FanFic.nl

Pact met de duivel (fanfic schrijft)

De laatste belofte

Zuster Ursula vouwde haar handen en loodste de pastoor naar buiten. Toen ze terugkwam stond haar gezicht somber. “Ze heeft de laatste sacramenten gekregen. Ze is dus klaar om de engelen van de Heer te ontvangen. Dank haar dus nog éénmaal voor het leven dat ze jullie heeft gegeven.”
August ging als eerste moeder een laatste groet brengen. Ikzelf bleef achter met de zuster die vroom haar gebeden afneuzelde. Mijn handen omklemden mijn rozenkrans, maar ik kon het niet opbrengen om te bidden. Wie wou nou het woord richten tot een God die je, je moeder ging ontnemen? Een kwartier later ging de deur open en mocht ik binnenkomen. Stilletjes sloop ik naar binnen. Moeder lag in een wirwar van dekens en was aan haar laatste krachten toe. De ziekte die al maandenlang in haar lichaam sluimerde had haar volledig uitgeteerd: ze was vel over been en vocht om iedere ademteug. Haar grijs geworden haren plakten aan haar schedel en haar lichtgroene ogen namen me koortsig op.
“Deze dingen wil ik van moeder tot dochter richten…” kraste ze zwak, maar vastberaden. Toen we alleen waren begaven mijn knieën het en viel ik vlakbij haar bed neer.
“Moeder,” fluisterde ik en ik nam haar broodmagere hand vast. “Alsjeblieft blijf nog even.”
Ze sloot haar ogen en schudde onmerkbaar haar hoofd. “Dat gaat niet, schatje van me. De hel heeft mijn lichaam al, hopelijk krijgt de hemel mijn ziel.”
“Moeder,”
“Luister lieverd, je moet goed naar me luisteren en me enkele dingen beloven. Beloof me dat je wat ik nu zeg voor jezelf houdt. Je mag er met niemand over praten: niet met je broer, niet met je vriendinnen, zelfs niet met de pastoor of je latere echtgenoot. Begrijp je dat?”
Ik knikte en drukte een kus tegen haar hand. Moeder kreunde onder een pijngolf die haar overspoelde en die maar niet leek te eindigen. Uiteindelijk verbeet ze de pijn en bracht volgende woorden uit.
“Er rust een vloek op de familie…”
Ik staarde haar aan. IJlde ze?
Ze haalde diep adem. “Mijn vader was getekend door een wrede belofte… Hij kon zijn woord niet houden, dus ging die over op de volgende generatie… Op mij dus…”
Ik zweeg en nam haar hand steviger vast. “Hoe bedoel je?”
Ze keek me triestig aan. Tranen welden op uit haar ooghoeken.
“Ik wist hier niets over tot op de dag dat ik trouwde…” murmelde ze. “Maar toen was ik al zwanger, dus de vloek was al in werking gezet.”
Weer een pijngolf.
“August is getekend door de belofte van jullie grootvader,” kermde ze. “Jij niet want jij bent een meisje… Het was de eerstgeboren telg van het mannelijke geslacht dat zou opgeëist worden… Maar mijn vader had enkel mij als nakomeling en hij sliep niet meer met mijn moeder of enige andere vrouw… Ik ben dus zijn enige kind.”
Nog meer tranen. Ook ik huilde nu. Was dit mijn moeder die sprak of waren het de woorden van een krankzinnige?
“August is vervloekt…” herhaalde ze. “Hij zal worden opgeëist door hén….”
“Moeder, wie is hen?”
Ze jammerde. “De monsters uit de zee… De zee is vervloekt… Ze komen uit de zee…”
“Maar,”
“Vraag niets meer,’ beval ze. Ze probeerde overeind te komen, maar ze was te zwak en viel terug neer.
“Hoe meer je over hen praat, hoe meer je ze aantrekt! Zwijg over wat ik je gezegd heb! Zwijg tegen iedereen! En vooral: hou August uit de buurt van de zee."
"Moeder!"
Ze kneep in mijn hand totdat het pijn deed. "Beloof het!" siste ze. "Beloof me dat je August uit de buurt van de zee houdt."

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.