FanFic.nl

BBC Merlin : The Once and Future King - [FanFic Schrijft!]

Chapter 1

”Merlin.” Merlin kreunde even en draaide zich om. “Nog heel even.” mompelde hij niet doorhebbende wie er tegen hem stond te praten. Hij schoot echter overeind toen diegene hem een schop tegen zijn been verkocht. Arthur stond naast hem, zijn handen in zijn zij geplaatst en een licht geërgerde blik op zijn gezicht geplakt. Ja, hij was beter. Merlin kreunde even en rekte zich uit “Nou, jij ziet er al een stuk...levendiger uit dan gisteren.” “Oh grappig doen huh? Kom op. We moeten gaan ik wil Guinevere niet langer laten wachten dan nodig is.” Merlin mompelde iets onverstaanbaars wat op ‘dollop-head’ leek maar Arthur had besloten dat te negeren. Merlin stond op en keek om zich heen, de She waren verdwenen. “Waar zijn ze?” vroeg Merlin die naar Arthur keek. Arthur haalde zijn schouders op “Ze waren hier nog toen ik wakker werd. Ze vertelde dat ik volledig hersteld was maar het nog wel rustig aan moest doen omdat het zwaard enige schade heeft aangericht bij mijn hart maar met tijd heelt dat ook en nadat ik ze had bedankt verdwenen ze.” Merlin fronste even en begon hun spullen in te pakken. “Nou oke...laten we dan gaan.” “Kan je ons niet naar Camelot toe zappen of iets? Gaius zei dat er werd gezegd dat jij de machtigste magiër bent die er ooit op de aarde heeft rondgelopen, dan kan je ons vast wel op een snellere manier naar Camelot terug brengen dan dat we hierheen zijn gekomen?” Merlin stopte met wat hij aan het doen was en zuchtte even waarna hij naar Arthur keek “Denk je niet dat als ik dat had gekund we hier niet al veel eerder waren geweest? Dan had je ook niet op het randje van de dood gebalanceerd en had ik ook geen Saxons hoeven uitschakelen onderweg waardoor we tijd waren verloren.” Arthur keek hem even droog aan “Oke. Waar zijn de paarden?” “Ergens tussen Avalon en diep in het bos. Ik moest Kilgharra roepen om ons hierheen te brengen anders hadden we het niet gered en was jij dood geweest.” “Kilgharra?” “De grote draak je weet wel die ene die eerst Camelot probeerde plat te branden?” “Heeft hij ons hier- wacht ik dacht dat hij was verdwenen?” Merlin schudde zijn hoofd en keek schuldig “Je werd bewusteloos geslagen door Kilgharra en ik heb hem weggestuurd... Ik ben de laatste Drakenheer.”

Het duurde 10 minuten voor Arthur weer in staat was met Merlin te praten. “Wat heb je nog meer gedaan waar ik de glorie voor heb ontvangen?” vroeg Arthur ineens terwijl ze op een bootje richting het vasteland zaten. Merlin twijfelde even of hij het moest vertellen “Merlin...” “Teveel om op te noemen eigenlijk...” “We hebben de tijd...we moeten schijnbaar LOPEN naar Camelot.” Merlin had direct uitgelegd dat Kilgharra hen niet terug kon brengen omdat hij al zwak was. Als Merlin hem nu weer zou roepen zou hij waarschijnlijk niet eens meer komen. “Ik stuur eerst een bericht naar Gaius om hem te laten weten dat jij nog leeft en dat we onderweg terug zijn naar Camelot. Dan kan hij het doorgeven aan Guinevere en de ridders.” Arthur was direct afgeleid van waar hij het in eerste instantie over wilde hebben “Hoe wil je een bericht sturen?” “Magie.” Merlin stapte uit het bootje, gevolgd door Arthur en liep naar de dichtsbijzijnde boom. Hij mompelde een spreuk en er kwam een duif naar beneden gevlogen. “Hoe wil je een bericht doorgeven aan Gaius? Tegen de duif zeggen wat hij moet doorgeven? Ik wist niet dat Gaius met duiven kon praten.” Merlin zuchte weer diep “Je moet nog zoveel leren mijn vriend.” Merlin keek over zijn schouder naar Arthur en grijnsde “Gaius weet genoeg zodra hij de duif ziet.” “Hoe weet Gaius dat het van jou komt? Misschien komt het wel van Morgana.” “Morgana is een hoge priesteress van de oude religie, haar magie is echter aangetast door haar haat aan jou en mij. Zij zou nooit een duif kunnen oproepen.” Arthur knikte even en scheen het te begrijpen. Merlin mompelde weer een spreuk tegen de duif, liet die vrij en draaide zich toen weer terug om naar Arthur. “Goed. Laten we gaan. Het is een goede 5 dagen lopen naar Camelot tenzij we paarden vinden.”

Voor een tijdje liepen ze in stilte, op hun hoede voor het geval er Saxons in de buurt waren al leek dat niet logisch gezien dit een behoorlijk eind van hun terrein was maar je kon nooit voorzichtig genoeg zijn. Nu Arthur wist dat Merlin magie had was het ook een stuk makkelijker om de Saxons, als ze hen al tegen kwamen, uit te schakelen. Merlin hoefde nu niets meer stiekem te doen en dat was aan de ene kant best vreemd maar aan de andere kant ook een hele verlichting. Na al die jaren in het geheim magie te hebben gebruikt om Arthur te beschermen kon hij nu vrijuit spreuken gebruiken om hun reis makkelijker te maken. “Ik heb nog steeds geen antwoord op mijn vorige vraag.” “Ik vraag me af hoe dat nou voelt.” mompelde Merlin die even schuin naar Arthur keek die een bedachtzame blik op zijn gezicht had en zijn hand op het gevest van zijn zwaard hield voor het geval hij hem ineens moest trekken. “Grappig Merlin. Vertel, wat heb je nog meer gedaan waar ik de glorie voor heb gekregen?” “Waarom wil je dat weten? Het maakt niet uit verder. Ik deed het niet voor aandacht voor een schouderklopje. Al zou het wel fijn zijn geweest als je me af en toe had bedankt elke keer als ik je reet weer eens had gered.” “Hoe kon ik weten dat je me had gered als je stiekem je magie had gebruikt om dat voor elkaar te krijgen?” Merlin wilde zijn mond weer open doen om Arthur weer eens van repliek te dienen maar dacht daar beter van en besloot zelf een vraag te stellen “Wat wil je doen als we terug zijn in Camelot?” “Hoe bedoel je?” “Nou, er zijn nog steeds de wetten van Camelot. Jij bent de enige die ze kan veranderen.” Arthur dacht daar even over na “Dat klopt. Maar zolang Morgana nog op vrije voeten is, denk ik niet dat het slim is als ik de wet verander.” “En als Morgana nou uitgeschakeld is?” “Dan is magie weer toegestaan in Camelot... Als het word gebruikt voor het goede.” Merlin grijnsde even “Zoals het redden van jouw koninklijke reet?” “Precies ja.” na dat zwegen ze weer voor een tijdje tot Arthur weer met dezelfde vraag kwam. Merlin wist dat hij er niet over op zou houden voor hij antwoord had gegeven en dus besloot Merlin hem maar alles te vertellen wat hij de afgelopen paar jaar allemaal had gedaan. Ze liepen in een goed tempo door terwijl Merlin praatte. Pas toen het echt donker begon te worden besloten ze een kamp te maken en op een beschutte plek wat te rusten om de volgende dag weer verder te gaan. “Dus, Lancelot was de enige die wist dat je magie had van de ridders?” vroeg Arthur toen ze hadden gegeten en Merlin klaar was met alles vertellen. “Ja en Mordred uiteraard. Je had naar me moeten luisteren toen ik je zei dat Mordred niet te vertrouwen was.” “Dat had ons een hoop ellende bespaard ja maar je had me ook kunnen vertellen dat je magie had dan had ik je waarschijnlijk sneller geloofd als je het me over Mordred had verteld.” zo konden ze nog heel lang doorgaan met elkaar van dingen beschuldigen en ‘als je dit had gedaan’ of ‘als je dit had gezegd’ spelletjes spelen maar daar zouden de zaken niet op veranderen. Wat gebeurd was, was gebeurd en er was geen kracht in de wereld die dat ongedaan zou kunnen maken. Mordred was nu dood, en alleen Morgana en haar aanhangers waren nog een gevaar. “Mordred was een Duïde. Ik had het kunnen weten.” “Mordred heeft nooit zijn magie gebruikt. Hij was een goede ridder en hij diende je goed, of hij nou magie had of niet.” “Elke keer als ik dacht dat je een idioot was, of een laffaard... Was jij degene die juist het meest dapper van ons allemaal was.” begon Arthur met een frons “We hebben het hier al over gehad.” ineens schoot Merlin overeind voor Arthur hem antwoord kon geven. Arthur keek om zich heen “wat-?” “Ssh.” Merlin gebruikte zijn magie om vooruit te kijken. “Wat zie je?” vroeg Arthur zacht, hij had zijn zwaard al in zijn handen. “Saxons. Ze zijn dus toch zover richting Avalon gekomen... Kilgharra heeft ons niet ver van hier opgepikt.” mompelde Merlin. “Hoeveel?” “voor zover ik kan zien zijn het er 6.” “Kan je die in een keer aan?” “Hmm niet als ze me opmerken. Of jou opmerken.” “Dan moeten we zorgen dat ze ons niet opmerken. Hoever weg zijn ze?” “Niet ver genoeg.” Merlin stond op en liep tussen de bomen door naar waar de Saxons hun kamp hadden opgezet, hij werd op de voet gevolgd door Arthur “Wat hebben de She gezegd over het vechten?” vroeg Merlin op zachte toon aan Arthur “Als het moet dan moet het.” Merlin zuchte “Dollop-hoofd” “Wat?” “Niets.” “We hebben hier geen tijd voor Merlin. Kan je ze aan of moeten we ze aanvallen?” Merlin keek even om zich heen naar dingen die hij zou kunnen gebruiken en zijn oog viel op het kampvuur waar 3 van de 6 Saxons behoorlijk dichtbij zaten. Hij mompelde een spreuk en de vlammen schoten omhoog en alle kanten op waardoor de Saxons achterover vielen en wild om zich heen begonnen te kijken. De vlammen maakte het echter onmogelijk om goed te kunnen zien. Merlin sprak weer een spreuk uit en 2 van de Saxons vlogen naar achteren tegen een boom aan en bleven roerloos liggen. Merlin wist niet zeker of ze dood of bewusteloos waren maar dat was een probleem voor later. De overige Saxons hadden ondertussen door dat het magie was die hen zo had opgejaagd en begonnen wild om zich heen te kijken. “Als ik eerder had geweten dat je magie had gehad had dat ons een hoop gevechten bespaard gebleven.” “Blijf je dit omhoog brengen?” “Misschien.” Merlin rolde met zijn ogen en richtte zich weer op de Saxons. “oh oh.” Merlin dook net op tijd weg voor een pijl die rakelings over zijn hoofd heen zoefde en zich in een boom boorde. “Geweldig nu hebben ze ons gezien!” “Hee er zijn er al 2 uitgeschakeld niet klagen!” Ze hadden verder ook geen tijd om te doen alsof ze een oud getrouwd stel waren gezien de Saxons nu tussen de bomen door kwamen met getrokken zwaarden. Arthur was snel genoeg om de eerste klap te ontwijken en hij wist in een mum van tijd zijn tegenstander uit te schakelen. Merlin had al net zo snel 2 andere Saxons uitgeschakeld. Alleen was de laatste verdwenen. “Waar is die andere gebleven? Het waren er 6 toch?” vroeg Arthur die om zich heen keek. Merlin kreeg een onheilspellend gevoel “Morgana. We moeten hier weg, geen tijd om te rusten. Ik heb het idee dat die andere naar Morgana terug is gegaan.” Arthur deed snel zijn zwaar terug en ze liepen snel naar hun eigen kamp, begonnen alles weer in te pakken en gingen ervandoor. Merlin wiste in de tussentijd hun sporen. Ze moesten maar een betere schuilplaats vinden om te rusten, door het bos reizen s’nachts was geen optie.

Morgana hing onderuitgezakt op haar ‘troon’. Nou ja, het was een zielig excuus voor een troon. Haar echte troon was in Camelot en werd nu bezet door Guinevere... Haar hoofd hing omlaag en Aithusa lag naast haar opgerold te slapen. Ze vroeg zich af hoe het kwam dat Aithusa zich had omgedraaid en weg was gevlogen van het gevecht, Merlin had daar vast iets mee te maken daar was ze zeker van. Ineens werd ze uit haar overpeinzingen gehaald door een hoop lawaai in de hal. Ze hief haar hoofd op en keek toe hoe haar beveiligers een van haar soldaten naar binnen lieten “Vrouwe Morgana. Ik heb nieuws over Arthur en zijn hulpje.” Morgana zat direct rechtop “Waar zijn ze?” “In de bossen vlak bij de grens van Odin’s land. Zodra ze de grens oversteken hebben ze bescherming van Odin.” “Ze zullen geen bescherming van Odin zoeken.” “Hoe weet u dat zo zeker vrouwe?” “Omdat Arthur zo snel mogelijk terug wilt naar zijn geliefde Guinevere...neem een aantal soldaten en zorg dat mijn paard klaar staat, we rijden bij de dagenraad.” Morgana stond op en Aithusa volgde direct haar voorbeeld waarna Morgana en de draak zich terug trokken in hun kamer. Dus Arthur leefde nog en was schijnbaar ook nog in staat om te reizen. Merlin had dus een manier gevonden om hem te redden, Merlin was het grootste probleem. Zonder hem had Arthur allang dood geweest maar elke keer als Morgana dacht dat ze van het hulpje af was kwam hij weer terug. Er moest een manier zijn om hem voor goed uit te schakelen en daarna was Arthur pakken een eitje. De koning genoot nu nog van de bescherming van de machtige Emrys maar niet voor lang. Terwijl haar soldaten Arthur bezig hielden zou Morgana zich richten op Merlin. Eens zien wie er nou echt machtiger was. Zij was een hoge priesteres van de oude religie en met Aithusa aan haar zijde konden ze Merlin best aan.

Guinevere keek vanuit het raam uit over het bos. Ze was al dagen nerveus, er was nog steeds niets vernomen van Arthur of Merlin en hoewel Guinevere er vertrouwen in had dat Merlin haar man zou terug brengen kon ze niet rusten. Gaius had geprobeerd haar gerust te stellen maar niets had geholpen. Ze wist dat Merlin degene was die tijdens het gevecht had geholpen, en ook dat Merlin altijd degene was geweest waardoor Arthur levend terug was gekeerd van elke missie die ze hadden ondernomen. Gaius had er niet meer omheen gekund en Guinevere nam hem ook niets kwalijk. Ze begreep waarom hij en Merlin het al die jaren geheim hadden gehouden vooral toen Uther nog leefde. Ze hoopte echter alleen wel dat Arthur het net zo zou zien als zij, ze was dankbaar voor Merlin’s magie en dat hij altijd aan Arthurs zijde had gestaan al die jaren. Maar nog zat het haar niet lekker dat het zo lang duurde voor Arthur en Merlin terug waren. “Guinevere.” Guinevere draaide zich om en keek naar Gaius die was binnen gekomen gevolgd door Gwaine die dankzij de snelle redding van Percival en de goede zorgen van Gaius volledig was hersteld van zijn verwondingen “Gaius, Sir Gwaine. Het is fijn te zien dat alles weer goed met je gaat.” zei Guinevere met een glimlach tegen Gwaine die licht boog en grijnsde “Morgana krijgt mij niet zomaar klein mijn Koningin.” “Nee dat is duidelijk. Maar goed voor ons we willen je niet kwijt Gwaine.” Gwaine grijnsde breder en knikte toen naar Gaius die een brede glimlach op zijn gezicht had “ik kwam hier naartoe om u goed nieuws te brengen.” Guinevere stond direct op scherp “Arthur?” Gaius knikte “Ik kreeg bericht van Merlin dat ze onderweg terug zijn. Arthur is gezond en wel. Als alles goed gaat kunnen ze binnen een week terug zijn.” Guinevere haalde opgelucht adem en omklemde direct de koninklijke zegel met het teken van de Pendragons die Arthur aan haar had gegeven via Gaius. “Merlin is nog steeds bij hem neem ik aan?” Gaius knikte en leek behoorlijk in zijn nopjes. Geen wonder ook, Gaius had geen moment getwijfeld aan Merlin. Gwaine en de andere ridders wisten ondertussen ook van Merlin zijn magie af. Gwaine had gereageerd alsof het niets nieuws was, dat het behoorlijk wat verklaarde. Leon had wat sceptischer gereageerd maar had zich erbij neegelegd en had moeten toegeven dat Merlin nooit iets zou doen om het leven van Arthur te riskeren. Percival had net als Gwaine gezegd dat het een hoop verklaarde, Merlin zijn vreemde gedrag af en toe, zijn nachtelijke uitstapjes, de dagen dat hij wel eens spoorloos was verdwenen en Gaius had gezegd dat hij in de taverne zat. Guinevere was allang blij dat haar man gezond en wel was en nu onderweg was naar Camelot. Ze waren er natuurlijk nog niet, maar ze was ervan overtuigd dat samen met Merlin ze alles wel aan zouden kunnen wat ze tegen zouden komen. Zelfs Morgana. ”Laten we een paar ridders en soldaten naar de grens sturen om ze op te vangen. Mochten er nog Saxons rondlopen kunnen de ridders daarmee afrekenen.” Gwaine knikte, draaide zich om en liep weg, waarschijnlijk om Percival en Leon erbij te halen en alles te gaan regelen. Guinevere keek naar Gaius en omhelsde hem even snel “Ik ben blij dat het Merlin is gelukt. Ik had nooit aan hem mogen twijfelen.” “Geen zorgen. Merlin is een stuk sterker dan iedereen denkt.” “Oh daar ben ik zeker van. Hij zal voor altijd mijn dankbaarheid hebben en ook die van Arthur dat weet ik zeker.” Gaius glimlachte, knikte, boog even en verdween toen ook uit Guinevere’s kamer zodat Gwen weer even alleen kon zijn en het goede nieuws goed tot zich kon laten bezinken. Nog maar een paar dagen en Arthur zou terug zijn en dan konden ze even uitrusten en bijkomen van alles wat er was gebeurd. Daarna zouden ze zich wel weer zorgen maken om Morgana maar voorlopig moest hij eerst thuis komen.

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.