FanFic.nl

I thought I was alone - Niall Horan

One

Een kreun verlaat mijn mond. 'Sanne' hoor ik iemand zeggen, ik kijk op. Oh het is mijn beurt... Rustig sta ik op en slof naar de psycholoog. Hij steekt zijn hand uit en begroet me. ''Komt u maar mee.' hoor ik de man zeggen en ik loop achter hem aan. Mensen zeiden dat ik in een depressie zat. Maar dat was niet zo, sinds mijn vader zichzelf omgelegd had en geprobeerd had mij ook te vermoorden praat ik niet veel meer. De psychologen wisten dit maar toch bleven ze doordrammen.
Aangezien mijn moeder was gestorven bij mij geboorte heb ik nu geen ouders meer.. Ik zit dus in een weeshuis. De psycholoog begint met praten en het standaard riedeltje begint weer...

Ik knik klein naar Annelies, de receptionist en loop dan naar mijn kamer. Daar aangekomen laat ik me op mijn bed vallen. Mijn kamergenoot was er niet, die was vrienden maken ofzo. Alleen ik maakte gewoon niet makkelijk contact en ben heel erg schrikkerig. Ook heb ik nog nooit een vriendje gehad. Ik liet mensen gewoon niet zo snel dichtbij komen. Als ik een liedje van One Direction op de radio hoor draai ik de knop harder.

When i'm fat and old,
and my kids think i'm a joke.
Because I move a little slow when I dance.

Ik glimlach klein en nestel me onder mijn dekens.

I can count on you,
after al that we been trough.
Because I know, that you always understand.

Ik sta weer op uit mijn bed en murmel zachtjes de woorden mee op de muziek. Dat was dan iets waarbij ik wel praatte, ik zong graag. Dan kon ik mijn gevoelens even kwijt. One Direction schrijft op een of andere manier áltijd wat ik wil horen... Ik pak mijn laptop uit kast en zet hem op mijn bed. Dan trek ik een vest van de tafel en trek die aan. Ik had het vreselijk koud. Ik ga met mijn rug tegen de muur zitten en pak mijn laptop op schoot. Ik scrol even door het nieuws totdat mijn oog op een bericht blijft hangen;

ONE DIRECTION IN NEDERLAND.
One direction is in nederland deze week om
vrijwilligers werk te verichten in een weeshuis
in de buurt.
Ze zullen de hele maand in nederland verblijven.
Dit is een hele goede daad van de jongens en
heel wat meisjes zijn trots op de jongens.

Met grote ogen kijk ik naar het bericht maar al snel schud ik mijn hoofd. Hoe groot is de kans nou dat ze hier heen komen? Ik tik youtube in de zoekbalk van mijn laptop en zet het liedje 18 van one direction aan. Ik plug mijn box in mijn laptop en zet de muziek op zijn hardst. Ik kijk even naar mijn muur waar een gigantische poster van Niall aan hangt. Dan hoor ik een harde bons op de muur. 'Oeps' mompel ik en draai het geluid zachter. Ik sta op en pak een groot vel papier uit een doos en leg hem dan op mijn bureau. Ik tik met een potlood op mijn kin. Wat, moet ik nou tekenen?...
Ik gris mijn laptop van mijn bed en druk op replay. Dan open ik een nieuw tabblad en ga naar google; Niall Horan tik ik in en meteen zie ik allemaal foto's. Na een tijdje rond zoeken kom ik bij een hele lieve en mooie foto en zet dan mijn laptop op de hoek van mijn bureau. Ik zelf ga op een stoel zitten en dan begin ik met tekenen.

Gefrustreerd gum ik een oog weg. Die stomme tekening lukte maar niet. Ik Zucht diep en laat mijn hoofd in mijn handen vallen. Aangezien ik ook wel weet dat dit geen nut heeft pak ik mijn potlood weer vast en begin maar weer opnieuw met het oog. Als ik een klopje op mijn deur hoor kijk ik op. 'Binnen' roep ik. Dat was vast Annelies die kwam klagen over de muziek. Het stond ook wel heel hard geef ik toe... Ik hoor de deur open gaan en kijk om. Eventjes kijk ik verbaast naar mijn deur. Ik wrijf in mijn ogen maar als de 5 jongens er nog steeds staan gaat mijn mond open, en dan slaak ik een gil. Wat nou als ze me kwamen misbruiken? Ik kijk de 5 jongens angstig aan. 'Rustig maar, we doen je niks hoor' hoor ik Louis zeggen. Ik sta op en loop achteruit naar mijn bed zonder het oogcontact met de jongens te verbreken. Maar dan val ik over iets, vermoedelijk mijn tas, en knal ik met mijn hoofd tegen de bed rand. Ik slaak een gil en dan word alles zwart voor mijn ogen...

Ik open mijn ogen en kijk recht in het gezicht van Niall. Meteen schiet ik overeind en kruip naar het eind van het bed waar ik op lig. 'Rustig alsjeblieft ik doe je niks. Beloofd. Weet je nog wat je naam is?' Hoor ik Niall zeggen. Hij klonk zo... zo bezorgt. 'Eh, Sanne..' mompel ik. Als ik een pijnscheut ik mijn hoofd voel grijp ik meteen naar mijn hoofd. 'Ga nog maar even liggen' Zegt Niall zacht. Hij glimlacht klein naar me. Ik knik klein en ga weer liggen. 'Weet je nog wat er gebeurd is?' Ik hoor Niall's stem en ik hoor dat hij bang of verdrietig is. 'Eh, Nee..' zeg ik zacht en kijk hem aan. Hij krabt even ongemakkelijk in zijn nek en zucht dan diep. 'Nou kijk, eh.. We zijn dus hier in Nederland om wat weeshuizen te bezoeken. En eh we waren dus hier en ik klopte op je deur omdat ik onze muziek hoorde alleen je reageerde niet zoals we dachten en je was bang en toen viel je met je hoofd tegen de rand van je bed..' Niall ratelt maar door en dan zie ik een traan over zijn wang lopen. 'En het is mijn schuld, wat dacht ik wel niet. Ik moet is een keer nadenken' nu begint hij nog harder te snikken. Hij staat op. 'Ik laat je wel even a.. alleen' hoor ik hem stotteren en ondertussen stromen de tranen over zijn wangen. Hij draait zich om en nog voor ik bedacht heb wat ik moet doen staat hij al op de gang...

Reacties: