Life Of A Fool {fanfic schrijft}

Hoofdcategorieën

[complete lijst]

Nu on-line: (0)

[complete lijst]

Home » One Direction » Life Of A Fool {fanfic schrijft} » {1}

Life Of A Fool {fanfic schrijft}

Geschreven door:

Horles

Onderdeel van:

Life Of A Fool {fanfic schrijft}

Laatst bijgewerkt:

30 dec 2014 - 0:55

Aantal woorden:

747

Aantal reacties:

Aantal keer gelezen:

260

{1}

Deze hoofdstuk hebben jullie deels te danken aan 1dforeverxmx ;) echt bedankt voor je hulp x

'Heey dikzak kijk is'
'Ik heb het tegen jou waardeloos mens'
'Je bent zeker zo dik waardoor je niet meer kunt praten'
'Rot op van deze wereld je bent geen mens meer'.
'Daarom hebben je ouders je verlaten'.

***
Ik hef mijn hoofd op en probeer zo helder mogelijk na te denken. Hoe heeft dit kunnen gebeuren en wanneer zal dit ophouden? Zal ik ooit hulp kunnen krijgen van iemand die echt van mij houd en mij zou accepteren zoals ik ben. Ik heb de hele nacht zitten nadenken in mijn bed en geen één keer mijn ogen dicht kunnen doen. Het enige ding wat ik heb gedaan is nadenken over de vragen en hopen op antwoorden. Zal deze nachtmerrie nog lang duren? Hoeveel hopeloze en vermoeiende dagen, weken, maanden of zelfs jaren zal dit kunnen duren.

Ik sla frustrerend de kussen op de muur en sta op, waarnaar ik naar mijn badkamer loop om mezelf op te knappen voor een dag vol haat...

Ik laat mijn kleren van mijn lichaam vallen en begin al meteen te walgen van mezelf. Ik ga snel onder de douche staan, om er vervolgens naar een half uur weer uit te stappen. Ik loop naar mijn kamer en kies een setje uit die bestaat uit: een zwarte hoodie en een zwarte broek. Niet verrassend. Ik trek mijn kleren aan en ga naar de woonkamer toe, ik heb nog 10 minuten om optijd te komen op school. Ik pak mijn jas, handschoenen, sjaal en laarzen van mijn rek en vertrek terwijl ik alles aantrek. Ik loop door allerlei akelige straten maar ook rijke straten. Ik hoor opeens allemaal stemmen achter me, ik schrik op en begin sneller te lopen.
'Hey jij,' roept iemand me nog na. Na het geroep begin ik heel snel te rennen op weg naar school en doe mijn ogen heel even dicht. Als ik mijn ogen open doe kan ik net niet optijd stoppen, waardoor ik op mijn gezicht in de sneeuw beland. Ik begin te kreunen maar sta snel weer op. Ik kijk heel even naar achter en zucht opgelucht als ik niemand achter me zie. Als ik een tijdje heb gelopen zie ik de ingang van de school al voor me. Ik zucht opgelucht en doe mijn best om nog op tijd te komen. Maar mijn enkel werkt niet mee doordat het bezeerd is door mijn val. Ik bijt op mijn lip om de pijn niet uit te schreeuwen. Als ik het plein bekijk is het leeg, te laat dus. Ik zie in de verte twee jongens voor de deur staan. Ik stop met lopen en probeer me te concentreren. Ik maak mijn gezicht strak en kijk rechtvooruit; alsof ze niet bestaan. Als ik uiteindelijk voor de schooldeuren ben word er heel hard van achter aan mijn capuchon getrokken. Ik probeer tegen te stribbelen maar niets helpt.

'Help,' schreeuw ik nog voor hulp maar nergens is iemand te bekennen. De jongens sleuren me mee naar de achterkant van de school waar het afgelegen is. De jongen laat me los en ik val deze keer op mijn rug in de sneeuw. Ik knijp mijn ogen dicht om de tranen te bedwingen. Als ik me ogen open doe kijk ik wie de 2 personen waren.

Luke en Micheal

Ik probeer op te staan maar word al snel getrapt waardoor ik in elkaar krimp.
'Wat willen jullie van mij,' vraag ik pijnzend. De enige ding wat ze momenteel doen is lachen. Micheal lacht zo hard dat hij op de grond valt. Ik kijk op wat er zo hilarisch is en als ik het zie word ik kwaad.
'Hoe durf je me te filmen,' roep ik kwaad tegen Luke.
'Dit komt op YouTube.' zegt hij lachend en met een grijns op hun beide gezichten lopen ze weg, mij achterlatend.

Ik sta moeilijk op en veeg de sneeuw weg. Ik loop naar de voorkant van de school en betwijfel of ik nog erna toe zal gaan. Vastbesloten draai ik me om en ga weg van school. 5 minuten later ben ik bij de rijke buurt. Door wat er vanochtend was gebeurd krijg ik er rillingen van. Ik wil de hoek omgaan maar bots keihard tegen iemand aan. We vallen beide op de grond. Deze keer kan ik mijn tranen niet tegenhouden en begin ik te huilen.

'Gaat het,' zegt een vriendelijke stem. Ik kijk op en het is de jongen die zonet tegen me aanliep.
Hij strekt zijn arm uit en helpt mij overeind. Maar als hij mij goed bekijkt veranderd zijn blik meteen.
'Jij,' ...