FanFic.nl

A place called Narnia, You Said?

The funeral and the missing

Onmiddellijk overvalt een gevoel van eenzaamheid me en lijkt de tombe twee maal groter en tien maal kouder dan ze werkelijk is. Ik slaak een diepe zucht, laat mijn hand door mijn haren glijden en plof mistroostig neer op de koude tafel. Ik ril en druk Caspians kleren stevig tegen me aan. Het is stil. Té stil naar mijn zin. Ik hou niet van lege, stille plaatsen. Die zijn te melancholisch. Melancholie is niks voor mij. Ik ben jong en opgewekt. Ik hoor niet op plaatsen als deze.



Hoe vaak ik haar ook vervloekt heb, maar ik mis Londen met haar drukte en haar hoge huizen. En haar inwoners. Vooral haar inwoners. Zelfs Bryan en Robbie. Maar het meest van allemaal, mis ik mijn moeder. En haar verschrikkelijke uiensoep. En de stank van de kat die in ons huis hangt. En mijn bed. Ik mis zelfs de dikke tarantula in de hoek van de woonkamer. Nou ja, kruisspin dan…



Ik herinner me dat ik me net zo voelde op de begrafenis van mijn vader. Een trieste bedoening kan ik je verzekeren. Behalve ik, mijn moeder, een verre tante, wat buren en enkele nieuwsgierigen was er niemand. Hoewel het best veel volk was voor de kapel waar de mis gehouden werd. Moeder en ik waren de enigen die huilden. En toen, haalde die belachelijke pastoor mijn broer nog in zijn veel te droevige teksten. Toen begon het drama helemaal. Ik ben toen snikkend naar huis gerend en heb de rest van de begrafenis gemist. Hoeveel keer ik mezelf daar al voor vervloekt heb.



De twee weken die daarna volgden, zijn waarschijnlijk de ergste uit mijn hele leven.Er werd bijna niks meer gezegd in ons huis. Toen was het er ook stil en leeg. Ik haatte die plek, ik bevond me dan ook veel buitenshuis, in de modderige stegen. En kwam toen als een smerige hond thuis, om een fikse rammeling van mijn moeder in ontvangst te nemen.



Voor ik het weet rolt er een zilveren traan over mijn wang die een hele, zoute rivier met zich meebrengt. Waarom huil ik? Ik mag niet huilen! Niet nu… Woedend gooi ik de kleren van mijn schoot af en wrijf ik bot de tranen uit mijn ogen. Snel en driftig met mijn ogen knipperend begin ik de knoopjes van mijn hemd los te maken. Gehaast maar toch teder trek ik het uit. Tenslotte is het niet van mij. Het is van Aaron. Hij moet het nog kunnen aantrekken, voor het geval hij terugkomt. Hij vergeeft het me vast nooit als ik zijn hemd nog meer ruïneer dan het nu al is.



Ik schiet me snel in Caspians hemd, dat net als Aarons hemden ,hoewel het een paar maten te groot is, geweldig zit. Wanneer ik ook de ‘koninklijke’ broek aan heb, vouw ik Aarons hemd op. Tot mijn grote schrik , vat de stof, zodra ik hem aanraak, vlam. Verlamd door de verassing en de paniek weet ik eerst niet wat te doen. Gek genoeg is mijn eerste reflex het vuur te doven met mijn handen. Het komt niet in me op dat ik me ernstig zou kunnen verbranden. Ik druk mijn handpalm tegen de kern van het vuur aan en tot mijn eigen grote verbazing stopt met branden.



Het hemd is op de plaats waar ik het aangeraakt heb doorweekt. Van de vlam schiet niks meer over. Zelfs geen schroeiplek. Het lijkt alsof er nooit een vlam geweest is en ik het hemd gewoon met eenpunt in een emmer water gedoopt heb. Ongerust staar ik naar de natte plek waar de druppeltjes water één voor één oprijzen, mijn vingertoppen aanraken en erin verdwijnen.



Traag leg ik het hemd neer, alsof het elk moment zou kunnen leven en me zou wurgen. Ik slik en adem kort. ‘Niet bang zijn,’ fluistert een zachte, diepe stem. Een gevoel van vertrouwen groeit in mijn lichaam, en ik weet dat de eigenaar van de stem me niets zal doen. ‘Waarom niet?’ piep ik zonder me om te draaien. ‘Ik heb zojuist iets in lichterlaaie gezet, alleen maar door het aan te raken,’ Daar heb je een punt,’ geeft de stem toe. ‘Het is vreemd, maar je hoeft er niet bang van te zijn,’ Ik richt mijn hoofd op en kijk recht in twee oranje ogen. ‘Aslan?’ vraag ik, hoewel ik dat al weet. De leeuw zegt niks. ‘Ben ik… ben ik gek geworden?’ vraag ik stilletjes me realiserend dat als ik Narnia verzonnen heb, de leeuw ook niet echt is.



‘Nee, je bent niet gek,’ zegt de leeuw vriendelijk. ‘Wat is er dan met me aan de hand,’ smeek ik om meer informatie. ‘ Je bent een Alyde,’ deelt Aslan mee, alsof dat de normaalste zaak van de wereld is. ‘Ik ben een Wat?’ vraag ik luider dan de bedoeling is, maar dat kan me niet veel schelen...

Reacties: