gaan eten in de kantine op de eerste etage. Ik had het gevoel alsof ik op een begrafenis was, niet bij een talentenwedstrijd. Iedereen ziet er een beetje opgebrand uit. Niet echt vreemd natuurlijk, want we hebben een hoop meegemaakt. Melina en ik halen een broodje en appelsap en gaan aan een tafeltje zitten bij het raam.
,,We krijgen in elk geval gratis eten.” Zegt Melina. Ze probeert te lachen, maar het komt er niet overtuigend uit.
,,De poedelprijs,” Zeg ik. ,,Hoe heb je het gedaan?”
,,Waardeloos.” Melina schudt haar hoofd. ,,Ik trok het niet dat we in groepjes van vijf waren opgedeeld.”
,,Balen, hé?” vraag ik. ,,Dan voel jij je gelijk zo'n trien als je die anderen hoort zingen.”
,,Ik denk dat ze willen kijken wie er uitspringt, wie al echt een ster is. Ik wilde alleen dat ik bij wat kleinere meiden in het groepje had gezeten. Ze staken allemaal een paar koppen boven me uit, ik voelde me echt heel klein.”
,,Veel beroemde vrouwelijke popsterren zijn ook klein, kijk maar naar Madonna.” Zeg ik. ,,Je kan beter klein zijn dan enorm, zoals ik.”
,,Nola!” roepen Lindy en Amber.
,,Je bent niet enorm. Nou dan heb je een wat grotere maat dan ik, maar dat wil nog niet zeggen dat je enorm bent. Je bent normaal.” Lindy kijkt me aan en even glimlach ik naar haar. Ze blijft lief.
,,Mag ik erbij komen zitten?” Klinkt een stem van opzij. Ik kijk op en zie een jongen die me vanmorgen al was opgevallen. Hij heeft donker haar dat een beetje overeind staan en hij is super knap.
,,Natuurlijk.”
,,Fijn.” Zegt hij en gaat op de stoel naast Melina zitten. ,,Ik ken hier niemand en ik moet echt even met iemand praten.”
,,Dat gevoel ken ik. Hoe was het in de jongensgroep?”
,,Gespannen sfeertje. Alsof dit al de finale is. Als je nu niet presteert, dan lig je eruit. O sorry, ik ben William.”
,,Melina.” Melina geeft hem een hand. ,,Nola, Lindy en Amber.” Ze wijst ons alle drie aan en we geven William ook een hand.
,,Hoe ging het bij jullie?”
,,Zo moet het voelen als ze je arm eraf trekken.” Zeg ik.
,,En je dan meppen met het bloedende eind.” Maakt Melina mijn zin af. Ik begin opeens te lachen.
,,Nou tot zover mijn dromen over uitverkochte optredens in grote zalen. Ik mag blij zijn als ik af en toe op een bruiloft mag zingen.”
,,Dat weet je niet. Misschien ging het beter dan je denkt. Wat vonden ze van je liedje?”
,,Geen idee. Het scheelde wel dat het licht best fel was, daardoor zag ik de jury tenminste niet zo goed zitten en kon ik net doen alsof ik in de slaapkamer zong. Dat maakte het wat gemakkelijker.”
,,En nu?” vraagt Lindy. ,,Ze hebben nog maar de helft van de kandidaten gezien, dus het zal nog wel even duren voordat ze iedereen hebben gehad.” William knikt.
,,We zullen moeten afwachten. En wachten. En wachten. En een beetje wachten. Daarom klop ik ook bij jullie aan. Anders zit ik de hele middag in mijn uppie. Oké, wil iemand nog een broodje?” We schudden allemaal ons hoofd. Hij staat op en loopt naar het buffet. Melina buigt voorover.
,,Wat een schatje, hé?”
,,Zeg dat wel.” Ik voel me een beetje rot over hoe ik tekeer ging tegen Lindy dat ik er niet echt bij nadenk. Ik kijk Lindy aan. ,,Kan ik je even spreken?” Ze knikt en loopt met me mee. ,,Het spijt me dat ik zo uitviel, ik wil geen ruzie met je.” Zeg ik als we alleen zijn.
,,Ik ook niet met jou en het spijt me dat ik niet geloofde. Je had gelijk, ik had jou moeten geloven.”
,,Dus je hebt Niall gebeld om af te spreken?”
,,Nee, dat kan ik niet.”
,,Waarom niet? Louis is toch uit the picture?” Ze schudt haar hoofd en krijgt tranen in haar ogen. Ik sla gelijk mijn armen om haar heen. ,,Wat is er?”
,,Ik kan het niet zeggen, dan doet hij je wat.”
,,Sorry?! Wie doet me wat?” Lindy begint te snikken en houdt me stevig vast. Ik wrijf over haar rug en troost haar. ,,Lindy, wie doet me wat? Louis?” Ze kijkt me aan en knikt.
,,Hij heeft gezegd dat ik moet doen wat hij zegt anders doet hij jullie wat aan.”
,,Jullie? Ook Melina en Amber?” Ze knikt weer. ,,Wat moet je dan doen van hem?”
,,Alles. Ik moet zijn vriendin zijn, terwijl ik dat niet eens wil. Ik hou van Niall, ik wil hem.”
,,Je moet weg van Louis, als je echt van Niall houdt.”
,,Dat weet ik, maar dat kan dus niet.”
,,Alles kan. Ik help je, want dit kan gewoon niet. Komt Louis vanavond naar je toe?”
,,Ja.”
,,Vertel hem dat je het niet wilt en dat je van Niall houdt, dan zorg ik ervoor dat Niall naar ons appartement komt.”
,,Hoe ga je dat regelen?”
,,Zorg jij nou maar dat je van Louis afkomt, dan zorg ik voor Niall.” Ze knikt en geeft me een knuffel.
,,Dank je wel Nola. Je bent echt de beste vriendin die ik me kon wensen.” Ik glimlach en kijk haar aan. Ik haal de laatste tranen van haar gezicht.
,,Alles komt goed, geloof mij maar.” En na dat gezegd te hebben neem ik haar weer mee terug naar de rest.

Er schijnt een soort gezegde te bestaan dat de tijd te kort is als je haast hebt en te lang duurt als je moet wachten. Ik kijk weer op de klok. Ik zou toch zweren dat er nog geen seconden voorbij is gegaan sinds ik er de vorige keer op keek. Het lijkt wel of de tijd stil staat. We weten inmiddels alles over William. Dat hij negentien is, Ram van sterrenbeeld, waar hij vandaan komt, dat hij drie zussen heeft, dat zijn ouders allebei in het onderwijs zitten en dat hij nu bij een tante logeert. Zijn hobby's zijn tennis, internet en film en hij wilt – heel verrassend – de popmuziek in. Verder speelt hij nog gitaar en piano. Hij weet zo'n beetje hetzelfde rijtje van ons. We hebben een hele poos over de wedstrijd gepraat en wie we dachten dat er straks zou winnen. Het is nog maar halverwege de middag en ik heb het gevoel dat ik William al mijn hele leven ken. Het lijkt erop dat William alles weet over de juryleden.
,,Martin.” Zegt hij. ,,Dat is die oudere man. Hij heeft een radiostation en zit al jaren in de muziek business. Hij schijnt getalenteerde nieuwe bandjes te helpen. Die man met die bril, Paul, is platenproducer. Hij werkt met heel beroemde groepen. En die vrouw, Sara heet ze, is manager.”
,,En wie van die drie is de valserik?” vraag ik.
,,Martin. Ik heb hem al tegen verschillende jongens horen zeggen dat ze zijn tijd verdeden.”
,,Verbaasd me niks. Hij wilde me na de eerste ronde ook niet door laten gaan, maar die andere twee gelukkig wel. Ik vraag me af wat hij vanmorgen over mij op zo'n papiertje heeft gezet.” De klok wijst half drie aan en Melina zucht.
,,Wat zullen we doen? 'Ik zie ik zie wat jij niet ziet?'”
,,Ik zie, ik zie wat jij niet ziet...en het zijn vijftig zenuwachtige mensen.” Zeg ik. ,,Het is wel maf. Eerst was ik nerveus, toen werd ik nog nerveuzer en nu denk ik: wat kan mij het ook schelen?” Op dat moment komt Meike binnen. Ze klapt in haar handen ten teken dat het stil moet zijn.
,,De meiden mogen met mij meekomen naar de grote hal.” Zegt ze. Mijn wat-kan-mij-het-schelen-houding van daarnet is op slag verdwenen. Ik voel hoe mijn maag in een soort knoop veranderde. Ik heb het gevoel dat ik elk moment in elkaar kan storten. Zou iedereen zich zo voelen?

Alle vijftig meiden moeten op het podium op een rij gaan staan.
,,Het is afval-tijd.” zegt Paul, die gaat staan. ,,Sommigen van jullie gaan door naar de volgende ronde. Anderen vragen we niet meer terug. Eerst wil ik even zeggen dat ik vandaag heel wat mensen met talent heb gezien. Jullie mogen allemaal trots zijn op jullie zelf...”
,,Bla, bla, bla.” Fluistert Lindy naast me. ,,Schiet nou op, man!”
,,Ik ga namen opnoemen.” Vervolgt Paul. ,,Als ik klaar ben, wil ik dat die dames een stap naar voren doen. De anderen blijven staan waar ze staan.”
,,O mijn hemel. Laat de marteling vooral nog even duren.” Het namen noemen begint en sommige meiden stappen naar voren. Het is muisstil, want niemand weet of het een goed of slecht teken was als je uit de rij moet gaan.
,,Melina Tearly.” Melina knijpt in mijn arm.
,,Daar gaan we dan, meid.” Fluistert ze voordat ze een grote pas naar voren doet. Paul gaat verder met de lijst met namen. Lindy en Amber moeten ook naar voren en ik word nog steeds niet genoemd. Een meisje uit mijn groep die zo slecht had gezongen, word wel geroepen. O jee, zal dat betekenen dat...? Ik heb het gevoel dat mijn hoofd uit elkaar barst. Zou ik? Of toch niet? Het zal geweldig zijn als... Maar het zou ook betekenen dat Melina, Lindy en Amber het niet hebben gehaald. Niet zo geweldig dus. De spanning is ondraaglijk. Als Paul eindelijk de laatste naam heeft genoemd, gaat Martin staan.
,,Zoals Paul al zei, hebben we vandaag heel wat talent voorbij horen en zien komen. Het was erg moeilijk om een beslissing te nemen. Maar nadat we jullie allemaal hadden gezien en gehoord, is het ons duidelijk geworden dat er mensen bij zijn in wie we niet de Pop Queen zien die we zoeken. Sommigen van jullie bakten er niks van, anderen waren fantastisch. Een Pop Queen moet goed presteren; er niks van bakken kan niet. Grote sterren hebben iets. Ze stralen, altijd, overal. Zo iemand zoeken wij. Dat betekend dat de meiden achteraan...” Hij stopt even en kijkt naar de meiden die achteraan op het podium staan. De moed zinkt me in de schoenen. Ik heb het niet gehaald. Dan lacht Martin en gaat verder: ,,...morgenochtend om negen uur weer hier verwacht worden voor de volgende ronde. Gefeliciteerd, jullie hebben het goed gedaan. Wat de meiden vooraan betreft: bedankt voor jullie komst, maar we vragen jullie niet terug.” Er gaat een zucht van verlichting door de achterste rij, gevolgd door gejuich en gegil en gespring. Iedereen springt om elkaars nek. Ik ga meteen naar de meiden toe en omhels ze.
,,Jeetje, wat balen, meiden.” Zeg ik. Ze halen hun schouders op.
,,Ik wist gewoon al dat ik er niet bij zou zijn. Het ging waardeloos vandaag.” Zegt Amber en Lindy knikt.
,,Ken je dat gevoel dat je weet dat het er niet in zit? Nou, dat had ik dus. Ik was zo zenuwachtig dat het niet lukte.”
,,Ik was helemaal waardeloos, omdat ik niet de jury niet zag, wist ik niet wat hun ervan vonden en daar werd ik zo zenuwachtig van. Maar hé, jij zit er mooi wel bij!” Zegt Melina.
,,Ja.” Knik ik. Maar op de een of andere manier ben ik niet zo blij als ik zou zijn wanneer de meiden er ook bij waren geweest.

Reacties: