FanFic.nl

Natalie Eaton

1.

"Heb je geen rapport gekregen, meisje?", vraagt Evelyn als we aan het eten zijn.
"Euhm, ja. Het ligt nog in mijn rugzak, zal ik het halen, oma?", vraag ik.
"Is niet nodig, ik zal het wel halen, ik ben toch klaar."
Ik begrijp dat ze al klaar is. Net als mij heeft ze niet veel opgeschept op haar bord, vader heeft één of andere diepvriesmaaltijd klaargemaakt die blijkbaar al eeuwen in de vriezer zat, en het smaakt naar prut.

"Vind je het, oma?", vraag ik doordat Evelyn na 5 min. nog niet terug is.
"Ga eens kijken.", zegt vader en hij geeft mij een klopje op mijn rug.
Ik trek me weg want ik ben nog steeds boos. De trap naar mijn slaapkamer kraakt nu al 16 jaar en ik denk dat het nog een paar jaar zal duren voor hij hersteld is.
Als ik in mijn slaapkamer aankom schrik ik: oma zit al wenend op mijn bed.
"Oma...?", vraag ik twijfelend.
Ze kijkt geschrokken naar mij en ze ziet er verschrikkelijk uit.
"Oma, wat is er? Is mijn rapport zo slecht?", grap ik.
Ze antwoordt niet.
Ik wacht op antwoord maar het komt niet.
Vader komt binnen lopen en dan opeens begint oma te schreeuwen.
"Tobias, je moet het dat kind eindelijk eens vertellen! Kijk naar haar laptop, ze léért op school gewoon over haar. Ik wil dat ze het van jou hoort en niet van haar leraar!"
"Wat moet je mij vertellen papa?", vraag ik.
"Ik beslis zélf wel wanneer ik het haar vertel!", schreeuwt hij en vervolgt dan een stuk rustiger: "Misschien vertel ik het zelfs niet."

Ik ging daarna gewoon de kamer uit: het was duidelijk dat hetgene dat ik moest weten er toch niet ging uitkomen bij mijn vader dus liet ik hem en oma maar ruzie maken en deed ik de afwas en ging slapen op de bank. Enkele uren later toen ik allang in slaap lag, in tranen weliswaar, kwam papa de woonkamer weer in. Ik schoot wakker doordat hij aan het huilen was, dat heb ik hem nog nooit zien doen. Ik dacht dat als je geen gevoelens had je ook niet gekwetst kon worden dus vond ik het vanzelfsprekend dat ik hem nooit zag huilen.
Ik wist zeker dat het niet huilen uit kwaadheid was maar hij miste echt iemand en toen ging hij plots naast mij zitten.

"Papa, wat wil je me vertellen?", vraag ik zacht.
Ik zie hem een strijd voeren in zichzelf. Tenslotte kijkt hij met betraande ogen naar de kale woonkamermuur en vraagt aan mij: "Waarover leer je momenteel in geschiedenis?"
"Wat kan hem dat schelen", is het eerste wat in me opkomt.
"Toevallig toch niet over ene Tris Prior?", vraagt hij zacht.
"We hebben het nog niet behandeld, maar ik denk dat we na het weekend les gaan krijgen over Beatrice Prior, bedoel je die vrouw?", vraag ik.
Bij het horen van die naam krom vader ineen. Hoelanger ik hem daar zie zitten hoe liever ik wil weten wat hij me wil vertellen.

Mijn vader staat op en roept terwijl hij loopt: "Beatrice, Tris Prior, is je moeder kind, ze was mijn vriendin voor ze stierf, nu weet je het!"
Het nieuws treft me als een bom.
[/i]Hoe kan dat? Zij is gestorven nog voor ik geboren werd. Maar toen ze 16 was moest vader...18 geweest zijn.[i]

Ik begin te lopen, het huis uit, de vele appartementsdeuren voorbijgaant, tot ik buiten ben en begin te lopen, naar het zuiden, ik weet niet waar ik heenga, maar daar maak ik me later wel zorgen over, eerst gewoon zo ver mogelijk van mijn vader vandaan lopen.

Reacties: