FanFic.nl

Harry Potter oneshots

Missie(Bellatrix van Detta)

Ze liep door de dreuzelwinkelstraat. Ze had de capuchon van haar lange zwarte mantel over haar hoofd getrokken, zodat je haar gezicht niet kon zien. Het stortregende en onweerde, waardoor er weinig mensen op straat waren, maar ze wist dat er hier veel mensen waren. Een paar minuten geleden had het namelijk nog niet geregend. Toen was de straat vol mensen geweest, die de winkels in waren gevlucht toen de lucht donkerder werd en de druppels begonnen te vallen. Ze liep naar de grootste winkel, waar waarschijnlijk ook de meeste mensen waren. Ze had de mensen nodig. Ze had een duidelijke opdracht gekregen van haar geliefde meester: breng zo veel mogelijk mensen mee. Het liefst dreuzels, maar tovenaars en heksen mochten ook, als ze maar niet bij hem hoorden. Ze was bij de winkel aangekomen. Het was een warenhuis, dat bijna twee keer zo groot was als de andere winkels in de straat. Ze sprak een antiverdwijnselspreuk uit en ging toen naar binnen. Zoals ze al verwacht had was de hele winkel vol mensen, die verbaasd opkeken toen ze de vrouw zagen binnenkomen. Ondanks dat ze van buiten kwam, waar de regen met bakken uit de lucht viel, was ze niet nat. Ze keek in het rond en deed haar capuchon af. Een bos woest zwart haar kwam tevoorschijn. Ze keek nog een keer naar alle mensen, maar niemand leek haar te herkennen. Dat maakte het een stuk makkelijker. Ze haalde haar toverstok tevoorschijn. Nog steeds niemand die bang leek of in actie kwam. Alle mensen keken naar haar en vroegen zich af waarom ze een takje onder haar mantel had verstopt. Met een nonverbale spreuk maakte ze een muur die de winkel in twee ongelijke helften verdeelde. De dreuzels keken verschrikt op. Ze stond zelf in het kleinste deel. De mensen keken nog steeds naar de massieve muur die zomaar ineens verschenen was. Niemand lette op haar. Ze verlamde geluidloos een paar dreuzels. De anderen keken om. Toen ze de bewusteloze mensen zagen volgde paniek. Nog steeds lette niemand op de rare vrouw met het stukje hout in haar hand. Ze verlamde nog meer mensen. De nog niet bewusteloze mensen raakten nog meer in paniek. De vrouw lachte. Een vreugdeloze lach, die alle mensen kippenvel deed bezorgen. Ze verlamde de laatste mensen. Ze was nu de enige die bij bewustzijn was aan die kant van de muur. Aan de andere kant van de muur stonden de mensen bang te luisteren of er nog meer geschreeuw zou komen. De vrouw toverde een groot touw en bond alle dreuzels aan elkaar vast. Toen hief ze de antiverdwijnselspreuk op. Ze pakte het touw vast en verdwijnselde, de bewusteloze dreuzels met zich mee trekkend.

Ze verscheen op een heuvel, waar haar meester al op haar stond te wachten. 'Goed zo, Bella. Je hebt je missie volbracht,' zei hij met zijn zachte, sissende stem. 'Het was geen moeite, heer. Voor u doe ik alles.' 'Roep de rest,' zei de slangachtige man. Ze drukte haar vinger tegen de tatoeage op haar onderarm. Het was tijd voor actie.

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.