Hoofdcategorieën
Home » Mainstreet » I Thought we were friends » hoofdstuk 9
I Thought we were friends
hoofdstuk 9
'S avonds loop ik rustig door het park heen met het hondje van de buren, mijn oppas hond. Ik maak 's avonds wel vaker een rondje maar niet zo laat op de avond. Eigenlijk ben ik best wel bang, ook omdat het steeds eerder donker word. We hebben maar een kort rondje door het park gedaan omdat het al zo laat was, we zijn op de terugweg naar huis als ik luide stemmen hoor uit de richting van het ziekenhuis. Waar ze het over hebben weet ik niet want om het te horen sta ik er te ver weg voor. Wat ik wel aan het geluid hoor is dat ze steeds dichterbij komen. Snel ga ik achter een boom staan, zodat ze me hopelijk niet zien en ik na een paar minuten gewoon rustig verder kan lopen.
Maar zoals altijd staat het geluk niet echt aan mijn kant. Net zoals toen ik die rare stemmen hoorde, hoe alles mis ging en ik naar zo'n mevrouw ging waardoor ik het zelf kon leren hoe ik dat aan of uit kon schakelen. Helaas is die mevrouw nu dood, ik was haar dankbaar heel erg ze heeft me zoveel over de andere wereld geleerd en dat ik later zelf ook een word. Het rare was zij niet, daar is aar een mogelijkheid dat je het niet word als je ze kunt zien en dat is om er door te vermoord te worden alleen vind je geesten niet echt vaak in een vaste vorm en zweven ze meer.Ik probeerde haar zo vaak mogelijk op te zoeken ze was een soort van mijn tweede ouder. Ze betekende echt vel voor mij de maanden nadat ik haar dood had gevonden waren er veel onderzochten geweest naar de oorzaak van haar dood maar er is niks gevonden. Eigenlijk best logisch geesten laten namelijk ook nooit sporen achter anders waren ze ook al lang ontdekt door de mensen die ze niet konden zien en horen. Ik zocht er in de geesten wereld daar was ze helaas ook niet. Dus wat ze ook onderzochten ze zouden toch niks vinden.
Maar de jongens stonden nu voorde boom dat wist ik want ze vertelden het me, ik kon ook voelen waar ze stonden. Ik hoopte heel erg dat ze mij niet ontdekten. Maar natuurlijk moest die hond weer gaan blaffen ik schrok zo erg dat ik een paar meter de lucht in sprong, voor mijn gevoel dan. Natuurlijk hadden de jongens me nu gezien en gehoord en of dat nog niet erg genoeg was had een van de jongens mijn oppas hond Wendy. Het was niet echt meer mijn oppas hond want ik heb de adoptie over hem gekregen toen ze stierf. Omdat ik haar had gevonden en op de papieren stond dat ik alle spullen van haar kreeg samen met nog een meisje Skyler. Ik herinnerde me haar nog wel we waren de enige twee meiden die van haar hadden geleerd en ze was toevallig mijn buurvrouw. Mijn moeder was er niet zo blij mee dat ik bij haar ging wonen maar ze snapte het wel en vond het dus niet heel erg. Ze vond het erger dat ik dus de helft van haar erfde en de hond wou ze eerst al helemaal niet aannemen maar na lang aandringen mocht ik hem toch houden. Als ik hem zelf verzorgde dat wel. Het was een best wel drukke hond maar dat vond ik niet erg, ik vond het juist wel leuk. Het bracht meer leven in het huis. Het enige nadeel was dat ik haar altijd moest uitlaten als de zon schijnt is dat niet erg maar als het regent is het wel irritant.
Ook kreeg ik soms maar weinig slaap omdat er iemand naar buiten wou. Maar voor de rest was het een lieve hond. Behalve nu want hij heeft de aandacht op ons gevestigd.
Reacties:
Leuk (: (dat ik ruzie heb met tom zegt niets over jou ik lees gewoon nog mee xxx