Hoofdcategorieën
Home » One Direction » My Dear Changed Friend Ft. Marcel Styles {Fanfic schrijft} » {1}
My Dear Changed Friend Ft. Marcel Styles {Fanfic schrijft}
{1}
Dit was het dan. De einde van mijn verschrikkelijke leven. Die ik omruil in een nog betere leven. Dit klinkt heel raar, maar iedereen weet dat het de beste is. Hier heb ik al een paar jaar op zitten wachten. Nu is het eindelijk tijd.
Ik zit hier op een verlaten lege straat met een paar enkele kleine auto’s, mijn vingers zijn vastgeklemd aan de bruine oude koffer wachtend op mijn moeder die elke minuut uit onze huis kan komen. Als ik via mijn ooghoeken de buurt nog voor de laatste keer bekijk zie ik alleen maar een betreurende gebied. Geen kinderen die buiten spelen, piepende huisdeuren, knipperende straatlantarens. Je kan eigenlijk zo weinig dingen doen hier, Maar er is toch veel gebeurd.
De stilte word verstoord door de hakken die mijn moeder altijd draagt. Ik draai me om en kijk naar mijn moeder die uit onze huisje komt met mijn Tweelingbroertje en tweelingzusje achter haar aan. Ze lopen met kleine pasjes naar de auto. Hoe dichterbij ze bij de auto komen hoe meer het lijkt dat ze langzamer gaan lopen en uiteindelijk op slow-motion lopen. Ik kijk toe hoe ze de auto instappen en even later hoor ik de toeter dat ik ook in de auto moet stappen.
Ik check de buurt nog voor de laatste keer. Haal voor de laatste keren diep adem en stap de auto in. Ik doe mijn gordels om en knik naar mijn moeder als bevestiging dat ze mag gaan. Ze start de auto meteen op en er komt een hele awkward situatie totdat we er zijn. Ik ga meteen rechtop zitten en kijk om me heen.
Zoals ik al had verwacht. Niks bijzonders. Paar personen bij een hele grote fontijn versierd met bloemen waar ze studeren.
Zo gaat mijn leven er ook uitzien. Eigenlijk niets voor mij maar ik moet veranderen. Je moet een pad kiezen die het beste is. Welke risico’s er ook aanzitten. De beste weg is de moeilijkste maar aan het einde van de pad komt alles goed en ga je de rest van je leven lachen omdat alles zo perfect is. De andere weg kan heel je leven verpesten en blijft je maar achtervolgen. Ik heb me moeilijk in de goeie pad gewerkt.
Ik stap uit voor de grootste deuren die ik ooit heb gezien. Ik kijk vol ongeloof ernaar. Ik pak de deurklink vast en duw de deur zodat hij open gaat. Het is zelfs lichter dan je zou verwachten. Eigenlijk ziet dit er veel beter uit dan ik had verwacht. Het is binnen mooi druk en overal versieringen. overal jongens en meisjes met hun ouders en koffers. Nieuwkomers zoals ik.
Ik kijk rond naar een plek in de grote aula. Er is nauwelijks plek over dus ga ik maar ergens staan. Precies als ik een plekje heb gevonden komt er een man heel netjes aangekleed in een zwarte pak op de grote tribune in de midden van het aula.
‘Welkom leerlingen in onze school Het Leopard, We willen de ouders hartelijk bedanken dat ze deze school hebben uitgezocht. Dit is een hele gespecialiseerde school met veel beveiliging. Iedere verkeerde stap die uw kind zet kunnen we meteen zien. Er staan blaadjes op muren en daar kan uw kind zien in welke kamer ze slapen, ik wens u en uw kind een prettige dag’.
Ik pak mijn koffers en wacht heel even totdat het minder druk is en ik mijn moeder kan vinden met mijn broertje en zusje. Ik loop naar hun toe en zie mijn broertje Chris heel verdrietig kijken. Ik ga op mijn hurken zitten zodat ik zijn gezicht kan zien.
‘Chris ik ga niet voor altijd weg, ik zal er altijd voor je zijn, dat weet je toch’, zeg ik en trek hem in een knuffel. Ik haal met mijn neus adem zodat ik zijn geur nog kan ruiken voordat het niet meer kan.
‘Beloof je dat’, zegt hij piepend. Ik knik bevestigind en knuffel nog heel even met hem. Ik kijk nu naar mijn zusje Teresa en zij ziet er minder verdrietiger uit, ik heb haar geleerd om haar zintuigen goed te gebruiken en alles uiteindelijk goed zal komen. Het heeft nog echt gewerkt want ze is meer vrolijker en maakt iedereen blij.
‘Teresa vanaf nu ga jij iedereen in de familie blij maken, beloofd?’. Ze knikt en ze knuffeld mij direct wat mij laat lachen.
Ik sta op en er is bijna niemand over dan alleen mij en een Jongen die mijn aandacht een beetje trekt. Hij heeft een bril en heeft gel op zijn haren zodat zijn haren strak naar achteren zit. Ik ga naar zijn kant op en kijk naar de muur waar de papieren zijn. Er staan allemaal dingen op wat ik niet echt snap. Ik zit daar 5 minuten te kijken wat ze bedoelen. De jongen van net komt vriendelijk naar mij toen en draait de papier. Ik kan mezelf nu echt op mijn hoofd slaan want de namen en de kamers stonden gewoon op de achterkant.
‘Bedankt’.
‘Geen probleem’.
Hij loopt weer terug naar een oudere vrouw en een meisje. Ik kijk naar de papier en ga naar de lift toe. Ik druk op de liftknop en ga erin met mijn moeder, zusje en broertje. Net als de liftdeuren dicht gaan hoor ik geroep. Die jongen van dernet steekt zijn hand nog net in de liftdeuren en de deuren gaan open. Als Hij een paar seconden te laat was zat zijn hand erin. Ik kijk met schok van dernet naar voren. Hele mooie begin van de dag...
De liftdeuren gaan open en wij stappen uit. Ik neem de rechter kant van de pad en de jongen de linker. Ik zucht als ik voor mijn kamerdeur sta. Ik klop op de deur en er word opengedaan door een mysterieuze meisje.
‘Dus jij moet Ashley wezen?’, vraagt ze ongeinterreseerd. Ik knik en loop de kamer binnen.
‘Wat moet dit voorstellen’, schreeuwt mijn moeder geschrokken. Ik kijk vol ongeloof de kamer rond, De helft van de kamer is zwart geverfd. Dit jaar gaat hem niet echt worden. Ik draai me om naar me moeder en neem haar uit de kamer.
‘Mam maak je geen zorgen, ik kan het echt wel redden, geloof in mij’.
Ze zucht maar en loopt weg met mijn zusje en broertje. Ik draai me om en loop de kamer binnen.
‘Ik ben Sara trouwens’, zegt mijn kamergenoot en gaat haar eigen kamer binnen.’Dit jaar zal het niet makkelijk voor je worden, je gaat veel beleven’. Ik pak mijn koffers, haar negerend en ga in de kamer tegenover die van haar. Ik doe de deur open en stap de kamer in. De kamer is niet supergroot maar ook niet echt klein. Beetje opknappen zou het goed doen.
Na Het opruimen van de hele kamer word de deur ruw opengedaan.
‘Kom je, straks verhonger je je nog’, zegt Sara. Ik knik, pak mijn tas en loop met haar naar beneden.
‘Naar waar gaan we?’, vraag ik.
‘Dat ga je straks wel zien’.
Ik hou mijn schouders op en volg haar. Ze gaat naar de einde van de hekken. Er is een gat in gemaakt. Ze klimt door de gat zodat ze aan de andere kant is. Ik haal mijn wenkbrauw op en klim er ook door. Rode zwaailichten gaat aan en sirenes gaan af.
‘Shit’, hoor je Sara nog vloeken en ze rent weg. Ik volg haar ook en we komen bij een afgelegen plek aan.
‘Blijf hier’, zegt Sara en ze gaat in een van de gebouwen. Ze komt even later terug met een meisje die ik van ergens ken.
‘kijk wie we daar hebben’, zegt ze verontwaardigheid.
Ik probeer heel goed na te denken wie het kan zijn. Donkerrood haar, blauwe ogen, en een neuspiercing. Een echte type zoals Sara. Piercings, donker haar E.t.c
‘Ashley Malik’, zegt ze heel eng wat mij kippenvel bezorgt. Ze draait een paar rondjes om mij heen en keurt me af. ‘Je bent niets veranderd’.
‘Je bent altijd die meisje geweest die opeens door een rede veranderde en voor de familie ging zorgen’. Ik kan niks verder doen dan zwijgen en haar aankijken.
Ze komt heel gevaarlijk voor mij staan.
‘Die lievelingsneef van je’, Ik slik. Nu herken ik haar weer. Dit is de meisje waar Zayn me voor liet stikken,’ Hij is door jou veranderd en zal je nooit meer met rust laten als hij je ziet’, zegt ze met nog hetzelfde akelige glimlach.
Ik zet een stap terug en draai me om. Weg uit dit akelige straat en weg uit mijn pijnlijke verleden.
Reacties:
Goed hoofdstuk!! Dit wordt echt een leuk verhaal! X