FanFic.nl

Met een zwierig gebaar gooit Andy de deur van de tourbus open. Meteen komt een geur van zweet en drank me tegemoet. Ik moet er om lachen. Want ik had ook niets anders verwacht. Met een enorm grote glimlach op mijn gezicht stap ik naar binnen. Het is er klein en knus, en tegelijkertijd veel ruimer dan dat je van de buitenkant zou verwachten. In een oogopslag zie ik dat de bus leeg is. Geen andere bandleden te bekennen. Andy bekijkt mijn gezicht, hij probeert mijn reactie te peilen. Ik glimlach nog breder dan dat ik al deed en doe een stap naar achteren om hem ook binnen te laten. Hij stapt achter me naar binnen en schudt zijn haar uit. Dikke regendruppels vliegen in het rond. De druppels zorgen ervoor dat zijn make up uitloopt en zwarte strepen achterlaat op zijn wangen. Met een vinger volg ik de zwarte sporen, van zijn jukbeen tot aan zijn kin. Van zijn kin tot in zijn nek en zo steeds verder naar beneden. Andy laat een goedkeuren gegrom horen als ik lijnen over zijn blote borst heen trek. ‘Je bent zo mooi,’ fluister ik. Hij lacht mijn compliment weg en duwt me verder de bus in. Hij trekt de deur achter zich dicht en draait de sleutel die in het slot zit een paar keer om. ‘Nu.’ Zegt hij ‘Nu zijn we alleen.’ Ik giechel zachtjes en volg loop verder de bus in.
Aan de weerskanten van het pad zitten verschillende bedden. Ik herken een paar spullen van Ashley die op een van de onopgemaakte bedden liggen. We lopen de bedden voorbij en komen in een klein soort ruimte dat een woonkamer zou kunnen voorstellen. Ik laat me op de grote hoekvormige bank zakken. Andy draait een beetje ongemakkelijk heen en weer in het midden van de ruimte. Ik pak zijn pols vast en trek hem naar me toe. ‘Kom bij me zitten,’ fluister ik. Hij laat zich naast me op de bank zakken en lijkt zich eindelijk een beetje te ontspannen. Ik trek mijn vochtige jasje uit en gooi het bovenop een stapel kleren die middenin de kamer liggen. Andy grijnst en trekt me dichter naar hem toe. Met onze gezichten maar een paar centimeter van elkaar kan ik zijn adem op mijn lippen voelen. ‘Je bent zo mooi,’ stamel ik, nog helemaal onder de indruk over het feit dat ik zo dichtbij hem ben.
Maanden heb ik hierover gedroomd. Weken heb ik uitgekeken naar het concert, en toen bleek dat ik VIP kaartjes had gewonnen ging ik helemaal uit mijn dak. Ik zou eindelijk mijn idool ontmoeten. En vandaag was het dan zover, ik had de hele nacht geen oog dichtgedaan en stond vanochtend om 8 uur al op het terrein waar om 10 uur de meet and greet zou beginnen. Na twee uur wachten kreeg ik dan eindelijk waar voor mijn geld. De boys van Black Veil Brides kwamen naar buiten. Helemaal sprakeloos gaf ik ze allemaal een hand. Ze signeerde braaf de poster die ik mee had gekregen en kletsten met de andere fans die ook een VIP kaartje hadden gewonnen. Toen ik na afloop nog steeds geen woord over mijn lippen had gekregen vroeg Andy me om naar het concert naar de tourbus te komen. En dat deed ik. En nu zitten we hier.
Ik wordt weer terug naar het heden getrokken als Andy’s lippen de mijne raken.