FanFic.nl

Can I start all over? (AF)

.24.

Jordan en ik komen aan bij de busstop. Jordan gaat dit keer wel mee, aangezien Melina bij Liam is en Amber bij Harry. Ik dacht dat Lindy Louis gisteravond de waarheid ging vertellen, maar ze zijn niet over Niall begonnen. Heel raar allemaal, maar vanavond hebben ze weer afgesproken, dus dan maar ervoor regelen dat Niall vanavond ook wil komen. Gisteren wilde hij niks met Lindy te maken hebben, ik moet en zal zijn gedachten veranderen.
,,Het duurt nog een kwartier voordat de bus komt.” Zeg ik en raak licht in paniek.
,,O nee!” roept Jordan. ,,Dat is daar niet aan gedacht heb! Er rijden minder bussen op zondag. Maar...we zouden het nog moeten halen.” Ik probeer rustig adem te blijven halen en herhaal de tekst van mijn lied in mijn hoofd. Als ik zenuwachtig werd moest ik van de meiden Emma's 'schud-alles-lekker-los'-truc doen. Sommige mensen kijken me heel raar aan. Gelukkig komt de bus er net aan op dat moment. ,,We halen het wel.” Zegt Jordan, terwijl hij op zijn horloge kijkt. ,,Probeer een beetje te relaxen.” Pfiew, we zijn tenminste op weg. Ik zal het gaan halen.

Na een tijdje stopt de bus.
,,Wat is er aan de hand?” vraag ik aan de chauffeur als ik de stop na een minuut te lang vind duren.
,,Dit is het eindpunt. Allemaal uitstappen, alsjeblieft. Op de hoek kunt u overstappen op een andere lijn.”
,,Wat bedoelt hij?” vraag ik aan Jordan.
,,Dat we als gekken moeten rennen naar de studio. Kom op!” Hij zet het op een hollen en ik volg hem. Ondertussen kijk ik op mijn horloge.
,,We halen het niet!” piep ik.
,,Misschien wel!” Om twaalf over negen sta ik bezweet op de trap bij de studio. ,,Ik zie je hier straks weer. Ga maar gauw naar binnen.” De hal van de studio is leeg. Geen kip te bekennen. Ik loop op de gok naar een ander deel van het gebouw en duw de deur open. Iedereen kijkt naar me. Ook Martin. Hij kijkt niet blij. De jongens en de meiden zijn weer gescheiden en de jury loopt tussen de twee groepen heen en weer. Halverwege de middag heb ik mijn buik goed vol van het hele gedoe. Martin moet me echt constant hebben. Na een preek over te laat komen, waar iedereen bij was, maakt hij van elke gelegenheid gebruik om me lekker uit te kafferen.
10.00 uur: ,,Het klinkt alsof je met de radio meezingt.”
11.10 uur: ,,Je zingt alles op dezelfde manier, Nola. Begin zachtjes, bouw het op. Laat wat emotie horen. Het lijkt nu net of je zingt 'Ik heb vanochtend een boterham met hagelslag gegeten'. Dat is saai.”
12.00 uur: ,,Haal eens adem, Nola. A-dem.”
13.30 uur: ,,Dat lijkt nergens op, begin maar opnieuw.”
14.15 uur: ,,Je zingt zo gespannen als een rietje. Laat het uit je buik komen, niet uit je keel.”
15.00 uur: ,,Kom op nou, Nola, doe eens je best.”
Naarmate de dag vorderde word het steeds erger en na een tijdje heb ik het zelfvertrouwen van een geplette kakkerlak. Aan de andere kant word nu duidelijk wie echt goed is en wie niet.
,,Ze zeggen dat er vandaag weer twintig weg moeten.” Fluistert een blond meisje als we met z'n allen rond de piano staan. ,,Tien jongens en tien meiden.”
,,Als het meezit hoor ik daarbij.” Fluister ik terug. Ze kijkt me vreemd aan, maar ik meen het. Ik had het nu leuk kunnen hebben met de meiden, maar in plaats daarvan zit ik opgesloten met een heleboel mensen die ik niet ken en moet ik allerlei geestelijke en lichamelijke kwellingen doorstaan. We hebben solo moeten zingen, in groepjes, nog een keer solo maar dan met pianobegeleiding... Ik ben doodmoe en mijn voeten doen zeer, want we hebben ook nog dansles gehad. Het is gewoon niet leuk meer. Ik voel me zo alleen. Hoewel William ook is doorgegaan naar deze ronde, heb ik nog geen kans gehad om even met hem te kletsen. De jongens zitten al de hele dag in een andere zaal. Ik had gehoopt hem tijdens de lunch even te zien, maar hij was druk aan het oefenen met een stel andere kandidaten.

Tijdens de middagpauze besluit ik Melina te bellen op mijn mobiel.
Hé Pop Queen, hoe gaat ie?
Haal me hier alsjeblieft weg! Melina en de ander meiden lachen. Oké, ze heeft me op luidspreker, maar dat maakt me niks uit. Nee, ik meen het. Het is echt afschuwelijk vandaag. Een marteling, waar zitten jullie?
In een heel gaaf winkelcentrum, je zou het hier fantastisch vinden.
Wacht even een halfuurtje op me, waar spreken we af?
Hoezo? Is het afgelopen?
Nee.
Lig je eruit?
Nee.
Waarom ga je dan weg?
Dat zeg ik toch, het is een hel hier. Ik kan het niet, Mel! En die Martin zit me al de hele dag te treiteren. Het word even stil aan de andere kant van de lijn. Ik hoor dat Melina iets tegen Zayn zegt. Twee minuten later krijg ik hem aan de telefoon.
Je bent gek, Nola. Je bent al zover gekomen, je geeft nu toch niet op?
Maar je begrijpt het niet... Ik krijg Lindy nu aan de lijn.
Waarom wil je nu stoppen, Nola? Je ging er toch voor?
Weet ik, maar het stikt hier van de mensen die veel beter zijn dan ik. Het is hier echt heel vreselijk. Ik win toch niet, dus waarom zou ik het dan nog verder proberen? Ik hoor Amber zuchten en daarna krijg ik haar aan de lijn.
Echt jij weer. Ik had het kunnen verwachten.
Wat bedoel je?
Opgeven als het moeilijk wordt. Je ziet het echt niet, hé? Dat je heel goed bent, bedoel ik. Je bent gewoon bang dat je afgaat, dáárom wil je nu terugkrabbelen. Je bent bang dat je faalt, bang dat ze je niet goed vinden. Zo kom je natuurlijk nooit ergens. Ik weet even niet wat ik moet zeggen. Zoiets heeft Amber nog nooit tegen me gezegd.
Maar dat is het niet alleen. Ik ken hier ook niemand.
Je kent 'Lekker ding' William toch? Ga hem zoeken en klets met hem.
Wie is William? Hoor ik Zayn op de achtergrond vragen.
Hij is met andere dingen bezig. En nou ja, jullie en ik waren samen hieraan begonnen. Dat was leuk. En nu...
Je moet ons niet als excuus gebruiken, Nola.
Dat doe ik ook niet. Maar jullie weten hoe het gisteren was. Waarom zou ik dit mezelf aandoen als ik weet dat ik toch geen schijn van kans heb?
Je hebt wel kans, Nola! Lindy heb ik nu weer aan de telefoon. De telefoon van Melina gaat ook van de een naar de ander. Je bent goed en misschien win je zelfs, maar dan moet je nu ophouden met jezelf zielig vinden. Ik voel de tranen branden in mijn ogen.
Je snapt het niet, Lindy. Zeg ik en dan hang ik op. Ik voel me ellendig. Ik dacht dat mijn vriendinnen me wel zouden begrijpen. Ik graai in mijn rugzak naar een pakje zakdoekjes en als ik opkijk zie ik William opeens op me afkomen. Ik snotter hard en lach, zodat hij niet zou zien dat ik bijna in tranen was. Hij gaat naast me zitten.
,,Heftig dagje, hé?” Ik knik. ,,Volgens mij gaan er vandaag heel wat mensen sneuvelen.”
,,Denk je?”
,,Ja.”
,,Volgens mij zit ik daar ook wel bij.”
,,Beetje down?” Ik knik.
,,Het is hier waanzinnig koud en ik ben zo moe.”
,,Ik denk dat niemand goed heeft geslapen. Daarom is iedereen zo knorrig. En dan geeft die jury ook nog steeds van dat fijne commentaar.”
,,Vertel mij wat. Die Martin is echt de hele dag al vervelend tegen me.”
,,Niet alleen tegen jou, hoor. Dat doet hij tegen iedereen. Ik denk dat ze proberen te kijken hoe sterk je in je schoenen staat. Ik bedoel: dit gaat ergens om. Als je deze wedstrijd wint, moet je wel tegen een stootje kunnen. Daarom proberen ze nu iedereen uit. Dan weten ze wat ze aan je hebben als je de wedstrijd wint.” Opeens herinner ik me iets wat mijn vader heeft gezegd. 'Succes bestaat voor de helft uit talent en voor de helft uit doorzettingsvermogen.' ,,Zo is het maar net.” Zegt William. ,,Maar goed, ik ga weer repeteren. Ik zie je straks nog wel.” Ik kijk om me heen. Het is waar. Iedereen ziet er neergeslagen uit, niet alleen ik. Het heeft wel geholpen dat ik even met William heb gepraat. Ik voel het vuur weer een beetje terugkomen. Dus ze proberen ons uit? Dan zal ik ze wel eens even laten zien wie hier sterk in haar schoenen staat. Ik sta op om mijn gezicht op te frissen met koud water.

In de wc tref ik dat blonde meisje, die tegen me fluisterde, huilend aan.
,,Hoi.” Zeg ik en ik sla mijn arm om haar heen.
,,Sorry.” Snikt ze. ,,Het is alleen...”
,,Ik weet het. Heftig dagje, maar laat ze je niet klein krijgen hoor. Ik zat daarnet te praten met een vriend van me en volgens ons proberen ze uit te vogelen wie hier tegen een stootje kan en wie niet. Je moet het je niet aantrekken. Je deed het zó goed vanmorgen. Je bent echt een uitblinker. Je moet nog even doorzetten, het wordt heus wel weer leuker.”
,,Denk je? Ik wilde er eigenlijk net tussenuit piepen.”
,,Had ik ook, maar we gaan ze eens even een poepie laten ruiken. Je bent hartstikke goed – je moet nu echt niet weggaan.” Ze glimlacht wazig naar me.
,,Bedankt. Ik vond jou trouwens ook goed. Veel beter dan een hoop anderen. Ik ben Emily, of wist je dat al?”
,,Ik ben Nola.” Zeg ik en geef haar mijn arm. ,,Kom op, we gaan eens even ons vrouwtje slaan.” De rest van de middag vliegt voorbij. Als een van die juryleden een kritische opmerking maakte, nam ik die niet meer persoonlijk. Ik wilde juist nog harder mijn best doen. Ik luisterde er goed naar, maar in plaats van dat ik dacht 'zie je, ze moeten me niet', dacht ik nu 'hoe kan ik dat gebruiken om me nog beter te maken?' Ha, ik ben al bijna professioneel, geen dromer, geen nepper. Ik kan dit. Aan het eind van de groepszang aan de piano, neemt jurylid Sara me apart.
,,Goed gedaan, Nola.” Zegt ze. ,,Ik heb je de hele dag in de gaten gehouden en ik vond dat je het goed deed. Ik weet dat Martin het je soms erg moeilijk maakt, maar je hebt je er niet door laten kisten. Je moet ook niet bang zijn voor kritiek: het is bedoeld om je te helpen, niet om vervelend te doen. Voor veel mensen was het vandaag te zwaar. Die zijn nu al uitgeschakeld. Dat is begrijpelijk, maar het is niet erg om te vallen. Het is alleen erg als je niet meer op wilt staan. Ik heb gezien dat Martin je er een aantal keer flink van langs gaf, maar jij krabbelde daarna steeds weer overeind. Dat is precies wat we zoeken. Het lijkt misschien wel allemaal rozengeur en maneschijn, popster zijn, maar dat is het niet. Als je deze wedstrijd wint, krijg je de pers en heel veel publiek over je heen. Daar moet je tegen kunnen. En we willen er zeker van zijn dat onze winnaars dat aan kunnen.”

Als ik later hoor dat ik bij de laatste vijftien meiden zit, voel ik me geweldig. Er is niets wat me nu nog kan tegenhouden. Ik ga er nu echt voor. Ik zal ze allemaal laten zien wat ik in huis heb. Melina, Lindy, Amber, Zayn, Harry, Louis, Liam, Niall, mam, pap... ik mag dan wel een dromer zijn, maar ik weet ook hoe ik mijn dromen moet waarmaken.

Reacties: