Hoofdcategorieën
Home » Harry Potter » The fate of the Malfoy family » 19.
The fate of the Malfoy family
19.
'Laat hem alsjeblieft nog heel lang weg blijven! Laat hem alsjeblieft nog heel lang weg blijven! Laat hem alsjeblieft nog heel weg blijven!'
'En nou is het klaar!' schreeuwde Bellatrix tegen haar jongere zus. 'Je zegt al vier uur lang niets anders meer. Ik snap gewoon niet waarom je wilt dat hij weg blijft'
Narcissa slaakte een diep zucht en ging rechter op zitten.
'Ik vind hem gewoon heel eng' zei ze zacht. Bellatrix braste in lachen uit. Haar valse schelle lach vulde de kamer.
'Eng zeg je!' hikte Bellatrix. 'Wat is er nou eng aan de Heer van het Duister? Ik bedoel hij zorgt toch juist voor een betere wereld? Een wereld waar we veilig kunnen zijn zonder al die smerige modderbloedjes die er voor zorgen dat de zuivere tovenaarsfamilie uitsterven. Jij wil toch ook niet dat de bloedzuivere families straks allemaal zijn uitgestorven of wel soms?'
'Nee, natuurlijk niet' Stamelde Narcissa. 'Maar dan kan ik hem nog wel heel erg eng vinden'
Bellatrix stond op van de fauteuil waar ze de hele morgen op gezetten had en begon door de kamer te ijsberen.
'Ik wist eigenlijk altijd al dat je gek was maar dit slaat echt alles'
'Bella, hij praat 's nachts tegen zijn slang. Hij vermoord mensen onder onze ogen. Wat is daar nou niet eng aan en dan vergeet ik nog dat hij er gewoon heel erg angstaanjagend uit ziet'
'Dat bedoel ik je bent gek. Misschien ben je nog wel gekker dan dat gedrocht dat...' Bellatrix stopte met praten en liep weer naar de fauteuil toe. Ze liet zich in de stoel zakken en slaakte een zucht. Narcissa keek haar zus aan en terwijl ze op stond van de bank.
'Hoe noemde je mij?' schreeuwde Narcissa. Ze haar woede niet lang onder controle houden. Woede die niet alleen met Bellatrix te maken had, maar eigenlijk gewoon om iedereen die momenteel in haar leven was. De heer van het Duister die als een enorm zwarte spook 's nachts door het huis sloop, Lucius die al in geen drie weken meer een woord gesproken had behalve als de Heer van het Duister hem iets vroeg, want de vragen en bevelen van de Heer mocht je niet weigeren. En dan was er ook nog Draco die niets meer van zich had laten horen sinds hij naar Zweinstein was vertrokken. Ze geprobeerd haar woede onder controle te houden, maar nu Bella zo tegen haar te keer ging kwam als er uit.
'Ik zei je gek bent' herhaalde Bellatrix zelfgenoegzaam.
'Nee, je noemde mij een gedrocht'
Bellatrix schudde haar hoofd en kuchte. 'Nee, ik noemde je geen gedrocht Cissy. Ik zei: Misschien ben je nog wel gekker dan dat gedrocht dat... dat is iets heel anders dan ik zeg dat jij een gedrocht bent'
'Ja, dat is nog veel erger' bulderde Narcissa. Bellatrix schudde opnieuw haar hoofd en liet haar bruine krankzinnige ogen door de salon glijden.
'Nee, zusje zie het al een eer.' zei ze. 'Je bent namelijk nog gestoorder dan dat gedrocht dat zich ooit onze zus durfde te noemen. En dat is een eer want ik haat niemand meer dan dat modderbloedliefje'
Kwaad beende Narcissa de salon uit. Een eer. Wat dacht Bellatrix wel. Ze hadden die rare Andromeda niet voor niets jaren geleden uit de familie gegooid. Narcissa was zwaar beledigd dat Bella haar durfde te vergelijken met die bloedverraadster. Ze liep de tuin in wandelde met grote snelle passen naar de vijver, waar ze zich in het gazon liet zakken. Tot haar grote vreugde had de Heer van het Duister zo'n vierenhalf uur geleden het huis om onbekende rede verlaten en ze hoopte dat hij nog lang weg bleef.
'Zeg jongens hebben jullie het al gehoord!' Kwast kwam luid schreeuwend de leerlingenkamer binnen. Draco die bezig zich door zijn berg huiswerk heen te werken keek even op. Kwast stond als een klein jongetje – dat net te horen gekregen dat hij cadeau van zijn leven had kreeg met kerst – op en neer te springen.
'Nou?' vroeg hij. Niemand in de leerlingenkamer antwoordde. Omdat ze net als Draco verdiept waren in hun huiswerk, omdat ze druk in gesprek waren of omdat ze liever geen gesprek aangingen met Kwast.
'Waarom reageert er nou niemand' zei Kwast verontwaardigd. Blijkbaar vond het nieuws dat hij gehoord had meer dan de moeite waard.
'Misschien omdat het ons niets kan schelen wat jij te zeggen hebt. Omdat alles wat jij zegt nergens op slaat' zei Patty Park die een van de leerlingen was geweest die in gesprek was. Kwast ging midden in de leerlingen kamer staan en begon verbazingwekkend genoeg op plechtige toon te spreken.
'Daar heb je gelijk in Patty, maar nu heb ik echt groot nieuws en ik weet zeker dat jullie het de moeite waard vinden'
'Dat lijkt me stug' mompelde Isa die naast Draco had gezetten en tijdens het leren van en toe van uit haar ogenhoeken naar hem gekeken had.
'Jullie moeten me nu niet gaan onderbreken' ging Kwast verder.
'Best' mompelde Isa opnieuw.
'Ik heb gehoord dat er vannacht een aantal Griffoendors en een Ravenklauw hebben ingebroken op het kantoor van het schoolhoofd. Ze hebben er niet kunnen vinden wat ze zochten, maar werden we gesnapt en worden nu gestraft'
'Ja, leuk' mompelde Draco terwijl hij het in elkaar geflanste dreuzelkundeboek dicht sloeg.
'Ja hé' zei Kwast vrolijk. 'Die ehum hoe heet ze ook weer was er ook bij hoorde ik'
'Wie?' vroeg Patty Park die eens heel erg geïnteresseerd naar Kwast keek.
'Die rooie.. ehum wat was het nou ook al weer? Oja Wemel. Ginny Wemel.'
'Ik hoop dat ze haar vermoorden!' Riep Nanda Fingers, de beste vriendin van Patty Park. ' en al die andere ook. Ze zijn gewoon zo dom, omdat ze denken dat ze nog kunnen winnen, maar dat kan niet meer want de Heer van het Duister heeft al gewonnen dat staat vast'
'Nee, jij bent lekker slim' zei Isa. 'Je kunt niet eens normale zinnen produceren.'
Draco schoot in lach, stond op en trok Isa met zich mee de leerlingenkamer uit. Nadat de poort naar de leerlingenkamer gesloten was en er alleen nog maar een kille grijze muur zichtbaar was pakte Draco Isa's hand vast. Isa keek hem met haar gifgroene ogen en vriendelijke glimlach op haar gezicht.
'Isa, er iets is iets dat ik je moet vertellen' begon hij. Nadat zo'n tien minuten voor de poort naar de leerlingenkamer hadden gestaan. Isa die hem nog altijd aan keek, kreeg nu een nieuwsgierige uitdrukking in haar ogen.
'Wat dan?' vroeg ze. Terwijl ze bemoedigend in zijn hand kneep.
'Ik weet niet meer wie ik ben of wie ik was'
'Ik begrijp je niet' zei Isa.
'Het is moeilijk uitleggen Isa. Ik ga het proberen maar dan moet jij me beloven niet te onderbreken'
'Ik weet niet of ik dat kan garanderen' zei Isa. Draco lachte. Hij begon Isa naarmate hij haar beter leerde kennen steeds leuker te vinden. Misschien had ze dan toch gelijk en was ze echt zijn ware liefde. Hij duwde de gedachten aan liefde weg en trok Isa mee de kerkers uit. Hand in hand liep ze de grote hal binnen. Hier en daar liepen wat groepjes leerlingen die zo nu en dan angstig om zich heen keken of er geen leraren in de buurt waren. Een groepje van vier eerstejaars deinsden geschrokken achteruit toen professor Anderling met een zuur gezicht vanuit de grote zaal de hal in kwam. Ze beende met grote haastige stappen door de hal.
'Leraar in aantocht' zei een van de eerstejaars. Ze had nogal een hoog stemmetje. De andere drie knikte instemmend, ondertussen kwam Anderling steeds dichterbij. Draco keek haar na en begreep de reactie van de eerstejaars niet. Anderling was de enige leraar die zich niet aan de nieuwe schoolregels hield er was geen enkele reden om zo te reageren als de eerstejaars deden. Professor Anderling liep intussen vlakbij het groepje eerstejaars en stak haar hand op als zijnde een groet. Het groepje leek met stomheid geslagen te zijn. Ze keken haar na als een stelletje idioten met open mond na.
'Ze zei geen eens wat' zei het meisje met het hoge stemmetje.
'Ze hoort ons straf te geven. We lopen met te veel op de gang' liet een jongetje weten. Isa liet Draco's hand vast en liep op het groepje eerstejaars af. Draco liep achter haar aan en zag dat het groepje enkel uit Zwadderaars bestond.
'Ja, niet met meer dan twee personen door de gangen lopen' zei een ander meisje. Ze had lang krullend blond haar.
'En wij zijn met vier' zei het jongetje dat eerder ook gesproken had.
'Jullie hoeven voor haar niet bang te zijn hoor' zei Isa. 'Ondanks dat ze het hoofd is van Griffoendor doet ze niemand kwaad'
'Hoe weet jij dat zo zeker?' vroeg het meisje met de hoge stem.
'Omdat het Anderling is zei Isa simpel. 'Ik zal als jou was meer op jullie hoeden zijn voor Sneep of een van de Kragges zij zijn gevaarlijk.'
'Ja, maar professor Anderling is toch ook een leraar. Zij moet zich dan toch ook aan de regels houden' zei het meisje met de blonde krullen.
'In theorie wel, maar in de praktijk loopt ze nog een beetje achter' zei Isa. Draco trok geïrriteerd aan Isa's arm.
'Kom je nog? Of praat je liever met die eerstejaars?' vroeg hij op al net zo'n geïrriteerde toon.
'Ik had gewoon met ze te doen' zei Isa. ' Ze schrokken zich wezenloos toen Anderling aan kwam'
De vier eerstejaars knikte synchroon. Draco trok nu nog harder aan Isa's arm.
'Ik kom al' zei Isa tegen hem. En tegen de eerstejaars zei ze: 'pas voor de leraren, maar wordt niet meer zo panisch als Anderling in aantocht is. Zij doet niets anders dan chagrijnig door het kasteel lopen en mopperen op de nieuwe regels. Ontouden jullie dat?'
De vier knikte. Draco trok Isa bij het viertal vandaan.
'Was dat nou echt nodig?'
'Sorry hoor' zei Isa. 'Ik wist niet dat je boos werd.'
Draco negeerde haar en trok haar mee naar de grote zware houten deuren die naar buiten leidde Hij duwde tegen de deuren die al krakkend open gingen. Zo met december voor de deur werd het echt al killer buiten. Draco liep naar het meer en plofte op het licht bevroren gras neer. Isa liet zich naast hem zakken en keek hem vragend aan. Hij kende haar nu lang genoeg om te weten dat ze hem daarmee aanspoorde om te verder gaan, daar waar hij in kerkers mee begonnen was.
Narcissa slaakte een zucht. Ze zat nu al dik een uur buiten naar de vijver te kijken. Een van de witte pauwen paradeerde voor haar rond. Ze had nog steeds niets kun zien of kunnen hoor dat er op wees dat de Heer van het Duister terug was. Als ze alleen al aan de naam van de meester van haar man dacht werd bang. 'Laat hem alsjeblieft nog heel lang weg blijven' zei ze hardop terwijl de tranen over haar wangen begonnen te lopen. Ze was in haar jeugd en ook in de tijden daarna voor verschillende dingen bang geweest maar geen van die angsten was te vergelijken met de angst die ze nu voelde. Nu ze hier als drieënveertig jarige op het bevroren gazon zat. Ze rilde van de koud en wilde dat ze een jas aan had gedaan. Ze draaide zich om toen ze achter zich het knisperende geluid hoorde van voetstappen die op het bevroren gazon neer kwamen. Lucius kwam aanlopen, zijn gezicht stond op onweer. Narcissa stond en wilde in de richting van het huis lopen maar Lucius greep haar bij de arm en bracht tot stilstand. Hij keek haar streng aan. Als een vader die zijn dochter een standje gaf omdat ze iets gedaan wat niet mocht.
'Wat doe jij hier?' vroeg hij kil. Narcissa voelde ondanks de kille toon waarmee hij zijn woorden uitsprak toch lichte blijdschap opborrelen. Hij sprak weer tegen haar. Voor het eerst in drie weken.
'Vluchten' antwoordde ze terwijl ze zich los probeerde trekken wat tevergeefs was want Lucius hield stevig was.
'Voor wat?'
'De Heer van het Duister. Ik ben gewoon heel erg bang voor hem Luus' zei ze naar waarheid. Het had geen zin om tegen hem te liegen. Omdat Lucius al lang wist dat ze bang was. Ze was er van overtuigd dat hij dat kon zien.
'Dat weet ik.' zei hij dan ook. ' Maar je zult het alleen nog heel even vol moeten houden. Als de Heer van het Duister Harry Potter te pakken krijgt en dood, dan is alles voorbij en hoef je niet meer bang te zijn'
'Denk dat hij daarna ons huis verlaat?' vroeg ze bevend terwijl haar armen om hem heen sloeg.
'Dat hoop ik wel Cissy' antwoordde hij toen hij zich los maakte uit haar omhelzing en terug liep naar het huis. Narcissa bleef alleen achter in de kou en keek haar man met tranen in haar ogen na.
'Draco vertel me alsjeblieft wat je bedoelde met: 'Ik weet niet meer wie ik ben of wie ik was'' spoorde ze hem aan terwijl ze nog altijd op het koude gras bij het meer zaten.
'Het is moeilijk uitleggen, omdat ik het zelf ook niet echt begrijp' bekende Draco terwijl hij voor zich uit staarde. Hij haalde zijn neus en plukte enkele bevroren grassprietjes die hij vervolgens met zijn vingers verpulverde.
'Toen ik klein was mijn vader mijn grote voorbeeld. Alles wat hij deed vond ik geweldig of het nou schelden op modderbloedjes was, de familie Wemel zwartmaken of ruzie maken met mijn moeder. Ik geloofde dat mijn vader hoe dan ook gelijk had wat hij ook zei. Hij had een grote hekel aan modderbloedjes...'
'Wacht even had? Nu niet meer dan' onderbrak Isa hem.
'Nog steeds. Maar iets dat al gebeurd is vertel je altijd in de verleden tijd.'
'Dat is waar' gaf Isa toe. Ze pakte zijn hand en kneep er zachtjes.
'Wil je me dan nu uit laten praten en me niet meer onderbreken?'
'Belooft'
'Goed, mijn vader had een hekel aan modderbloedjes en als vanzelfsprekend had ik dat ook. Ik had een hekel aan de Wemels. Om een lang verhaal korte maken wat mijn vader vond vond ik ook en dat is jaren lang heel erg vanzelfsprekend voor me geweest. Tot dit schooljaar eigenlijk. Ik weet ergens wel dat het grappig is als er een Griffoendor wordt gemarteld, maar ik kan er niet om lachen. Eergisteren toen die Loena Leeflang op de gang werd belaagd met de Cruciatusvloek had ik eigenlijk net als iedereen moeten lachen, want dat kind is knettergek. Maar in plaats daarvan voelde ik alleen maar medelijden met haar. Ik ben afgelopen zomer zelf door de Heer van het Duister gemarteld en weet hoe Leeflang zich moest voelen. Hoe veel pijn het deed. Wat ik eigenlijk probeer uit te leggen – en wat behoorlijk faalt – is dat ik me zelf eigenlijk niet meer terug ken, dat ik niet meer de echt de Draco ben die ik was. De Draco die ik behoor te zijn. Ik ben de laatste tijd anders over sommige dingen gaan denken en vraag stiekem wel eens af of mijn vader wel gelijk had. En als ik me dat aan afvraag schaam ik me heel erg. Ik kan het gewoon niet uitleggen Isa. Ik begrijp het zelf niet eens.'
'Je hoeft het niet uit te leggen' zei Isa zacht. Ze duwde hem in het gras en drukte haar lippen teder op de zijne.
Reacties:
Dit gaat nooit vervelen,
al las ik een hoofdstuk terug binnen dertig jaar.
Dit is ongelofelijk!
En jij vond de laatste alinea niet zo goed? *mond valt open*
Honeypopje dit was echt een geweldige afsluiter,
die ons even de tijd gaf om adem te halen.
Seriously, ik hou zovéél van dit verhaal.
Ik heb echt te doen met Draco, Cissy en Lucius.. ik bekijk hen nu allemaal echt op een heel andere manier dan dat ik vroeger als elfjarig meisje deed.
Want toen was ik natuurlijk helemaal
aan de kant van Harry en alle andere Griffoendors.
En om dat te doen,
moet je wel een topschrijfster zijn!
En dat ben jij ongetwijfeld!
Dikke Kus
Whatthee...jij vond dit...minder?
Meis dit is waanzinnig!
Draco is in love!
En Cissy, ik hoop voor haar dat alles goed komt.
Briljant ja!
Amazing ja!
Spannend ja!
ofwel: don't stop believing!
JEEJ!
Ik vind het knap dat je altijd wel een tijdje stopt, maar toch weer door gaat. Daar wordt ik blij van ^^
Oops een beetje een late reactie maar dit verhaal....
Hier zijn gewoon geen woorden meer voor zo goed is het
Ga alsjeblieft snel verder en geef me een melding plz