Hoofdcategorieën
Home » Tokio Hotel » Bill Kaulitz. You got me like no other. » Deel 20.
Bill Kaulitz. You got me like no other.
Geschreven door:
Onderdeel van:
Laatst bijgewerkt:
28 mei 2009 - 19:19
Aantal woorden:
775
Aantal reacties:
2
Aantal keer gelezen:
193
Deel 20.
To be or not to be, that is the question.
Maart 13, was ik om zes uur opgestaan en had ik me snel gedoucht en opgemaakt voor te vertrekken naar Bill. Ik had een heel raar gevoel in mijn maag gehad toen ik iets wou eten, wat kennelijk niet gelukt was. Ik had mijn tas nog even na gekeken en dan had ik mezelf naar de bushalte begeven. Die dag was de dag dat me het meest zou bij blijven en daarom denk ik dat dit ook de meest emotionele beschrijving uit mijn leven zal zijn zowel voor jullie als voor mij. Om vier voor zeven had ik een bus gehad naar Hamburg Noord, daar woonde hij samen met zijn broer. De bus was tien minuten te laat en daardoor werd ik enorm gestresseerd nog meer gestreseerd. Toen de bus er eindelijk was had ik geen zitplaats, het was dan ook een uur waarop iedereen moest gaan werken. Na een halfuur stapte er eindelijk een oude vent uit en kon ik op zijn plaats gaan zitten. Gelukkig maar want ik kreeg al stilaan kramp van mijn tas die ik moest dragen. In het centrum was er een gigantische kijkfille en dat boven alles moesten we wel honderd keer stoppen voor een roodlicht. Ik zat ondertussen al een uur op de bus en we waren net het centrum uit op weg naar Hamburg Noord. Na nog een kwartier zag ik plots het gebouw van Sony BMG, Bill had gezegd dat als ik dat zag ik moest bellen. Ik had gebeld en toen hij stopte had ik mezelf een weg door de bus gevonden naar buiten. Tot mijn grootste ergernis was het aan het regen en ik had geen paraplu of kap. Ik moest even denken over de route die ik moest volgen die Bill me had gezegd. Na een halfuur verschillende straten door gelopen te hebben had ik de Krakenhausstrasse nog steeds niet gevonden. Ik was al een dikke twee uur onderweg en nog steeds was ik er niet je kan niet geloven hoe gek ik daar van werd, ik bedoel het kon wel zijn dat ik maar 100meter van Bill was verwijderd en ik wist het niet eens. Ik kwam bij een parkje uit en besloot om me neer te zetten op de bank en Bill maar te bellen want ik was hopeloos verloren gelopen. Ik had Bill gebeld en hij zou me komen ophalen aan het parkje, als ik had afgelegd vond ik mezelf echt wel stom wat moest hij wel niet van me denken ik kon nog eens de weg niet vinden naar zijn huis in mijn eigen stad. Elke minuut dat ik daar op het bankje zat te wachten dacht ik aan Bill, hoe zou hij er uit zien, wat zou hij van me vinden allemaal vragen die ik aan mezelf stelde waar ik geen antwoord op had nog niet. Een zwarte Audi stopte voor me en ik werd helemaal uit mijn trance gebracht een jongen met zwart sluik haar en een muts op kwam uit de mooie blinkende auto gestapt. Hij kwam naar me toe en ik zag hoe zijn donkerbruine ogen mij onderzochten. ‘Ben jij London?’ had hij aan me gevraagd met die mooie stem en toen wist ik het, hij was niet zomaar een Bill, hij was Bill Kaulitz, de zanger van de beroemde tienerband Tokio Hotel, die ik had gehaat jarenlang. Hij had me uit mijn gedachten moeten breng door nog eens te vragen of ik het wel was. Ik was mezelf aan het uitschelden in mijn hoofd, ik had nooit gedacht dat hij het zou zijn, ik had nooit gedacht dat hij zou lief zou kunnen zijn. Vanaf dat moment had ik mezelf voorgenomen om hem nooit iets te vertellen over mijn Tokio Hotelhaat want hij was te dierbaar voor me geworden, hij was mijn ware en mijn zielsverwante. Hij mocht het nooit te weten komen. Ik had mezelf hersteld en had me recht gezet. Ik had zijn vraag positief beantwoord en hij kijk me verwonderd aan. Hij dacht dat ik kleiner en minder volwassen ging zijn. Ik was nauw eenmaal groot voor mijn leeftijd. Bij hem thuis had hij me de logeerkamer toegewezen wat ik zelf spijtig had gevonden. Die avond heb ik zijn broer Tom leren kennen en wat bleek dat hij best wel leuk en aardig was helemaal niet zo een player als ze zeggen in de boekjes of zoals ik tot over twaalf uur geleden dacht. Om elf uur zijn we gaan slapen, Bill had me een slaapwelkusje gegeven op mijn wang en toen hij dat had gedaan, had een bom vol vlindertjes zich zelf weten ontploffen in mijn buik. Ik was verliefd.
Reacties:
WHHAA !!
zaliig !