Hoofdcategorieën
Home » One Direction » Stand Alones » 25~Waarom {schrijfuitdaging Januari}
Stand Alones
25~Waarom {schrijfuitdaging Januari}
Pijn, zwart, donker. Een kleine kamer, een enkel peertje dat bijna geen licht meer geeft. Een stalen stoel, touwen die strak in zijn polsen snijden. Verdriet, woede, leegheid. Is dit hoe de hel eruit ziet? De touwen rond zijn polsen snijden verder in zijn vlees, net als de touwen rond zijn enkels. Een geluid klinkt, maar de jongen durft zijn ogen niet de openen. Metaalachtig gerinkel, gevolgd door een koud voorwerp dat in zijn hand wordt gedrukt.
‘Ontsnap.’ Het lijkt een ademtocht, maar het is een woord. Geschuifel, een doffe klap. Dan opent hij zijn ogen en kijkt naar zijn hand. Er ligt een mes in.
‘Ontsnap.’ Het woord galmt na in zijn hoofd. In een wanhopige handeling voor vrijheid begint de jongen te snijden. In losse reepjes vallen de touwen naar de harde grond en dan is hij vrij. Snel wrijft hij over zijn polsen, gevolgd door zijn enkels en zijn bloedstroming komt weer op gang. Zwaar ademt de jongen in en uit en schuifelt naar de deur. Stilletjes drukt hij de klink naar beneden en spiekt de gang in. Een eindeloze gang staart terug, volledig leeg. Een enkel peertje hangt aan het plafond, zwak licht verspreidend. De jongen voelt hoe adrenaline door zijn aderen begint de stromen en hij rent.
Een deur blokkeert zijn weg en snel gooit hij hem open. Fel licht verblindt hem en de jongen knijpt zijn ogen dicht. Het brandt, doet pijn na de donkere kamer. Voorzichtig opent hij zijn linkeroog, gevolgd door zijn rechter en hij knippert een paar keer. Een dorre vlakte staart terug. Eindeloos veel zand, een bergketen vaag aan de horizon. Nog eenmaal kijkt hij om, de donkere gang in, dan loopt hij weg. Een lage stem buldert hem na.
‘Hij ontsnapt! Dood hem!’
In paniek kijkt hij om en ziet hoe een gedaante in het zwart uit het kleine gebouwtje komt. Een capuchon is over zijn hoofd getrokken en de jongen kan alleen maar raden naar zijn identiteit. Dan draait hij zich om en begint te rennen. Sneller, sneller, sneller. De bunker wordt kleiner, maar de vreemde groter. De jongen waagt een blik over zijn schouder, ziet hoe er plukjes haar onder de capuchon vandaan komen. Ze zijn bruin en krullend. Zijn pas hapert even, maar al snel rent hij weer door. Zou het…?
Dan opeens staat hij aan de rand van een ravijn en abrupt houdt zijn vlucht op. Van schrik draait hij zich om, ziet hoe de vreemde ook stopt.
‘Het spijt me heel erg.’ De jongen hapt naar adem, grijpt zijn borstkas vast. Die stem, die stem kent hij. De vreemde gooit zijn capuchon af en een kop krullen komt in zicht.
‘Harry,’ zegt hij schor. Harry, de jongen die hem jaren geleden heeft verlaten. Hij haalt een pistool uit zijn broekrand, richt en schiet.
‘Het spijt me, Louis,’ zegt hij nogmaals. De kracht van de impact laat Louis wankelen en hij valt achterover. Een enkel woord sterft op de lippen van de vallende jongen.
Waarom?
Reacties:
JA PRECIES WAAROM IVANA.
This is one big mystery.
Leuk dat je je eerst shot doet ^^