FanFic.nl

De sterrenkijkers (Fanfic schrijft)

Verbannen

Er viel een pijnlijke stilte op het plein. Toen de koning en de astronoom niet langer meer in zicht waren, ontstond er een zacht geroezemoes. De Exupéry op het plein gingen met hun ruggen naar de buitenzijde van het plein staan alsof niemand ze zo zou kunnen horen. Het geroezemoes werd gepraat en uiteindelijk geschreeuw. Woedende kreten sneden door het angstige discussiëren van de astrologen heen. De kreten waren gericht naar Harald, die er nog altijd als een standbeeld bij stond. Hij zou verkeerd hebben gehandeld. Hij had de fouten op moeten biechten. Hij had de koning moeten waarschuwen. Elke beschuldiging was een herhaling van Midas zijn woorden. De astrologen vergaten voor het gemak even dat zij net zo zwart waren als Harald. Geen van hen had hun cliënten gewaarschuwd voor de fouten in de berekeningen en wellicht zouden zij afwachten tot het moment dat de Exupéry naar hen toe zouden komen en een verklaring zouden eisen. Tot die tijd zouden zij zich bezig houden met het oplossen van de zaak, terwijl zij vuile blikken naar de arme, ontslagen hofastroloog zouden sturen.
Maar de astrologen van D456 waren bang. Ook zij konden zich geen leven zonder een voorspelde toekomst voorstellen. Alles wat zij kende, was gebaseerd op wat zij konden voorspellen. De schok van hun foute voorspellingen, deed hun nu hun geest vertroebelen en zij maakten fouten in hun berekeningen. Harald hoorde het allemaal aan. Zijn gedachten waren elders. Hij moest een manier vinden om weer het vertrouwen van de koning te winnen, maar eerst moesten ze er achter komen waarom iedereen zo de mist in was gegaan.
'...en de hoek met Arianu is ten opzichte van de gele planeet 37 graden,' klonk in de buurt van John.
'Ja, ja, ja,' werd als antwoord gemompeld. 'En als Mercator deze kruist, zoals rond deze tijd het geval is, zal dat een zonnige dag betekenen. Zie jij regen?'
'Nee.'
'Waarom zie ik dan grijze wolken?'
'Waar?'
'Daar net boven het bamboe uit.'
'Wel, verrek kerel. Dat lijken mij regenwolken.'
'De hoek moet 12.3 graden zijn,' zei Harald.
'Excuseer?' vroegen de twee astrologen. Zij draaiden hun hoofd met hun ruk waardoor hun lange, grijze baarden elkaar een moment raakten.
'U bent in de war met Ikari. Die ster zou nu een hoek van 37 graden moeten maken met de gele planeet,' zei Harald.
'Wie denk je wel niet dat je bent?!' Hun schelle stemmen deden aandacht trekken van de andere astrologen.
'Ik ben de astroloog van de koning!' verdedigde Harald zich.
'Je WAS de astroloog van de koning. Hij heeft je zojuist uit het kasteel gegooid,' zeiden de twee astrologen als één man.
'Dat was een vertrouwenskwestie. Ik weet nog altijd hoe ik moet voorspellen,' zei Harald zwakjes. De astrologen om hem heen snoven. De minachting was in hun blikken te lezen. Harald keek opnieuw naar de grond. Emére kwam naar voren toe. De andere astrologen maakte plaats voor haar.
'Misschien is het beter dat je gaat,' zei Emére zachtjes.
'Waarom? Ik kan helpen,' zei Harald.
'Je hebt ons al meer dan genoeg geholpen. De koning is razend op ons dankzij jou.'
'Dat is niet waar!'
'Je hoorde wat hij zei. Hij wil dat we de beste en meest betrouwbare astrologen uitzoeken om deze zaak op te lossen. Daar hoor jij duidelijk niet bij,' zei Emére.
'Ik heb mijn studie afgerond met enkel tienen als eindresultaat. Daarin ben ik de enige op deze planeet die dat ooit is gelukt,' verweerde Harald zich.
'Hebben ze je het niet verteld?'
'Wat?'
'Wanneer een hofastroloog wordt ontheven uit zijn ambt, worden zijn diploma's verbeurd verklaard en mag hij niet langer meer het beroep van astroloog uitvoeren.'
'Dat is onzin!' zei Harald.
'De koning heeft je zojuist de mantel en de gordel van Nostrudimus afgenomen, de twee heiligste symbolen van toekomstvoorspelling die we hebben! Puur, omdat je het niet waard was ze te dragen en nu heeft die vervloekte astronoom ze,' zei Emére. Ze richtte haar woord tot haar collega's.
'Als wij niet snel met een antwoord zullen komen, vrees ik dat wij zullen moeten wijken voor de astronoom en zijn knecht.'
'En dat is Haralds schuld!'
'Niet waar. Hoe moest ik weten dat John al die tijd stond te kijken?' zei Harald.
'Je had hem zijn geodriehoek moeten teruggeven.'
'Dit slaat helemaal nergens op,' riep Harald. Emére greep hem bij zijn kraag en duwde richting het pad toe.
'Ga weg! Je hebt ons niets dan ongeluk bezorgd,' zei ze onder het aanmoedigende geroep van de andere astrologen.
'Ik ben een astroloog,' zei Harald. Hij probeerde uit haar greep te ontsnappen, maar de vrouwelijke Exupéry was sterker dan hem.
'Niet meer. Zoek een schip, vaar naar een van de eilanden en wordt daar bonenplukker of zoiets. Wij willen je niet langer meer zien,' zei Emére.
'Ik laat me niet zomaar verbannen door omhooggevallen theefluisteraar!'
Onder het luide gejoel van de woedende astrologen werd Harald opgepakt, aan een stok gebonden als een wild dier en door twee dragers naar de haven gebracht. Aan allen die zij onderweg tegenkwamen, vertelden zij wat er gebeurd was en elke Exupéry die het nieuws over de foute voorspellingen hoorde, kon alleen Harald de schuld geven van de hele situatie.
Op het moment dat de koning de tientallen treden naar Johns torenkamer beklom om te vragen waar de mantel en de gordel waren gebleven, zag hij de menigte bij een van zijn schepen staan. Met zijn buitengewoon goede ogen herkende hij Harald, die niet al te zachtzinnig in het ruim verdween. Midas zuchtte verdrietig, maar deed verder niets.

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.