FanFic.nl

Speed of darkness

• The taste of loss •

Cisco, Caitlin, Dr. Wells. Verdwenen, gewond, geen mogelijkheid tot contact, geen enkel spoor. Geen idee wie, hoe of waarom. Geen zekerheid of ze zelfs nog-
Nee. Stop. Daar kon ik zelfs niet aan denken, dan zou ik alleen maar verder afdalen in de spiraal van paniek. Ik moest mijn hoofd leegmaken, ik moest helder kunnen nadenken. Het probleem van mijn ontvoerde vrienden kon ik nu niet oplossen, niet in één keer. Wat kon ik doen met een probleem dat te groot was om in één keer aan te pakken? Het in kleinere stukken breken.
Ik moest op zoek gaan naar een probleem dat ik kon oplossen. Ik sloot mijn ogen en probeerde uit alle macht de bloedsporen en de vernieling om mij heen te vergeten, dacht niet aan hun stemmen, hun gezichten, de laatste keer dat ik hen gezien had. Ik vergat de scherven, de geur, de verbrijzelde computerschermen-
Een plotse realisatie viel als een baksteen in mijn maag. De deeltjesversneller. De ondergrondse machine die Central City een jaar geleden vol antimaterie had geblazen en die nu dienst deed als gevangenis voor haar eigen creaties, de metahumans. Wat als de indringers de cellen geopend hadden?
Vele verdiepen lager, aan de deur van de reactorkamer. Alles zag er normaal uit, hier was niets aan stukken geslagen. Ik checkte de logs en slaakte een zucht van opluchting: niemand had de deuren proberen openen. De meta’s zaten veilig achter slot en grendel. Dus dat was alvast niet de reden voor de inbraak.
Dat was één probleem opgelost, maar ik had geen idee waar ik nu heen moest. Waar ging ik beginnen? Ik had geen startpunt, geen team om me te helpen, zelfs niemand om tegen te praten... Neen, jawel. Er was nog één iemand die ik kon bellen, en ik kon niet geloven dat ik nu pas aan haar dacht.
‘Kom op, Felicity, neem op, neem op,’ prevelde ik tegen mezelf terwijl de telefoon ellendig lang overging. Die meid leefde met haar gsm in haar hand, het duurde nooit langer dan drie rinkels voor ze opnam.
‘Barry?’
‘Felicity! Felicity, ik-‘ De zin “ik zit in de problemen en ik heb je hulp nodig” bleef in mijn keel steken toen ik haar hoorde snikken. Mijn hart hing plots aan een bungeekoord. ‘Wat is er gebeurd?’
‘Oh, Barry... Hij, hij is-‘ Haar stem verdronk in de tranen. Oh God, had dit iets te maken met de verdwijning van mijn team? Waren er in Starling City ook mensen vermist? Ik dacht aan Felicity’s vrienden, Diggle, Roy, en Oliver Queen, Arrow. Waren zij ook verdwenen?
‘Felicity, wat is er? Wie, hij? Praat tegen me. Wat is er gebeurd? Is er bij jullie ook ingebroken?’
‘W-wat? Ingebroken? Neen.’ Oké, dus zo ernstig was het alvast niet. Mijn hart stuiterde terug.
‘Wat is er dan aan de hand?’
‘Oliver... Barry, Oliver is dood.’ En het koord knapte. Neen, zo ernstig was het niet. Het was eindeloos veel erger. Ik moest steun zoeken tegen de muur, sterretjes flikkerden voor mijn ogen. Ik moest haar een miljoen vragen stellen, maar niet hier, niet over de telefoon. Er was altijd de kans dat we afgeluisterd werden, maar nu moest ik ook gewoon bij haar zijn.
‘Waar ben je?’
‘Verdant.’
‘Blijf waar je bent. Ik kom eraan.’
Een prik van schuld stak de kop op toen ik de deur van Star Labs achter me vergrendelde en gehuld in het donkerrode pak met het gouden embleem op de borst op topsnelheid koers zette naar Starling City. Ik zwoer tegen mezelf dat ik mijn eigen vrienden niet vergeten was, maar er was voorlopig niks wat ik hier voor hen kon doen. Ik kon dit niet in mijn eentje, en de enige mensen die mij konden helpen zaten honderden kilometers verderop zichzelf wanhopig bij elkaar te houden. Zij hadden mij nu waarschijnlijk nog meer nodig dan ik hen. Ik had tenminste nog hoop, maar Oliver...
Was het zelfs mogelijk? Hij had zo onoverwinnelijk geleken, een echte held. Als Oliver Queen, Arrow, de eeuwige overlever met de trefzekere boog en de technische snufjes en de jarenlange training en de ninja-skills zomaar kon sterven, was er dan hoop voor een knul op sneakers die getroffen was door de bliksem? Het antwoord op die vraag zou de tijd moeten uitwijzen, nu moest ik stoppen met denken en doen waar ik goed in was: rennen.

‘Felicity?’ Ik zette mijn masker af toen ik de trap afdaalde naar de kelder van Verdant, de “Arrowcave” zoals Cisco het noemde. -niet aan Cisco denken, niet denken aan het bloed op de vloer-
‘Hierheen, Barry,’ klonk het gedempt. Het drietal zat helemaal achterin de ruimte, alsof ze zich wilden verstoppen. Felicity huilde nog steeds, Roy had tranen in zijn ogen en leek zelfs geen woede meer in zijn lijf te hebben, zelfs Diggle zat er verslagen bij met zijn handen doelloos langs zijn zij. Maar ik zag nergens wat ik gevreesd had: een dode Oliver op een tafel, doorzeefd met kogels of met een gebroken nek of wat een stad als Starling City nog meer kon doen met de held die haar had proberen beschermen met zijn leven.
‘Wat is er gebeurd? Waar is hij? Is hij echt...’
‘We weten het niet zeker, maar-‘ begon Diggle.
‘Ra’s al Ghul,’ onderbrak Felicity. ‘Ra’s al Ghul heeft Oliver vermoord.’
‘Dat weten we niet,’ blafte Diggle.
‘We hebben 48 uur geen radiocontact gehad,’ zei Roy toonloos, starend naar een punt in de verte. ‘De proef moet al lang voorbij zijn. Oliver zou ons nooit zo in onzekerheid laten. Het feit dat hij nog geen contact heeft opgenomen, betekent dat hij dood is.’
‘Of de League heeft hem gevangen gezet, of de proef is nog niet voorbij. Er zijn zoveel verklaringen waarom hij ons niet zou contacteren. We kunnen niet meteen van het slechtste uitgaan. Dit is Oliver Queen waar we het over hebben, dit zou verre van de eerste keer zijn dat hij één of andere stomme stunt uithaalt en ons vergeet op de hoogte te houden. Vandaag of morgen komt hij binnen walsen alsof er geen vuiltje aan de lucht is-‘
‘Digg, stop!’ Felicity veegde ruw de tranen van haar wangen. ‘Dit is geen stunt, en je weet het. Roy heeft gelijk, Oliver wist wat er op het spel stond en hij wist dat hij ons achterliet in doodsangst. Hij zou ons niet vergeten, niet deze keer. Als hij nu nog niet terug is, is hij dood.’
‘Hij is niet-‘
‘Hij is dood, John!’ Felicity sloeg een beker paperclips van de tafel en sprong overeind. Roy wipte geschrokken op in zijn stoel en ik deed automatisch een stap achteruit. Felicity verloor nooit haar kalmte, niet op deze manier. Ik wist zelfs niet dat ze zo kon schreeuwen. ‘Oliver is dood! Hij is weg, we zijn hem kwijt en hij komt nooit meer terug!’ Haar woorden regenden als kogels neer op Diggle, die met elke slag een beetje verder ineen leek te krimpen. Felicity hief haar arm op, alsof ze hem ook nog een fysieke dreun wilde verkopen, maar toen begon ze hartverscheurend te huilen. Diggle sloeg zijn armen om haar heen en liet haar gesmoord uithuilen in de plooien van zijn hemd.
Ik schudde verbijsterd mijn hoofd tot ik mijn stem hervond en wendde me tot Roy.
‘Tekst en uitleg, graag. Vanaf het begin.’

Reacties: