FanFic.nl

Can I start all over? (AF)

.29.

Lindy, Melina en Amber zijn ontzettend lief voor me als ik die zaterdagavond terugkom in het appartement. Emma, die er ook was samen met Jordan zegt dat er nieuwe kansen zullen komen en dat ik in haar appartement mocht logeren wanneer ik maar wilde. Het meeste van wat ze zeiden gaat langs me heen. Ik ben verdoofd.
,,Ik krijg ook niet elke opdracht waar ze me op af sturen.” Zegt Emma. ,,Maar in deze business moet je leren dat je die dingen niet persoonlijk moet opvatten. Het heeft niks met jou te maken, ze zoeken gewoon een ander type of een andere stem. Er komt wel iets anders. Ik weet zeker dat je uiteindelijk komt waar je wilt zijn, Nola.”
,,Het is een hard wereldje,” Begint Jordan. ,,Soms win je, soms verlies je. Maar je moet de moed niet opgeven. Ik heb ook vaak genoeg met tegenslagen te kampen gehad, hoor, in het begin.” Het lijkt erop dat iedereen wel zoiets heeft meegemaakt, maar toch is het anders als het om jezelf gaat. Ik weet niet of ik het vol kan houden in zo'n wereld waarin je telkens weer onderuit kan gaan. Lindy geeft me een dikke knuffel en Melina komt met een kopje thee aanzetten, alsof dat helpt. Ik vind het vooral erg dat iedereen zo lief voor me is. Het lijkt wel alsof ik ziek ben en een voorzichtige behandeling nodig heb. Ik ben niet ziek. Ik ben verdoofd. Leeggelopen. Teleurgesteld.
,,Mijn vader heeft gelijk.” Zeg ik terwijl ik een slokje thee neem.
,,Hoe bedoel je? Wat heeft hij tegen je gezegd?” Lindy kijkt me aan.
,,Mijn vader had gelijk dat hij zijn droom opgegeven heeft en een normale baan heeft gezocht. Hij bespaart zichzelf een hoop teleurstellingen.”
,,Nola, jij en ik krijgen allebei nog zat kansen.” Zegt Melina. ,,Bovendien heb ik de moed niet opgegeven. Ik werk nu dubbel zo hard om te bereiken wat ik wil.”
,,Mijn droom is veranderd in een nachtmerrie.” Opeens word het me allemaal te veel. Ik praat over de wedstrijd alsof die al honderd jaar geleden heeft plaatsgevonden. Ik ben doodmoe en ik voel een huilbui aankomen. Ik wil weg, de meelevende blikken van mijn vrienden ontwijken en hun goedbedoelde woorden van troost. Ik ga naar mijn kamer en doe de deur op slot. Er zit nog maar één ding op. Dat zal de pijn wat verzachten... Ik zet mijn stoel bij mijn kledingkast, ga erop staan en haal de dozen met chocolaatjes te voorschijn die ik voor mijn verjaardag had gekregen. Chocola. Vijf hele dozen. Ik doe de eerste open en stop ze achter elkaar in mijn mond. Het lijkt wel of ik in weken niet heb gegeten. Nou ja, dat is ook wel een beetje zo. Ik heb geen calorierijke dingen meer gesnoept en waarvoor? Al dat stomme gedoe waar ik mezelf in heb gestort. Stommeling. Je uiterste best doen en wat krijg je er uiteindelijk voor? Helemaal niks.

Tien minuten later vind ik dat ik nog wat anders nodig heb. Ik maak de deur open, sluip naar de keuken en vind een grote kan slagroom. Ik neem de kan mee naar mijn kamer en doe op elk volgende chocolaatje een flinke dot slagroom. Achter elkaar gaan ze naar binnen. Die stomme Martin ook, die moest me vanaf het begin al niet. En die achterlijke Madison en haar even stomme vriendinnen, die zijn natuurlijk wel door. Grr. Ik háát mijn leven. Net als je denkt dat het leuk wordt, komt er wel ergens een grote bulldozer vandaan die je helemaal platwalst. En wat stom dat ik me er zo in heb gestort. Ik, die iedereen 'goed advies' gaf, die zo positief wilde blijven... Ze lachten me natuurlijk allemaal achter mijn rug uit. En ik haat school en morgen moet ik er weer naartoe. Dan zal je ze horen: 'Daar heb je Nola, die dacht dat ze die wedstrijd wel even kon winnen. Pfff, wat dacht ze wel niet? Wij wisten vanaf het begin al beter.' Nee, het zal nooit wat met mij worden. Mijn kansen zijn verkeken. Nadat ik driekwart van alle chocolaatjes en de hele kan slagroom heb opgegeten, begin ik me een beetje raar te voelen. Ik kreun en ga op mijn bed liggen. Er word op de deur geklopt.
,,Nola?” hoor ik Amber.
,,Ik ben er niet.” Zeg ik. ,,Laat me met rust. Ik wil met niemand praten.”
,,Zayn is hier voor je.”
,,Zeg maar dat ik naar Timboektoe ben verhuisd.” Zelfs met hem wil ik niet praten. Wat moet hij nou tegen me zeggen? Hij heeft het al wel geprobeerd. Vanaf het moment dat ik terugkwam in mijn appartement stond mijn telefoon roodgloeiend. Iedereen wil weten hoe het ging: Harry, Niall, Liam, Jordan, Emma, Zayn... Zelfs Louis, maar met hem praat ik niet meer. Ik negeer hem volledig en dat zou de rest ook moeten doen. Die stomme weddenschap ook. Voor Lindy, Melina en Amber was het misschien een lolletje. Ik heb wel eens gehoord dat iedereen één moment beroemd is in zijn hele leven. Nou, mijn moment is al geweest. Hier moet ik het mijn hele leven mee doen. Ik voel tranen in mijn ogen branden. En niet veel later voel ik de tranen over mijn wangen glijden. En het kan me niks schelen. Ik ben een zwakkeling. Een stomme, stomme zwakkeling. Opeens voel ik een heel naar gevoel in mijn buik. Misschien kan ik maar beter de wc opzoeken. In de badkamer bekijk ik mezelf in de spiegel. Raar haar, rode ogen, een wit gezicht en om mijn mond zitten vegen chocola.
,,Hallo, Pop Queen.” Zeg ik tegen mezelf en ik grijns. Dit gebeurd er nou met je als je te veel wilt. Dat ik ooit heb geloofd dat ik die wedstrijd misschien écht zou kunnen winnen. Ha! Dat nooit meer. Nooit, nooit, nooit, nooit, nooit. Het rare gevoel zakt weg. Ik ga weer op mijn bed liggen, klaar voor een nieuwe huilbui. En weer word er op mijn deur geklopt.
,,Nola.” Zegt Lindy.
,,Ga weg, ik wil alleen zijn.”
,,Uhm, er is telefoon voor je. Iemand van de wedstrijd.”
,,Wie? William?” Die heb ik gisteren na de bekendmaking al gesproken. Hij was zo lief voor me geweest. Hij had zijn arm om me heen geslagen en geen stomme opmerkingen gemaakt over nieuwe kansen of niet opgeven of weet ik wat. Hij zei niks en hield me gewoon vast. Alsof hij het begreep.
,,Nee, ik heb hier ene Martin.” Onmiddellijk zit ik overeind. Ten eerste: waarom neemt Lindy mijn telefoon op? En ten tweede: Martin? Dat kan er maar één zijn. Wat moet hij nou van me? Hij belt me zeker om me nog verder de grond in te stampen. Dat kan ik nu echt niet aan. Maar ik ben wel nieuwsgierig. Misschien is het toch slimmer om even aan de telefoon te komen. ,,Neem je hem nog of moet ik vragen of hij je zo terug wil bellen?”
,,Nee, ik kom eraan.” Zeg ik, terwijl ik mijn haar een beetje normaal probeer te doen en ik mijn andere hand mijn gezicht schoonveeg. Ik open de deur en meteen word ik in een warme knuffel getrokken. Ik kijk op en zie Zayn. Ik glimlach even naar hem en loop dan naar Lindy, die mijn telefoon in haar handen heeft. Ik ga op de bank zitten en iedereen komt om me heen staan.

Hallo?
Nola, sorry dat ik je zo laat nog bel, maar ik wilde je nog iets vragen. Ben je goed thuisgekomen?
Uhm, ja. Hij belt toch niet om dat te checken?
Heb je gehuild? Je klinkt een beetje raar.
Uhm, nee hoor. Ik heb last van hooikoorts. De meiden kijken me verbaasd aan en ik maak een wegwerp gebaar naar ze.
Ach ja, hooikoorts. Heb ik ook altijd last van. Goed, ik moet je iets vertellen. Wij hebben een probleem met een van onze finalisten. Madison Preston, die ken je wel? Ze is niet eerlijk geweest over haar leeftijd. We zijn erachter gekomen dat ze te oud is. Daarom hebben we haar moeten diskwalificeren. Mijn hoofd ontploft bijna. Waarom verteld hij dit aan mij? Wat bedoeld hij precies? Saar, Paul en ik hebben de koppen weer bij elkaar gestoken. En we willen vragen of jij in de finale wilt staan. Het ging toch al tussen jou en een andere finalekandidate, dus vinden we dat je recht hebt op die plek. Wat denk je ervan? Zullen we het maar doen?
Oké, dat is goed.

Zeg ik nog en dan hang ik op. Ik kijk iedereen aan.
,,Wat? Wat zei hij?” Melina, Lindy en Amber zitten meteen bijna bij me op schoot.
,,Uhm, dat er iemand gediskwalificeerd was omdat ze gelogen had over haar leeftijd en of ik in de finale wilde staan.” Voorzichtig kijk ik de meiden aan.
,,Echt?” Ik knik. Een luid gegil komt te horen in de kamer en alle drie knuffelen ze me meteen bijna helemaal plat. Ik kijk Zayn aan en omhels hem.
,,Ik krijg een nieuwe kans.” Zeg ik tegen hem terwijl ik hem stevig vasthoud.
,,Zie je wel. Je kan dit, geloof in jezelf.” Ik moet blozen en geef hem een kus op zijn mond. Ja, wat? We hebben al eerder gezoend en het voelt echt goed. Zayn heeft al gezegd dat hij van me houdt en ik ben gewoon zo blij. Ik voel dat ik meer tegen Zayn aangedrukt word, omdat Lindy, Harry, Niall, Melina, Liam en Amber ook erbij staan, voor een groepshug.
,,Jij gaat het helemaal maken, Nola!” roept Lindy en zet de radio aan. De muziek galmt eruit en we beginnen allemaal te dansen. Wat eerder als een rotdag begon, eindigt in een fantastische avond. Ik ben bij de mensen waar ik het meeste van hou en ik ben een finalist! Het lijkt wel een droom... het is een droom. Het is mijn droom, die hopelijk uit gaat komen. Hopelijk word ik een ster, een zangeres door iedereen geliefd en die duizenden, nee, miljoenen fans heeft. Ik kijk naar Zayn en glimlach breed. Waarom moet hij nou weg, ik wil dat hij hier blijft! Ik hou van hem. Sinds het eerst in vier jaar hou ik van iemand met heel mijn hart en dan moet ik hem straks voor een jaar missen...

Reacties: