FanFic.nl

BBC Merlin : The Once and Future King - [FanFic Schrijft!]

Chapter 3

Odin had hen de volgende ochtend gevraagd of ze iets vreemds hadden gehoord die avond of dat hen iets was opgevallen. Arthur en Merlin deden beiden alsof ze van niets wisten, wetende dat Elena, erin was geslaagd om het kasteel te verlaten zonder gepakt te worden. Ze bedankte Odin voor zijn gastvrijheid en zette hun reis terug naar Camelot voort. Merlin was op zijn hoede, Morgana had ondertussen vast door dat ze naar Odin waren gegaan en ze kon op de loer liggen. Of Aithusa kwam weer een bezoekje brengen, niet dat Merlin zich zorgen maakte om de witte draak, hij kon Aithusa wegsturen met een paar woorden en zorgen dat hij niet meer terug ging naar Morgana om verslag uit te brengen. Arthur begon zich beter te voelen wat een goed teken was, tegen de tijd dat ze terug waren in Camelot was hij misschien wel helemaal genezen. Gaius zou er nog maar even naar moeten kijken voor de zekerheid maar Arthur was in elk geval niet meer dood aan het gaan...als ze Morgana niet tegen zouden komen. “Het is nog zo’n 2 dagen rijden naar Camelot als we geen andere tegenslagen krijgen en alles goed gaat.” meldde Arthur ineens en Merlin keek vanuit zijn ooghoeken naar hem. “Klopt. Als we geen tegenslagen krijgen.” “Denk je dat Morgana in de buurt is?” “Ik weet dat Morgana in de buurt is.” En dat was ook zo. Hij kon Morgana’s magie voelen, ze was sterk en Merlin was niet zeker of hij sterker was of niet. Ze zouden daar snel genoeg achter komen daar was hij van overtuigd maar liever niet voor ze terug waren in Camelot en wat waren bijgekomen van alles. “Ik heb nagedacht.” “Jij en denken? Oh nu ga ik me zorgen maken.” Arthur rolde met zijn ogen en keek Merlin een beetje gepikeerd aan “Ik ben serieus Merlin.” “Goed, waar heb je over na zitten denken?” “Jou.” Merlin trok een wenkbrauw op “Mij? Dan was je vast snel klaar met denken.” “Eigenlijk wel.” Merlin trok nu ook zijn andere wenkbrauw op en draaide zijn hoofd helemaal naar Arthur “Ben je nog van plan je diepe gedachtes te delen of laat je me in spanning ?” “Als je me de kans geeft om verder te praten zal ik mijn gedachtes met je delen.” “Ik hou mijn mond al.” “Dat is ook voor het eerst.” “Ha ha.” Arthur en Merlin waren beiden even stil tot Arthur duidelijk voor zichzelf had besloten om zijn gedachtes met Merlin te gaan delen. “Als we terug zijn in Camelot, ben ik van plan na overleg met Guinevere, jou tot adviseur te maken in plaats van mijn hulpje.” Merlin was een tijd lang stil. “Waarom dat?” “Je hebt me vaker geprobeerd te waarschuwen voor bepaalde dingen en ik luisterde nooit, je weet sneller wat er aan de hand is en jij en Gaius hebben meer kennis over magie dan wie dan ook in de raad. Het is niet meer dan logisch dat jij dan een adviseur word.” “Dan kan je beter Gaius aanwijzen, ik krijg al mijn informatie grotendeels van hem.” “Maar niet alles.” “Nee...niet alles. Ik kan voelen wanneer er magie in de buurt is en hoe veel macht erachter zit. Gaius kan dat niet.” “Ik heb je nooit op de juiste manier behandeld en nooit echt naar je geluisterd. Het word tijd dat jij ook wat erkenning krijgt voor alles wat je hebt gedaan en voor je gave.” Dit was de eerste keer dat Arthur naar Merlin zijn magie had gerefereerd als ‘gave’. “Overleg het nou maar eerst met Guinevere. Misschien is zij het er wel helemaal niet mee eens en de Ridders.” “De ridders hebben er vrij weinig over te zeggen eigenlijk maar ik denk dat als ze het eenmaal weten en hebben geaccepteerd dat ze het met me eens zullen zijn. Net als Guinevere.” Merlin wilde nog een opmerking maken maar werd afgeleid door een gebrul en Merlin’s hoofd schoot omhoog. Aithusa kwam tussen de boomtoppen door hun kant op “Aithusa.” mompelde Merlin en Arthur keek hem even verbaasd aan “Dat ding heeft een naam?” “Ja tuurlijk heeft hij een naam ik heb hem die naam zelf gegeven. Ik wist niet dat hij en Morgana zulke dikke maatjes zouden worden.” gromde Merlin die van zijn paard afsprong. “Wat ga je doen?” “Ik had je toch verteld dat ik draken kan temmen? Dit is een draak. Ik ga hem vertellen ons met rust te laten en niet meer terug te keren naar Morgana tot we goed en wel in Camelot zijn.” Arthur sprong ook van zijn paard af en ging naast Merlin staan. Aithusa kreeg hen in het vizier en wilde zich omdraaide, hoogstwaarschijnlijk om Morgana in te lichten maar Merlin was hem te snel af. In de oude taal van de draken vertelde hij Aithusa dat de jonge draak hen met rust moest laten en niet terug moest keren naar Morgana. Aithusa keek hem triest aan, de draak was door een hell gegaan, hij kon niet praten zoals Kilgharra, hij had ook niet de wijsheid die Kilgharra had. Arthur stond met volle verbazing te kijken hoe Aithusa precies de tegenovergestelde kant op vloog van waar hij vandaan was gekomen en verdween tussen de bergen. “Dat was... Vreemd maar ook indrukwekkend. Een draak kan je niet weigeren dus?” “Nee. Zodra ik in de drakentaal spreek kunnen de draken me niet weigeren.” Ze stapten beiden weer op hun paard en reden verder. Merlin was nog steeds op zijn hoede, Morgana was in de buurt, de komst van Aithusa had dat bevestigd. “Laten we doorrijden. Ik wil Morgana liever niet tegenkomen. Ze heeft waarschijnlijk een heel leger aan Saxons bij zich en ik kan niet dat hele leger, en Morgana aan en jij kan ook geen heel leger in je eentje aan terwijl ik me bezig hou met Morgana.” Arthur mompelde instemmend. Ze reden gestaag door tot Merlin ineens achteruit van zijn paard werd geblazen “Merlin!” Arthur stopte direct en sprong van zijn paard, hij greep zijn zwaard en wilde richting Merlin toe rennen maar werd tegengehouden door een aantal Saxons die hem direct aanvielen. Hij wist niet of hij in staat was deze groep in zijn eentje aan te kunnen en Morgana kwam ook nonchelant aangelopen met een valse glimlach op haar gezicht alsof ze al had gewonnen. Atrthur maakte zich echter drukker om Merlin dan om de enge grijns van zijn zus. “Merlin!” riep hij nogmaals terwijl hij een aanval van een Saxon parreerde. “Sorry lieve broer. Merlin zal je nu even niet kunnen helpen.”

Gaius had het onheilspellende gevoel dat er iets mis was gegaan. Hij had niets meer van Merlin gehoord en hij had toch wel verwacht dat Merlin hem op de hoogte zou houden over hun reis en of ze een beetje vorderde. Ze hadden echter niets meer vernomen van Arthur of Merlin sinds het laatste bericht. Gaius keek uit over Camelot en een deel van het bos waar de ridders nu doorheen patrouilleerde wachtend op de terugkeer van de koning. Guinevere was ongeduldig maar opgelucht dat ze iets hadden gehoord van de twee. Gaius was echter niet zo positief ingesteld wetende dat Morgana gevaarlijk was en dat ze behoorlijk wat sterker was geworden in de laatste paar jaar, en nu Mordred dood was, was Morgana’s woede nog sterker geworden. “Gaius?” Gaius draaide zich om en keek toe hoe Guinevere langzaam naar binnen kwam “Is er nog iets bekend?” vroeg ze nog voor Gaius haar kon begroetten. “ik ben bang van niet Gwen. Als Merlin had gekund had hij allang een bericht gestuurd.” “Denk je dat er iets gebeurd is?” “Dat is een mogelijkheid. Het kan ook zijn dat ze zo geconcentreerd zijn op de reis en zo snel mogelijk terug keren naar Camelot dat ze er niet aan denken een bericht te sturen.” “Misschien moeten we een aantal ridders richting Odin’s rijk sturen om te kijken of zij ze kunnen vinden.” “U kunt ervoor kiezen de ridders ernaartoe te sturen maar dan is Camelot zelf niet volledig beschermd en we weten niet wat Morgana zal doen. Camelot aanvallen nu Arthur er niet is om het te beschermen of achter Arthur zelf aangaan.” “Maar als Morgana achter Arthur aan gaat is het dan niet beter dat de ridders er ook bij zijn voor extra bescherming?” “Ik denk dat Merlin het prima zelf aankan. Vergeet niet Gwen, dat Merlin magie heeft.” “Dat zal ik nooit vergeten, hij heeft Arthur en Camelot meer gered dan dat ik ooit voor mogelijk had gehouden.” Gaius knikte “Geen zorgen. Ik ben ervan overtuifd dat Merlin en Arthur snel terug zullen keren naar Camelot.” Gwen knikte even en glimlachte “Bedankt Gaius.” Gaius glimlachte ook “Arthur en Merlin zijn samen een goed team.” “Dat zijn ze altijd geweest al zullen ze dat beiden nooit hardop toegeven.” “Wie weet. Arthur weet dat Merlin magie heeft misschien is het nu heel anders. Maar je hebt gelijk, ze zijn een goed team.”

Sir Leon keek om zich heen, Gwaine en Percival liepen enkele meters bij hem vandaan en ze waren allemaal aan het hopen dat ze elk moment Arthur zouden zien aankomen tussen de bomen. Hoe langer hun koning weg was hoe meer zorgen iedereen zich ging maken. Maar nu ze wisten dat Merlin magie had waren hun zorgen al een stuk minder geworden. Leon had er aan het begin wat problemen mee gehad. Ze hadden allemaal behoorlijk veel problemen gehad met magie en heel veel mensen haden verliezen geleden aan de hand van magie. Maar Gaius had hen alles verteld, alles wat Merlin had gedaan vanaf het moment dat hij in Camelot was gearriveerd en ook waarom hij het geheim had gehouden voor iedereen. Leon begreep dat Merlin zijn mond had gehouden toen Uther nog koning was maar het moment dat Arthur de kroon had gekregen had hij eigenlijk alles moeten opbiechten. Gaius had weer gezegd dat Magie nog steeds verboden was en dat Arthur die regel niet heel snel zou veranderen vooral niet omdat zijn vader aan de hand van magie was overleden, niet wetende dat het Merlin was die had geprobeerd Uther te redden maar dat Morgana hen voor was geweest en ervoor had gezorgd dat Uther met geen mogelijkheid meer te redden was geweest. Gwaine had er een stuk minder problemen mee gehad en Percival ook. Maar Leon, hij had nog steeds wat twijfels. Merlin had zo lang gelogen over wie hij echt was en wat hij kon, wie zei dat hij nu niet nog steeds loog. Hij was nu alleen met Arthur- nee, Merlin was vaker alleen geweest met Arthur en hij had duizenden keren hem kunnen vermoorden door ook maar te knipperen met zijn ogen. Leon moest niet zo overdrijven. “Hee Leon, kijk niet zo moeilijk ! Ik krijg zelfs al hoofdpijn als ik naar je kijk.” riep Gwaine ineens en Leon keek hem grijnzend aan “Jij krijgt al hoofdpijn als je zelf probeerd te denken dus dat is niets nieuws.” Percival lachte “Jullie zien er beiden niet uit als jullie denken.” “Moet jij nodig zeggen spierbundel. Jij hebt meer spieren dan hersens.” Gwaine en Leon lachte en Percival keek een beetje gepikeerd. “Hee nu we toch even alleen zijn. Wat vinden jullie van het hele Merlin gebeuren? Ik kan er nog steeds niet over uit dat hij degene was die ons allemaal inclusief Elyan heeft gevloerd.” Gwaine schudde zijn hoofd “Dat was onze straf omdat we hem altijd liepen te pesten niet wetende dat hij ons met een paar handgebaren kon vloeren.” “Ik wil er niet meer aan denken. We zijn ridders van Camelot en Merlin-” Leon trok een gezicht wat pure verbazing uitstraalde “-heeft ons gewoon ten schande gemaakt.” “We hebben afgesproken dat we er nooit over zouden praten tegen niemand maar je kan er geld op zetten dat Gaius het weet en nu ook Arthur.” de drie ridders bespraken nog het een en ander en werden toen afgeleid door een schreeuw ergens aan de andere kant van de grens waar enkele andere soldaten patrouilleerde. Ze trokken alle drie tegelijk hun zwaard en renden in de richting waar de schreeuw vandaan was gekomen. Blijkbaar werden de soldaten aan de grens aangevallen door een stel Saxons. “Die hebben lef om zo dicht bij de grens te komen!” riep Gwaine die zich op de eerste de beste vijand stortte die hij kon vinden. “Wat doen ze hier? Denk je dat Morgana in de buurt is?” riep Percival. Leon dook net op tijd weg anders had een van de Saxons hem een kopje kleiner gemaakt “Ik zou het niet weten het maakt niet uit ook we moeten zorgen dat ze niet dichter in de buurt van de stad kunnen komen. Als Morgana in de buurt is merken we dat snel genoeg.” Leon werd een beetje moe van al die Saxons die door de bossen dwaalde. Ze hadden de strijd verloren, Mordred was dood, Morgana was doorgedraaid en op zoek naar Arthur erop gebrand hem om te leggen op welke manier dan ook en nu ze allemaal wisten dat Merlin degene was die de Druïde en Morgana ‘Emrys’ noemde, was Leon ervan overtuigd dat Morgana, Merlin net zo graag uit de weg geruimd wilde hebben als Arthur omdat ze er nog steeds op gebrand was de troon van Camelot af te pakken en voor haarzelf te claimen, omdat ze naar haar idee, als enige recht had op de troon. Leon, Gwaine, Percival en de soldaten vochten zich door de groep Saxons heen, waarschijnlijk hadden ze niet verwacht dat er zoveel soldaten van Camelot rond liepen bij de grens, ze schenen behoorlijk overrompeld en hadden gedacht dat ze wel richting de stad hadden kunnen komen zonder gezien te worden. Jammer genoeg voor hun was dat plan in het water gevallen.

Merlin kwam langzaam overeind en kreunde even. Hij had het idee dat zijn been die drubbel was geklapt en hij kon er ook amper op staan maar hij was niet van plan zich zo snel af te laten wimpelen. Arthur had nu zijn hulp nodig gezien Morgana hen had gevonden en een aantal Saxons had meegenomen. Een voordeel was dat Morgana het leuk vond om toe te kijken hoe Arthur probeerde zichzelf in leven te houden door tegen de Saxons te vechten en pas wanneer ze het zat was en zich verveelde ging ze zich ermee bemoeien. Merlin liep of nou ja, hupte zo goed en kwaad als dat het ging richting het gevecht. Hij richtte zijn aandacht op Morgana die naar Arthur toe liep en hem in een magische houdgreep hield waardoor Arthur zich niet kon bewegen. Morgana had haar mes getrokken en had een duidelijk doel voor ogen. “Oh nee mooi niet.” mompelde Merlin en hij duwde een spreuk richting Morgana die haar ogen wijd open sperde en net zoals hij eerder, werd weggeblazen. Arthur kon zich weer bewegen en de Saxons vielen weer direct aan. Merlin hopte echter wat dichterbij en wist de Saxons die Arthur nog niet had vermoord uit te schakelen. Arthur draaide zich om en keek Merlin aan met een opgeluchte blik “Ik dacht even dat ze je te pakken had.” zei hij en Merlin grijnsde even “Ja dat dacht ik ook even maar ik ben nog heel....ongeveer.” hij hopte naar Arthur toe tot hij naast hem stond “Waar is ze?” “Geen idee. Ik heb haar een behoorlijk eind weggeblazen. Misschien is het beter als we haar maar even gaan zoeken.” Arthur knikte en begon te lopen “Eh wacht even.” Merlin hopte achter Arthur aan “Misschien is het verstandiger als ik voorop loop?” Arthur stopte en keek naar Merlin zijn been “Weet je dat zeker? Je kan amper lopen” “Ik heb mijn benen niet nodig om magie te gebruiken.” “Goed punt.” Arthur bleef vlak achter Merlin lopen en beiden zochten ze tussen de bomen door naar Morgana maar ze vonden niets. “Heb je haar echt zo ver weggeblazen?” “Nee...” “Is ze gevlucht?” “Misschien...of ze ligt ergens op de loer.” Merlin en Arthur hielden beiden hun ogen open en Merlin gebruikte zijn magie om rond te kijken in de buurt zodat ze niet tever van hun paarden zouden afwijken. Ze hadden die paarden nodig om sneller naar Camelot terug te keren. “Laten we terug gaan naar de paarden. Ik zie haar nergens.” Ze liepen langzaam terug, Arthur nog steeds met getrokken zwaard en Merlin gebruikte hier en daar zijn magie om tussen de bomen door te kijken. “We kunnen haar gaan zoeken. Haar sporen moeten hier ergens zijn” “Tenzij ze net als ik haar sporen heeft uitgewist. Dat doe ik al de hele reis.” “Laten we dan maar zorgen dat we hier snel weg zijn en dat we terug keren naar Camelot voor Gwen zich zorgen gaat maken.” “En Gaius...” Terug gekomen bij de paarden keek Merlin nog eens goed rond voor ze op de paarden stapte en wegreden. “Laten we zoveel mogelijk afstand tussen ons en Morgana creëren. Wil haar niet graag weer tegenkomen.” Merlin knikte en ze reden in een rap tempo door.
Na een paar uur begon het donker te worden en werd het tijd om een kamp te maken en wat te rusten. De paarden moesten worden gevoerd en hadden water nodig anders zouden ze de volgende dag niet vooruit te branden zijn. Arthur zorgde voor hout voor het vuur terwijl Merlin zich om de paarden bekommerde. Na dat alles was geregeld sprokkelde Merlin wat eten voor hem en Arthur bij elkaar. “Ik neem de eerste wacht wel. Jij moet rusten anders heelt die wond nooit goed.” Arthur wilde duidelijk commentaar geven maar Merlin schudde zijn hoofd “Arthur, ik ben nog steeds je hulp. Nog geen adviseur en wie van ons heeft er meer kans tegen Morgana? Jij of ik?” Arthur moest hem gelijk geven en maakte het zichzelf gemakkelijk. Niet heel veel later viel hij in slaap en was Merlin alleen. Hij prikte wat in het vuur en luisterde goed naar zijn omgeving en keek rond. Hij had geen zin om verrast te worden door Morgana of Saxons nu Arthur zijn welverdiende rust nam. In Camelot kon Arthur weer de koning uit gaan hangen, maar nu moest hij toch echt naar Merlin luisteren als ze het wilde overleven.

Reacties: