FanFic.nl

Bleed Forever

Chapter 43

“Dus je wilt zeggen dat jullie vanavond gaan proberen oom Severus te redden en jullie zeker weten dat ik niet mee moet om jullie hachje te redden?” vroeg Kyle die met over elkaar geslagen armen naar zijn broer en nicht keek. “Dat is precies wat we zeggen ja. Je blijft gewoon braaf hier op school Kyle.” Dane keek hem streng aan iets waardoor Kyle moeite moest doen om niet keihard te lachen, Dane die streng probeerde te kijken naar hem was gewoon lachwekkend. “Waar gaan jullie heen?” Dane en Luthien draaide zich met een ruk om en zagen Amber vlak achter hen staan met een nieuwsgierige blik op haar gezicht “Nergens.” zei Dane snel en hij keek terug naar Kyle dit keer met een smekende blik. Kyle begreep dat hij dan op Amber moest letten zodat zij ook niet in de problemen zou komen of iets maar Kyle was geen babysitter voor z’n kleine zusje ook al zou hij iedereen die haar pijn deed persoonlijk naar de maan vervloeken, was hij niet van plan haar elke stap te volgen en zorgen dat ze geen domme dingen deed, dat moest hij al doen bij zijn oudere broer. “Onzin. Ik hoorde jullie. Waar gaan jullie heen?” herhaalde Amber die haar armen over elkaar heen sloeg en nu heel erg op Kyle leek die in dezelfde houding stond “Het gaat je niets aan Amber je bent toch nog te jong.” Amber zuchte geïrriteerd en rolde met haar ogen “Jullie zijn ongeloofelijk... Zodra het jullie uitkomt mag ik alles weten en willen jullie dat ik op de hoogte blijf maar zodra het iets is waar van jullie denken dat ik het niet aankan beginnen jullie ineens de beschermende familie leden uit te hangen ik trap er niet in vertel.” Dane en Luthien keken elkaar aan en waren duidelijk niet van plan hun plannen met Amber te delen, Kyle echter, die al pissig genoeg was dat ze hun leven gingen riskeren voor een gevoel van Luthien deed zijn mond open “Ze gaan naar Malfoy Manor om te kijken of Oom Severus nog leeft en hem dan redden.” zei hij snel voor Dane of Luthien hem de mond kon snoeren. Amber was voor een lange tijd stil en Dane en Luthien wachtte op de uitbarsting maar die bleef uit. “Oke.” zei Amber droog en vervolgens liep ze weg. Kyle’s mond viel open en ook Dane en Lutihen keken haar verbijsterd na. Ineens schoot Dane achter Amber aan en versperde haar de weg “Oke? Dat is het enige wat je te zeggen heb?” vroeg hij verbijsterd. “Jep.” Amber probeerde langs Dane heen te lopen maar hij liet haar niet langs. “Dane, ga opzij ik heb meer dingen te doen.” “Zoals?” Amber kneep haar ogen samen “Gaat je niets aan. Jullie wilden mij niet vertellen waar jullie heen gaan dus ik vertel je niet wat ik ga doen.” Luthien kwam bij hem en Amber staan “Je gaat toch niet naar Remus eah?” vroeg ze met een opgetrokken wenkbrauw. Amber snoof “En wat dan nog? Ik mag naar mijn vader gaan als ik dat wil.” Zei ze uit de hoogte. Ze had een punt maar het probleem was meer, wat ging ze tegen haar vader vertellen. Kyle wilde al niet dat ze naar Malfoy Manor gingen, Amber die normaal gesproken een scene zou hebben geschopt ging er zonder veel te zeggen vandoor. Ze kans dat ze het door ging brieven aan Remus en Melian was groot, te groot en ze kon het risico niet nemen. Kyle was naar zijn zusje gaan staan en kreeg een duivelse grijns op zijn gezicht. Kyle en Amber waren het niet heel vaak met elkaar eens maar als ze het waren mocht je je best gaan verstoppen. “Als ik naar pap wil kan ik gewoon naar hem toe gaan jullie kunnen me niet tegenhouden.” “Alsjeblieft Amber vertel nou niets aan Remus. Dit is de enige kans die we hebben om mijn pa te redden-” “Als hij nog leeft Luthien. Je begrijpt dat de kans daarop behoorlijk klein is toch? Ik wil je hoop niet door de grond heen boren maar we moeten wel realistisch blijven en op het moment denk jij niet logisch en realistisch na!” zei Amber fel. “Ik wil mijn oom ook terug maar dit is een zelfmoord missie.” ze gebruikte de zelfde woorden als dat Kyle had gebruikt. Hij vond het ook een zelfmoordmissie en Dane wist dat de kans dat ze het zouden overleven zeer klein was maar ze moesten het proberen anders zouden ze er eeuwig spijt van hebben. Als Severus inderdaad nog in leven was moesten ze het zeker weten en de enige manier om daarachter te komen was door te kijken bij de enige plek waar ze hem vast konden houden zonder dat het veel aandacht trok. Malfoy Manor. “We hebben weinig keuze. De Orde wilt er niets aan doen, ze willen niet controleren of hij nog leeft of niet en al zou hij leven zouden ze waarschijnlijk ook geen reddingsmissie gaan plannen-” “Dat dacht ik toch wel. Denk je echt dat pap en Sirius hem daar zouden laten zitten als ze zeker wisten dat hij nog leefde? De kans is zo klein dat ze het risico niet durven te nemen en logisch ook! Kijk wat er is gebeurd in het ministerie!” begon Kyle zich ermee te bemoeien. Luthien scheen te beseffen dat haar argumenten steeds minder kracht begonnen te krijgen en ze keek naar Dane voor steun “Jullie kunnen doen en zeggen wat jullie willen maar we gaan. Als jullie het nu tegen pap gaan zeggen zijn we al weg voor jullie ook maar bij hem zijn. En het moment dat we het schoolterrein hebben verlaten is het al te laat.” “Ik snap dan nog steeds niet waarom jullie mij niet mee laten gaan.” Kyle werd met de seconden gefrustreerder “Omdat het te gevaarlijk is.” zei Luthien droog “En voor jullie niet wil je zeggen?” “Jawel. Maar dat betekend niet dat we jou erin mee moeten slepen.” Amber keek van de een naar de ander “Jullie zijn gek. Allemaal!” verklaarde ze en ze beende nijdig weg richting de leerlingenkamer van Griffoendor.

Gezien Luthien en Dane niet werden tegengehouden de rest van de dag door iemand van de orde namen ze aan dat Kyle en Amber niets tegen hun ouders hadden gezegd of tegen iemand anders van de orde wat een hele opluchting was geweest. Luthien wist best wel dat de kans dat ze haar vader levend terug kreeg behoorlijk klein was maar ze moest het proberen, Dane snapte dat, Kyle scheen het ook te snappen hij was het er alleen niet mee eens dat ze zonder hem gingen, en Amber...Luthien wist niet precies wat Amber ervan vond maar dat maakte niet uit zolang Amber niets doorvertelde zaten ze goed en ging Luthien ervanuit dat Amber het ook wel begreep.
Die avond besloten Dane en Luthien te wachten met het verlaten van Zweinstein, Kyle en Amber waren ervan op de hoogte en ze konden niet zeker weten dat Sirius en Remus het niet wisten en hoe graag Luthien haar vader ook wilde redden wilde ze niet het risico lopen gepakt te worden. Ze moest gewoon nog een paar dagen geduld hebben.

“Papa....” Klonk een bange stem. Severus zat nog steeds op dezelfde houten stoel bij te komen van de martelingen van Bellatrix. Severus werd lijkbleek, langzaam keek hij op en voelde hij hoe een knoop in zijn maag onstond. Dit kon niet...dit moest een truc zijn.... Bellatrix kon Luthien niet te pakken hebben gekergen. Bang om zich heen kijkend stond Luthien daar, ze trilde. Vol ongeloof deed Severus niets anders dan voor zich uit staren. Hij voelde dat hij misselijk werd. Na 5 dagen gemarteld te zijn was dit Bellatrix haar laatste truc om hem te laten praten dat kon niet anders. Maar Luthien zag er zo echt uit, haar ogen waren groot en straalde angst uit en haar zwarte haar zat verward alsof ze door een wervelwind was gerend. “Luth.” bracht Sev met moeite uit. Praten was moeilijk geworden, elke beweging die hij maakte deed pijn in zijn hele lichaam en Bellatrix had elke vloek die ze kende op hem afgevuurd, hij had zijn mond gehouden over de Orde en hun plannen maar hij wist niet hoelang hij dit nog zou kunnen volhouden. Niet nu Luthien hier was. Als Bellatrix ook maar een haar op zijn dochter haar hoofd zou aanraken zou hij haar alles vertellen. Luthien zette een stap in zijn richting. De deur gleed opnieuw open en dit keer maakte Severus zijn maag nog enkele onaangename salto’s toen ook Christina naar binnen kwam gesneld en verwilderd om zich heen keek. Haar ogen focusde zich op Severus en alle kleur uit haar gezicht trok weg. “Sev.” mompelde Christina alsof ze niet helemaal kon geloven dat hij daar zat en niet bewoog alsof hij versteend was, wat hij ook eigenlijk was. Hij kon zich niet bewegen. Hij probeerde zijn lichaam naar voren te brengen zodat hij kon opstaan maar het leek alsof hij door een onzichtbare kracht werd tegen gehouden. “pap wat is er aan de hand? Wat is er gebeurd met je?” Vroeg Luthien die langzaam naar hem toe kwam gelopen. Op dat moment gleed voor de derde keer de deur open en kwam Bellatrix binnen met diezelfde krankzinnige grijns op haar gezicht die ze niet had laten gaan sinds hij hier was. Severus kreeg een ijskoud gevoel in zijn maag wat hem vertelde dat het niet mogelijk was om voor Bellatrix een spreuk uit te spreken wat hem deed denken dat zijn vrouw en dochter er waren en dan zelf ook nog verschijnen. Dat was onmogelijk. Christina zag zijn blik en draaide zich met een ruk om maar nog voor ze haar mond open kon doen had Bellatrix een vloek op haar afgevuurd en vloog Christina over de tafel heen en bleef uiteindelijk bewusteloos op de grond liggen. Luthien had geschreeuwd maar het geschreeuw werd overstemd door Bellatrix haar krankzinnige lach toen ze haar toverstok op Luthien richtte wiens ogen zo mogelijk nog groter werden toen ze doorkreeg wat er ging gebeuren. “Ik zei toch dat ik je knappe lieve dochter te pakken zou krijgen!” riep Bellatrix gelukzalig naar Severus die zich uit alle macht los probeerde te maken van de spreuk die hem op zijn plaats hield. Bellatrix haar ogen leken uit haar kassen te puilen toen ze de cruciatus vloek op Luthien afstuurde die gillend van de pijn in elkaar zakte en begon te stuiptrekken door de kracht van de vloek. Severus riep het uit, smeekte Bellatrix om te stoppen maar Bella leek hem niet te horen. Ze ging door met het martelen van zijn dochter wiens schreeuwen van pijn langzaam begonnen te veranderen in smeekbedes en gejammer. Vanuit zijn ooghoeken zag Severus een beweging en Christina gleed weer in zijn beeld, Bellatrix stopte met het martelen van Luthien die trillend en huilend op de grond bleef liggen. Bella richtte zich tot Christina die Bellatrix aankeek met een haat waardoor iedereen ter plekke dood zou zijn neergevallen maar Bella leek enkel te genieten van de pijn die ze had veroorzaakt. Bellatrix had een krankzinnige glinstering in haar ogen en Severus probeerde Christina te waarschuwen maar het was al te laat “Avada Kedavra!” De vloek des doods schoot op Christina af en raakte haar midden in haar borst, Chris had niet eens de tijd om een geluid te maken en zakte levenloos op de grond. Iets in Severus knakte, en hij staarde naar het levenloze lichaam van zijn vrouw, Christina’s ogen waren nog open, groot van schok en ongeloof en Severus had het idee dat alles wat hij in zich had met zijn vrouw was gestorven. Luthien was het enige wat hem nu nog bij elkaar hield maar Bellatrix was duidelijk nog niet klaar. Bella keek hem aan, grijnsde en ging verder met het martelen van zijn dochter, die door het aantal vloeken dat ze tegen zich aan kreeg, langzaam ook stierf.

”Dus zijn we erover uit?” vroeg Luthien aan Dane die nerveus met zijn vingers op het bureau in het kantoor van Christina tikte. Het geluid irriteerde Luthien maar ze zei er niets over. Ze was zelf net zo nerveus. “Ja. We moeten gaan. Snel voor de rest erachter komt dat we ertussen uit zijn geknepen.” “We moeten eigenlijk de sluipwegwijzer hebben.” mompelde Luthien gefrustreerd. De deur gleed open en Kyle stond in de deuropening. Hij leunde tegen de deurpost aan en sloeg zijn armen over elkaar. “Ik geef je de sluipwegwijzer.” zei hij kalm. Luthien draaide zich naar haar neefje toe en keek hem wantrouwig aan “maar?” vroeg ze behoedzaam “Niets maar. Als je hem kwijtraakt of hij wordt vernietigd mag je hopen dat een van de dooddoeners jullie omlegd anders doe ik het zelf.” Luthien snoof even “het is een map Kyle.” Kyle trok zijn wenkbrauwen op en Dane zuchte “Oh jee...” mompelde hij zachtjes. “Pap heeft me de sluipwegwijzer gegeven Luthien. Sirius, pap en James hebben hem gemaakt. Dit is het enige wat ervoor zorgt dat we kunnen doen wat we doen s’avonds en waardoor we vaak al een voorsprong hebben op de dingen die er aan de hand zijn op Zweinstein. Ik wil hem terug.” gromde hij zacht. Luthien knikte “Je krijgt hem terug. We hebben hem echter wel nodig om de school uit te komen. Sirius en Remus denken al dat we wat van plan zijn dus er zullen meer orde leden rond lopen dan normaal.” “Klopt. Bij de leerlingenkamer lopen al meer orde leden dan normaal en ook bij de uitgang van school zelf. Dus je zal hem nodig hebben inderdaad anders lukt het je nooit om de school uit te komen. De geheime gangen in de school zelf zijn ontoegangbaar gemaakt door Fred en George dus die kan je niet gebruiken. De enige gang die nog begaanbaar is, is die van de Beukwilg naar het Krijsende Krot.” Kyle zette zich af van de deurpost en liep naar zijn nicht en broer toe en haalde de sluipwegwijzer uit de binnenzak van zijn jack. “Ik zweer plechtig dat ik snode plannen heb.” mompelde hij en hij tikte met zijn toverstok op de kaart die direct tot leven kwam en Zweinstein liet zien met al diens bewoners. “Pap, Mam en Sirius zijn nu in de ziekenzaal bij Christina dus die zal je niet snel tegen komen. Dwaaloog is op de 7e verdieping vlak bij de noordertoren. Romeo loopt bij de uitgang van de school en Tops bij de kamer van Hoge nood. De rest is verspreid over de school op plekken waar je toch niet hoeft te komen.” zei hij kalm kijkend naar de kaart waarna hij hem aan Luthien gaf die hem dankbaar aannam. “Dankje Kyle.” zei ze gemeend. “Kijk gewoon uit en zorg dat jullie heelhuids terug komen met Oom Severus oke?” Luthien en Dane knikte beiden, keken elkaar aan en liepen toen het kantoor van Christina uit die nu toch niet gebruikt werd. Chris was nog steeds catatonisch, niemand van hen had het voor elkaar gekregen haar wakker te schudden uit de staat waarin ze verkeerde, niet Sirius of Remus, zelfs Luthien niet. Ze bleven het proberen maar ze hadden geduld nodig. Luthien hield de Sluipwegwijzer nauwlettend in de gaten. “We moeten langs Romeo zien te komen” zei ze zachtjes tegen Dane. “En hoe wil je dat voor elkaar krijgen?” mompelde hij net zo zacht. Ze waren vlak bij de grote eiken voordeuren die naar het schoolterrein leidde. Vanaf daar was het een sprint naar de beukwilg en het moment dat ze in de gang naar de beukwilg liepen konden ze de kaart opruimen. “We moeten hem afleiden.” Luthien had haar toverstok uit haar zak gehaald en richtte die op een van de harnassen “Hij komt zometeen deze kant op als je dat doet.” “Klopt. Wij verstoppen ons achter een ander harnas en wachten tot hij doorloopt. Dan glippen we weg.” Dane knikte kort. Luthien sprak een simpele bezwering uit waardoor het harnas heftig begon te schudden en neerviel en vervolgens begon te kruipen. Het geluid wat het harnas maakte was zo luid dat het niet lang duurde voor Romeo de hoek om kwam gesneld. Luthien en Dane hadden zich beiden achter een ander harnas verstopt en keken heel even toe hoe Romeo in gevecht was met het harnas dat probeerde Romeo te wurgen en glipten toen achter Romeo langs naar de voordeur. Voor Romeo ook maar de kans had het Harnas weer tot rust te laten komen renden ze beiden al over het schoolterrein richting de beukwilg.
Het moment dat ze veilig in de gang naar het krijsende krot waren keken ze elkaar even aan en grijnsde kort “Nou. Dat ging makkelijker dan ik had verwacht.” zei Luthien grijnzend. “Snode plannen, uitgevoerd.” mompelde ze en de kaart veranderde weer in een simpel stuk perkament. “Laten we opschieten we hebben alweer teveel tijd verspild.” Dane knikte weer en ze liepen snel door. Het Krijsende krot zag er een stuk minder krot achtig uit nu het was gerenoveerd. Maar ze konden wel nu verschijnselen. “Oke, laten we het nog even een keer doornemen.” zei Dane snel. “We verdwijnselen naar Malfoy Manor, lopen naar binnen, vervloeken iedereen die we tegen komen en bevrijden mijn vader daarna gaan we terug naar Zweinstein en zal iedereen boos zijn maar zodra ze erachter komen dat we pap hebben gered zullen ze hun boosheid snel vergeten.” Dane trok een wenkbrauw op “Dat klinkt verdomde makkelijk.” “Was het maar zo makkelijk.” Ze knikte een keer naar elkaar en verschijnselde vlak voor het hek die naar het Malfoy Manor leidde. “Oke hier gaan we dan.” Luthien duwde voorzichtig het hek open wat een onaangenaam kraken en piepend geluid maakte toen die open gleed. Dane trok een gezicht “tot zover onze stille entree.” mompelde hij zo zacht dat Luthien niet eens zeker wist of ze het wel juist had verstaan. Ze liepen over het terrein van Malfoy Manor en Dane draaide zich met een ruk om toen hij een geluid hoorde achter zich vanuit de bosjes, zijn toverstok in de aanslag en Luthien had zich ook omgedraaid. Uit de bosjes kwamen twee grote witte pauwen gestruind en Dane gromde geïrriteerd “Pauwen” Luthien snoof even “Lucius heeft altijd goed voor zichzelf gezorgd zo te zien....Pauwen...wit...wat?- laat maar zitten ik wil het niet eens weten laten we doorlopen voor die achterlijke beesten gaan gillen.” Dane onderdrukte een grijns en draaide de Witte Pauwen de rug toe. Ze waren vlakbij de ingang van het mega huis en Luthien rolde met haar ogen. Het was echt belachelijk wat voor huis de familie Malfidus had..waarom had je zoveel ruimte nodig als je maar met z’n 3en bent? Luthien had echter weinig tijd om zich druk te maken over de grootte van het huis gezien er ineens een vloek langs haar hoofd schoot. “Oops.” Dolochov stond naast hen en leunde nonchelant tegen de muur aan met zijn toverstok losjes in zijn hand “Dachten jullie nou dat we niet doorhadden dat jullie zouden langskomen? Bezoekuur is helaas voorbij.” Luthien had kunnen verwachten dat er beschermende spreuken rond het huis zouden zijn geplaatst en ze kon zichzelf wel voor haar kop slaan dat ze er geen rekening mee had gehouden. Dolochov kon echter weing meer doen, gezien hij zonder enige waarschuwing ineens roerloos op de grond neerviel. Dane en Luthien keken om zich heen om te zien waar de bron van de vloek vandaan was gekomen en Kyle kwam op zijn gemak aangelopen en liet zijn toverstok toen zakken. “Ik zei toch dat jullie mijn hulp nodig zouden hebben.” meldde hij droog. Luthien zuchtte even en Dane sloeg zichzelf voor zijn hoofd. “Kyle. Hoe kom je hier?” vroeg hij gefrustreerd “Ik ben jullie gevolgd duh. Jullie denken toch niet dat ik jullie de sluipwegwijzer geef en jullie gewoon laat gaan? Kom op zeg.” Luthien wilde hem het liefste zeggen dat hij zich om moest draaien en weg moest gaan, terug naar de veiligheid van de school maar ze wist dat hij dat niet zou doen en ze moest toegeven dat met Kyle erbij ze toch net iets meer kans maakte. Vooral omdat de dooddoeners nu wisten dat ze er waren zoals Dolochov al had opgemerkt.

Amber had haar broers en Luthien niet meer gezien sinds het eten en ze wist dat ze ervandoor waren gegaan. Amber nam het hen niet kwalijk dat ze haar niet hadden meegenomen ze was natuurlijk nog veel te jong en blablabla al die onzin. Alsof haar iets zou overkomen met haar broers in de buurt. Nou ja misschien wel in Malfoy Manor omringt door dooddoeners. Amber liep de ziekenzaal binnen waar haar ouders en Sirius bij het bed van Christina zaten en Chris nog steeds probeerde wakker te schudden uit haar catatonische staat waar ze al bijna een week inzat. Het leek er niet op dat het enig effect had en Amber vroeg zich af wanneer ze tot drastische maatregelen overgingen zoals spreukgebruik gezien het door elkaar schudden en tegen haar praten niet bepaald effectief was. Remus was de eerste die haar opmerkte “Amber? Wat doe jij nog hier om deze tijd?” vroeg hij direct enigzins streng maar ook bezorgd. Ja hehe, ze zou echt niet voor de lol om deze tijd nog naar de ziekenzaal gaan hoor als ze ook in de leerlingenkamer kon zitten met haar vrienden maar haar idiote broers deden weer eens iets doms en het was aan haar om de ouders daarvan op de hoogte te stellen zodat ze niet zouden worden vermoord. “Dane, Luthien en Kyle zijn ervandoor om oom Severus te redden uit Malfoy Manor.” zei Amber en ze zette haar handen in haar zij alsof ze eraan toevoegde ‘duh. Wat gaan jullie eraan doen?’ Remus en Sirius stonden direct overeind “Hoelang zijn ze al weg?” vroeg Sirius die duidelijk zijn boosheid probeerde te verbergen. “Geen idee heb ze na het eten niet meer gezien maar ze waren het sowieso al van plan en gezien ze de hele avond weg zijn en ook geen band oefening is ingepland neem ik aan dat ze ervandoor zijn.” Melian keek Remus aan “Dit word hun dood als ze niet snel hulp krijgen.” zei ze en ze wilde zelf ook overeind komen “Mel, iemand moet bij Christina blijven.” “Ik kan bij Chris blijven.” zei Amber een beetje onbeholpen. Remus glimlachte teder en knikte toen kort en keek naar Mel “Ga je mee of blijf je hier bij Chris?” “Als ze ineens bijkomt is het beter als ik erbij ben denk ik. We weten niet wat ze doet als ze er ineens uitkomt...” zei Melian vertwijfeld. Dalijk reageerde Chris net als zij toen ze eenmaal besefte dat haar zoontje dood was en begon ze met meubels te gooien... Sirius zuchtte ongeduldig “Remus laten we gaan voor ze zichzelf echt in de problemen werken.” Remus keek naar zijn beste vriend en knikte “We zijn zo snel mogelijk terug.” Melian knikte gaf Remus nog snel een kus voor hij met Sirius de ziekenzaal uit stoof. Amber keek haar vader en Sirius na en plofte toen neer op de stoel waar eerder Sirius had gezeten naast Christina’s bed. “Hebben jullie al geprobeerd haar te bezweren?” vroeg Amber ineens aan Melian “Eh nee. We hopen eigenlijk dat ze er uit zichzelf uit komt maar tot nu toe lijkt het er niet op.” “Misschien moeten jullie toch maar eens jullie toverstokken gaan gebruiken. Waar heb je dat ding anders voor?” Melian kon een flauwe glimlach niet onderdrukken en schudde toen haar hoofd “Ik hoop maar dat je broers nog oké zijn.” “Oh tuurlijk wel. Die twee idioten en Luthien laten zich echt niet zo snel klein krijgen hoor. Jullie denken allemaal dat ze niet sterk genoeg zijn of niet bedreven genoeg alleen schijnen jullie te vergeten dat Luthien privé les van Severus heeft gehad in Merlijn weet wat dus die zal wel wat trucjes achter de hand hebben en Dane en Kyle hebben les gehad van papa. Buiten dat zijn Dane en Luthien meerderjarig en bijna afgestudeerd. Wanneer dringt het tot jullie door dat mijn broers een stuk slimmer en sterker zijn dan dat jullie denken?” Melian was daar even stil van. Voor haar leeftijd was Amber verdraaide slim en dat wist Amber zelf waarschijnlijk ook donders goed. “Je hebt gelijk. Maar alsnog, ze kruipen nu het hol van de leeuw in zonder zekerheid te hebben dat Severus er uberhaupt is of zelfs ook nog maar leeft. Ze riskeren hun eigen leven voor een kleine kans op slagen.” “Die kleine kans is het waard als we daarmee oom Severus terug krijgen of niet ?” Wederom was Melian stil. Amber had gelijk, uiteraard had Amber gelijk het was een dochter van haar en Remus. “Ik hoop dan maar dat ze snel terug zijn.” Amber knikte “Ik ook.” hoewel Amber niet liet blijken dat ze zich zorgen maakte, maakte ze zich dat wel. Haar broers en Luthien mochten dan goede tovenaars (en een heks) zijn maar tegen een leger aan dooddoeners maakte ze geen schijn van kans.

Reacties: