FanFic.nl

Adopted By Hazza (Finished)

~Hoofdstuk 27~

Ruth Pov

Ik durf niet meer te praten. Ik ben bang voor iedereen. Ik droomde dat de man terug kwam. Hij waarschuwde me. Ik mocht met niemand meer omgaan. Toen ik wakker werd, was papa nergens, en toen hij kwam, schreeuwde ik naar hem! Ik voel me zo schuldig! ik durf tegen niemand meer te praten, al proberen ze zo hard om me te laten praten.
Ik durf ook niet meer bij papa te slapen, bang dat hij de volgende ochtend boos op me zal zijn. Ik kan niet meer lachen, want ik vind niets nog grappig.

De fijnste plek om te zitten vind ik het hoekje in de badkamer, waar ik de helft van de dag doorbreng. Het is alsof alles nu tot me doordringt. De man zal me niet met rust laten. Papa zegt dat hij 6 jaar in de gevangenis moet, maar ik weet zeker dat hij terug komt. 6 jaar zijn maar kort.
Vanavond moet ik naar Zayn, Liam en Louis, voor ik ben vergeten hoe lang. Eigenlijk durf ik niet, ze zullen vast boos op me worden omdat ik niet praat. En dan zal ik beginnen met huilen, wat ik niet wil. Ik ben al bijna 7 jaar. Niemand huilt zoveel als ik.

‘Ruth, kom je?’ Ik kijk op en zie papa met Niall en mijn tas voor me staan. Ik sta op uit het hoekje en loop achter hun aan, met mijn hoofd naar beneden.
‘We moeten eerst het concert geven, en na het concert ga je met Liam mee, goed?’ Ik kijk weer op en zie dat papa mijn hand pakt.
Niet reageren…. Niet reageren… Niet reageren. schreeuwt een stem in mijn hoofd, dus negeer ik hem weer. Toen ik strakjes op hem reageerde, was ik woedend op mezelf, maar ik heb het niet laten zien.
‘Ga hier maar zitten bij Lottie.’ Papa wijst naar een meisje met blonde haren. Hij geeft me de, ondertussen maar al te bekende roze, koptelefoon en ik loop naar meisje, dat blijkbaar Lottie heet. Het boeit me niet meer als ik bij vreemde mensen moet zitten. Ik zie het nut van het leven toch niet in, dus van mijn part vermoord Lottie me nu gewoon. Ik ga naast haar zitten en staar weer voor me uit.
‘Praat ze alweer?’ Vraagt ze aan iemand. Ik hoor papa droevig nee zeggen. Ik kijk naar hem en doe alsof ik glazig naar hem staar, maar ik bekijk hem eens goed. Zijn ogen staan verdrietig, en als hij lacht, komt de glimlach niet eens tot zijn mondhoeken. Zijn haren zitten in de war (maar die zal Lou wel weer op hun plaats zetten) en zijn kleren zien en droevig uit. Langzaam kijk ik weer voor me uit waar ik Niall en Liam zie worstelen voor, volgens mij het laatste beetje popcorn. Louis en Zayn kijken er amuserend naar, maar ik snap de lol niet. Ze kunnen het toch delen?

‘Jongens, jullie moeten op.’ Paul komt aangelopen. Papa doet een poging om me een knuffel te geven, maar Paul trekt hem snel weg.
‘Ik hou van je, liefje.’ Zegt hij nog snel.
Ik ook van jou.. Ik hou van jou papa… Zegt het stemmetje in mijn hoofd weer. Ik hou ook van hem. Heel erg. Ik durf het alleen niet te vertellen.
‘Heb je zin in vanavond?’ Ik kijk naar Lottie. Ze kijkt me nieuwsgierig aan.
Niet praten… Niet praten… Niet praten… Ik luister naar het stemmetje en kijk weer weg. Ik hoor haar zuchten.
‘Dan niet.’ Mompelt ze erachteraan. Ik voel me beledigd. Snapt ze het dan niet?.. Nee natuurlijk snapt ze het niet! Ze is niet ontvoert… Niet door die man.
“Als het hem niet zou lukken, mocht ik je vermoorden, maar voordat ik dat ga doen, wil ik eerst wat plezier hebben.” Ik vergeet het nooit meer. Dat moment zit in mijn geheugen gekrast. Het doet pijn om eraan te denken en dan zoiets, als wat Lottie net zei, te horen.

Na het concert pakt Liam mijn tas en we lopen met Louis en Zayn naar de tourbus nadat papa hun nog heeft verteld dat ze niet mogen roken waar ik bij ben.
‘Ja, dat snappen we nu ook wel.’ Zei Zayn toen. Papa had me nog ene kus op mijn voorhoofd gegeven en gezegd dat hij van me hield voor we wegliepen. Eigenlijk ben ik best moe, maar ik probeer het niet te laten merken. Mijn ogen vallen bijna dicht, en mijn benen kunnen bijna niet meer bewegen. Ze doen pijn. Mijn hand doet ook nog steeds pijn, maar papa zei gisteren nog dat het erbij hoort en hij er niets aan kan doen.

‘Moet ik je helpen bij het trappetje?’ Vraagt Zayn. Ik kijk hem aan en terug voor me uit, waar ik de gigantische tourbus van hun zie. Ik negeer hem en klim voorzichtig het trappetje op. Een frisse geur van geurkaarsen en een warme lucht komt me tegemoet. Je zou niet zegen dat één van hun geurkaarsen zou gebruiken, maar ik ruik het duidelijk, en als ik om me heen kijk zie ik ze overal staan. Ik neem de tas van Liam aan en maak hem open om mijn pijnvermoorders te pakken. Papa noemt ze zo, omdat ze de pijn “vermoorden”.
‘Oh ja, die moest je nog hebben hé? En morgenvroeg toch?’ Ik naar Louis die het doosje van me afpakt en er 3 uithaalt. Hij pakt een glaasje water en geeft het aan mij. Ik doe de pilletjes in mijn mond en drink het water.
‘Wil je gaan slapen, of eerst douchen?’ Ik negeer de vraag en pak mijn pyjama. Het is een zomer pyjama met cookie monster erop, maar papa zei dat het hier altijd warm is, dus kan ik deze gewoon gebruiken.
‘De badkamer is vrij als je je daar wilt omkleden.’ Ik zoek de badkamer op en doe de deur op slot. Ik wil niet dat er iemand binnen komt. Dan schaam ik me zo erg.
Snel doe ik mijn pyjama aan, en vouw mijn kleren netjes op die ik op de wasmand leg. Ik kijk in de spiegel en zie mezelf (wat een logische zin). Mijn ogen zijn rood en mijn haren zitten slap langs mijn gezicht. Ik ben net zo wit als het douche gordijn. Overmorgen is het nieuwjaar en ik ben bang voor vuurwerk. Niet echt handig, want ik hoorde de jongens gisteren nog praten dat ze veel vuurwerk zullen afsteken. Daar zal ik natuurlijk bij moeten zijn.
Ik zucht en loop terug naar het keukentje waar ik alleen Zayn zie.
‘Ga je mee? Dan laat ik je zien waar je mag slapen.’ Hij loopt voor me uit naar de bunks. Hij wijst naar de bovenste bunk aan de rechterkant. Meent hij dit?
‘Vind je dit goed?’
Negeer hem, ga daar slapen… Negeer hem, ga daar slapen… Ik klim naar boven en ga in de bunk liggen. Ik kijk voorzichtig naar beneden en zie hoe hoog het is. Ik word spontaan duizelig van!
‘Welterusten.’ Zegt Zayn en glimlacht naar me. Ik laat een kleine glimlach zien voordat ik het gordijntje sluit en gemakkelijk ga liggen, voor hoe ver dat gaat in een bunk.

**

Het is bijna nieuwjaar, dat betekent bijna heel veel vuurwerk om me heen. Ik ben hartstikke moe en wil slapen, maar durf het weer niet te vragen. De afgelopen 2 dagen is Louis heel boos op me geworden omdat ik niet op hem reageerde. Liam was zelfs een keer zo boos dat hij papa had opgebeld en had gezegd dat als ik zo door ging dat hij me persoonlijk terug zou terugbrengen zodat ze geen last van me zouden hebben en dat ik mijn lesje zou leren. Zayn is zelfs met dingen gaan gooien en heeft toen per ongelijk mijn pijnvermoorders weggegooid, dus nu verga ik ook nog eens van de pijn. Morgen vertrekt er iemand naar London om nieuwe te halen en kan dan pas over 3 dagen terug zijn. Tot die tijd heb ik pech, zeiden ze. Ik heb vandaag en gister onder de tafel doorgebracht, omdat ik me zo schuldig voelde. Ik heb misschien één uurtje geslapen, en nu kan ik ook niet slapen. Ik heb al 2 dagen niets gegeten omdat ik het niet wilde aannemen. Maar ik heb geen honger. Ik ben zelfs misselijk. Misselijk van alles om me heen.

‘Ruth, het is bijna tijd, kom je mee naar buiten?’ Papa komt naar me toe. Ik kruip naar het hoekje.
‘Waarom heb je je schoenen nog niet aan? Kom, opschieten, anders zijn we te laat.’
Niet huilen… Niet huilen… Niet- Ik houd het niet langer en barst in stille tranen uit.
‘Hey, wat is er nu?’ niets hoor. Ik ben ontvoerd, durf niet meer te praten, en iedereen is de hele tijd boos op me. Daarbij snapt niemand me en ik zie het leven niet meer zitten. Iedereen doet alsof er niets aan de hand is en ik moet alles maar zelf oplossen. Alles is helemaal perfect! hij slaat zijn armen om me heen en ik doe hetzelfde. Mijn handen trillen heel erg en ik krijg bijna geen adem meer.
‘Ruth, luister naar me. Haal even diep adem en luister naar me.’ Papa laat me niet los, maar ik doe wat hij zegt.
‘Alles komt goed. Je hoeft nergens bang voor te zijn, hoor je me? Doe je schoenen maar aan, dan gaan we naar de anderen.’ We laten elkaar los en snikkend doe ik mijn schoenen aan, voor hoever dat gaat. Papa strikt mijn veters en tilt me op. Ik doe mijn jas aan en we lopen naar buiten. De anderen staan allemaal op ons te wachten, en opnieuw schaam ik me kapot. Met zijn allen lopen we naar een open plek.

Ik ga op een bankje zitten en kijk naar de lucht. Zou mama me nu zien? Of papa? Zouden ze trots op me zijn? Of juist niet? Ik kijk naar 2 heldere sterren. Zouden dat papa en mama zijn?
‘Ik hou van jullie, papa en mama.’ Zeg ik heel zachtjes. Ik houd van papa, het maakt me niet uit wat hij me heeft aangedaan. Hij is mijn echte papa. En mama is mijn echte mama.
‘Ruth kom! Nog maar 20 seconden.’ Ik kijk naar Niall die naar me toe rent. Ik negeer hem en kijk terug naar boven.
’17, 16, 15, 13, 12, 11, 10..’ Ik slik. Snel kijk ik naar beneden.
‘6, 5, 4, 3, 2, 1, GELUKKIG NIEUWJAAR!’ Er klinkt overal geschreeuw van vreugde en geknal van vuurwerk. Ik sla in paniek mijn handen voor mijn oren en knijp mijn ogen dicht. Ik voel dat iemand mijn arm vastpakt en aan me schud, maar ik kijk niet op of om. Tranen stromen, alweer, over mijn wangen. Mijn handen worden voor mijn oren weggehaald. Bang kijk ik op en zie papa met een glimlach staan.
‘Gelukkig nieuwjaar, liefje.’ Ik glimlach. Hij knuffelt me.
‘Vuurwerk is niet eng. Kijk maar.’ Hij laat me weer los en zet me op zijn schoot. Ik kijk naar de verschillende kleuren die uit elkaar spatten in de lucht.
‘Weet je waar vuurwerk voor is?’ Ik kijk naar papa.
‘Dat is om de geesten van het vorig jaar weg te jagen.’ Ik kijk terug naar het vuurwerk.
Om geesten weg te halen. Lieke komt aangelopen.
‘Gelukkig nieuwjaar, Ruth.’ Zegt ze vrolijk en geeft me een knuffel. Voorzichtig knuffel ik haar terug.

**

Ik wordt wakker van gedempte stemmen.
‘Het mooiste cadeau zou zijn dat Ruth weer zou praten.’ Hoor ik papa snikken.
‘Het komt goed, echt waar. Ze houdt het echt niet vol om nooit meer te praten. Geloof me.’ Hoor ik Lieke zeggen. Ik hoor voetstappen dichterbij komen, dus doe ik snel alsof ik slaap.

We zijn nu weer 2 weken verder en papa heeft nu verkering met Lieke. Ik vind Lieke heel aardig, maar ze is het eens met Liam, dat ik naar huis moet om mijn lesje te leren. Ze doet er alles aan om me te laten praten, maar ik durf het niet. Maar nu ik weet dat ik papa heel blij zou maken om weer te praten, kan ik het morgen misschien proberen.
Sinds nieuwjaar, heb ik bijna niets meer gegeten of geslapen. Ik schaamde me overal voor. Ik zat de hele dag onder de tafel verstopt en soms zelfs als ze het concert aan het geven waren omdat ik het vertikte om op te staan. Daarom moest Lieke ook hier blijven en gaf ze me een hele preek over waarom ik weer moest praten. Zodra papa dan weer kwam, deed ze alsof er niets aan de hand was.

‘Wat ga je doen?’ Vraagt Lieke.
‘Slapen. Ik zie je morgen.’ Ik hoor een smak geluidje voor de deur word geopend en iemand naast me komt liggen. Ik voel een arm om me heen en zachte tranen op mijn haar vallen.
‘Alsjeblieft, praat weer. Ik mis je stem zo erg.’ Zeg hij zachtjes.

Als ik de volgende ochtend weer wakker word, zie ik papa naar me kijken. Hij heeft zijn armen om me heen geslagen en bijna helemaal op hem gelegd… Of ik heb het zelf gedaan.
‘Goedemorgen.’ Glimlach hij zwakjes.
Kom op, praat tegen hem! Je kunt het! Ik glimlach naar hem en sla mijn armen om hem heen.
‘Hallo… Papa.’ Zeg ik zachtjes. Zijn ogen worden groot en beginnen te stralen.
‘Je praat weer!’ Zegt hij met tranen in zijn ogen. Zwakjes knik ik. Hij gaat rechtop zitten en knuffelt me.
‘Ik ben trots op je.’ Ik voel tranen van geluk in mijn nek vallen.

Reacties: