FanFic.nl

Familieportret

Zondag 14 november 2032

Hij staarde naar het familieportret dat boven de televisie hing. Het was zwart-wit, maar hij herinnerde het zich in kleur; hoe de bruine haren van zijn vrouw perfect langs haar gezicht naar beneden vielen en hoe twee blosjes op haar wangen vormden van trots en blijdschap, misschien zelfs opluchting.
Hij herinnerde zich de jurk die ze aan had gehad – de rode die zo goed wist te verhullen dat ze al haar zwangerschapskilootjes nog niet kwijt was.
Hij herinnerde zich de beige trui die hij zelf aan had gehad en het roze rompertje van hun dochter, dier stralende blauwe ogen. Eens in de zoveel tijd betrapte hij zich erop dat hij naar dat portret staarde en zich afvroeg waarom ze het niet gewoon in kleur hadden opgehangen. Hun dochtertje had er zo mooi uitgezien… Maar ze hadden voor zwart-wit gekozen, al die jaren geleden.
‘Schat, wil je thee zetten?’ vroeg Eleanor, die naast hem op de bank zat. Louis knikte en kwam overeind, liep naar de keuken en liet het vraagstuk over kleur weer voor wat het was. Het was sowieso onzin om na veertien jaar een portret te vervangen voor een andere versie ervan. Hij zuchtte.
De keuken lag naast de woonkamer en keek uit op de straat. ’s Zomers was dat fijn, dan had hij zicht op de rozenstruik in hun kleine voortuintje. Maar de zomer was voorbij en wind en regen hadden Engeland overgenomen. De rozenstruik stond er naakt bij en ook de bomen hadden hun bladeren ingeleverd. Een enkele auto reed voorbij, verder was het stil in de straat.
Het was een doodgewone zondag in één van de vele buitenwijken van Londen. Eleanor zat op de bank een aflevering van haar favoriete soapserie te kijken en Louis zat ernaast. Af en toe zette hij thee of luisterde hij naar haar uitbarstingen als personage huppeldepup vreemd ging met die ene jongen van om de hoek – of als ze juist niet vreemd ging, want dan waren ze ineens voor elkaar voorbestemd. Het was nooit goed, maar dat was waarschijnlijk het idee van een soapserie.
Toen Louis terug de kamer in liep met twee dampende mokken thee, was ze weer toe aan zo’n uitbarsting: ‘Snap jij dat nou?’ vroeg ze. ‘John heeft zojuist met Greg gezoend! Maar hij heeft zo’n leuk vriendinnetje en Greg heeft niet eens een baan.’
Louis zette de mokken op de klaarliggende glazen onderzetters. ‘Sommige jongens vallen nu eenmaal op jongens,’ deed Louis mee aan het gesprek, wetend dat hij zich op gevaarlijk terrein begaf.
‘Homoseksualiteit is een zonde,’ hielp Eleanor hem herinneren. ‘Daarbij heeft John een vriendin en een toekomst en die Greg die werkt niet en hij doet geen opleiding en dus vergooit John zijn hele toekomst voor één kus, dat is toch stom?’
Als hij bij haar was gebleven en gelukkig was geworden, dan was je serie afgelopen, dacht Louis, maar hij hield het voor zich. Ergens in zijn jarenlange huwelijk had hij geleerd dat soapseries een onderwerp waren waar hij en Eleanor het nooit over eens zouden zijn.
Op de bovenverdieping klonk het geluid van een openende deur, gevolgd door voetstappen op de overloop en daarna op de trap. Olivia verscheen in de woonkamer, zag haar ouders zitten, keek op de klok en begreep hoe laat het was. Ze nam stilletjes plaats op een stoel en wachtte met haar iPhone in haar handen tot haar moeders soap was afgelopen.
Het duurde nog maar een paar minuutjes en na afloop luisterden man en dochter geduldig naar moeders gebrabbel over John en Greg en alle andere personages die bezig waren met rare dingen. De naam Greg riep vage jeugdherinneringen op bij Louis, maar ook daar hield hij zijn mond over. Hij gokte dat Olivia iets wilde zeggen.
‘Wil je thee, lieverd?’ vroeg hij haar, toen Eleanor uitgeraasd was. Het meisje knikte in stilte en bevestigde daarmee Louis’ vermoeden dat ze iets van hen verlangde.
Louis vertrok naar de keuken, constateerde dat het water nog warm was en kwam dus binnen enkele seconden de woonkamer weer binnen wandelen met thee voor zijn dochter.
‘Wat is er, lieverd?’ vroeg hij haar, nadat hij haar theekop op een glazen onderlegger had gezet en weer naast Eleanor plaats had genomen.
Olivia keek hem met grote, vragende ogen aan. Ze overtuigde hem er bijna van dat er niets aan de hand was, maar de vingers die aan haar iPhone frunnikten, verraden haar.
‘Je wilt iets vragen of zeggen, toch?’ hielp bij haar op uitnodigende toon op weg. Zijn dochter knikte voorzichtig.
‘Nou, brand maar los,’ glimlachte haar vader.
‘Jullie kennen Zoey, toch?’ begon ze.
‘Nee,’ antwoordde Louis, niet onaardig, maar Eleanors geheugen leek beter: ‘Ja, dat meisje bij wie je een paar weken geleden op de thee was, toch? Waar ik je op heb gehaald?’
‘Ja,’ antwoordde Olivia, zichtbaar opgelucht. ‘Ze zit bij mij in de klas en ze is woensdag jarig, dan wordt ze vijftien… ze viert het vrijdag en ik ben uitgenodigd. Mag ik alsjeblieft gaan?’
Ze keek voorzichtig op om haar ouders’ reactie te peilen. Eleanor was de eerste die reageerde: ‘Hoe laat?’ vroeg ze.
‘Acht uur,’ antwoordde Olivia.
‘Tot?’
‘Eén.’
‘Nee,’ verbood Eleanor kordaat.
‘Maar – ’ probeerde Olivia.
‘Nee,’ brak haar moeder haar af.
‘El,’ probeerde Louis haar te sussen, ‘geef die meid een kans.’
‘Ik wil het niet hebben,’ hield ze vol. Louis onderdrukte een zucht en wendde zich tot zijn dochter: ‘Ken je veel mensen die komen?’
‘Ja,’ antwoordde ze, terwijl haar ogen enigszins oplichtten. ‘Mijn hele klas komt en een gedeelte van de andere klassen.’
‘Komen er jongens?’ kwam Eleanor tussen beiden.
Olivia knikte. ‘Maar die ken ik, mam, die doen heus niets,’ probeerde ze nog, hoewel zo binnensmonds dat Louis moeite had haar te verstaan.
‘Dan ga je niet,’ hield Eleanor voet bij stuk.
‘Ken je kinderen die gaan en hier in de buurt wonen?’ vroeg Louis, waarop ze knikte.
‘Kun je met hen terug naar huis lopen?’
‘Vast wel, ik zal het vragen.’
‘Je hoeft niets te vragen,’ bleef Eleanor volhouden. ‘Je gaat niet.’
‘Hè, El, doe niet zo moeilijk. Als ze met z’n allen naar huis lopen, kan er toch weinig misgaan?’
‘Je vergeet het feest zelf.’
‘Waar is het feest?’ vroeg Louis.
‘Bij Zoey thuis.’
‘Nou, dan zie ik het probleem niet.’
‘Niet? Misschien moeten we dan een keer langs een opticien. Tot één uur, Louis! Ik ken zulk soort feesten. Dat zijn feesten waarop alcohol wordt gedronken en jongens meisjes dronken voeren om ze hun bed in te kunnen slepen! Daar is Olivia te jong voor.’
Ja, dacht Louis, maar hij zei: ‘Ik denk dat ze oud en wijs genoeg is om op zichzelf te passen.’
‘Louis!’ schreeuwde Eleanor. Louis grijnsde; als haar enige resterende argument zijn naam was, dan beschouwde hij de discussie als gewonnen.
‘Zeg maar tegen Zoey dat je komt, schat,’ zei hij. ‘Ik haal mama wel over.’
Ik weet waar mama van houdt, dacht hij erachteraan, maar hij besloot dat hij beter af zou zijn als geen van beide vrouwen dat te horen kreeg.
Olivia sprong op van haar stoel en straalde hem toe. ‘Ik ga Zoey bellen om te zeggen dat ik kom!’ deelde ze hem mee, alvorens de kamer uit te rennen. Haar thee bleef vergeten op tafel staan.
Van Eleanor kreeg Louis slechts een vernietigende blik toegeworpen.

Reacties: