FanFic.nl

BBC Merlin : The Once and Future King - [FanFic Schrijft!]

Chapter 2

Ze kwamen zonder al teveel problemen de nacht door. Merlin had wat rondgekeken en was tot de conclusie gekomen dat ze vlak bij de grens van Odin’s rijk waren wat voor hen misschien wel een voordeel kon zijn als ze echt in de problemen zouden komen. Ze moesten toch een groot deel door Odin’s rijk heen om bij Camelot te komen. Ze stonden vroeg op om hun reis naar huis voort te zetten en hoopte dat ze onderweg geen Saxons meer tegen zouden komen. Merlin maakte zich nog steeds enigzins zorgen om die ene Saxon die weg was gekomen. Die was vast en zeker naar Morgana terug gegaan om haar te vertellen waar ze zaten en dus was het zaak dat ze zo snel mogelijk zoveel mogelijk afstand aflegde. “We zouden onderdak en paarden kunnen vragen aan Odin.” opperde Merlin na weer een aantal uur lopen. Ze waren nu diep in het rijk van Odin en zijn kasteel was niet heel ver van hen vandaan. Een goede maaltijd en bed zou wonderen doen. Als Odin hen ook nog eens paarden wilde geven konden ze zich een stuk sneller verplaatsen en zouden ze al 2 dagen eerder in Camelot aankomen dan als ze te voet verder zouden gaan. “Odin en ik hebben een afspraak. Ik weet niet in hoeverre zijn gastvrijheid naar mij toe is. Misschien weigert hij ons te helpen en is onze afspraak alleen maar zodat we elkaar niet afslachten.” mompelde Arthur maar Merlin zag dat hij twijfelde. Arthur was nog steeds niet op volle sterkte en daar moest Merlin ook rekening mee houden. “We kunnen het op zijn minst proberen. Als Odin weigert moeten we een andere manier verzinnen. Zegt hij ja, dan hebben we tenminste een goede maaltijd en een warm bed om in te slapen vanavond en zijn we voor de nacht veilig voor Morgana.” “Denk je dat ze weet waar we zijn?” “Ze is een priesteres van de oude religie en bijna net zo machtig als ik. Ik weet niet in hoeverre haar kracht is gegroeid gezien ik nog niet tegenover haar heb gestaan en me niet met haar heb kunnen meten. Maar nu is daar ook de tijd niet voor. We moeten terug zien te komen in Camelot en zo snel mogelijk. Guinevere maakt zich vast zorgen.” dat trok Arthur over de streep en dus begonnen ze de richting van Odin’s kasteel op te lopen. Het was niet heel ver meer gelukkig. Hoe langer ze buiten in het bos rondliepen hoe groter de kans werd dat Morgana dichterbij kwam en hen kon vinden.
Odin begroette hen bij de poort, hij keek niet bepaald vrolijk... Of dat was zijn standaard gezicht ook nog een mogelijkheid. Merlin kon zich niet herinneren wanneer hij Odin ooit had zien glimlachen. “Wat brengt Koning Arthur en zijn hulpje naar mijn kasteel?” vroeg Odin die werd geflankeerd door twee bomen van soldaten die zo mogelijk nog breder waren dan Percival. Arthur legde vlug uit wat er aan de hand was en vroeg toen of het mogelijk was of ze konden overnachten in Odin’s kasteel en of het mogelijk was om paarden te krijgen voor de terugreis naar Camelot. Odin was een tijdje stil maar knikte toen kort en ging hen voor naar binnen. Odin’s kasteel was lang niet zo warm en comfortabel als dat van Camelot. Het was kaal en leeg en koud, waarschijnlijk had Odin er weinig aan willen doen sinds zijn zoon dood was. Arthur kon niet anders die dag, het was of de zoon van Odin of Arthur zelf. “Bedankt dat we hier mogen blijven. Het betekend veel voor me.” zei Arthur toen ze eenmaal aan een grote tafel zaten en het eten werd opgediend. Merlin zat naast Arthur en probeerde niet al te heftig aan te vallen. Ze hadden al enkele dagen niet erg veel kunnen eten, vooral niet toen Arthur op sterven lag. Al het eten wat ze hadden had Merlin aan Arthur gegeven. “We hadden een afspraak Arthur. We helpen elkaar. Er komt een dag dat ik Camelot om hulp vraag en dan ga ik ervanuit dat jij dan ook klaarstaat.” Arthur knikte formeel “Uiteraard Odin. Maar nog, we zijn dankbaar. We hebben al een aantal dagen geen bed of goede maaltijd meer gezien.” “Dus jullie hebben nog steeds last van Morgana begreep ik.” “Ja. Ze is sterker geworden dan dat ze was toen ze jou om hulp vroeg.” “Verbaasd me niets. Ik heb nog nooit iemand ontmoet die er nog erger op gebrand was jou te vermoorden dan dat zij was. Zulke haat voed haar magie.” Merlin snoof luid en wist het snel te camoefleren in een hoest toen Arthur hem waarschuwend aankeek “Dat geloof ik best. Hoe sneller we terug zijn in Camelot hoe beter. Te voet is het gevaarlijk. Er lopen overal Saxons rond.” “Dat hebben we gemerkt. Een paar van onze patrouilles hebben wat loslopende Saxons gevangen genomen. Ze werken nog steeds voor Morgana.” Zo praatte Arthur en Odin voor een tijdje terwijl ze genoten van het avond eten. Merlin voelde zich echter niet helemaal op zijn gemak. Er was magie aanwezig, hij kon het overduidelijk voelen maar hij kon niet precies plaatsen waar het vandaan kwam en dat zat hem dwars. Het voelde niet kwaadaardig of iets, meer hulpeloos. Hij kon nu echter niet de benen nemen en op onderzoek uitgaan... Hij zou Arthur later maar moeten vertellen wat hij voelde en kijken wat hij ervan vond. Nu Arthur wist dat hij magie had zou hij zijn ‘rare gevoel’ wat serieuzer nemen dan dat hij eerst had gedaan. De maaltijd verliep goed en daarna werden ze naar hun kamer begeleid. Na hun spullen te hebben opgeborgen en wat te hebben rondgekeken in de kale grauwe kamer besloot Merlin Arthur in te lichten over zijn ‘rare gevoel’. “Er is magie aanwezig in het kasteel.” viel hij met de deur in huis. Arthur die net zijn zwaard had neer willen leggen stopte abrupt “Weer zo’n raar gevoel van jou?” vroeg hij “Ik kan het aanvoelen als er magie aanwezig is. Ik dacht dat magie in Odin’s rijk toegestaan was?” “Is het ook. Maar ook Odin heeft wetten wat betreft magie en tovenaarij.” “De magie die ik voel is niet gevaarlijk... Het voelt niet als een bedreiging.” “Ik weet wat je denkt. We kunnen niet zomaar door het kasteel rond gaan lopen op zoek naar de bron van jou rare gevoel.” “Dit is niet zomaar iets Arthur. Het voelt alsof diegene om hulp schreeuwt.” Arthur zuchtte “Ligt het aan mij of trek jij dit soort dingen aan? Overal waar we komen, rennen de problemen ons achterna en we riskeren elke dag weer ons leven.” “Dat is niet mijn schuld. Eerder het jouwe. Iedereen wilt jou dood hebben niet mij.” “Morgana wilt je dood hebben.” “Ja maar Morgana is maar 1 persoon.” “Morgana is gevaarlijker dan de rest van de mensen die mij dood willen hebben.” ... “Goed punt.” Merlin gluurde even uit het raam en keek uit over de donkere binnenplaats van het kasteel. “Ik ga rondkijken. Ik wil weten wat er aan de hand is.” “Ik ga met je mee, maar als we worden gepakt -” “Ja, ja vermoord je me ik weet het.” “Voor de duidelijkheid.” Merlin deed voorzichtig de deur open en gluurde om het hoekje heen om te kijken of de gang verlaten was en sloop toen voorzichtig de kamer uit. Hij werd op een afstandje gevolgd door Arthur die zijn zwaard in zijn handen had. Merlin keek om, zag het zwaard en rolde met zijn ogen “Die kan je beter in de kamer laten.” “En als we worden aangevallen?” vroeg Arthur die duidelijk niet wilde scheidden van zijn zwaard. Merlin keek hem enkel droog aan waarna Arthur knikte “Juist.” Hij legde snel het zwaard weer terug in de kamer en snelde achter Merlin aan die ondertussen al aan het einde van de hal stond en om de hoek keek. Er liepen enkele soldaten rond die de wacht hielden maar Merlin kon best wel een afleiding verzinnen. Hij keek even rond en besloot toen de fakkels uit te blazen met een simpele spreuk waardoor het nu stikdonker was. Arthur vloekte zacht en botste tegen Merlin aan “Au!” “Ssh.” “Waarom deed je dat? Ik zie niets.” Merlin mompelde weer een spreuk en nu kon hij precies zien wat er om hem heen gebeurde. Hij keek over zijn schouder naar Arthur die behoedzaam tegen de muur gedrukt stond en een chagrijnige uitdrukking op zijn gezicht had, hij was het er duidelijk niet mee eens dat hij zijn zwaard moest achterlaten. De soldaten die de wacht hielden hadden hun zwaarden getrokken en keken wild in het rond, het was alleen zo jammer dat ze niets konden zien. Na nog een spreuk van Merlin vlogen de wachters naar achteren tegen de muur en bleven bewusteloos liggen. Merlin pakte Arthurs arm en loodste hem mee door de gang, liep om de bewusteloze wachters heen door een deur. Het gevoel wat hij de hele avond al had gehad werd sterker naarmate hij in de buurt van de bron kwam waardoor hij precies wist welke kant hij op moest. Eenmaal door de deur was er weer licht en kon Merlin, Arthur loslaten. “Geef volgende keer een waarschuwing als je het ligt uit doet.” bromde Arthur die zijn shirt goed deed.

Aangekomen op de plek die een van haar Saxons had aangegeven waar ze waren aangevallen lagen de andere soldaten van de patrouille nog her en der verspreid en van Merlin en Arthur ontbrak ieder spoor. Morgana had niet anders verwacht, Merlin zou vast hun sporen hebben gewist toen ze ervandoor gingen zodat zij ze niet kon volgen maar Morgana had Aithusa nog. De draak landde naast haar en keek haar aan met zijn zielige blauwe ogen. “Aithusa, denk je dat je kan uitvinden waar Merlin en Arthur zijn? Ik wil mijn lieve broer graag even spreken.” Morgana keek toe hoe Aithusa weer opsteeg en wegvloog, waarschijnlijk opzoek naar sporen die niet waren weggeveegd of enig andere teken wat aangaf waar Merlin en Arthur waren. Ze waren immers in de buurt van Odin’s rijk het zou heel goed mogelijk kunnen zijn dat Arthur en Merlin alsnog hadden besloten om toevlucht te zoeken in Odin’s kasteel. De vraag was alleen of Odin hen onderdak had gegeven. De nieuwe bondgenootschap tussen Camelot en Odin was nog erg nieuw en wankel en met het juiste gereedschap kon het ook weer heel snel instorten. Morgana keek om naar een van haar hogere rang ridders “Ruim dit op wil je.” ze knikte naar de dode soldaten en stapte toen weer op haar paard. “Vergroot het zoekgebied. Zoek naar enige teken dat ze hier zijn geweest en welke kant ze op zijn gegaan. Ik wil ze hebben nog voor ze in de buurt komen van Camelot.” Geen van haar soldaten liet zich dat een tweede keer zeggen en iedereen kwam meteen in beweging.

”De koningin heeft gevraagd of we langs de grens kunnen gaan patroilleren in afwachting op de koning zijn terugkeer. Volgens Gaius is het een lange reis te voet vanaf het Avalon meer naar Camelot maar we kunnen er niet vanuit gaan dat Arthur en Merling geen paarden kunnen krijgen ergens.” meldde Gwain tegen Leon, Percival en een paar andere soldaten die mee zouden gaan op de patrouille langs de grens. De patrouille zou rond middernacht wisselen naar de andere soldaten zodat er constant iemand was die Arthur en Merlin zou kunnen opvangen wanneer ze terug zouden keren. Leon haalde een map tevoorschijn en begon systeematich iedereen in te delen op zijn post. “Zodra Arthur en Merlin terug zijn word de rest ingelicht en kunnen we allemaal terugkeren naar het kasteel. Volgens Gaius zijn zowel Merlin als Arthur gezond en wel, laten we hopen dat ze dat nog steeds zijn wanneer ze terug keren. Laten we gaan.” Leon leidde een groepje soldaten direct mee, Percival en Gwaine zouden hun eigen deel hebben en de rest van de soldaten die mee zouden gaan hadden zo hun eigen taken op hun eigen locatie. “Denk je dat ze zonder problemen terug kunnen reizen?” vroeg Percival onderweg naar de grens. Gwaine twijfelde even en haalde toen zijn schouders op “wie weet. De bossen zijn nog steeds vol met Saxons en Morgana is er ook nog steeds. Ze weet dan niet waar Arthur en Merlin waren maar dat betekend niet dat ze ze niet kan opzoeken.” “Ik ben al blij dat ik optijd was voor ze jou echte blijvende schade kon aandoen.” Gwaine grijnsde “Ik ben daar ook heel blij mee. Ik kan heel wat hebben maar ik weet niet hoelang ik het nog had volgehouden als Morgana verder had kunnen gaan met haar martelpraktijken.” Percival grijnsde ook “Al heb ik soms toch nog wel eens spijt dat ik je heb gered. Het zou in elk geval een stuk rustiger zijn zonder al dat geklep van jou.” Gwaine lachte “Oh je had dat geklep van mij heel snel gaan missen. Ik ben de enige die gezellig is. Zie je Leon al een gesprek hebben over drinken en vechten in de kroegen?” Percival moest toegeven dat Leon daar net iets te braaf voor was. Hij kon drinken tuurlijk maar drinken zoals Gwaine dat deed kon niemand en Gwaine had dan ook vaak de leukste verhalen, vooral van voor zijn rijd als ridder van de ronde tafel.

”Het is een meisje.” “Zou het?” “Hilarisch.” “Ik kan ook wel zien dat het een meisje is Merlin.” “Echt waar? Soms heb ik wel eens mijn twijfels over wat jij wel en niet ziet.” “Je hebt het nog wel tegen je koning!” “Het spijt me mijn heer maar het is wel zo.” “Hou hier nou over op. Goed je heb de bron van je rare gevoel gezien kunnen we nu terug gaan voor we worden gepakt en meteen uit het kasteel worden geschopt ? Ik wil de bondgenootschap die ik met Odin heb niet op het spel zetten.” “Ik wil weten waarom ze hier zit.” “Merlin-” het meisje waar Arthur en Merlin het heel subtiel over hadden keek hen om de beurt aan met grote blauwe ogen. Ze leek enigzins geërgerd dat de twee mannen tegen elkaar stonden te zeuren dan dat ze haar hielpen, maar meer dan dat leek ze bang en in de war. “Arthur kijk naar haar.” Merlin hurkte neer tegenover het meisje, er zaten nog dikke tralies tussen hen in. “Ik ben Merl-” “Ik weet wie je bent.” zei het meisje zacht. “Jij bent Emrys.” Merlin was even van zijn stuk gebracht en keek op naar Arthur die zijn schouders ophaalde “Hee ik weet pas sinds een paar dagen geleden dat je ook Emrys word genoemd-” Merlin wuifde Arthurs woorden weg en richtte zich weer op, wat hij nu kon zien, jonge vrouw. Ze was wat dichter bij de tralies komen zitten en haar haar had ze uit haar gezicht gestreken. “Noem me maar Merlin. Wie ben jij?” “Ik ben Elena...” “Waarom zit je hier Elena?” Elena trok haar knieën op en sloeg haar armen eromheen “Koning Odin is geen aardige man.” “Je meent het.” Merlin zuchtte even en keek weer naar Arthur die zijn mond weer niet had gehouden “Sshh” Arthur hield zijn handen omhoog en leunde toen maar tegen de muur “Waarom heeft hij je hierin gestopt?” “Odin zegt dat hij magie tolereert in zijn rijk....tenzij je een Duïde bent.” ze liet haar Druïde teken zien in haar nek. “Hij wilt de Druïdes niet in zijn rijk hebben. Ik ben mijn familie kwijt geraakt toen we werden opgejaagd door hem en zijn soldaten. Hij heeft me toen gevangen genomen en hierin gegooid.” Merlin fronste “Wat gaat er met je gebeuren?” Elena haalde haar schouders op “Ik weet het niet.” Merlin keek op naar Arthur die een frons op zijn voorhoofd had “We kunnen haar niet hier laten Arthur. Wie weet wat Odin doet met haar.” “Het is niet mijn taak om voor de mensen in zijn rijk te zorgen... Als ik hem vraag haar vrij te laten betekend dat dat ik zijn gezag ondermijn en dat kan ik niet. Dit is zijn rijk. Ik heb hier niets te zeggen.. Buiten dat, denk je niet dat het een beetje vreemd is dat wij weten dat hij een druïde meisje in zijn cel heeft zitten terwijl wij eigenlijk in onze kamer behoren te zijn?” Merlin had daar even niet aan gedacht “Oh ja.” “Het spijt me maar ik kan haar niet helpen Merlin.” “Ik begrijp waarom je niet kan helpen Arthur Pendragon. Maar Emrys kan dat wel.” Merlin fronste “Waarom heb jij je eigen magie niet gebruikt om hieruit te komen?” vroeg hij. Druïdes hadden zo hun eigen vorm van magie maar toen liet Elena haar boeien zien. Er waren symbolen in gegraveerd waardoor ze haar magie niet kon gebruiken. Merlin bestudeerde de symbolen en zorgde ervoor dat hij ze nog zou herinneren als ze terug waren in Camelot zodat hij navraag kon doen bij Gaius. “Als Merlin je wilt helpen heb ik daar niets op tegen. Maar ik kan zelf niets doen.” Merlin keek Arthur even lang aan en Arthur knikte waarna hij zich omdraaide en wegliep, waarschijnlijk terug naar de gastkamer om toch nog wat slaap te pakken voor ze zouden vertrekken de volgende ochtend. Merlin keek naar Elena “Wat ga je doen als ik je help ontsnappen?” vroeg Merlin aan haar. Elena zweeg voor enkele momenten “Mijn familie opzoeken. Ik hoop dat ze niet al te ver weg zijn... En dan zorgen dat we hier ver vandaan komen.” “Je kan naar Camelot komen. Magie is daar nog niet toegestaan maar zodra Morgana Pendragon geen probleem meer is zal Arthur die wet veranderen.” Elena glimlachte triest “Maar hoelang duurt het voor Morgana Pendragon geen probleem meer is Emrys?” Daar, had Merlin geen antwoord op. Hij was echter nog wel van plan haar te bevrijden “Zodra ik je hieruit heb moet je snel weg zijn. Ik ga dan terug naar mijn kamer zodat Arthur en ik niet in de problemen komen. Ik ken dit kasteel niet-” “geen zorgen. Zodra ik mijn magie weer kan gebruiken kan ik zelf mijn weg hieruit vinden.” Merlin knikte en keek even naar de boeien. Hij zette zijn magie in werking en de boeien klikte open waarna ze op de grond vielen en alleen een grote rode plek op Elena’s polsen achterliet. Daarna opende hij de deur en stapte achteruit “Dankje Merlin. Ik zal dit niet vergeten. Ik zal mijn familie vertellen wat jij en Arthur voor me hebben gedaan. Misschien zie ik je ooit nog eens.” “Ik hoop het.” Elena glimlachte nog even en ging er toen snel vandoor. Merlin liep ook weg, het moment dat hij op de gang liep naar zijn kamer luidde de alarm bellen en hoorde hij een hoop lawaai. Ze hadden dus door dat Elena was ontsnapt. Merlin hoopte dat ze optijd weg kon komen en dat ze haar familie zou vinden. Hij had ook het idee dat dit niet de laatste keer was dat hij haar zou zien.

Reacties: