FanFic.nl

Reformatory ~ Liam Payne VS. Luke Hemmings

H5 ~ A Nightmare

Ik open mijn ogen. Het landschap om mij heen lijkt op alles behalve mijn slaapkamer. Ik zak door mijn knieën en raak de grond aan. Het voelt zacht, net suikerspin.
,,Cariana.” Fluistert iemand.
Ik draai me om. Achter mij staat een gestalte. Voorzichtig zet ik een stap naar voren.
,,Cariana, waarom?” fluistert dezelfde stem weer.
,,Wat moet je van me?!” roep ik.
,,Kom dichterbij.” Ik zet een paar stappen vooruit.
Ik knijp mijn ogen tot spleetjes. Het gestalte komt me bekent voor. Ik voel een schok door mijn lichaam trekken en begin te rennen.
,,Max!” roep ik blij.
Ik sla mijn armen om hem heen en nestel me tegen zijn borst aan.
,,Max, ik heb je zo gemist!” Max kijkt me aan en duwt me ruw van zich af.
Ik kijk hem verbaasd aan.
,,Waarom, Cariana?” vraagt hij weer op die fluister toon.
,,Waarom duw je me zo ruw aan de kant?” vraag ik.
,,Waarom?” vraagt Max bozer.
,,Ik snap niet wat je bedoelt.” Een traan stroomt over mijn wang.
Waarom neemt hij me niet in zijn armen? Waarom zoent hij me niet?
,,Je snapt me heus wel. Waarom heb je me in de steek gelaten?!”
,,Max, denk niet zo! Ik heb je niet in de steek gelaten!”
,,Ik zal het je nooit vergeven! Nooit!” Max staart me boos aan.
Een traan stroomt weer over mijn wang. Uit het niets begint Max’ huid weg te smelten, net alsof hij van suiker is en in de regen staat. Ik begin te gillen. Ik wil hem een knuffel geven, maar het is te laat. Voor mijn voeten ligt alleen een in elkaar gestort skelet, Max’ skelet.
,,Waarom?” fluistert de wind die met mijn lange lokken speelt.
Ik laat me op mijn knieën vallen en begin te huilen.

,,Je kan hem achterna gaan.” Zegt ene stem.
Ik draai me om en kijk met grote ogen naar de jongen achter me. Jake grijnst.
,,Ik hoef jouw hulp niet! Jij brengt alleen maar problemen! Blijf uit mijn buurt!” Jake loopt op me af.
Zijn ogen hebben een rode gloed.
,,Ik gaf je een keuze, maar nu ga ik voor jou kiezen.” Hij pakt mijn hoofd vast met twee handen. ,,Weltrusten, Cariana. Ik zal wel voor je vrienden zorgen.”
Hij geeft een ruk aan mijn hoofd en toen werd alles zwart.

Ik gil de longen uit mijn lijf en schiet overeind. Ik kijk van schrik om me heen. Een grote kledingkast tegen de muur, een bureau en een groot raam, met andere woorden mijn eigen slaapkamer. De deur vliegt open en mijn ouders komen binnen gestormd.
,,Max! Max vergeeft het me niet!” gil ik.
,,Het was maar een nachtmerrie, lieverd.” Zegt mijn moeder.
Ze aait over mijn hoofd en ik kijk op de wekker. Het is vijf uur in de ochtend. Ik zucht.
,,Slapen heeft nu geen zin meer.” Zeg ik.
,,Zou ik een kopje warme thee voor je maken?” vraagt mijn moeder.
Vroeger werd ik daar altijd rustig van, dus misschien is het wel een goed idee.
,,Lekker!” mijn moeder knikt en loopt naar beneden.
Mijn geeft me kus op mijn voorhoofd en loopt naar zijn slaapkamer.

Vijf minuten later komt mijn moeder binnen met een dampende kop thee. Ze zet het op mijn nachtkastje en wil weer weglopen, maar ik pak haar pols vast.
,,Wil je nog even blijven, mama?” vraag ik.
Ik noem haar alleen mama als ik bang ben, moet je nagaan. Ze knikt en komt naast me zitten.
,,Denk je dat Max boos is?” vraag ik zacht.
,,Natuurlijk niet, lieverd. Hij kijkt vast op je neer nu en hij zou niets anders willen dan dat je gelukkig bent.” Zegt ze.
,,Ik wil nooit meer verliefd zijn! Het doet pijn!”
,,Dat snap ik, maar je moet doorgaan. Je bent nog zo jong en er zijn vast zat jongens die met jou iets willen beginnen. Ik weet het zeker.”
,,Ik wil alleen Max!” ik begin te huilen en verberg mijn gezicht in mijn kussen.
Mijn moeder aait over mijn hoofd.
,,Alles komt goed. Ik beloof het je.” Met die woorden loopt ze de kamer uit.

,,BIEP BIEP” met een flinke klap zet ik mijn wekker uit.
Met vermoeide ogen staar ik naar mijn wekker: zeven uur. Het is veel te vroeg en ik laat me op mijn rug vallen. Mijn moeder komt mijn kamer binnen lopen en rukt de gordijnen open.
,,Opstaan, miss Sunshine! It’s time to rise and shine!” zegt ze glimlachend.
Ik weet dat ze me wil opvrolijken, maar dit gaat dit ver. Ik glimlach even en ze loopt weer weg. Zuchtend laat ik me uit bed vallen en slenter naar mijn kleding kast. Ik pak een zwarte sweater en een zwarte skinny en gooi de deur dicht. Als ik de deur dichtgooi, hoor ik Michaels stem in mijn hoofd: ,,Cariana, je hebt gewoon veel meegemaakt deze vakantie en dan is het normaal dat je veranderd.”
Ik glimlach en gooi de kleren terug in mijn kast. Ik kies dit keer voor een knalroze sweater en een blauwe skinny. Snel kleed ik me om en doe mijn haren in een rommelige knot. Gelukkig zijn mijn ogen niet heel rood meer, dus veel make-up heb ik niet nodig. Ik wil net mijn rugzak pakken en weglopen, maar een prachtig versierd houten doosje op mijn bureau trekt mijn aandacht. Het is het doosje dat Max aan me gaf toen we een jaar samen waren. Sinds zijn dood heb ik het niet meer aangeraakt.
Zijn woorden spoken door mijn hoofd: ,,Waarom heb je me in de steek gelaten?!”
,,Ik heb je niet in de steek gelaten, Max. Dat zou ik bewijzen!” zeg ik hardop.
Ik open het doosje en pak de ketting en de twee armbanden in de vorm van een strik. Ik was nogal een girly girl toen, dus vandaar de strikjes. Mijn huid tintelt als het in contact komt met het koude metaal, maar het boeit me niets. Een snelle blik in de spiegel om mijn outfit goed te keuren, daarna open ik de deur en ren de trap af.

Ik prop een boterham in mijn mond en maak mijn lunch voor op school. Snel drink ik mijn glas melk in één slok leeg en op dat moment gaat de bel. Tijd voor schooldag twee en om één of andere reden voel ik me zelfverzekerd. Hopelijk blijft dat zo als ik Jake onder ogen kom en kan ik mijn woorden van gisteren terug nemen.

,,Toch voor een andere kledingstijl gekozen, Cari?” Michael glimlacht.
,,Ja! Je had helemaal gelijk, Mikey, maar de girly girl-Cariana is voor altijd weg. Voortaan wel wat meer kleur in mijn kleren.” Ik geef hem een knipoog.
,,Is dat de ketting van Max?” vraagt Chantal.
Ze wijst naar mijn kettting.
,,Ja, dat klopt.” Ik laat mijn armbanden zien en ze klapt blij in haar handen. Een voorbijlopende vrouw lacht even om haar actie en Chantal begint te blozen.
,,Misschien moeten we maar eens gaan.” Zegt Michael en knipoogt even naar Chantal.

Met een harde knal gooi ik mijn kluisje dicht. Niet dat ik boos ben of zo, maar school is niet de leukste plek om te zijn. De meeste mensen negeren me toch. Ik pak mijn rugzak en wil weglopen tot een stem me tegen houdt.
,,Zijn we boos, Prince?” vraagt Jake.
Ik zucht diep.
,,Nee, maar wel als jij zo doorblijft gaan.”
,,Awh heb ik je gekwetst?” hij strijkt met zijn hand over mijn wang.
,,Raak. Me. Nooit. Meer. Aan.” Sis ik boos.
Jake gooit zijn armen in de lucht.
,,Sorry, Cariana. Ik laat je wel met rust.” Hij pakt zijn rugzak en loopt weg.
Oké, what the f*ck was dat?! Vol verbazing staar ik hem na.
,,Deed hij weer moeilijk?” hoor ik Chantal achter mij zeggen.
,,nee, ik zei dat hij me niet aan moest raken en toen liep hij weg.”
,,vertrouw hem niet.” Zegt Michael.
,,Doe ik ook niet.” Zeg ik.
,,Heb jij ooit problemen gehad met Jake?” vraagt Chantal aan Michael.
,,Laat we zeggen, dat we geen goede vrienden zijn.”
,,Wat heeft hij…” Michael geeft Chantal een kus op haar mond en ik kijk weg.
,,Wees gewoon voorzichtig jullie twee.” Op dat moment gaat de bel.


_____________________________________
Was dit een leuk kerstcadeautje? *geeft knipoog*
O ja voor de nieuwsgierige mensen, hier zijn nog foto's van Jake en Max voor wie dat wil weten:

Jake (in mijn gedachten ziet hij er iets anders uit)

Max

Hebben jullie gehoord van Fanfic Schrijft? zo niet, check het forum. Anyway ik wil er aan meedoen en heb het idee om een 1D/5SOS crossover te schrijven. Het wordt wel een fantasy fanfic.
Zal ik dit doen of niet? Laat het me weten
Fijne kerst allemaal!!!!!!! Xx

Reacties: