FanFic.nl

A place called Narnia, You Said?

The Surprise and Luïwé

‘Een Alyde. Een gezegende..’ herhaalt hij. ‘Gezegend? Waarmee dan? Hemden in de fik kunnen steken?’ schamper ik . ‘Daar vind ik niet veel gezegend aan,’ De leeuw zucht kort, draait zich om en fluistert dan : ‘Luïnwé..’



Hij zegt het zo stil dat het lijkt alsof hij alleen maar zucht. Een kort geritsel van de bladeren. Het verschuiven van een hoopje zand. Stiller dan dat. Een geluid als een korte windvlaag onder dakpannen vult de tombe en stopt dan even direct als het gekomen is. Even krijg ik de indruk dat er niks gebeurt is, maar dan stapt een lange gedaante van uit de schaduw. Langzaam en met grote passen. Ik vind het op het gangetje dat de buurvrouw gebruikte toen ze met haar man ging trouwen, lijken. Nochtans, vind ik dat het deze figuur staat. Bij mevrouw Twelvetrees stond het nogal potsierlijk. Ze had zo’n lange sleep achter zich aan met veel te veel ruches zodat het leek alsof ze er de hele nacht op geslapen had.



Vragend kijk ik naar Aslan maar die ziet me niet, in ieder geval; hij geeft niet de indruk dat- ie me ziet, en volgt de persoon strak met zijn oranje ogen. De gedaante stapt in een klein plasje licht en trekt de donkere kap van haar zwarte mantel en met een ruk van haar hoofd. Een bruine, losse paardenstaart valt nonchalant over haar schouder. Iets wat allerminst bij de ijzige blik in haar grijze ogen past. De vrouw is mooi. En ze lijkt er zich goed van bewust te zijn.



‘Aslan,’ zeggen haar rode,volle lippen op een manier die ik maar als hartelijk aanvaardt. Haar ogen verraden dat ze geïrriteerd is. Alsof iemand haar van ver weg laat komen, om een pietluttigheid. ‘Luïnwé…’ zegt de leeuw opnieuw, dit keer luider. Als dit een begroeting is, kan ik in ieder geval vertellen dat deze twee geen vrienden zijn. Of toch in ieder geval geen sprankje affectie koesteren voor elkaar. Hoewel Aslans stem zacht en bijna lief klinkt, stralen zijn woorden ook een soort van kilheid uit.



‘Dit is Aya,’ stelt hij me voor. Luïnwé kijkt me verbaasd, dat iets dat op goedkeuring lijkt en daarna weer koud en onverschillig aan. Het lijkt haar geen moer te kunnen schelen dat ik er ben. Doch die luttele seconden van aanvaarding in haar stormgrijze ogen geven me het gevoel dat ik toch net iets specialer ben dan de rest. Maar op het moment laat dat me koud.



Ik ben dit maffe gedoe meer dan beu en ik wil sito presto terug naar huis. ‘Aangenaam,’ zeg ik met een sarcastisch glimlachje tegen de vrouw. Ik kan een klein kneepje met mijn ogen niet onderdrukken en keer me daarna tot Aslan. ‘Maar eigenlijk is deze plek niks voor mij dus vraag ik je Aslan, om me terug naar huis te laten gaan…’ vervolg ik. Naar het einde toe aarzel ik meer, omdat de blik van de leeuw omslaat van neutraal tot regelrechte, gemeende droefheid.



Ik slik en besef dat hij niet veel goeds voor me in petto heeft. De leeuw slaakt een diepe zucht en zegt een tijdlang niets. Een gespannen stilte maakt zich meester in de tombe. Weeral… ‘Mijn liefste kind,’ begint Aslan uiteindelijk, ‘Je moet me geloven wanneer ik je vertel dat ik je best terug naar Londen wil zenden. Maar om bepaalde redenen waaronder enkelen voor je eigen bestwil, kan ik dat helaas niet doen. Het is me geen genoegen dat ik je dit moet vertellen, maar Kate, de vrouw waar je tot dusver bij geleefd hebt, is overleden. Aangezien dat je verder geen familie hebt, om bij te leven, is dat de eerste reden waarom je beter hier in Narnia zou blijven.,’



Mijn adem stokt en paar keer en hoewel ik dat verwacht rollen er geen tranen over mijn wangen. Het is alsof mijn ogen droogstaan en het valt me nu pas op dat ze heel erg prikken. Mijn matig geïnteresseerde uitdrukking is veranderd in een lege, starende blik. Een kleine kern van opstandigheid ontstaat in mijn buik.



‘Ik ben niet alleen,’ zeg ik zachtjes tegen Aslan die me met een blik die overstroomd van medelijden aanstaart. ‘Ik heb Aaron nog… Ik weet zeker dat hij terug komt…en als hij dat doet dan heeft hij niemand om hem te vertellen waar moeder heen is. Ik moet terug… voor Aaron,’ brabbel ik...

Reacties: