FanFic.nl

De sterrenkijkers (Fanfic schrijft)

Geschonden vertrouwen

Midas verliet via een zijdeur het kasteel. Daarna was het een kwestie van het landweggetje volgen tot een open plek omringd door bamboe. Hier vond hij de astrologen. Ze stonden dicht bij elkaar als pinguïns op de Zuidpool en ze kwekten net zo hard. Hun gewaden bezaaid met sterren golfden dramatisch om hen heen bij elke beweging die ze maakte. Om hun dikke lederen riemen hingen zakboekjes, pennen, notitieblokjes, veren, edelstenen en nog meer allerhande zaken die de astrologen een gewichtige uitdrukking gaven.
‘Wat is er hier aan de hand?’ overstemde Midas’ stem het lawaai. Het werd onmiddellijk stil.
‘Nou?’ vroeg de koning ongeduldig. Er ontstond wat beweging in de menigte. De Exupéry weken opzij voor Harald. De hofastroloog maakte een, naar Midas’ smaak iets te kruiperige, buiging.
‘Sire, ik…’
‘Geen van je voorspelling klopte, astroloog. Ze kwamen nog niet eens in de buurt van de werkelijkheid, dus je kan maar beter een goed excuus hebben of ik zoek bij deze een nieuwe astroloog uit. Keus genoeg zo te zien.’
‘Sire, het is nogal lastig uit te leggen,’ begon Harald moeilijk.
‘Lastiger dan wakker blijven tijdens Johns redevoeringen?’
‘Nee…ja…misschien…’ begon Harald met een schaapachtige glimlach. ‘Ik…ehm…wij, bedoel ik…wij…wij hadden…’
‘Voor de draad er mee, verdomme!’ riep John. Harald deed geschrokken een stap achteruit. Zijn donkere ogen schoten schichtig heen en weer om bij zijn collega’s hulp te zoeken. Het was Emére die het verlossende woord bracht.
‘Geen van onze voorspellingen klopte vandaag, Sire.’
Er viel een pijnlijke stilte. De ogen van de koning gleden over deze groep Exupéry heen. Op deze lieden vertrouwden het koninkrijk haar leven toe en nu bleken ze allemaal incompetent?
‘Vertel mij eens, beste astrologen, wat is de oorzaak van jullie falen?’ vroeg Midas. Ze hadden naar hem moeten komen in plaats van zich van de wereld af te zonderen.
‘Dat weten wij nog niet, Sire,’ fluisterde Harald.
‘Maar daarom zijn we bij elkaar gekomen; om uit te zoeken wat er aan de hand kan zijn.’
‘Jullie hadden naar mij moeten komen!’ donderde Midas. ‘Iedereen op deze planeet rekent op jullie voorspellingen. We vertrouwen jullie, sommigen leggen zelfs hun leven in jullie handen. Denk aan de zeelieden en de boeren vlakbij de trollengrens. Jullie voorspellingen geven de doorslag bij hun beslissingen.’
‘Maar in plaats daarvan wachten jullie af. Jullie wachten tot jullie koning er achter komt dat geen van de gedane voorspelling blijkt te kloppen. Jullie laten hem zijn hele kasteel af zoeken naar zijn astroloog die plotseling spoorloos verdwenen blijkt te zijn. Als ik Trostav niet tegen het lijf was gelopen, dan had ik jullie waarschijnlijk niet eens gevonden!’
Naarmate de koning meer bleef praten, werd zijn gezicht roder en roder. Hij ondersteunde zijn woorden met armbewegingen. Zwaaiend joeg hij de voorste rij een stukje achteruit, terwijl hij onbewust begon te ijsberen van onmacht.
‘En dan heb ik jullie eindelijk gevonden,’ ging Midas verder. ‘Jullie staan hier allemaal al een paar uur te kwetteren, dat kan ik zien of beter gezegd horen, want de meeste van jullie klinken schor, en dan hebben jullie nog steeds geen enkele verklaring. Nog niet eens een theorie of wel?’
De astrologen keken met blozende wangen naar de grond toe.
‘Nou? Hebben jullie zelfs geen vermoeden wat de oorzaak is van jullie mislukkingen?’ vroeg Midas. Er kwam geen antwoord. De koning wreef door zijn gezicht heen. Zijn vertrouwen was geschonden. Zijn vertrouwen als Exupéry en als de leider van zijn volk. Dit was gevaarlijk. De Exupéry konden voorlopig niet op hun astrologische kennis rekenen. Ze zouden hun heil moeten zoeken bij andere zaken. Midas was met zijn gedachten al bezig met de toespraak die hij dadelijk zou moeten geven toen hem nog iets anders te binnen schoot.
'Harald, treedt nader.'
De niet al te grote Exupéry deed een stap naar voren. Hij keek Midas een moment in de ogen, maar sloeg ze al snel neer toen hij de teleurgestelde blik van zijn leider zag.
'Geef me je mantel en je riem,' gebood de koning.
'Excuseer?' zei Harald. Het ongeloof was in zijn stem en ogen te vinden.
'Je mantel en je riem!' donderde Midas.
'Maar waarom? Sire, ik weet zeker dat we snel een oplossing hebben bedacht,' stamelde Harald.
'Daar gaat het niet om,' zei Midas. 'Ik moet op mijn astroloog kunnen vertrouwen en blijkbaar kan ik dat niet.'
Harald staarde naar de grond toe.
'Harald,' zei de koning. De astroloog keek op en zag de uitgestrekte hand van Midas om de spullen in ontvangst te nemen. Langzaam gleden de handen van de astroloog naar het bescheiden keten om zijn nek die de punten van zijn mantel in model hield. Het was een beweging die hij minstens twee keer per dag maakte bij het aan- en uitkleden, maar nu kreeg hij het slotje niet open. Hij frunnikte er wat onhandig mee, terwijl de andere astrologen en Midas in stilte zijn bewegingen gade stonden te slaan. Harald werd er alleen maar benauwder van. Hij lachte een keer schaapachtig naar zijn vorst en uiteindelijk, na een periode die voor hem wel uren leek te duren, sprong het slotje open. Met een klein rukje aan de mantel, gleed het bordeauxrode kledingstuk bezaaid met goudgestikte sterren van zijn schouders af.
Zonder de koning aan te kijken, overhandigde Harald de mantel. Daarna wilde hij zijn potlood en andere persoonlijke bezittingen van de mantel afhalen.
'Laat het hangen,' zei Midas donker.
'Maar...dit zijn mijn spullen. Ik heb ze nodig om de toekomst te voorspellen,' zei Harald hopeloos.
'Geef me die riem met alles wat er aan zit. Dan heeft de volgende hofastroloog een goed voorbeeld van wat hij niet moet doen,' zei Midas. 'Jij vertelde me toch al iets te graag alleen een goede nieuws.'
Midas zag Harald een moment stokken in zijn bewegingen, maar toen, de tranen waren zich al aan het vormen in zijn ooghoeken, gingen zijn handen naar de gesp van de riem toe. Het zwarte leer was ingelegd met topazen en robijnen die glinsterden in het middaglicht. Er hing van alles aan de gordel. Botte potloden, afgedankte gummetjes, kapot gebeten pennen, geknakte geodriehoeken, scheve linialen, een verdwaalde pendel, wat vogelveertjes, een zakboekje met astrologische getallen, een paar extra ringen om nog meer spullen aan te hangen, en van die klingeldingen die Indische buikdanseressen aan hun sluiers hadden. Het totale gewicht lag rond de twee kilo. Hier had koning Midas nooit over na gedacht toen hij de astrologen had zien lopen met hun volgeladen gordels en daarom liet hij de Koninklijke astrologengordel ook bijna uit zijn handen vallen toen hij het gewicht verkeerd had ingeschat. Harald greep automatisch naar de riem, ving het ding handig op. Met vochtige ogen streek hij nog een keer over het waardevolle voorwerp voor hij het opnieuw aan de koning overhandigde. Daarna staarde hij zwijgend naar de grond.
'Zou ik van de gelegenheid gebruik mogen maken om mijn geodriehoek weer op te eisen?' klonk een eindje verderop. 'Mijn geodriehoek die jij twee weken geleden van mij "geleend" had en niet meer hebt teruggegeven.'
De astrologen en de koning keken om en zagen John staan tussen de bamboe.
'Is dat het enige waarvoor je hier bent?' vroeg Emére. John glimlachte schijnheilig.
'Mij is niets verteld over een tussentijdse bijeenkomst, dus ja...'
'Je hebt de hele tijd staan kijken of niet?' zei Harald donker.
'Ik heb niet alleen staan kijken. Ik kon ook alles horen. Blijkbaar zijn de kleuren van mijn jas prima camouflage tussen de bamboe,' zei de astronoom.
'John, ga terug naar het kasteel en neem dit mee,' zei Midas. Hij duwde de mantel en de gordel in de handen van de astronoom. 'Ik moet nog wat zaken regelen.'
De koning keerde zich weer naar de astrologen. John bleef achter hem staan. Hij worstelde met de ontsnapte stukken van de mantel die dreigde hem te laten struikelen als hij zou gaan lopen.
'Jullie, astrologen van D456, voor het einde van de volgende dag wil ik ten minste één theorie hebben gehoord waarom jullie er allemaal naast zitten. Voor het einde van de week wil ik de zaak echter opgelost zien. Ik raad jullie aan om de leiding over te laten aan de beste en meest betrouwbare onder jullie en ik wil dat jullie deze astrologen nu aanwijzen,' klonk Midas' stem duidelijk over het plein.
Daarbij liet hij het. Hij draaide zich om, vond John die nog altijd stond te hannesen met de spullen, schudde zijn hoofd en trok de astronoom met zich mee.

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.